SF : Dark Love จีโอxอีจุน

 [G.O.]

ณ ตระกูลสายลม

หลังจากที่ความจริงถูกเปิดเผย คุณฮิมชานที่หนีไปและคุณยงกุกที่จำเป็นต้องอาศัยอยู่ที่นี้ รอเวลาที่ทุกอย่างจะคลี่คลายลง ในระหว่างนั้นผมเองก็ต้องมาอาศัยอยู่ที่นี้ด้วย สำหรับตัวผมเองนั้นคงไม่มีปัญหาอะไร แต่คนที่มีปัญหาก็น่าจะเป็นใครบางคนที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมซักเท่าไหร่

“ก๊อกๆๆ”

“เข้ามาสิจีโอ”ผมเปิดประตูเข้าไป ท่านอดีตผู้นำหรือจะเรียกว่าตอนนี้ยังเป็นผู้นำอยู่ดีนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน กับบอดี้การ์ดที่ผมบอกว่าคงเป็นคนเดียวที่มีปัญหาสำหรับการที่ผมมาอยู่ที่นี้ยืนอยู่ในห้องด้วย เขาเหล่สายตามามองผมนิดนึง ผมยกยิ้มให้ก่อนจะก้มโค้งแล้วเดินเข้าไป

“ยงกุก ลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้าง”ท่านอดีตผู้นำถามผม

“คุณยงกุกดูท่าทางจะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากครับ ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เราก่อความวุ่นวาย”ผมเอ่ยตอบพร้อมกับก้มหัวขอโทษ

“ไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้นฉันก็อาจจะตามหาตัวลูกชายที่แท้จริงไม่เจอ และความจริงก็อาจไม่ถูกเปิดเผย”ผมนิ่งเงียบรับฟัง

“เฮ้อ.... หลังจากนี้คงมีเรื่องวุ่นวายอีกเยอะ ทั้งเรื่องของลูกชายฉันที่จะไม่ยอมอยู่ที่นี้ ทั้งเรื่องความจริงที่ถูกเปิดเผยออกไป และยังเรื่องของฮิมชานอีก”แววตาของท่านอดีตผู้นำหมองลง คงจะลำบากใจไม่น้อยเลยทีเดียว

“อีจุน... ในระหว่างที่ทุกอย่างยังไม่ลงตัว นายคอยช่วยเหลือจีโอและลูกชายของฉันด้วยนะ”

“เอ๊ะ ค ครับ”คนข้างกายผมทำสีหน้าอึกอัก ก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ ผมยกยิ้มให้

********

“นั้นคือห้องของนาย หวังว่าคงอยู่ได้นะ”น้ำเสียงแดกดันเอ่ยบอก ผมก้าวเข้าไปในห้องที่เป็นโซนของห้องพักพวกบอดี้การ์ดก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆ พบว่าห้องนี้ยังไม่ได้ถูกทำความสะอาดเลยแม้แต่น้อย ทั้งฝุ่นทั้งหยักไย้เต็มไปหมด ผมหันไปมองหน้าของคนที่พามา

“ทำไม...อยู่ไม่ได้หรอ ถ้าอยู่ไม่ได้นายก็คงต้องไปนอนที่ห้องคนรับใช้แล้วหละ”ใบหน้านั้นเหยียดยิ้มบอก ผมกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างนั้น อีจุนก้าวถอยหลังหนีผม ผมยกแขนขึ้นมาท้าวกับกำแพงกันไม่ให้หนี

“อยู่ได้สิทำไมจะอยู่ไม่ได้ แต่ฉันอยากรู้ว่าห้องนายอยู่ไหนต่างหาก”

“ห๊ะ! ว ว่าไงนะ ท ทำไมฉันต้องบอกนาย แล้วถอยไปนะเว้ย อยู่ใกล้นายแล้วฉันจะอ้วก“เขาบอกด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนจะผลักผมออก

“อย่าคิดว่าท่านอดีตผู้นำสั่งให้ฉันดูแลพวกนายแล้วฉันต้องรับใช้นายด้วยหละ สำหรับคุณยงกุกไม่เป็นไร แต่นาย....ไม่มีวันซะหรอก”พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้อง ผมมองตามยิ้มๆ ไม่รู้ทำไมเวลาผมได้ปะทะกับอีกฝ่ายแล้วได้เห็นสีหน้าไม่พอใจนั้น ผมกลับรู้สึกดีนี้ผมเป็นโรคจิตรึเปล่าเนี้ยหรือจะติดมาจากคุณยงกุกกับคุณเซโล่....

แล้วผมก็ต้องกับมามองรอบตัวของตัวเอง ห้องสกปรกแบบนี้จะจัดการยังไงไหวหละเนี้ย กี่วันกว่าผมจะทำความสะอาดเสร็จ หึ คอยดูเถอะงานนี้ต้องมีเอาคืนกันบ้าง

“คุณบอดี้การ์ดอีจุน.....”

********

[Lee Joon]

ผ่านไปหลายวันหลังจากที่ไอ้บ้านั้นมาอยู่ที่นี้ผมก็ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ วันๆที่ต้องทนเห็นหน้ามันผมแทบจะคลั่งตาย ใบหน้าที่คอยกวนประสาทผมอยู่ตลอดเวลาทำให้ผมหงุดหงิด

“เอ้าทุกคน แข็งแรงกันหน่อย เป็นบอดี้การ์ดจะมาเหยาะแหยะไม่ได้”ผมร้องบอก ตอนนี้บอดี้การ์ดทุกคนกำลังอยู่ในช่วงฝึก ส่วนผมเองนั้นที่เป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดก็ต้องคอยดูแลการฝึกของทุกคน

“ขยันฝึกกันจังเลยนะ อย่างงี้คงฝีมือเก่งกันน่าดู”จู่ๆเสียงหนึ่งก็พูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามา ผมหันไปมองก่อนจะต้องชักสีหน้าหงุดหงิดทันที

“มาทำไม ใครเชิญไม่ทราบ”ผมถามน้ำเสียงไม่เป็นมิตร

“ไม่มีใครเชิญหรอก ก็แค่อยากมาดูคุณบอดี้การ์ดฝึกลูกน้องเท่านั้นเอง อยากรู้ว่าจะเก่งแค่ไหน”

“ถ้าอยากรู้นักจะลองดูไหมหละ จะได้รู้ว่าเก่งกว่าพวกอันธพาลข้างถนนอย่างนาย ก็แค่ระดับลูกน้องจะเก่งได้ซักแค่ไหนกัน”ผมพูดก่อนจะยกยิ้ม อีกฝ่ายหันมาจ้องหน้าผมอย่างไม่พอใจ

“ก็ดีเหมือนกันนะ อันธพาลข้งถนนอย่างฉันจะได้สั่งสอนบอดี้การ์ดอย่างนาย”เราทั้งคู่จ้องตากันเขม็ง

“สู้เลย สู้เลย สู้เลย”เสียงบรรดาลูกน้องร้องเชียร์ คงถึงเวลาสะสางแล้วสินะ

…….

…………

……………….

ท่ามกลางวงล้อมของบรรดาลูกน้อง ผมและอีกฝ่ายยืนประชันหน้ากัน เราจ้องหน้ากันและกันพร้อมที่จะปะทะ

“การต่อสู้ครั้งนี้จะสู้จนกว่าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดลุกขึ้นมาสู้ต่ออีกไม่ไหวแล้ว ถ้าพร้อมแล้ว....สู้ได้!”เสียงประกาศเริ่มต้นดังขึ้น ผมพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายทันที

หมัดแรกของผมปล่อยออกไปแต่ก็ชกได้เพียงอากาศก่อนจะตามด้วยหมัดที่สองและที่สามก็เช่นเคย ทำไมมันถึงไหวอย่างงี้ว่ะ

“ฟรึบบบ....”ผมเบี่ยงตัวหลบหมัดที่สวนกลับมา เราทั้งคู่ตอบโต้กันไปมาโดยที่ยังไม่มีใครโดนอะไร บรรดาลูกน้องต่างยืนดูพร้อมกับส่งเสียงโห่ร้องอย่างเมามันส์

“เก่งกว่าที่คิดใช่ไหมหละ”อีกฝ่ายบอกพร้อมกับยกยิ้ม ผมชักสีหน้าอย่างเจ็บใจ

“ก็แค่นั้นแหละ ฉันยังไม่ได้เอาจริงต่างหาก”ผมพุ่งเข้าใส่อีกครั้งก่อนจะง้างหมัดชก และก็เป็นอีกครั้งที่มันหลบหมัดของผมได้อย่างที่คิดแต่มันไม่หมดแค่นั้นหรอก ผมหมุนตัวแล้วตวัดขาเตะ เท้าของผมกระแทกหน้ามันอย่างจัง

“พลั๊ก! อึก!”ไอ้จีโอหยุดชะงัก เลือดไหลออกมาจากหางคิ้ว มันยกมือขึ้นจับก่อนจะยกยิ้มออกมา

“ต่อไปตากูบ้างนะ”มันบอก

“พลั๊ว!”และในทันทีผมก็โดนชกเข้าที่หน้าเต็มๆ ผมและมันปะทะกันต่ออย่างดุเดือด ไม่มีใครอ่อนกว่าใครฝีมือของพวกเราสูสีกันมาก

“เฮ้.... หัวหน้าสู้ๆ หัวหน้าสู้ๆ”

“ปึก! พลั๊ว! พลั๊ก! อัก!”ผมโดนเตะเข้าที่ท้อง ใบหน้าแสดงออกถึงความเจ็บ แต่การต่อสู้รั้งนี้ผมจะยอมแพ้ไม่ได้ เพราะมันหมายถึงศักดิ์ศรีของผมบวกกับความเกลียดขี้หน้าอีกฝ่ายด้วย

“มาทำให้จบๆกันดีกว่า”ผมบอกด้วยอาการเหนื่อยหอบ

“ได้อยู่แล้ว”ไอ้จีโอยกยิ้ม ผมพุ่งตัวเข้าใส่ทันที ไอ้จีโอเตรียมตัวตั้งรับ และในขณะที่ผมพุ่งตัวเข้าไปพร้อมกับหมัดที่ง้างขึ้น ไอ้จีโอดันเบี่ยงตัวกะทันหันทำให้ผมพุ่งตัวเลยมันไป แต่ขาดันไปสะดุดขาของมันเข้า หน้าของผมจึงกำลังจะคว่ำลงพื้น

“เหวอออ....”ผมร้องออกมาหลับตาแน่น เตรียมรับความเจ็บที่จะเกิดขึ้นจากการที่หน้าฟาดลงพื้น

“อุ๊บ!”และแล้วตัวผมก็ล้มลง

“เห้ย!!! หัวหน้า!!!!”ผมได้ยินเสียงลูกน้องร้องตระโกน มันคงต้องน่าอายมากแน่ๆที่ผมดันมาล้มแบนนี้ แต่แปลกที่ผมกับไม่รู้สึกเจ็บที่หน้าเพียงแต่เจ็บที่ปากเท่านั้น ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะต้องเบิกตากว้าง

“ว้ากกก....”ผมร้องตระโกนออกมาก่อนจะรีบลุกขึ้น ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น ผมล้มลงจูบกับไอ้จีโอ....!

“โอ้ย!”มันร้องออกมาจับที่ปากของตัวเอง ปากของมันแตกมีเลือดไหลซึม ผมยกมือขึ้นจับปากของตัวเองก็เป็นเช่นเดียวกับมัน ปากของเราทั้งคู่แตก

“ท ทำไม...เกิดอะไรขึ้นว่ะ”ผมตระโกนถาม

“หัวหน้าจูบกับจีโอ”เสียงของลูกน้องตระโกนบอก ผมหันไปมองมันด้วยสายตาอำมหิตเป็นเชิงว่ามึงไม่ต้องย้ำก็ได้

“ฉันแค่เห็นนายกำลังจะล้มเลยเข้าไปช่วย ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นแบบนี้”ไอ้จีโอบอก ใบหน้าของผมค่อยๆแดงขึ้นจนถึงแดงจัด มือกำหมัดแน่น ทั้งโกรธทั้งอาย ดันพลาดล้มไปจูบกับมันซะได้แถมยังต่อสายตาของลูกน้องทุกคนอีก

“โธเว้ย!”ผมสบถก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีจากไป ก็ใครจะอยู่กันหละน่าอายขนาดนี้ ขอผมหนีไปทำใจก่อนละกัน ส่วนพวกลูกน้องค่อยกลับมาจัดการทีหลัง ผมต้องล้างสมองพวกมันให้หมด!

*********

[G.O.]

หลังจากการต่อสู้เมื่อตอนบ่ายตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว ผมออกมานั่งสูดอากาศข้างนอก ท้องฟ้าที่มืดสนิทประดับไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ ทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์มากมาย

เรื่องที่ว่าคุณฮิมชานเป็นทายาทตระกูลไฟที่แท้จริงทำให้ผมใจหายมาก แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจอะไรได้บางอย่างแล้วถึงหน้าที่ของผม เพียงแค่รอเวลา เวลาที่คุณฮิมชานจะกลับมา......

“อ๊ะ!”เสียงร้องดังขึ้นผมหันหน้าไปมองก่อนจะพบว่าเป็นคู่ต่อสู้ของผมนั้นเอง

“ว่าไงครับคุณบอดี้การ์ด”ผมเอ่ยทักทาย อีจุนชักสีหน้าอย่างไม่พอใจก่อนหันหลังจะเดินจากไปแต่ผมกลับคว้ามือนั้นไว้

“นี่! นาย! ปล่อยมือฉันนะ”

“ก็นายเพิ่งเดินมาไม่ใช่หรอแล้วจะเดินกลับไปไหนหละ”ผมว่า

“ฉันแค่บังเอิญเดินผ่านมา”

“อ่อหรอ... ฉันคิดว่านายอยากจะหนีหน้าฉันมากกว่ามั้ง”อีจุนทำสีหน้าตกใจ ผมยกยิ้มนิดๆนั้นคงเป็นความจริงหละสิ อย่าบอกนะว่าเขาเก็บเรื่องจูบมาใส่ใจ

“เปล่าซักหน่อย ทำไมฉันต้องหนีหน้านายด้วย”เขาปัดมือผมออกก่อนจะหันมาประชันหน้า ใบหน้านั้นแดงเล็กน้อย นั้นเป็นเพราะโกรธหรือเพราะอายกันแน่นะ

“ก็ฉันคิดว่านายคงกำลังคิดมากเรื่องที่จูบกับฉันใช่ไหมหละ”ผมพูด อีกฝ่ายทำตาโต

“เปล่าเว้ย! ทำไมฉันต้องเก็บมาคิดมากด้วย มันไม่ได้มีอะไรซักหน่อยก็แค่ล้มลงไปแล้ว.... แล้ว......”ผมจ้องมองท่าทางอึกอักที่พูดไม่ออกนั้น

“นายไม่คิดแต่ฉันคิดนะ”ผมพูด อีจุนชะงักงันก่อนจะมองหน้าผมนิ่งเหมือนตกใจ

“ห๊ะ ว ว่าอะไรนะ”เขาถาม

“ฉันบอกว่าฉันรู้สึกนะที่จูบกับนาย รู้สึกชอบ....”ผมย้ำให้ฟังอีกครั้ง อีจุนถึงกับนิ่งค้าง

ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รู้สึกแบบนั้น แต่มันชัดเจนขึ้นตั้งแต่ได้สัมผัสกับริมฝีปากนั้นที่วันๆคอยแต่จะพูดกระทบกระทังกับผม

“ฉันชอบนายอีจุน เราเลิกเป็นศัตรูแล้วมาเป็นคนรักกันได้ไหม....”ผมเอ่ยถาม อีจุนที่นิ่งเงียบไปไม่พูดไม่จาก้มหน้าลงตัวสั่นเทา

“จะบ้ารึไงว่ะ!!!!”ผมหันหน้าหนีเสียงระโกน อีจุนร้องตระโกนใส่ผมเสร็จก็วิ่งหนีจากไป ผมหันกลับมามองตามแผ่นหลังนั้น

“คนสารภาพรักก็หาว่าบ้าฉันไม่ทำแบบคุณยงกุกก็ดีเท่าไหร่แล้ว”พูดจบผมก็กลับมานั่งมองท้องฟ้าเหมือนเดิมก่อนจะต้องอมยิ้ม

***********

[Lee Joon]

เช้าวันใหม่ที่อากาศหมองมัวเพราะหิมะที่ตกลงมา ผมเดินตรวจความเรียบร้อยอยู่บริเวณรอบบ้าน ช่วงนี้มีคนเข้าออกมากมาย ไหนจะพวกตำรวจไหนจะพวกนักข่าวจึงต้องดูแลความปลอดภัยให้ดี แต่แล้วจู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา

 ‘ฉันชอบนายอีจุน เราเลิกเป็นศัตรูแล้วมาเป็นคนรักกันได้ไหม’

.ใบหน้าของผมแดงเรื่อ ทำไมจู่ๆก็นึกเรื่องแบบนั้นขึ้นมา เป็นเพราะไอ้บ้าจีโอคนเดียวเมื่อคืนนี้ผมก็เลยนอนไม่หลับทั้งคืน จากศัตรูจะให้กลายไปเป็นคนรักมันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ผมยืนนิ่งครุ่นคิด แต่จะว่าไปหัวใจของผมมันก็เต้นแปลกๆเหมือนกัน

“หัวหน้าครับ... คุณฮิมชานกลับมาแล้วครับ”ลูกน้องของผมคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอก

“จริงหรอ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน”ผมถามน้ำเสียงร้อนรน

“กำลังคุยอยู่กับท่านอดีตผู้นำครับ”

“ขอบใจมาก”ผมบอกก่อนจะรีบวิ่งไปทันที

เมื่อผมวิ่งมาถึงก็พบกับคุณฮิมชานกำลังเดินออกมาจากบ้าน ทำไมกัน

“คุณฮิมชาน.... คุณจะไปไหนครับ”ผมวิ่งเข้าไปดักข้างหน้าเอ่ยถาม คุณฮิมชานฉีกยิ้มให้ผม

“ฉันจะไปจากที่นี้แล้วหละอีจุน”

“ท ทำไมหละครับ”ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันไม่ใช่คนของตระกูลนี้ ฉันควรจะคืนทุกอย่างให้กับเขา ขอบคุณนะอีจุนที่คอยดูแลฉันมาตลอด ฉันไปก่อนนะ”พูดจบคุณฮิมชานก็เดินจากไป ทำไมทุกอย่างถึงต้องเป็นแบบนี้นะ

“อ๊ะ!”ผมร้องอุทานออกมาเมื่อถัดจากคุณฮิมชานแล้วผมก็พบกับจีโอ เขาจะไปไหนกัน

“นาย....”ผมอ้าปากจะพูด

“ฉันเองก็ต้องไปเหมือนกัน”คำพูดนั้นทำให้ผมถึงกับนิ่งค้าง หมายความว่าไง

“หมายความว่าไง นายจะไปไหนกัน....”ผมถาม จีโอฉีกยิ้มให้ผม

“ฉันต้องไปดูแลทายาทของตระกูลไฟตัวจริงน่ะ นายคงสบายใจแล้วนะที่ฉันจากไป คงไม่ต้องทนเห็นหน้าฉันอีกแล้ว”

“พูดบ้าอะไรน่ะ! ถ้าตัดสินใจจะไปอยู่แล้วแล้วเมื่อคืนนี้บอกชอบฉันทำไม”ผมพูดเสียงดัง จีโอหุบรอยยิ้มลง ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกของผมมันเปลี่ยนไปแล้วก็ได้

“ขอโทษแต่ฉันจำเป็นต้องไปจริงๆ ขอโทษนะ”นั้นไม่ใช่สื่งที่ผมอยากฟังเลย พูดจบเขาก็เดินผ่านผมไป ข้างในหัวใจผมรู้สึกเจ็บแปลบ... ทำไมกันนะ ทำไมผมไม่รู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้ บางทีเขาอาจจะไม่ไปจากผมก็ได้

“แต่ว่า...ถ้าเราได้เจอกันอีก นายต้องมาเป็นแฟนฉันนะ”ผมทำตาโตหันกลับไปมองคนพูด จีโอส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ก่อนจะเดินตามคุณฮิมชานจากไป ผมฉีกยิ้มออกมา

“แล้วฉันจะรอนาย จีโอ.....”

*********