~หลายวันผ่านไป~
[Yoo Young Jae]
เรื่องราวเลวร้ายได้ผ่านไปหลายวันแล้ว
ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้น ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะกลับไปเป็นดังเดิม
แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคงจะเป็นหัวใจของผม
ผมยืนมองท้องฟ้าอยู่ที่ริมระเบียง
ท้องฟ้าสีฟ้าครามที่ถูกปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆสีขาว
ดูเหมือนว่าอีกไม่นานหิมะก็จะตกลงมา ใบหน้าของใครคนหนึ่งลอยขึ้นมาบนท้องฟ้า ใบหน้าของคนที่จากลาผมไปในวันนั้น
น้ำตาของผมไหลอาบลงมา
หัวใจบีบรัดเจ็บปวด ภาพของไอ้เซโล่ในวันนั้นยังติดตาของผม
มือที่เปื้อนเลือดของผมที่กุมมือมันไว้ในตอนนั้น
เสียงกระซิบแผ่วเบาครั้งสุดท้ายที่มันบอกรักผม ผมค่อยๆหลับตาลง
เสียงของไอ้เซโล่ในตอนนั้นยังดังก้องอยู่ในหู
“กูรักมึงนะ...”ผมลืมตาขึ้นมา นี้ไม่ใช่เสียงกระซิบที่ผมได้ยินในวันนั้น
แล้วจู่ๆก็มีอ้อมแขนเข้าโอบกอดเอวผมจากทางด้านหลัง ผมสะดุ้งตกใจนิดนึง
ก่อนจะหันหน้าไปมอง
“ร้องไห้อีกแล้วหรอ
นี้ถ้ากูตายไปจริงๆมึงจะไม่ฆ่าตัวตายตามกูเลยหรอยองแจ”
“มึงออกมาทำไมไอ้เซโล่
แผลที่ถูกยิงยังไม่หายดีเลยนะ”
“ก็กูคิดถึงมึงอ่ะ
มึงไม่ยอมอยู่ดูแลกู แล้วทำไมมึงถึงยังร้องไห้อยู่หละ กูไม่ได้เป็นอะไรแล้วซะหน่อย”
“กูแค่...กลัว
พอกูนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นที่ไหร่ ภาพของมึงที่กำลังจะจากกูไปทำให้กูกลัว
กูไม่อยากเสียมึงไปไอ้เซโล่”ผมตอบ ไอ้เซโล่ดึงผมให้เอนหัวซบไหล่มัน
มันกระชับกอดผมแน่น ใช่ ไอ้เซโล่ยังไม่ตาย วันนั้นหัวใจมันหยุดเต้นไปแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปาฏิหาริย์รึเปล่า ที่ทำให้หัวใจมันเต้นขึ้นมาอีกครั้ง
ทำให้มันกลับมาหาผม
“กูจะไม่มีวันจากมึงไปยองแจ
แล้วมึงหละจะทิ้งกูไปอีกไหมยองแจ”ไอ้เซโล่บอกพร้อมกับเอ่ยถาม
“กูอาจจะเคยเจ้าชู้
แต่ตอนนี้กูขอหยุดที่มึงไอ้เซโล่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่กูทิ้งมึงไปไม่ได้อีกแล้ว
และอีกอย่างถ้ามึงขาดกูไป มึงคงต้องคลั่งตายแน่ๆ กูสงสาร...”ผมเงยหน้ายิ้มให้มัน
มันยิ้มกว้างตอบกลับมา
“มึงคือยาที่ดีที่สุดสำหรับกูยองแจ.....”ผมกับมันโอบกอดกันแนบนั้น
ต่อไปนี้หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอีกแล้ว
แต่ก็ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้ต้องกังวล เรื่องของไอ้ฮิมชาน....มันหายไปอย่ไหนกันะ?
********
[Moon Jong Up]
ผมนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่าง
มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ตอนนี้หิมะใกล้จะตกลงมา บรรยากาศแบบนี้ทำให้ผมนึกถึงใครบ้างคน
คนที่เวลาแบบนี้มักจะอยู่ข้างกายผมเสมอ พี่แดฮยอน.....
“ก๊อกๆๆ
จงออบ...นี้พี่จียอนเองนะ”เสียงพี่จียอนเคาะประตู
ผมเดินไปเปิดประตูให้ พี่จียอนก้าวเข้ามาในห้อง
“จงออบ....”พี่จียอนเรียกชื่อของผม ก่อนจะมองผมด้วยสายตารู้สึกสงสาร
ผมพยายามฝืนยิ้มออกมา
“ผมไม่เป็นอะไรครับพี่จียอน
ผมจะต้องเข้มแข็งเพื่อรอพี่แดฮยอนกลับมา”ผมบอก
“โธ่...จงออบ”พี่จียอนเข้ามาโอบกอดผม ผมกอดตอบอย่างแนบแน่น
จู่ๆน้ำตาที่พยายามกลั่นไว้มาหลายวันก็ไหลอาบลงมา
ผมซบใบหน้าลงบนไหล่บอบบางของพี่จียอน
“ฮึก ผมจะรอพี่แดฮยอนกลับมา...”พี่จียอนลูบหัวผมอย่างปลอบประโลม
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่พี่แดฮยอนถูกตำรวจพาตัวไป
ผมพยายามจะไปหาพี่แดฮยอน
แต่ตำรวจที่พาตัวพี่แดฮยอนไปบอกว่าส่งตัวพี่แดฮยอนไปที่อื่นแล้ว
ผมถามเขาว่าที่ไหนแต่ก็ไม่มีใครทราบ ผมจึงได้แต่รอ...รอพี่แดฮยอนเป็นฝ่ายกลับมาหาผมเอง
“ไม่เป็นไรนะจงออบ
พี่เชื่อว่าพอพี่แดฮยอนพ้นโทษเมื่อไหร่ก็จะรีบกลับมาหาจงออบแน่นอน”
“ฮึก
ครับ...ผมจะรอ...ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็จะรอ...”ผมบอกก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากไหล่พี่จียอน
น้ำตาถูกปาดออกจากใบหน้า ผมฉีกยิ้มกว้างออกมา บอกว่าผมนั้นไม่เป็นอะไรแล้ว
“อ๊ะ หิมะตกแล้วจงออบ”พี่จียอนบอก ผมหันไปมองที่หน้าต่าง หิมะตกลงมาแล้วจริงๆ
“งั้นพี่ไปก่อนนะจงออบ
ไม่ต้องเศร้าไปหละ พี่ว่าพี่แดฮยอนทิ้งจงออบไปไม่นานหรอก”
“ครับ”ผมหันไปส่งยิ้มให้พี่จียอน ก่อนที่พี่จียอนจะเดินออกจากห้องไป
ผมหันกลับไปมองที่ข้างนอกหน้าต่างอีกครั้ง ผมเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างมากขึ้น
จ้องมองก้อนหิมะสีขาวที่กำลังล่วงลงสู่พื้น
ผมมองตามก้อนหิมะก้อนหนึ่งที่กำลังตกลงมา
ผมมองตามมันไหลลงมาเรื่อยๆ จนกระทั้งมันล่วงลงไปสู่พื้น
สายตาของผมที่มองตามมันต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใครบางคนกำลังยืนอยู่ตรงนั้น
“ไม่จริง...”ผมพูดออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา มันจะเป็นไปได้ไงกัน ในเมื่อ.....
ผมตัดสินใจวิ่งลงไปที่หน้าบ้านทันที
ผมวิ่งลงบัดไดอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นรัวแรง พาวนาขออย่าให้ผมตาฝาดไปเลย
ขอให้คนที่ผมเห็นเป็น....พี่แดฮยอนจริงๆด้วยเถิด.....
ผมวิ่งออกมาที่หน้าบ้าน
ที่ด้านนอกถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว
ผมกวาดสายตามองหาร่างของคนที่ผมเห็นจากข้างบนห้องนอน
แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่หิมะสีขาว คนคนนั้นหายไปแล้ว...
“พี่แดฮยอน”ผมลองเอ่ยเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา หัวใจผมบีบรัด
นี้ผมตาฝาดไปจริงๆหรอ...
“พี่แดฮยอน...”ผมเอ่ยเรียกอีกครั้ง แต่ผลก็เป็นเช่นเดิม ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
มีเพียงหิมะสีขาวที่ล่วงลงมาสู่ร่างของผม
“ฮึก
ทำไม...ทำไมพี่ไม่กลับมาหาผมซักที ผมไม่อยากรออีกต่อไปแล้วนะ”ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาอีกครั้ง หัวใจรู้สึกเจ็บปวด เมื่อรู้ว่าเพราะความคิดถึงทำให้ผมตาฝาดไปเห็นพี่แดฮยอนกำลังยืนส่งยิ้มมาให้จากหน้าบ้าน
“ฮึก
ฮือ....กลับมาหาผมซักทีสิ”ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้กับพื้น
ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย น้ำตาของผมไหลอาบลงมาอย่างห้ามไว้ไม่ได้อีกแล้ว
“น้อยใจจัง
จงออบจะไม่รอพี่อีกแล้ว”จู่ๆเสียงของใครคนหนึ่งก็พูดขึ้น
ผมหยุดร้องไห้เงยหน้าขึ้นมองทันที ผมจำได้ดีว่าเสียงนี้คือเสียงของพี่แดฮยอน
แต่...พี่แดฮยอนอยู่ไหนหละ
“พ พี่แดฮยอน...”แล้วจู่ๆจากหิมะที่ร่วงโปรยปรายลงมาก็กลายเป็นกลีบกุหลายสีแดง
ผมมองกลีบกุหลาบที่ร่วงลงมารอบตัวด้วยความทึ้ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับช่อกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่อยู่เหนือหัว
คนที่ถือมันอยู่นั้นยืนอยู่ด้านหลังของผม
ผมรีบลุกขึ้นหมุนตัวหันกลับไปมอง
ผมแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง
พี่แดฮยอนยืนถือช่อกุหลาบสีแดงพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างส่งมาให้ผม
ผมยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
“พ...พี่แดฮยอน...
เป็นพี่จริงๆหรอครับ...”ผมถามเพราะกลัวว่าตัวเองจะตาฝาดไปอีกเพราะความคิดถึง
“อยากรู้ก็ลองเข้ามากอดสิ”ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำ ผมโผเข้ากอดร่างนั้นทันที
พี่แดฮยอนอ้าแขนรอรับอ้อมกอดจาดผม ก่อนจะกอดผมแนบแน่น อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น
อ้อมกอดที่ห่างหายไปเนินนาน อ้อมกอดของพี่แดฮยอนที่ผมเฝ้ารอ...
“ฮึก ฮือ...
เป็นพี่แดฮยอนจริงๆด้วย ผมไม่ได้คิดไปเอง”ผมร้องไห้โฮออกมา
ใบหน้าซบที่อกแกร่ง
“ก็ต้องเป็นพี่สิ
จงออบไม่ได้คิดไปเองแน่นอนครับ”พี่แดฮยอนบอก
ผมเงยหน้ามองใบหน้านั้น พี่แดฮยอนค่อยๆปาดน้ำตาออกจากใบหน้าผม
เราจ้องมองซึ่งกันและกัน สายตาสื่อความหมายว่าคิดถึงกันและกันมากแค่ไหน
“คิดถึงพี่มากไหมจงออบ”พี่แดฮยอนถาม
“มากจนผมแทบขาดใจตายอยู่แล้วถ้าพี่ยังไม่กลับมาหาผมตอนนี้”ผมตอบ
“พี่ก็คิดถึงจงออบมากเหมือนกัน
ขอโทษนะครับที่พี่ไปนาน”
“ไม่เป็นไหร่ครับ
ต่อให้พี่ไปนานแค่ไหน ขอแค่พี่บอกว่าจะกลับมา ผมก็จะรอ
ผมสัญญากับพี่แล้วไงครับว่าผมจะรอ”ผมบอก
“แต่เมื่อกี้พี่ได้ยินจงออบบอกว่าไม่อยากรอแล้วนะ”จู่ๆพี่แดฮยอนก็ทำสีหน้าน้อยใจ ผมรนรานรีบคิดหาข้อแก้ตัวทันที ใช่
เมื่อกี้ผมเผลอพูดแบบนั้นออกไปจริงๆ
“ก...ก็ผมคิดถึงพี่นิ
ผมแค่แกล้งพูดขู่ให้พี่รีบกลับมาหรอกน่า”ผมบอก
แต่พี่แดฮยอนก็คลายอ้อมกอดที่กอดผมอยู่ออกทันที ผมมองตามการกระทำนั้นอย่างรนราน
นี้พี่แดฮยอนโกรธผมมากขนาดนั้นเลยหรอ
“พ...พี่แดฮยอน
โกรธผมหรอครับ”ผมถาม แต่พี่แดฮยอนก็ทำสีหน้านิ่งเรียบ
นี้พี่แดฮยอนโกรธผมจริงๆใช่ไหม
“ผมขอโทษครับ”ผมก้มหน้าลงสีหน้าสำนึกผิด
“คิก”แต่แล้วจู่ๆพี่แดฮยอนก็หัวเราะออกมา ผมเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ
พี่แดฮยอนคุกเข่าลงกับพื้น ในมือถือช่อกุหลาบส่งมาให้ผม
ผมมองตามการกระทำของพี่แดฮยอนด้วยความงุนงง
“พี่แดฮยอนทำอะไรครับ”ผมถาม แต่พี่แดฮยอนฉีกยิ้มหวานส่งมาให้แทน นี้เขาไม่ได้โกรธผมหรอกหรอ
“แต่งงานกับพี่นะครับจงออบ”ผมตาโต เมื่อกี้พี่แดฮยอนพูดว่าอะไรน่ะ แต่งงานงั้นหรอ...
“พี่แดฮยอนพูดอะไรน่ะ
ผมจะแต่งงานกับพี่ได้ยังไงกัน ผมเป็นผู้ชายนะ”ถึงปากของผมจะพูดออกไปอย่างงั้นแต่ความจริงแล้วหัวใจของผมกำลังเต้นแรงเลยแหละ
“งั้นเปลี่ยนเป็น.....มาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันตลอดไปนะครับ
พี่จะขอดูแลจง ออบเอง....”ผมรู้สึกว่าใบหน้ากำลังร้อนผ่าว ร้อนจนแทบจะทำให้หิมะละลายได้เลย
“ถ
ถ้าแบบนั้น...ตกลงครับ....”ผมตอบก่อนจะต้องก้มหน้าด้วยความเขินอาย
ผมยืนมือออกไปรับช่อกุหลาบสีแดง ที่มือข้างซ้ายของเราทั้งสอง
ยังมีแหวนที่สวมให้กันและกัน
พี่แดฮยอนลุกขึ้นจากพื้น
ก่อนจะค่อยๆช้อนใบหน้าของผมให้เงยขึ้นจ้องมอง เราสบตาซึ่งกันและกัน
ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะทาบทับลงมา ผมหลับตาลง
จูบที่หอบหวานและเนินนานส่งผ่านความรักของเราที่มีให้กัน
ก่อนที่เราทั้งคู่จะผละออก พี่แดฮยอนโอบกอดผมอีกครั้ง ผมยืนกอดกันท่ามกลางหิมะที่ยังคงโปรยปรายลงมา
แต่แล้วเหมือนผมเพิ่งนึกอะไรออก
“พี่แดฮยอนครับ....”ผมเรียก
“หืม...”พี่แดฮยอนขานรับ
“ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี้ได้หละ
พี่ไม่ได้กำลังติดคุกอยู่หรอ”ผมถาม
“จงออบอย่าดูถูกฝีมือพี่สิ
พี่อยู่ในวงการพวกนี้มานานนะ เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้พี่ติดคุกง่ายๆหรอก
อีกอย่าง...หัวใจพี่มันยอมให้จงออบขังคนเดียวเท่านั้นแหละ”คำพูดเลียนๆของพี่แดฮยอนทำให้ผมต้องฉีกยิ้มกว้างออกมา
แต่ถึงจะเลียนมันก็เป็นคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ
ว่าต่อไปนี้พี่แดฮยอนจะไม่ทิ้งผมไปอีกแล้ว
และผมก็จะไม่ทิ้งพี่แดอยอนไปไหนอีกแล้วด้วย
เพราะช่วงเวลาที่เราทั้งคู่นั้นห่างกันช่างทำให้ผมทรมานเหลือเกิน
“จงออบ
พี่รักจงออบนะครับ”
“ผมก็รักพี่แดฮยอนครับ”
และแล้ววันนี้หิมะที่โปรยปรายลงมา
ก็ได้เป็นพยานรักของผมและพี่แด ฮยอนอีกครั้ง...
*******
[Bang Yong Gook]
หลายวันแล้วสินะหลังจากเกิดเรื่องในวันนั้น
ความจริงที่เกินจะรับได้ถูกเปิดเผยออกมา หลังจากเหตุการณ์นั้นยุติลงผมไม่ถูกจับ
เพราะผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายที่เป็นพ่อที่แท้จริงของผมใช้บารมีและอำนาจที่มีเนื้อกว่าพวกตำรวจช่วยผมไว้
ผมไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่ได้รู้ความจริงทุกอย่าง
ผมควรจะดีใจไหมที่ได้รู้ว่าตัวเองยังมีครอบครัวอยู่
ยังมีพ่อมีแม่และตระกูลที่ยิ่งใหญ่ แล้วไอ้
ฮิมชานหละ มันคงกำลังเสียใจมากเลยใช่ไหม หลังจากวันนั้นที่มันวิ่งหนีไป
มันก็ไม่กลับมาอีกเลย ทั้งเป็นห่วงทั้งเสียใจอยากจะเจอมันเหลือเกิน.....
“กลับมาซักทีสิว่ะไอ้ฮิมชาน
กลับมาให้กูได้ขอโทษกับทุกสิ่งที่กูทำกับมึง หรือถ้ามึงอยากฆ่ากู
กูก็ยอมขอแค่มึงกลับมา”ผมพูด
“ก๊อกๆๆ คุณยงกุกครับ”เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับจีโอที่เอ่ยเรียก
“ว่าไง”ผมเดินไปเปิดประตูก่อนจะเอ่ยถาม ตอนนี้ผมอยู่ที่ตระกูลสายลม เนื่องจากที่เซฟเฮาส์ถูกบุกทำลาย
พ่อ...ผมควรจะเรียกเขาแบบนี้ไหม เขาจึงขอให้ผมอยู่ที่นี้เลย
แต่ผมคงไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก ผมจึงขออยู่จนกว่าจะหาที่พักใหม่ได้เท่านั้น
หรือถึงแม้เขาจะยังยืนยันให้ผมอยู่ ผมก็จะขอปฏิเสธ
“คุณฮิมชานกลับมาแล้วครับ
ตอนนี้กำลังคุยอยู่กับ.... อ๊ะ! คุณยงกุก...”ผมไม่รอให้จีโอพูดจบ ผมพรวดพลาดออกจากห้องวิ่งลงไปที่ชั้นล่างทันที
“แน่ใจหรอฮิมชานที่แกตัดสินใจแบบนี้”
“ผมแน่ใจดีแล้วครับ”
“แต่พ่อกับแม่เห็นแกเป็นลูกแท้ๆคนหนึ่งนะ
อย่าไปเลยฮิมชาน”
“ขอโทษครับ
แต่ผมคงทนอยู่ที่นี้ไม่ได้”
“ไม่ กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น!”ผมเดินเข้าไปก่อนจะเอ่ยบอก ทั้งพ่อและแม่รวมถึงไอ้ฮิมชานหันมามองผม
ก่อนที่มันจะเบือนหน้าหนี ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่อกกับท่าทางเมินเฉยของมัน
“ผมต้องไปแล้ว
ขอตัวนะครับ”ไอ้ฮิมชานลุกขึ้นยืน มันทำท่าจะเดินออกไป
ผมเข้าไปขวางมันไว้
“กูบอกว่าไม่ให้มึงไปไง
ที่นี้คือบ้านของมึงไอ้ฮิมชาน กูต่างหากที่ต้องไป”ผมบอก
“ไม่ใช่
ที่นี้คือบ้านของมึงต่างหากไอ้ยงกุก กูได้ฟังความจริงทั้งหมดแล้ว
ขอบคุณนะที่มึงต้องทนลำบากแทนกูมาตลอด”ไอ้ฮิมชานไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองผมตอนพูดซักนิด
มันยังยืนยันที่จะเดินจากไป ผมคว้าแขนมันไว้ก่อนจะดึงมันเข้ามากอด
“กูขอร้องไอ้ฮิมชาน
มึงอยู่ที่นี้เถอะนะ
กูรู้ว่ากูคงไม่มีสิทธิ์จะขอร้องมึงเพราะกูทำผิดกับมึงไว้มากเหลือเกิน แต่กูขอร้อง
มึงอยู่ที่นี้เถอะ หรือถ้ามึงโกรธเกลียดกูมาก มึงจะ....”
“พอเถอะไอ้ยงกุก”ผมหยุดพูด ไอ้ฮิมชานดันตัวออกจากอ้อมกอดผม มันเงยหน้าขึ้นสบตากับผม
ดวงตาของมันเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
“กูไม่ได้โกรธหรือเกลียดมึงไอ้ยงกุก
กูเข้าใจดีว่าทุกอย่างที่มึงทำเป็นเพราะเรื่องเข้าใจผิด แต่ที่นี้คือตระกูลของมึง
สายเลือดที่แท้จริงของมึงอยู่ที่นี้ และมันคงถึงเวลาที่กูจะคืนให้มึงแล้ว”ไอ้ฮิมชานพูด น้ำตาของมันไหลอาบลงมา ผมจ้องมองมันด้วยสายตาเจ็บปวด
มันเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดได้มากขนาดนี้
“แล้วถ้ากูบอกว่า...กูรักมึงหละ
มึงจะยังจากกูไปไหม”ไอ้ฮิมชานจ้องหน้าผม มันไม่ตอบ
แต่มันกลับถอดสร้อยคอของตัวเองออกมา มันยัดสร้อยคอเส้นนั้นใส่มือของผม
ผมก้มลงมองสร้อยคอรูปสายลมในมือ สร้อยคอสัญลักษณ์ของผู้นำตระกูลสายลม....
“นี้คือของมึงไอ้ยงกุก
กูขอคืนให้...ทุกอย่าง”คำพูดของไอ้ฮิมชานเหมือนจะบอกว่า
คืนให้ทุกอย่างรวมถึงความรักของผมด้วย มันแกะมือผมออกจากแขนมัน
ก่อนจะก้าวเดินจากไป ไม่ว่ายังไงมันก็ยังยืนยันที่จะจากไปใช่ไหม แล้วผมก็คงไม่มีสิทธิ์จะห้ามมัน
“เดี๋ยว...ไอ้ฮิมชาน
แล้วมึงกำลังจะไปที่ไหน”ผมตะโกนถามมัน
มันหยุดเดินหันมามองผมนิดนึง
“กูก็จะกลับไปที่ที่กูจากมา
ตระกูลไฟ...”พูดจบมันก็หันกลับไป ก่อนจะเดินจากไปอีกครั้ง
ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังของมันที่ไกลออกไป
“คุณยงกุกครับ”จีโอเดินเข้ามาก่อนจะเอ่ยเรียกผม ผมหันไปมอง จีโอก้มหัวให้ผม
ผมขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
“ผมเองก็ขอลาครับ”จีโอบอก
“ห๊ะ
นายหมายความว่ายังไงจีโอ”ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
จีโอจะลาไปไหนกัน
“ผมมีหน้าที่คอยดูแลคุณมาตลอดในฐานะที่คุณเป็นทายาทของตระกูลไฟ
แต่ตอนนี้คุณฮิมชานเป็นทายาทตระกูลไฟที่แท้จริง
เพราะฉะนั้นผมเองก็ควรจะตามคุณฮิมชานไปครับ ผมขอตัวนะครับ
ขอให้คุณโชคดีผู้นำตระกูลสายลม”จีโอก้มโค้งให้ผมอีกครั้งก่อนจะเดินไปทางที่ไอ้ฮิมชานเดินจากไป
ผมมองสองร่างที่เดินจากไป
ก่อนจะก้มลงมองสร้อยคอรูปสายลมในมือ ทุกอย่างมันควรจะจบแบบนี้หรอ....
จบแบบที่ไอ้ฮิมชานเดินจากผมไปแบบนี้นะหรอ....
ไม่หรอก...ทุกอย่างมันต้องไม่จบแบบนี้.....
ผมฉีกยิ้มออกมา
ผมไม่ได้เป็นบ้าไปแล้วนะ
แค่ผมกำลังคิดว่าฉากจบของเรื่องนี้มันต้องไม่ใช่แบบนี้เท่านั้นเอง....และผมจะเป็นคนกำหนดฉากจบนี้เอง....
“ถึงมึงจะคืนความรักกูมา
กูก็จะยัดเยียดให้มึงกลับไป กูบอกแล้วไง ว่ามึงหนีกูไม่พ้นไอ้ฮิมชาน.....”
และนี้แหละคือฉากจบที่ผมกำหนดเอง......
********
[Kim Him Chan]
“จีโอ...นายแน่ใจหรอว่าเป็นที่นี้”
“ที่นี้แน่นอนครับ
ที่นี้แหละครับตระกูลไฟ...”ผมเงยหน้ามองสิ่งก่อสร้างเบื้องหน้า
มันใหญ่โตขนาดเรียกว่าคฤหาสน์ได้เลย
แต่ที่ผมไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นบ้านที่แท้จริงของผมก็เพราะสภาพของมันที่เหมือนกับถูกกองทัพทั้งกองทัพบุกทำลาย
ผมกับจีโอเดินเข้าไปสำรวจด้านในซึ่งก็ไม่แตกต่างจากด้านนอกนัก
ที่นี้พอตกกลางคืนผมว่าก็คงไม่ต่างจากคฤหาสน์ผีสิงดีๆนี้เอง
“แกร๊ก! ว้ากกก!!!”เสียงบางอย่างดังขึ้น
ผมแหกปากร้องตกใจเข้าไปหลบข้างหลังจีโอ
“ต ตัวอะไรน่ะจีโอ...”ผมถาม
“คงเป็นหนูนะครับคุณฮิมชาน...”จีโอตอบ ผมค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากข้างหลังจีโอก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆ
“ที่นี้เป็นบ้านฉันจริงๆหรอ
แล้วฉันจะอยู่ได้ยังไงหละเนี้ย...”ผมพูดอย่างอนาจใจ
สภาพบ้านเป็นอย่างงี้แล้วผมจะอยู่ได้ยังไงกัน
วันดีคืนดีเกิดมีคนเข้ามาล่าท้าผีในบ้านผมจะทำยังไง
“คุณฮิมชานไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ
ผมจะจัดการทุกอย่างเอง”ผมหันไปมองหน้าจีโอ จีโอฉีกยิ้มให้
จัดการทุกอย่างให้งั้นหรอ......?
…….
…………..
………………….
ผมมองคฤหาสน์ตรงหน้าด้วยความอึ้ง
ทึ้ง ประหลาดใจ คฤหาสน์ตรงหน้านี้ใช่คฤหาสน์หลังเดิมที่ผมเห็นครั้งแรกรึเปล่า
เพราะตอนนี้มันสวยงามมาก มากจนผมไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นที่เดียวกัน
“จ จีโอ...
นายทำได้ไงน่ะ”ผมถามในขณะที่ตายังจับจ้องสิ่งก่อสร้างตรงหน้าที่เปลี่ยนไป
“ก็แค่เกณพวกลูกน้องมาทำความสะอาดนิดหน่อยเองครับ”จีโอตอบยิ้มๆ แต่ผมว่าไม่นิดหน่อยแล้วหละ
สวนหน้าบ้านสีเขียวชอุ่มมีบ่อน้ำพุตรงกลาง
ตัวคฤหาสน์ที่ถูกทาสีใหม่ภายในถูกตกแต่งหรูหราอลังการ
ตอนแรกที่จีโอบอกว่าจะจัดการให้ ผมคิดไม่ถึงขนาดนี้เลย
นี้มันเหมือนสร้างใหม่เลยด้วยซ้ำ....
“มันสุดยอดมากจีโอ...”ผมบอก
“ยังไม่หมดนะครับ”ผมหันควับมองคนพูด อะไรยังไม่หมด?
“ทุกคนออกมา...”จีโอเอ่ยเรียกบางอย่าง
ก่อนที่ขบวนบอดี้การ์ดจะเดินออกมายืนเรียงแถวข้างหน้าผม ผมมองอย่างทึ้งปนมึนงง
คนพวกนี้เป็นใครเนี้ย?
“จีโอ...คนพวกนี้เป็นใครน่ะ
เรามีบอดี้การ์ดด้วยหรอ”ผมถาม
เพราะที่พอจะทำได้ก็คือตระกูลไฟล้มสลายไปตั้งแต่ผมเกิด
การที่จะมีบอดี้การ์ดหลงเหลืออยู่คงเป็นไปไม่ได้แน่นอน
“คนพวกนี้ก็คือลูกน้องของคุณยงกุกครับ
แต่ตอนนี้พวกเขาคือลูกน้องของคุณแล้วและก็เป็นบอดี้การ์ดด้วย”ผมอ้าปากหวอ ลูกน้องไอ้ยงกุกกลายมาเป็นลูกน้องผมงั้นหรอ....
“และอีกอย่าง....”ผมหันไปมองหน้าจีโออีกครั้ง นี้ยังไม่หมดอีกหรอ.....
“สมบัติทั้งหมดของคุณยงกุกก็จะกลายเป็นของคุณด้วยครับ
เพราะคุณคือเจ้าของที่แท้จริง....”ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออก
ทุกๆอย่างของไอ้ยงกุกกลายมาเป็นของผม
แต่ก็เช่นเดียวกันของๆผมก็กลายเป็นของมัน..... จู่ๆผมก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา
“ตอนนี้คุณคือผู้นำของตระกูลไฟแล้วนะครับ”จีโอบอกก่อนสวมบางอย่างให้ที่คอของผม ผมก้มลงมองมัน
มันคือสร้อยคอจี้รูปเปลวไฟ สัญลักษณตระกูลไฟงั้นหรอ....
“พ่อของผมให้ผมเก็บไว้อย่างดี
เพื่อมอบให้กับคุณยงกุกในวันที่แก้แค้นและกู้ตระกูลไฟกลับมาได้สำเร็จได้
แต่ตอนนี้มันได้พบกับเจ้าของที่แท้จริงแล้ว”ผมยกมือขึ้นจับสร้อยคอพร้อมกับเงยหน้ามองคฤหาสน์หลังนี้
ทุกๆอย่างได้กลับไปหาเจ้าของที่แท้จริงของมันสินะ
“แล้วคุณจะทำอะไรต่อไปครับ...”จีโอเอ่ยถาม ผมยกยิ้มบางๆออกมา บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ผมก็ยังไม่หายช็อกกับเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ความจริงที่เกินจะรับได้ มันทำให้ผมเจ็บปวดใจอย่างแสนสาหัส แต่เพราะผมคือ คิม
ฮิมชาน ผมจะไม่ยอมแพ้ให้กับชะตาชีวิตที่พลิกผันนี้หรอก
“ประกาศให้ทุกคนรู้ ว่าตระกูลไฟกลับมาแล้ว.....”
********
[Bang Yong Gook]
ณ
งานเลี้ยงที่จัดขึ้นทุกปีของเมืองนี้
งานที่เมื่อปีที่แล้วผมใช้เปิดตัวตัวเองในฐานะผู้นำตระกูลดาร์กที่ก่อตั้งขึ้นใหม่
แต่วันนี้ผมกลับต้องมาเปิดตัวในฐานะผู้นำตระกูลสายลมคนใหม่ คิดแล้วมันก็ตลกดี ชีวิตของคนเรานั้นมันไม่แน่นอนจริงๆ
เมื่อวานเป็นอีกคนพออีกวันก็กลายเป็นอีกคนได้ เหมือนอย่างผมในตอนนี้.....
“ว่าไงท่านผู้นำตระกูลสายลม
ทำไมทำหน้าเหมือนไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้แล้วยังงั้นว่ะ”ไอ้แดฮยอนเอ่ยทักทายผม
มันเดินเข้ามาพร้อมกับไอ้เซโล่ ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าผมคือใคร
ความจริงทั้งหมดได้ถูกเปิดเผยออกไปแล้ว
“พวกมึงอยากหายไปจากโลกใบนี้พร้อมกูไหมหละ” ผมหันไปส่งสายตาขู่พวกมัน
“ไม่เป็นไรว่ะ
กูว่ามึงชวนไอ้เซโล่ดีกว่าเพราะมันเคยหายไปจากโลกใบนี้มาแล้ว”ไอ้แดฮยอนโยนไปให้ไอ้เซโล่
“ไม่เอาเว้ย
กูยังอยากอยู่บนโลกใบนี้ จะได้อยู่กับไอ้ยองแจ....”ไอ้เซโล่บอกก่อนจะทำหน้าเพ้อฝัน
เหอะ...มีความสุขกันจริงๆพวกมึง ก็คงมีแต่ผมนี้แหละที่ต้องน้ำตาตกใน
คิดแล้วก็สมน้ำหน้าตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรู้จักคำว่ารักพอได้พบได้รู้จัก
มันก็กลับเดินหนีหายไป
“มึงยังตามหาไอ้ฮิมชานไม่เจออีกหรอว่ะ”ไอ้แดฮยอนถาม
“อืม
ตั้งแต่วันที่มันมาลาพ่อกับแม่วันนั้น มันก็ไม่กลับมาอีกเลย
กูไม่รู้ว่ามันกับไอ้จีโอไปอยู่ที่ไหน”ผมบอกหลังจากวันนั้นผมก็ให้คนออกตามข่าวของไอ้ฮิมชานกับจีโอ
ในขณะที่ผมก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้นำของตระกูลสายลมอย่างปฏิเสธไม่ได้
แต่แล้วข่าวของไอ้ฮิมชานกับไอ้จีโอก็เงียบหายไป ไม่มีใครพบพวกมันอีกเลย
ไอ้ฮิมชานมันไปอยู่ไหนกันนะ แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้มันกลับมา....
“ทำไมมึงไม่ลองไปตามหามันที่ตระกูลไฟหละ
มันบอกว่าจะกลับไปที่ตระกูลมันไม่ใช่หรอว่ะ”ไอ้เซโล่พูดขึ้น
เป็นคำพูดที่ไม่ได้จงใจพูดนักก็แค่เสนอออกมาเฉยๆ แต่มันกลับทำให้ผมเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าช็อต
ทำไมผมนึกไม่ได้นะ
“นั้นสิ
ทำไมเรื่องแค่นี้กูคิดไม่ออกว่ะ ทั้งๆที่ไอ้ฮิมชานก็บอกแบบนั้นแท้ๆ”ผมต่อว่าตัวเอง
“ดีใจด้วยนะที่มึงฉลาดซักที
ที่นี้ก็อย่าปล่อยให้หลุดมือไปอีกหละ”ไอ้แด ฮยอนตบไหล่ของผม
ผมหันไปยิ้มให้พวกมัน ถ้าผมเจอตัวไอ้ฮิมชานเมื่อไหร่
ผมสาบานว่าจะไม่ยอมปล่อยมันไปอีกแล้ว....
“อ๊ะ! จงออบมาแล้ว กูไปก่อนนะ”จู่ๆไอ้แดฮยอนก็บอกก่อนจะรีบร้อนจากไป
ผมกับไอ้เซโล่มองตามอย่างงงๆ
“อ๊ะ! ไอ้ยองแจมาแล้ว ที่ร้ากก....”แล้วไอ้เซโล่ก็ไปแบบเดียวกันกับไอ้แด
ฮอยอน บอกผมทีสิว่าเพื่อนผมมันไม่ได้ติดเมียกันใช่ไหม....
แล้วผมก็กลับมายืนทำหน้าตาเบื่อโลกพร้อมกับกระดกแก้วเหล้าในมือ
สาวๆในงานต่างจ้องมองมาที่ผม แต่ผมก็ไม่สนใจพวกเธอ
ตอนนี้อย่างเดียวที่ผมสนใจคือการไปตามหาไอ้ฮิมชานที่ตระกูลไฟ.....
ในขณะที่งานเลี้ยงกำลังคึกครื้น
แขกในงานกำลังสนุกสนานกับการได้พบปะกัน ไอ้แดฮยอนที่เอาแต่คอยประกบติดกับเมียมัน
ไอ้เซโล่ที่เอาแต่ตามติดไอ้ยองแจ
และผมที่ทำเพียงกระดกเหล้าเข้าปากจ้องมองผู้คนในงานเลี้ยง จู่ๆบานประตูก็เปิดออก
เหมือนภาพที่ฉายซ้ำ
เพราะเมื่อปีที่แล้วในงานเลี้ยงนี้ ในเวลาเดียวกันนี้บานประตูนี้ก็เปิดออกพร้อมกับผมที่เดินเข้ามา
แต่ในวันนี้ร่างที่เดินเข้ามาไม่ใช่ผม แต่เป็น.....
ผมตาโตจ้องมองคนที่เดินเข้ามา
แขกในงานทุกคนต่างหันไปจ้องมอง ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลง
คนที่เดินเข้ามาเหยียดยิ้มพร้อมกับปลายตามองทุกคนรวมถึงผมด้วย
“สวัสดีครับ ผม คิม
ฮิมชาน ผู้นำตระกูลไฟ....!”
*******
[Kim Him Chan]
“ไอ้ฮิมชานนน....ไอ้ฮิมชานนน.....”เสียงไอ้ยงกุกที่วิ่งไล่ตามหลังผมมา
หลังจากงานเลี้ยงเลิกผมก็เดินออกมาจากงานพร้อมกับจีโอ
มันวิ่งตามผมจนทันก่อนจะคว้าข้อมือผมไว้ ผมหันกลับไปหามัน
“มึงมีอะไร....”ผมถาม
“มึง...กลับมา...แล้ว....”ไอ้ยงกุกพูดพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ
“ใช่...กูกลับมาแล้ว
กลับมาในฐานะผู้นำตระกูลไฟ กูต้องขอบคุณมึงกับธุรกิจมืดของมึงนะไอ้ยงกุก
ที่ทิ้งเงินไว้ให้กูมากมายขนาดนี้ เงินของมึงช่วยกูได้เยอะเลย”พูดจบผมก็ทำท่าจะเดินจากไป ไอ้ยงกุกรั้งข้อมือผมไว้
มันดึงผมเข้าไปกดจูบทันที
“อุ๊บ! อื้อออ”ผมร้องอย่างขัดขืน มือผลักมันออกอย่างรวดเร็ว
“ทำอะไรว่ะ!”ผมตะคอกใส่มันยกมือขึ้นจับริมฝีปากของตัวเอง
“กูรอมึงนานมากรู้ไหม
ทำไมมึงถึงหายไปนานแบบนี้ ไอ้ฮิมชาน...มึงกลับมาอยู่ด้วยกันเหอะนะ”มันพูด
“ไม่
ตอนนี้กูคือผู้นำของตระกูลไฟ กูจะไม่กลับไปอยู่ที่ตระกูลสายลมอีกแล้ว”ผมบอกมัน ไอ้ยงกุกเข้ามาจับมือของผมไว้
ผมพยายามดึงมือออกแต่มันก็กุมเอาไว้แน่น
“มึงไม่ต้องกลับมาอยู่ที่ตระกูลก็ได้
แต่กูขอให้มึงกลับมาอยู่เคียงข้างกับกูได้ไหมไอ้ฮิมชาน
กลับมาเริ่มความรักของเราอีกครั้งหนึ่ง”ผมจ้องมองแววตาที่วูบไหวของมัน
หัวใจเต้นรัวแรง
“ไม่ ขอโทษด้วย”ไอ้ยงกุกถึงกลับนิ่งงัน ผมชักมือกลับก่อนจะหันหลังจะเดินจากไป
“ไอ้ฮิมชานระวัง!”เสียงไอ้ยงกุกตระโกนร้องบอก และในทันทีตัวผมก็ถูกมันดึงเข้าไปโอบกอดไว้
“ปัง!”เสียงปืนดังลั่น ผมเบิกตาโพรงด้วยความตกใจ ร่างของไอ้ยงกุกค่อยๆร่วงลงกับพื้น
ผมรีบรับร่างมันไว้ทันที
“อ ไอ้ยงกุก ไอ้ยงกุก!”ผมตระโกนเรียกมัน เลือดมันไหลทะลักออกมา มือของผมสั่นเทา
นี้มันเกิดอะไรขึ้น
ผมหันมองซ้ายขวาหาตัวคนยิงแต่ก็ไม่เจอ
ใครกันที่เป็นคนยิง มันตั้งใจจะยิงผม แต่ไอ้ยงกุกก็เข้ามาบังผมไว้ ทำไม...ทำไมมันต้องทำแบบนี้
“ไอ้ยงกุก ไอ้ยงกุก”ผมร้องเรียกมันน้ำตาไหลอาบลงมา ไอ้ยงกุกลืมตาขึ้นมองผม มันยังไม่ตาย....
“ไอ้ยงกุกมึงยังไม่ตาย
มึงทำใจดีๆไว้นะกูจะพามึงไปโรงพยาบาล”ผมบอกก่อนทำท่าจะพยุงมันลุกขึ้นแต่มันดันจับมือผมไว้
“ไม่ต้อง
กูคงไม่ไหวแล้วหละ”
“พูดเชี่ยอะไรของมึง!
มึงยังไม่ตายซะหน่อย”ผมว่า
ไอ้ยงกุกยกยิ้มให้น้อยๆ
“ไอ้ฮิมชาน
มึงรู้ไหมว่ากูดีใจมากเลยนะที่มึงกลับมา กูรอมึงมาตลอด”
“มึงจะมาพูดอะไรตอนนี้
มึงควรจะเก็บแรงไว้นะ กูจะพามึงไปโรงพยาบาล”ผมบอกแต่ไอ้ยงกุกส่ายหน้า
“แค่กูได้ตายอยู่ในอ้อมกอดมึงก็กูมีความสุขแล้ว
ถึงแม้มึงจะไม่รักกูก็เถอะ อึก!”มันพูดก่อนจะแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา
“ไม่นะไอ้ยงกุก
มึงต้องไม่ตาย มึงยังต้องมีชีวิตอยู่”ผมบอก
“แล้วมึงจะให้กูมีชีวิตอยู่อีกทำไม
ในเมื่อกูไม่มีคนที่รักกูแล้ว กูไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่อีกแล้วหละ”
“จำเป็นสิ
มึงจำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ อยู่เพื่อกูไง กูรักมึงไอ้ยงกุ มึงต้องอยู่กับกูนะ”ไอ้ยงกุกฉีกยิ้มบางๆออกมา
“ดีใจจังที่มึงบอกรักกู
แต่กูคงอยู่กับมึงไม่ได้แล้วหละ ขอโทษนะ ลาก่อน...”พูดจบไอ้ยงกุกก็ปิดเปลือกตาลง
มือที่จับมือผมไว้ทิ้งลงข้างลำตัว ผมเบิกตากว้างรู้สึกเหมือนหัวใจแตกสลาย
“ไม่ ไม่
มึงต้องไม่ตายไอ้ยงกุก ฟื้นขึ้นมาสิ ฟื้นขึ้นมา!”ผมทั้งตระโกนทั้งทุบตีมันให้มันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
แต่มันก็ไม่ฟื้นขึ้นมา
“ฮือ...
กูรักมึงนะไอ้ยงกุก มึงบอกต้องการให้กูอยู่เคียงข้างมึงไม่ใช่หรอ
มึงก็ฟื้นขึ้นมาอยู่เคียงข้างกูสิ”ผมร้องไห้ออกมา
น้ำตามากมายไหลอาบบนใบหน้า มันต้องไม่ทิ้งผมไปแบบนี้
“กูรักมึงไอ้ยงกุก
กูรักมึง อุ๊บ!”ผมเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง
เมื่อจู่ๆริมฝีปากก็ถูกประกบจูบ ตรงหน้าของผมเป็นใบหน้าของไอ้ยงกุก
มันถอนจูบออกก่อนจะฉีกยิ้มให้ ผมถึงกับตัวแข็งทื่อ ไอ้ยงกุกมันยังไม่ตาย!
“บอกรักกูขนาดนี้
ใครจะกล้าตายว่ะ”มันพูด ผมที่ตกตะลึงสติค่อยๆกลับมา
“สัส! มึงหลอกกู มึง!”ผมง้างหมัดขึ้นจะชกมัน
แต่กลับโดนมันดึงเข้าไปจูบอีกครั้ง
“โว้ววว.....พวกเราดูสิ
ไอ้ยงกุกมันเล่นฉากเลิฟซีนไม่อายฟ้าดินเลย แหม...น่าอิจฉาจังเลย”
ผมผลักไอ้ยงกุกออกก่อนจะหันไปทางเสียงพูดแล้วต้องตาโต
เมื่อพบว่าตอนนี้ทุกคนในงานเลี้ยงออกมายืนข้างนอกกันหมด รวมถึงไอ้ยองแจ ไอ้จงออบ
ไอ้เซโล่และไอ้แดฮยอนก็ด้วย
“มึงอย่าไปแซวมันสิว่ะไอ้เซโล่
อย่างงี้ไอ้ฮิมชานก็เขินหมด เมื่อกี้ได้ยินเสียงตระโกนบอกรักไอ้ยงกุกตั้งหลายครั้ง”ไอ้ยองแจพูด ผมหน้าแดงแจ๋ขึ้นมา
ผมลุกพรวดขึ้นจากพื้นจ้องมองไอ้ยงกุกอย่างไม่พอใจก่อนจะทำท่าทางจะเดินจากไป
ไอ้ยงกุกรีบลุกขึ้นมาดึงมือผมไว้
“กูรักมึงนะไอ้ฮิมชาน
อย่าไปจากกูอีกเลยนะ กูไม่อยากรออีกแล้ว”มันบอก
ดวงตาของผมสั่นระริก ทั้งโกรธทั้งอายแต่ก็ไม่สามารถจะก้าวขาเดินหนีมันได้
“แต่มึงหลอกกู”ผมหันหน้ากลับมาพูด
“กูขอโทษ
แต่ถ้ากูไม่ทำอย่างนี้กูก็คงไม่รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของมึง
อย่าหนีหัวใจตัวเองอีกเลยนะไอ้ฮิมชาน....”แววตาที่อ่อนโยนของไอ้ยงกุกส่งมาให้ผม
หัวใจของผมเต้นรัวแรง
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”ผมจ้องมองแววตาที่วูบไหวนั้น
ตอนนี้หัวใจของผมมันกำลังเรียกร้องให้ตอบออกไปซักที ความรู้สึกที่แท้จริงของผม....
“อืม......”ไอ้ยงกุกฉีกยิ้มกว้าง มันดึงผมเข้าไปโอบกอด
“เฮ้........”เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังขึ้น ผมและไอ้ยงกุกหันไปยิ้มให้กับทุกคน ไอ้ยองแจกับไอ้จงออบวิ่งเข้ามาหาผม
พวกมันโผเข้ากอดผมแน่น
“ไอ้ฮิมชาน
ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร มึงก็ยังเป็นเพื่อนและพี่ของกูนะเว้ย”ไอ้ยองแจบอก
“ผมด้วย”ไอ้จงออบพูดขึ้นบ้าง ผมยิ้มให้พวกมันอย่างดีใจ
“ขอบคุณพวกมึงนะ”
“อะแฮ่ม
กอดกันแน่นเกินไปแล้วนะ”เสียงไอ้แดฮยอนที่เดินเข้ามาพร้อมกับไอ้เซโล่พูดขึ้น
ไอ้จงออบจึงรีบผละออกจากผมก่อนจะยิ้มแหยๆ
“ไอ้ยองแจ......”ไอ้เซโล่ร้องเรียกเสียงยาว
มันจะโผเข้ากอดไอ้ยองแจบ้างแต่โดนไอ้ยองแจยกเท้ายันไว้ ผมหัวเราะออกมา
ก่อนจะหันไปสบตากับไอ้ยงกุก
“อย่าหนีกูไปไหนอีกนะ”ไอ้ยงกุกเอ่ยบอก มันจับมือผมไว้
“ถึงอยากจะหนีก็คงหนีมึงไม่พ้นอยู่ดีนั้นแหละ”ผมเหล่ตามองมัน
“ใช่
เพราะกูจะตามล่ามึงไปจนตาย”เราทั้งคู่ยกยิ้มให้กันและกัน
ผมก็อยากจะบอกมันเหมือนกันว่า ถ้ามันกล้าทิ้งผมมันตาย....!
เซโล่
: ไอ้ยองแจจจจจ.....
ยองแจ
: ออกไปห่างๆกูเลยไอ้เซโล่
เซโล่
: กูอยากทำแบบไอ้ยงกุกบ้าง
มึงมาให้กูจูบบ้างสิ
ยองแจ
: จูบพ่องสิ! แหกตาดูสิคนอยู่กันเยอะแยะ
เซโล่
: ไม่เป็นไรกูไม่อาย
ยองแจ
: แต่กูอาย
อ้ากก....เอาหน้ามึงออกไปนะเว้ย
แดฮยอน
: พี่ไม่ชอบเลยนะที่จงออบไปกอดคนอื่น
จงออบ: แต่พี่ฮิมชานเป็นพี่ผมนะครับ
แดฮยอน
: ไม่ว่าเป็นใครก็ไม่ชอบ
จงออบ: ง้า...จงออบขอโทษ
แดฮยอน
: ชิ
แค่นี้พี่ไม่ยกโทษให้หรอก
จงออบ: แล้วต้องทำยังไงพี่แดฮยอนถึงจะหายโกรธหละครับ
แดฮยอน
: คืนนี้ไปค้างที่คอนโดพี่นะ
จงออบ: จ จะดีหรอครับ.... ต ตกลงครับ>///<
แดฮยอน
: ^_^ v
ฮิมชาน
: ไอ้ยงกุกแล้วเสียงปืนที่ดังหละ
ใครเป็นคนยิง
ยงกุก
: ก็อีจุนไง
ฮิมชาน
: หืม... อีจุนหรอ
แล้วจีโอหายไปไหนแล้วหละ
ยงกุก
: จีโอก็ไปหาอีจุนไง
ฮิมชาน
: ห๊ะ
แล้วจีโอไปหาอีจุนทำไมอ่ะ
ยงกุก
: อ้าวมึงไม่รู้หรอ
ฮิมชาน
: รู้อะไรว่ะ
ยงกุก
: ก็จีโอกับอีจุน....
ช่างมันเหอะ
ฮิมชาน
: อ้าว
มึงรู้อะไรแล้วไม่บอกกูใช่ไหมไอ้ยงกุก
ยงกุก
: เปล่าๆ
แต่เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ
ฮิมชาน
: อะไรว่ะ
จีโอกับอีจุนทำไมกัน...
THE END ????
[Lee Joon]
“ปัง!”เสียงปืนดังลั่น ผมยิงขึ้นท้องฟ้าตามที่คุณยงกุกสั่ง แผนของคุณยงกุกที่ต้องการขอคืนดีกับคุณฮิมชาน
ผมแอบยืนซุ่มดูก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อทั้งสองคืนดีกันแล้ว
“เฮ้อ...หมดหน้าที่แล้วสินะเรา”ผมว่าก่อนจะหมุนตัวหันหลังแต่แล้วก็ต้องผงะเมื่อพบใครบางคนที่มายืนด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“น นาย.....”ผมชี้นิ้วไปด้านหน้าอีกฝ่ายฉีกยิ้มให้
“แอบซุ่มยิงเจ้านายแบบนี้จับไปส่งตำรวจดีไหม”
“ม ไม่ใช่ซักหน่อย
นี้มันเป็นแผนของคุณยงกุกนะ”ผมบอกอย่างรนราน จีโอยกยิ้มให้
“ฉันรู้แล้ว”
“รู้แล้ว? รู้ได้ยังไงกัน”ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“เพราะฉันเห็นนายกับคุณยงกุกแอบคุยกันนะสิ”ผมถึงบางอ้อ แต่ถ้ารู้แล้วแล้วเข้าจะมาตามหาตัวผมทำไม
หรือว่าจะเรื่องนั้น.....
“จำที่ฉันเคยบอกนายก่อนจะไปได้ไหม....”อีกฝ่ายพูดขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมอง
“เรื่องอะไร.....”ผมแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ทั้งๆที่หัวใจเต้นรัวแรง
จีโอก้าวขาเข้ามาหาผมมากขึ้น ผมก้าวถอยหลังแต่ก็ติดต้นไม้จึงถอยไปไหนไม่ได้
ใบหน้านั้นโน้มเข้ามาใกล้ ผมเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย
“ก็ที่ฉันบอกว่าถ้าเราเจอกันอีกครั้งนายต้องเป็นแฟนฉันไง”เสียงทุ้มนั้นเอ่ยบอก ผมไม่กล้าเงยหน้าสบตากับอีกฝ่าย
“ร หรอ...
ฉันไม่เห็นจำได้เลย”ผมแกล้งโกหกออกไป รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว
“งั้นหรอ.... น่าเสียดายจัง
งั้นฉันคงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ”จีโอบอกผมเงยหน้าขึ้นมองหน้า
“หมายความว่าไง”ผมถาม จีโอยกยิ้มก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของผม
“ก็ถ้านายไม่ยอมเป็นแฟนฉันดีๆ
ฉันก็คงต้องฉุดนายนะสิ”ผมตาโตใบหน้าแดงจัด
“อ ไอ้บ้า! ถอยไปเลยนะ”ผมว่าก่อนจะผลักร่างใหญ่นี้ออกแต่แล้วขอมือกลับโดนฉุด
ริมฝีปากของผมโดนจู่โจมอย่างรวดเร็ว
“อุ๊บ!”ผมเบิกตานิ่งค้างก่อนจะค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นโอนอ่อนตาม
เรียวแขนยกขึ้นโอบรอบคอแกร่ง ริมฝีปากของผมค่อยๆอ้าออก ลิ้นซากสอดใส่เข้ามา
ช่างเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ ช่างเป็นจูบที่นิ่มนวลแต่ก็เร้าร้อนจนผมแทบละลายลงไปตรงนั้น
“ฮ้า.....”เราถอนจูบออกจากกัน ดวงตาคมเข้มนั้นจ้องมองผม
แต่ผมกลับหลุบตาลงต่ำด้วยความเขินอาย
“ตกลงว่าจะยอมเป็นแฟนฉันดีๆหรือจะต้องให้ฉุด”จีโอเอ่ยถามอีกครั้ง
“ถึงปฏิเสธก็โดนนายฉุดอยู่ดีไม่ใช่หรอ
แล้วจะให้ฉันตอบว่ายังไงหละ”ผมถาม
“ก็ตอบว่า....ยอม
ไงหละ”ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
“อือ...ฉันยอม.....”ผมตอบด้วยความเขินอาย อายที่สุดในชีวิตที่เคยรู้สึกเลย ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า
จากศัตรูกลายมาเป็นคนรักมันไม่ยากเลย.....
*********
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น