Btob : Cocktail Love 11

[อึนกวัง]

“ปึงๆ ปังๆ ตุ๊บ โป๊ะ เพล้ง!”ทุกคนกำลังงงใช่มั้ยครับว่าเสียงอะไร มันคือเสียงซ้อมดนตรีของพวกเราเอง= =

“เห้ย หยุดๆๆ”ผมตะโกนพูดขึ้นอย่างเหลืออด

“นี้พวกแกเล่นดนตรี หรือกำลังก่อม๊อบประท้วงว่ะเนี้ย”

ทุกคนส่งยิ้มแหยๆมาให้ผม ผมหละปวดกระบาลจริงๆ แค่เริ่มต้นก็เหลวแล้ว แล้วการแสดงที่จะจัดขึ้นจะรอดไหมเนี้ย อากาศก็ร้อนจังเว้ย

“ใจเย็นๆก่อนสิ นายจะหงุดหงิดอะไรนักหนา ก็ทุกคนเพิ่งเคยเล่นกันครั้งแรกนิ”มินฮยอกเอ่ยต่อว่าผม โดยมีไอ้ที่เหลือคอยยืนพยักหน้าหงึกหงักที่ด้านหลัง

“ต แต่ว่า...”

“แต่อะไร ฉันก็เพิ่งเล่นครั้งแรกเหมือนกัน งั้นนายก็ว่าฉันด้วยสิ”เอาแล้วสิผม มินฮยอกโกรธซะแล้ว ไอ้พวกที่อยู่ด้านหลังมินฮยอกยกยิ้มเมื่อเห็นผมหน้าจ๋อย ผมละอยากเข้าไปแตะพวกมันจริงๆ

“ผมมีขอเสนอครับ....”เสียงหนึ่งตระโกนขึ้นบอก ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพบว่าเป็นไอ้ซองแจที่ยกมือขึ้นฉีกยิ้มกว้าง ผมขมวดคิ้ว

“ขอเสนออะไร”มันเอามือลงก่อนจะทำสีหน้ากระตือรือร้น

“ถ้าเราจัดแสดงดนตรีรวมกันไม่ได้ ก็จัดการแสดงเดี่ยวไปเลยสิครับ”ผมถึงกับอึ้งในขอเสนอนี้

“การแสดงเดี่ยวหรอ.....”ผมทำสีหน้าครุ่นคิด

“ฉันเห็นด้วยนะ การแสดงของเราในวันนั้นจะได้มีเยอะขึ้นด้วยเพราะจัดเป็นการแสดงเดี่ยว นายว่าไงหละอึนกวัง”มินฮยอกหันมาถามความคิดเห็นผม ผมรู้สึกหัวใจเต้นรัวขึ้นมา นี้มินฮยอกกำลังถามความคิดเห็นผมงั้นหรอ ผมปลื้มสุดๆเลย >///<

“เห็นด้วยคร้าบที่ร้ากกกก.... ปึก! แอร๊ก!”ผมหน้าหงายล้มลงเมื่อโดนมินฮยอกใช้สันมือฟาดเข้าที่หน้าอย่างแรง ทุกคนต่างส่งเสียงหัวเราะเยาะ

[ซองแจ]

“ฮ่าๆๆๆ คุณอึนกวังสลบไปเลย”ผมหัวเราะร่วนไปกับทุกคน ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ

“พีเนียล....”ผมเรียก พีเนียลหันมาหาผมทั้งที่ใบหน้ายังหัวเราะอยู่นิดๆ

“หืม...อะไรหรอซองแจ”

“นายจะแสดงอะไรหรอ การแสดงเดี่ยวน่ะ”ผมถาม พีเนียลกรอกตานิดๆอย่างครุ่นคิด

“อืม...ยังนึกไม่ออกน่ะ แล้วนายหละ”เขาถามผมกลับ ผมอมยิ้มนิดๆที่มุมปาก

“ฉันชอบการแสดง ฉันว่าฉันจะแสดงบทเลิฟซีนแต่ฉันจะให้นายมาเป็นผู้ร่วมแสดงของฉัน”พีเนียลหน้าขึ้นสีแดงขึ้นมาทันที

“จะบ้ารึไง ใครจะยอมเล่นให้นายกัน”พูดจบพีเนียลก็เดินหนีผมไป

“เอ้า เดี๋ยวสิพีเนียล....”ผมเอ่ยเรียกก่อนจะรีบเดินตามไปทันที

“พีเนียล....เดี๋ยวสิ เขินแล้วคิดจะหนีฉันหรอ”ผมไล่ตามจนทันก่อนจะคว้าข้อมืออีกฝ่ายดึงให้หันหน้ามา

“ใครเขิน ฉันไม่ได้เขินซะหน่อย”พีเนียลบอกแต่สีหน้ามันฟ้องว่าไม่ได้เป็นอย่างที่พูด ผมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้

“จริงหรอ... แล้วถ้าฉันขอให้นายมาเล่นบทเลิฟซีนกับฉันจริงๆนายจะยอมไหม”พีเนียลหลุบสายตาหนีผม เวลาเขาเขินแล้วน่ารักจริงๆเลย ผมชักจะอดใจไม่ไหวอีกแล้วนะ

“ถ ถ้าเป็นนายฉันยอมทุกอย่างแหละ”ผมตาโต พระเจ้าเหอะอะไรมันจะน่ารักขนาดนี้ คำพูดและท่าทางที่แสนจะยั่วยวน ผมจะไม่ทนแล้วนะ

“ฉันว่าไม่ต้องแสดงแล้วดีกว่า”ผมบอก พีเนียลเงยหน้ามองผมเหมือนกับจะถามว่าทำไม เขาทำอะไรผิดงั้นหรอ แต่ที่จริงแล้ว.....

“เราไปเล่นบทเลิฟซีนกันในห้องตอนนี้เลยดีกว่านะ ฉันไม่ไหวแล้ววววว”ผมบอกก่อนจะกระโดดตระคลุบ แต่พีเนียลดันเบี่ยงตัวหลบได้

“น นายจะบ้ารึไงซองแจ นี้มันยังกลางวันอยู่นะ”

“แล้วไง ก็นายทำให้ฉันทนไม่ไหวเองนะพีเนียล”

“ม ไม่ได้ หยุดเลยนะ อย่าเข้ามาใกล้นะ”ผมวิ่งไล่จะจับตัวเขาอีกครั้ง แต่พีเนียลก็หลบได้ว่องไวก่อนจะวิ่งหนีผมไป ผมยืนจ้องมองเขาที่วิ่งหนีไปก่อนจะยกยิ้มออกมา พีเนียลจะรู้ไหมนะว่าทางที่ตัวเองวิ่งหนีผมนั้นมันคือทางไปบ้านพักของเรา หึ

“ซองแจ....”ผมชะงักเท้าที่กำลังจะวิ่งตามพีเนียลไป ก่อนจะหันกลับมาหาเสียงที่ร้องเรียก ใครกันมาขัดจังหวะคนกำลังจะไปเล่นฉากเลิฟซีน

“อ้าว คุณมินฮยอกมีอะไรหรอครับ”ผมส่งยิ้มบางๆให้ คุณมินฮยอกเดินเข้ามาหาผมสีหน้าดูแปลกๆชอบกล

“คือ...ฉัน....ฉัน.....”คุณมินฮยอกทำสีหน้าอึกอัก เหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา

“มีอะไรหรอครับ บอกผมได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง”ผมบอกทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าคุณมินฮยอกมีเรื่องอะไร แต่เพราะว่าเป็นคนที่เจ้านายผมตกหลุมรักซึ่งใครๆก็คงดูออก เพราะฉะนั้นคุณมินฮยอกก็เหมือนเจ้านายผมอีกคนเหมือนกัน

“คือ....ฉัน.....”

“ครับ?”

คุณมินฮยอกยังไม่หายอึกอัก ผมก้มหน้าลงไปเพื่อจะฟังชัดๆว่าคุณมินฮยอกต้องการอะไร แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อคุณมินฮยอกดันใช้สองแขนโอบรอบคอผมให้โน้มลงกว่าเดิม ก่อนที่ตัวเองจะเขย่งเท้ายื่นใบหน้าขึ้นมาจูบผม ผมเบิกตากว้างตัวแข็งทื่อรู้สึกสมองขาวโพลนไปหมด นี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน!

[พีเนียล]

ผมวิ่งหนีซองแจมาด้วยหัวใจที่เต้นแรง ก่อนจะมารู้สึกตัวอีกทีคือวิ่งมาถึงบ้านพักของพวกเราแล้ว ตายหละนี้ผมวิ่งมาโดยที่ไม่ลืมหูลืมตาดูเส้นทางเลยหรอนี้ ถึงวิ่งมาจนถึงบ้านพักได้โดยที่ไม่รู้ตัว แล้วอย่างงี้ซองแจจะเข้าใจผิดคิดว่าผมอ่อยเขารึเปล่าเนี้ย ใบหน้าผมแดงจัดรู้สึกอายขึ้นมาถ้าซองแจเข้าใจผิดอย่างงั้นจริงๆ

การซ้อมการแสดงของคุณอึนกวังยังไม่จบ ผมจำเป็นจะต้องเดินกลับไปทางเดิม แบบนั้นผมจะต้องเดินเจอกับซองแจแน่ๆ แล้วผมควรจะทำสีหน้ายังไงดี.... ผมพยายามปรับสีหน้าและท่าทางของตัวเองให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินกลับไปยังเส้นทางเดิม หวังว่าซองแจจะไม่เข้าใจผิดแบบนั้นนะ แล้วจะไม่ลากผมมาเล่นฉากเลิฟซีนด้วย

ผมเดินกลับมาด้วยหัวใจที่เต้นรัว จนกระทั่งมาถึงตรงที่ผมวิ่งหนีจากซองแจไป ภาพที่ผมเห็นทำให้ขาผมหยุดชะงักดวงตาเบิกกว้าง หัวใจที่เต้นรัวหยุดนิ่งก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาแทน

ภาพซองแจที่กำลังจูบกับคุณมินฮยอก! ทำไมกัน.... ทำไมพวกเขาทั้งสองคนถึง..... ผมรู้สึกปวดร้าวข้างในอก น้ำตาเอ่อคลอออกมา ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว เข้าใจทุกอย่างแล้วจริงๆ ซองแจคิดจะทำกับใครก็ได้สินะ

ผมหันหลังกลับช้าๆ ภาพของทั้งคู่ที่กำลังประกบจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ด้านหลัง ก่อนที่ผมจะวิ่งหนีจากไป.....

[อึนกวัง]

ผมเอนตัวพิงต้นไม้ก่อนจะหันหน้าหนีภาพตรงหน้า ภาพที่ทำให้ผมต้องเจ็บปวดหัวใจ ผมไม่หน้าวิ่งตามเขามาเลย

“นายใจร้ายมากเลยนะมินฮยอก”ผมพึมพำออกมาอย่างเจ็บปวด ก่อนจะหันหลังหนีแล้วเดินจากไป ในหัวได้แต่นึกว่า นี้มันถึงเวลารึยัง.... ถึงเวลาที่ผมควรจะตัดใจรึยัง.....

[ฮยอนชิก]

ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ความรู้สึกเหมือนอยู่ในสงครามก็ไม่ปาน เมื่อฝั่งซ้ายก็ฮุนนี่สุดที่รักส่วนฝั่งขวาก็ชางซอบ ทั้งคู่จ้องตากันเอาเป็นเอาตายโดยที่มีผมนั่งคั่นกลาง

“เออ....ไม่รู้ทุกคนหายไปไหนกันหมดเนอะ ทำไมถึงเหลือแค่พวกเราก็ไม่รู้”ผมพูดขึ้นหวังทำลายบรรยากาศกดดันนี้ แต่รู้สึกเหมือนมันจะยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่

“ฮยอนชิกอ่า....”ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆชางซอบก็เอ่ยเรียกชื่อผม แถมเรียกด้วยน้ำเสียงยานคางแบบนั้นอีก ผมรีบหัวควับไปมองก่อนจะยิ้มแหยๆให้

“อ อะไรหรอชางซอบ”ผมถาม ชางซอบช้อนสายตาหวานมองผมก่อนจะหันไปส่งสายตาบางอย่างให้อีกคนที่นั่งข้างผมอีกฝั่ง

“การแสดงเดี่ยวนายจะแสดงอะไรหรอ”

“อ เออ....ยังไม่รู้สิ ฉันยังนึกไม่ออกน่ะ”

“หรอ แต่ฉันว่านายน่าจะร้องเพลงนะ เสียงนายน่ะเพราะจะตาย จำตอนเด็กๆที่นายร้องเพลงให้ฉันได้รึเปล่าหละ ตอนนั้นฉันชอบเสียงของนายมากเลยนะ”

ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เอาแล้วสิ ฝั่งขวาเริ่มปล่อยหมัดออกมาแล้ว ผมหันไปมองทางด้านฝั่งซ้ายที่ดูเหมือนจะโดนหมัดเข้าไปเต็มๆกำลังนั่งกัดฟันกรอดๆ ซวยแล้วสิ ดูท่าว่ามวยยกแรกจะเริ่มแล้ว

“ฉันว่านายร้องเพลงก็ดีเหมือนกันนะฮยอนชิก”ผมต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อฮุนนี่ที่รักเริ่มง้างหมัดขึ้นบ้าง

“ท ทำไมหรอ... ฮุนนี่อยากฟังเสียงฉันร้องเพลงบ้างหรอ”ผมถามยิ้มๆแต่หน้าผากเหงื่อแตกผลัก

“เปล่าหรอก เสียงของนายน่ะฉันเคยได้ยินแล้ว เคยได้ยินตอนนั้นไง....ตอนที่เราขยับกายไปพร้อมๆกัน”ท้ายประโยคอิลฮุนลดเสียงเบาลง แต่ก็ยังได้ยินกันทุกคนอยู่ดี

ผมกลืนน้ำลายอีกอึกลงคอ ก่อนจะหันควับไปดูทางฝั่งขวาที่ดูเหมือนจะโดนหมัดที่แรงกว่าเสยหน้าเข้าเต็มๆ ทั้งคู่กัดฟันกรอดๆจ้องตากันเขม่ง ดูท่าว่าถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่น็อกเอ้าก็คงจบเกมไม่ได้ง่ายๆแน่ แล้วผมที่เป็นกรรมการจะห้ามทั้งคู่ยังไงหละเนี้ย เฮ้อ.....เกิดมาหล่อก็แย่อย่างงี้แหละ

*******

[มินฮยอก]

ริมทะเลสาบที่เงียบสงบ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มบ่งบอกเวลากลางคืนที่หวนกลับมาอีกครั้ง ผมนั่งนิ่งอยู่ที่ริมทะเลสาบ ในหัวสมองว่างเปล่า มีแต่ความเจ็บช้ำที่หัวใจ

ผมถูกปฏิเสธ....ผมถูกเขาปฏิเสธ หลังจากที่ผมตัดสินใจจู่โจมจูบเขาด้วยความหึงและกลัวว่าจะไม่ได้เขามาเป็นของตัวเองพร้อมกับสารภาพรักออกไป ผมก็ต้องพบกับความผิดหวังครั้งยิ่งใหญ่ เมื่อซองแจเอ่ยปฏิเสธผม แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังเอ่ยปฏิเสธอย่างสุภาพพร้อมกับให้เหตุผลกับผมอย่างดี เขาคงรักพีเนียลมากเลยสินะ ผมรู้สึกอิจฉาจัง แต่เขายังให้เหตุผลกับผมอีกอย่างหนึ่งนั้นก็คืออึนกวัง เจ้านายของเขาที่รักผมมาก

“หึ น่าสมเพศจริงๆเลย”ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะทุบฝ่ามือลงบนพื้นอย่างแรง หยดน้ำตาล่วงหล่นลงมา

“ทำแบบนั้นไม่ดีเลยนะ”จู่ๆเสียงหนึ่งก็พูดขึ้น ผมหันควับไปมองทางด้านหลัง อีกฝ่ายเดินเข้ามานั่งข้างๆก่อนจะจับมือข้างที่ผมทุบลงพื้นขึ้นมาจับไว้

“ทำแบบนั้นมือนายจะเจ็บนะมินฮยอก ฉันไม่อยากให้มือนิ่มๆของนายต้องบาดเจ็บ”ผมจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะสะบัดมือออกแล้วปาดน้ำตาบนใบหน้าทิ้ง

“ฉันจะทำยังไงกับมือของฉันมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย อึนกวัง”ผมพูดก่อนทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงัก

“อยู่แบบนี้กับฉันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”ผมหันควับกลับไปมอง นี้ผมฟังอะไรผิดไปรึเปล่า ครั้งสุดท้ายงั้นหรอ?

“ช่วยอยู่กับฉันลำพังแบบนี้อีกสักพักเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม แล้วฉันจะยอมตัดใจจากนายมินฮยอก”ผมไม่ได้ฟังผิดไป สายตาที่มองผมของอีกฝ่ายนั้นช่างดูเศร้าสร้อยจนน่าเจ็บปวด คงถึงเวลาแล้วสินะ....เวลาที่ผู้ชายตรงหน้าผมจะปล่อยมือไปจากผมซะที เขาจะยอมตัดใจจากผมสักที แต่ทำไม....ทำไมผมถึงไม่รู้สึกดีใจซักนิดเลย

[ซองแจ]

ผมกำลังยืนยิ้มกริ่มอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนจะค่อยๆแง้มประตูห้องเข้าไป สิ่งที่ผมเห็นคือแผ่นหลังของพีเนียลที่นั่งอยู่บนเตียงหันหลังให้อยู่ ผมยกยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง กะว่าจะเข้าไปแกล้งให้อีกฝ่ายตกใจเล่นซะหน่อย หลังจากนั้นก็จะสะสร้างเรื่องเมื่อกลางวันต่อ เรื่องฉากเลิฟซีน

ผมค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือที่สุดก่อนจะค่อยๆย่องเข้าไปหาตัวคนที่นั่งอยู่บนเตียง สองมือยกขึ้นมาจะจับร่างอีกฝ่าย มุมปากกระตุกยิ้มอย่างตื่นเต้น ก่อนที่ผมจะพุ่งเข้าใส่ร่างอีกฝ่ายโดยไม่ให้รู้ตัว

“แฮ่!!!”

“อ๊ะ!!!”พีเนียลกระโดลุกขึ้นอย่างตกใจก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างตื่นๆ

“ฮ่าๆๆๆ ตกใจใช่ไหมหละ แกล้งนายนี้สนุกจังเล..... พ พีเนียลนายร้องไห้หรอ”ผมหยุดหัวเราะทันที เมื่อพบว่าบนใบหน้าอีกฝ่ายมีหยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม พีเนียลรีบยกมือขึ้นเช็ดใบหน้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“เปล่านิ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“ไม่ได้เป็นอะไรที่ไหน นายเป็นอะไรพีเนียล”ผมเข้าไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้ พีเนียลเงยหน้าขึ้นสบตากับผม ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าแต่สายตานั้นของเขาเหมือนกับว่ากำลังตัดพ้อผมอยู่

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นายถอยออกไปเถอะ”พีเนียลผลักตัวผมออกห่างก่อนจะหันหลังหนี ผมถึงกับตัวแข็งทื่อจ้องมองเขา นี้มันเกิดอะไรขึ้น

“พีเนี....”

“ขอโทษนะ ฉันง่วงนอนแล้ว”พูดจบเขาก็ล้มตัวลงบนที่นอนก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมหัวจนมิด ใครจะบอกผมได้มั่งว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมจ้อมองร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความงุนงง ถึงจะสงสัยแต่ผมก็ไม่อยากจะรบกวนเขา คงต้องรอพรุ่งนี้สินะ ไม่แน่พรุ่งนี้เขาอาจจะยอมบอกผมก็ได้ว่าเป็นอะไรแล้วเกิดอะไรขึ้น

“งั้นฉันไปนอนบ้างดีกว่า ฝันดีนะ”ผมเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปที่ฝั่งเตียงของตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนบ้าง ก่อนจะหลับตาลงผมหันไปมองเขาอีกครั้ง มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลง

*******

Btob : Cocktail Love 10

[ฮยอนชิก]

“นายมาที่นี้ทำไม ไม่ใช่สิ นายมาที่นี้ได้ยังไง”ผมถามคนตรงหน้า ตอนนี้ภายในบ้านพักเหลือแค่เขากับผมแค่สองคน

“ฉันมาที่นี้เพราะนายอยู่ที่นี้ ส่วนมาที่นี้ได้ยังไง นายไม่ต้องรู้หรอก”เขาตอบผมยิ้มๆ แต่ผมไม่ยิ้มด้วยหรอกนะ

“นายให้คนสะกดรอยตามฉัน”ผมพูดเสียงเรียบ

“งั้นมั้ง”อีกฝ่ายยังคงยิ้มตอบ ผมอยากจะบ้าตาย ทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วยนะ

“ชางซอบ นายอยู่ที่นี้ไม่ได้ ฉันไม่ได้มาเที่ยวนะ นายต้องกลับบ้าน”ผมบอกพร้อมกับคว้าข้าวของของชางซอบขึ้นมา

“ไม่ ฉันจะอยู่ที่นี้ นะฮยอนชิกให้ฉันอยู่นะ”ชางซอบบอกน้ำเสียงออดอ้อน เขาเข้ามาเกาะแขนผมไว้ ผมไม่ชอบเวลาเขาทำอย่างนี้เลย เพราะมันทำให้ผมใจอ่อนทุกที ก็เขาเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่เกิดเลยนะสิ เห็นกันมาตั้งแต่เล็กๆ ผมก็เห็นเขาเป็นเหมือนพี่น้อง และเขาก็ยังตามติดผมแจตั้งแต่เด็กๆเลยด้วย

“ไม่ได้ นายต้องกลับบ้าน”ผมยังยืนยันคำเดิม ชางซอบย้ายแขนมากอดเอวผมไว้ ใบหน้าซบแผ่นหลังของผม

“ฮยอนชิกให้ฉันอยู่นี้นะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ก่อความวุ่นวายแน่นอน ไม่ยุ่งกับแฟนนายด้วย”

ประโยคหลังทำให้ผมหยุดคิด เขาบอกว่าจะไม่ยุ่งกับแฟนของผมงั้นหรอ งั้นชางซอบก็รู้แล้วว่าอิลฮุนเป็นแฟนของผม เขาจะเลิกตามตื้อผมแล้วใช่ไหม ผมหันหน้ากลับไปหาเขา

“นายบอกว่าจะไม่ยุ่งกับอิลฮุน”ผมถาม

“ใช่ ฉันจะไม่ยุ่งกับอิลฮุนแฟนของนาย ให้ฉันอยู่นี้นะ ฉันแค่อยากอยู่เที่ยวด้วยอ่ะ”ชางซอบช้อนตามองผม นี่ผมจะเชื่อเขาได้จริงๆหรอ

“แน่ใจนะว่าจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย แค่อยู่เที่ยวเฉยๆ”ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“แน่นอน ฉันสัญญาเลย”ชางซอบยิ้มกว้างตอบ

“ตกลงนายอยู่นี้ได้ แต่ถ้านายผิดสัญญา นายต้องกลับบ้านทันที”ผมบอกด้วยน้ำเสียงและแววตาจริงจัง

“เย้...ฮยอนชิกใจดีที่สุดเลย”ชางซอบบอกก่อนทำท่าจะเข้ามากอดผมอีกครั้ง แต่ผมดันตัวเขาไว้ก่อน ก็ถ้าเกิดอิลฮุนมาเห็นเข้าก็ซวยนะสิ แค่นี้ก็ยังไม่รู้ว่าจะง้อยังไงเลย

[อิลฮุน]

ผมแยกตัวออกมาจากทุกคนมายืนอยู่ริมทะเลสาบ รู้สึกหงุดหงิดมากจนอยากจะฆ่าคน ในหัวนึกถึงภาพไอ้ฮยอนชิกกับคนนั้น ทำไมผมต้องโมโหขนาดนี้เนี้ย

“โธ่เว้ย ไอ้บ้าฮยอนชิก เพราะนายคนเดียวเลยทำให้ฉันหงุดหงิดขนาดนี้”ผมว่าก่อนจะเตะก้อนหินลงน้ำ

“หึงหละสิ”จู่ๆเสียงหนึ่งก็กระซิบที่ข้างหู ผมรีบหันควับไปมอง เป็นไอ้ฮยอนชิกยืนยิ้มตาหยีให้อยู่ ยิ่งเห็นหน้ามันผมก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

“จะตามมาทำไม”ผมถามมันเสียงดัง ก่อนจะหันหน้าหนีจ้องมองทะเลสาบ

“ก็มาตามง้อเมีย เอ้ย นายไง”เมื่อกี่ผมได้ยินนะว่ามันพูดอะไร ผมหันไปมองค้อนใส่มัน

“อิลฮุน...ฉันกับชางซอบไม่ได้มีอะไรกันนะ เขาเป็นแค่เพื่อนฉันตั้งแต่เด็ก”แล้วมันจะมาบอกผมทำไม ผมไม่ได้อยากจะรู้ซะหน่อย ไม่ได้อยากรู้เลยจริงๆนะ

“ฮุนนี่....”ไอ้ฮยอนชิกเข้ามาโอบกอดผมจากทางด้านหลัง ผมตกใจจะสะบัดมันออก แต่มันก็กอดแน่น

“ปล่อยฉันนะ”ผมว่า

“ไม่ปล่อย จนกว่านายจะหายงอน แล้วบอกมาก่อนว่าหึงฉันใช่ไหม”ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมไอ้บ้าฮยอนชิกถึงชอบหลงตัวเองนัก อย่างผมเนี้ยนะจะหึงมัน

“ใครบอกว่าฉันหึง หลงตัวเองไปป่ะ”ผมบอก

“ไม่หึง แล้วหงุดหงิดทำไมละ”ไอ้บ้าฮยอนชิกว่ายิ้มๆ ผมหละเกลียดรอยยิ้มของมันจริงๆเลย

“ป่อยฉันนะ ฉันจะไปซ้อมดนตรีกับคนอื่น”ผมพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของไอ้ฮยอนชิก แต่ไม่รู้ว่าไอ้บ้านี้มันกินอะไรเป็นอาหาร มันไม่ขยับแม้แต่นิด

“ฉันว่าเรามาเล่นเกมกันดีกว่า”ผมขมวดคิ้ว

“เกม? เกมอะไรของนายอีก”ผมถาม

“เกมพูดโกหก ถ้าใครพูดความจริงก่อนคนนั้นแพ้”มันตอบยิ้มๆ ผมมองหน้ามันอย่างไม่ไว้ใจ นี้มันกำลังหลอกอะไรผมอีกป่าวเนี้ย

“จะเล่นไม่เล่น ถ้าไม่เล่นก็ถือว่านายแพ้ แล้วสรุปว่านายกำลังหึงฉัน โอเคมั้ย”

“ไม่ ฉันไม่ได้หึงนายซะหน่อย ฉันจะเล่น”ผมบอก คนอย่างอิลฮุนไม่ยอมให้ใครท้าอยู่แล้ว

“ได้ งั้นเริ่มที่ฉันถามก่อนนะ นายหึงฉันกับชางซอบใช่ไหม”คำถามแรกก็ทำผมถึงกับชะงัก เกมพูดโกหกงั้นหรอ แสดงว่าผมก็ต้องตอบว่าหึงนะสิ มันก็เหมือนกับผมยอมรับออกไปอ่ะดิ เกมบ้าอะไรว่ะ ผมอึกอักก่อนจะตอบออกไป

“ใช่ ฉันหึงนายกับเพื่อนนาย”ไอ้บ้าฮยอนชิกยกยิ้ม นี้ผมไม่ได้หลงกลอะไรมันใช่ไหม

“ถึงตานายถามแล้ว”มันบอก ผมคิดนิดนึงก่อนจะเอ่ยถามคำถามแรกของผมออกไป

“นายรักเพื่อนของนายใช่มั้ย”

“ใช่ ฉันรักเพื่อนของฉัน”ทำไมผมถึงรู้สึกแปรบๆในอกกับคำตอบของมันนะ

“ตาฉันถาม นายไม่ชอบที่ชางซอบเข้าใกล้ฉันใช่มั้ย”ผมนิ่งค้างอีกครั้ง

“ไม่ ฉันชอบมากเลยต่างหาก”ผมกัดฟันตอบ

“ตาฉันถาม นายดีใจที่เพื่อนนายมาหาที่นี้ใช่มั้ย”

“ใช่ ฉันดีใจมาก ตาฉันถาม นายไม่อยากให้ชางซอบอยู่ที่นี้ใช่มั้ย”

“ไม่ ฉันอยากให้เพื่อนายอยู่ที่นี้ อยู่ตลอดไปจนจบการซ้อมเลย”ผมพูดออกไป แต่ทำไมน้ำเสียงของผมถึงติดประชดยังไงไม่รู้

“ฉันไม่ถามแล้ว”ผมบอกอย่างหัวเสีย ยิ่งถามยิ่งตอบก็ดูเหมือนว่าผมจะรู้สึกเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว

“คำถามสุดท้าย นายรักฉันใช่ไหม”ไอ้บ้าฮยอนชิกถาม สายตาของมันดูจริงจัง ผมนิ่งงันไป มันต้องการให้ผมตอบอะไรกัน

“ใช่ ฉันรักนาย”ผมตอบเสียงแผ่วเบา มันยกยิ้มให้ หมายความว่ายังไงกัน ก็ผมโกหกออกไปไม่ใช่หรอ

“ตาฉันถาม ที่นายมาง้อฉันเป็นเพราะนาย...รักฉันใช่ไหม”ผมถามกลับไปบ้าง หัวใจเต้นรั่วแรงกับคำตอบที่มันจะตอบกลับมา

“ฉันไม่ได้รักนาย”ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บมากขนาดนี้นะ และโดยที่ไม่ทันรู้สึกตัว น้ำตาของผมก็ใหลอาบแก้มลงมา

“ฮึก ไม่เล่นแล้ว ฉันไม่เล่นแล้ว”ผมว่าพร้อมกับร้องไห้ ไอ้บ้าฮยอนชิกดูเหมือนจะตกใจ มันดึงผมเข้าไปกอดแน่น

“อิลฮุน อย่าร้องนะ เมื่อกี้เราเล่นเกมกันอยู่ไง ฉันแค่พูดโกหกออกไปนะ จริงๆแล้วฉันรักนาย”

ผมหยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองมัน แววตาสั่นระริกด้วยความไม่มั่นใจ

“ฉันรักนายอิลฮุน ฉันรักนาย”ไอ้บ้าฮยอนชิกพูดย้ำอีกครั้ง นี้ผมกำลังเสียใจเพราะว่ามันบอกว่าไม่รักผมงั้นหรอ ผมผลักหน้าอกของมันออก ก่อนจะยกมือปาดน้ำตาของตัวเอง มันยืนจ้องผมยิ้มๆ

“ยิ้มอะไร”ผมถามน้ำเสียงติดหงุดหงิดอีกครั้ง

“อิลฮุน นายแพ้ฉันแล้วนะรู้รึเปล่า”มันบอก ผมถึงกับนิ่งค้าง

“ฉ ฉัน...อุ๊บ”ยังไม่ทันได้แก้ตัว ริมฝีปากของผมก็ถูกทาบทับ ผมไม่ได้ขัดขืนและก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองไม่ขัดขืนออกไป ไอ้บ้าฮยอนชิกถอนจูบออก มันจ้องมองหน้าผมที่แดงซ่าน ก่อนจะดึงเข้าไปกอด

“ตกลงว่านายแพ้แล้วนะ”ผมซุกหน้าเข้ากับไหล่กว้างของมัน

“อือ”

[ชางซอบ]

ผมยืนดูคนสองคนที่จูบและกอดกันด้วยความโกรธจัด มือบีบกำแน่นด้วยความโมโห ทั้งๆที่ผมมาก่อนแต่เขากลับไม่เคยหันมามองผมซักครั้ง ทั้งเจ็บและเสียใจ

“แฟนนายคือคนนั้นเองนะหรอ หึ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”ผมว่าพร้อมกับยกยิ้ม จ้องมองสองร่างที่ดูเหมือนจะเข้าใจกันดีแล้วด้วยสายตาโกรธแค้น

“ฮยอนชิกคือของฉันไม่ใช่ของนาย”

******

Btob : Cocktail Love 9

[ซองแจ]

ผมตื่นขึ้นมา มือควานหาคนที่ควรนอนอยู่ข้างๆ แต่ก็เจอแต่ความว่างเปล่า ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที บนเตียงไม่มีร่างที่เมื่อคืนนอนกอดอยู่แล้ว ผมหันมองซ้ายมองขวา ได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากห้องน้ำ พีเนียลคงลุกไปอาบน้ำแล้ว

ผมลุกออกจากเตียงเดินไปหน้าห้องน้ำ ประตูห้องน้ำไม่ได้ปิดไว้ มันถูกแง้มไว้นิดนึง ผมมองส่องเข้าไป เห็นร่างเนียนขาวกำลังอาบน้ำอยู่

ใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันที ใบหน้าร้อนผ่าว อารมณ์ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง ผมผลักประตูห้องน้ำเข้าไป ร่างที่กำลังยืนอาบน้ำอยู่ยังไม่รู้สึกตัว

ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหลัง จ้องมองร่างเนียนขาวอาบน้ำใกล้ๆ ฟองสบู่ที่อยู่บนเรือนร่าง ไหลอาบลงมาตามแผ่นหลังขาว ช่างยั่วยวนผมเหลือเกิน

ผมเดินเข้าไปยืนซ้อนหลัง มือโอบเอวคอดไว้ พีเนียลหันมามองผมอย่างตกใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

“ตื่นแล้วหรอ”ผมพยักหน้าให้ แต่สายตาจับจ้องที่เรือนร่างของอีกฝ่าย

“อ๊ะ ซองแจ”ผมจับพีเนียลแนบชิดกำแพง เราทั้งคู่ยืนอยู่ใต้สายน้ำ ผมจับขาข้างหนึ่งของพีเนียลยกขึ้นดันกำแพงไว้ ก่อนที่จะเลื่อนมือลงไปที่ก้อนเนื้อนิ่ม

“ฉันช่วยเอาออกให้นะ”ผมกระซิบบอกข้างหู พีเนียลใบหน้าแดงซ่านอย่างเขินอาย หัวใจผมเต้นแรงกับท่าทางนั้น

ผมค่อยๆสอดนิ้วมือเข้าไปที่ช่องทางสีหวาน ที่เมื่อคืนทำให้ผมมีความสุขมาก พีเนียลสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมามองผม

“ซองแจอ่า.....”ดวงตาฉ่ำเยิ้มมองมาที่ผม ช่างดูน่ารักและยั่วยวนในเวลาเดียวกัน ผมควานนิ้วมือภายในช่องทางรัก ก่อนจะเพิ่มนิ้วสอดใส่เข้าไปอีก

“ซองแจอ่า...อย่าเลยนะ ฉันไม่ไหวแล้ว”เสียงหวานเอ่ยบอกแววตาสั่นระริก แต่ปฏิกิริยาแบบนั้นกลับยิ่งปลุกอารมณ์ผมให้มีมากขึ้น

“แต่ฉันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะ”ผมบอก สีหน้าดูทรมาน

“อย่านะ ฉันไม่ไหวจริงๆนะซองแจ”พีเนียลส่งเสียงอ้อนวอน ทำให้ผมใจอ่อนจนได้ ผมค่อยๆเอานิ้วมือออกจากช่องทางรัก ก่อนจะเอื้อมหยิบผ้าเช็ดตัวมาคุมให้

“อาบน้ำเสร็จแล้วใช่ไหม นายช่วยออกไปรอข้างนอกหน่อยสิ”ผมบอก พีเนียลหันมามองหน้าผมนิดนึง ก่อนจะเดินออกไป

ทำไมผมถึงหื่นได้ขนาดนี้นะ ยิ่งทำอย่างนั้นกับพีเนียลไปแล้ว ความรู้สึกก็ยังอยากได้อีก ไม่ยอมพอสักที ผมค่อยๆเอื้อมมือลงไปจับส่วนนั้นของตัวเอง คงต้องทำแบบนี้หละนะ

[อิลฮุน]

ผมตื่นนอนขึ้นมาก็ไม่พบกับคุณมินฮยอกแล้ว จึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ วันนี้คุณอึนกวังบอกว่าเราจะเริ่มซ้อมการแสดงกันแล้ว

ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็เดินออกมาจากห้อง พบไอ้บ้าฮยอนชิกที่เพิ่งเดินออกมาเหมือนกัน เมื่อมันเห็นผมก็ฉีกยิ้มกว้างให้ ผมเบะปากใส่มันก่อนจะเดินหนี

“เดี๋ยวสิฮุนนี่....”มันเอ่ยเรียกผมไว้เสียงหวาน

“อะไร”ผมหันกลับไปถามเสียงห้วน

 “เมื่อคืนเป็นอะไรมั้ย ยังเจ็บอยู่มั้ย ไม่ได้มีไข้ใช่รึเปล่า”มันถามคำถามรั่ว

“ยังไม่ตาย”ผมตอบมันแค่นั้นแล้วทำท่าจะเดินหนีอีกครั้ง แต่มันกลับคว้าแขนผมไว้

“อะไรอีกหละ”ผมถามอย่างเริ่มรำคาญ มันยิ้มกว้างให้

“ไปกินข้าวพร้อมกันนะที่รัก”พูดจบมันก็เอื้อมมือมาจับมือผมไว้ ก่อนจะจูงมือให้เดินตาม ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าหน้าแดงขึ้นมา นี้ผมไม่ได้เขินมันใช่ไหม

“อุว้าวว อะไรกันเนี้ย แค่คืนเดียวเองนะ”เสียงคุณอึกกวังเอ่ยแซวเมื่อเห็นผมกับไอ้ฮยอนชิกจูงมือเดินเข้ามาพร้อมกัน ผมรีบสะบัดมือออกทันที ไอ้ฮยอนชิกหันมามองผมยิ้มๆ ยิ้มจนตาจะปิดอยู่แล้ว

“ไหนข้าวเช้าอ่ะ”มันเอ่ยถามคุณอึนกวัง

“แปปสิว่ะ ที่รักฉันกำลังทำให้อยู่”คุณอึนกวังพร้อมกับยิ้มกว้าง

“งั้นผมขอไปช่วยคุณมินฮยอกทำอาหารเช้านะครับ”ผมเอ่ยขอตัวก่อนจะเดินหนีไอ้ฮยอนชิกที่ทำท่าจะรั้งตัวผมไว้  เข้าครัวไป ใครจะอยากอยู่กับมันนานๆกัน

เมื่อเดินเข้ามาในครัว ก็พบคุณมินฮยอกกำลังคนอะไรบางอย่างอยู่ในหม้อ เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ๆก็พบว่าเป็นข้าวต้มทรงเครื่อง กลิ่นหอมๆของมันทำให้ผมรู้สึกหิวขึ้นมา

“คุณมินฮยอกเก่งจังนะครับ ทำอาหารเป็นด้วย”ผมเอ่ยขึ้น คุณมินฮยอกหันมาหาก่อนจะยิ้มให้นิดๆ

“นายเรียกฉันว่าพี่ก็ได้นะ เรียกคุณแล้วรู้สึกแปลกๆ”คุณมินฮยอกบอก

“ครับ พี่มินฮยอก”ผมพูดตามที่เขาสั่ง เราสองคนหันมายิ้มให้กันนิดๆ

“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”ผมถามออกไป ทั้งๆที่ตัวเองก็ทำอาหารไม่ค่อยเป็น

“ไม่ต้องหรอก ใกล้จะเสร็จแล้วน่ะ นายนั่งอยู่เป็นเพื่อนก็พอ”พี่มินฮยอกตอบยิ้มๆ ผมขึ้นไปนั่งบนโต๊ะในห้องครัว จ้องมองร่างเล็กนั้นทำอาหาร ใบหน้าน่ารักๆนั้นจดจ่ออยู่กับอาหารในหม้อ เพราะพี่มินฮยอกน่ารักแบบนี้นิเอง คุณอึนกวังถึงได้ตกหลุมรักขนาดนี้

“พี่มินฮยอกเกลียดคุณอึนกวังหรอครับ”นี้ผมสอดเรื่องคนอื่นเกิดไปรึเปล่า แต่ผมก็ทนดูเจ้านายตัวเองเศร้าไม่ได้ จึงเผลอถามออกไป เห็นผมเป็นคนแบบนี้ แต่ผมก็ใส่ใจคนรอบข้างนะ

พี่มินฮยอกนิ่งค้างไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบ

“เปล่านิ”ผมพยักหน้านิดนึง

“คุณอึนกวังตามจีบพี่มินฮยอกมานานรึยังครับ”ผมถามอีกครั้ง

“ก็นานแล้วหละ”ผมพยักหน้ารับ

“แล้วทำไมพี่ไม่ยอมตกลงเป็นแฟนคุณอึนกวังหละครับ ดูเขารักพี่มากเลยนะ”นี้ผมพูดมากเกินไปรึเปล่า พี่มินฮยอกหันมามองผม

“ความรักมันไม่ใช่แค่อีกคนรักอีกคนฝ่ายเดียวหรอกนะ ฉันไม่ได้รักอึนกวัง”พี่มินฮยอกตอบสายตาดูเศร้าๆ ผมรู้สึกผิดที่ถามออกไปจัง

“ว่าแต่นายกับฮยอนชิกเหอะ เมื่อคืนหายไปไหนกันมา”จู่ๆพี่มินฮยอกก็เปลี่ยนอารมณ์ ถามผมยิ้มๆ ผมรีบเสหลบสายตา ใบหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาเฉยๆ

“ป เปล่านิครับ”ผมโกหก ก็ใครจะบอกได้หละ ว่าไปแข่งเกมบ้าๆในน้ำกับไอ้บ้านั้น

“แน่หรอ เมื่อคืนกลับมาเห็นเปียกทั้งตัว”ผมเบิกตากว้าง

“พี่มินฮยอกเห็นหรอ”เมื่อคืนผมว่าพอผมกลับมาอีกคนก็หลับไปแล้วไม่ใช่รึไง

“อือ ฉันกำลังนอนคิดอะไรเพลินๆยังไม่ได้หลับน่ะ แต่คงเพราะห้องไม่ได้เปิดไฟ นายเลยไม่เห็นว่าฉันลืมตาอยู่”คำตอบของพี่มินฮยอกทำผมหน้าแดงกว่าเดิม คงไม่ได้ยินที่ไอ้ฮยอนชิกหลอกจูบผมหน้าห้องหรอกนะ

“เป็นอะไรรึเปล่าอิลฮุน”พี่มินฮยอกถามเมื่อเห็นผมนิ่งไป

“ป เปล่าครับ เมื่อคืนผมไปเดินเล่นแล้วทำของหล่นไปในน้ำเลยลงไปเก็บนะครับ”ผมโกหกออกไปคำโต

“อ่อ หรอ...”พี่มินฮยอกหันกลับไปทำอาหารต่อ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่อีกฝ่ายเชื่อ

ไอ้บ้าฮยอนชิก ผมเอามันคืนแน่ ข้อหาทำอะไรโจ่งแจ้งจนเกือบโดนจับได้

.

.

.

.

“อาหารเช้าเสร็จแล้วครับ”ผมตะโกนออกมาจากห้องครัว ก่อนจะช่วยพี่มินฮยอกยกหม้อข้าวต้มออกมาตั้งที่โต๊ะทานอาหาร ส่วนพี่มินฮยอกก็จัดการหยิบถ้วยชามออกมาวางไว้

“ว้าว หอมจังเลยฝีมือที่รักหน้ากินที่สุด”คุณอึนกวังยิ้มกว้างพูด แต่พี่มินฮยอกหันไปมองทางซองแจที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับพีเนียลแทน

ผมสังเกตเห็นว่าพีเนียลกับซองแจดูใกล้ชิดกันแปลกๆ ทั้งสองคนมองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะทานอาหาร พี่มินฮยอกดูนิ่งไป

“ว้าว น่ากินจังเลย นายก็เป็นคนทำใช่ไหมอิลฮุน”ดูไอ้ฮยอนชิกมันเลียนแบบท่าทางคุณอึนกวัง เห็นแล้วผมรู้สึกหมันไส้ = =

“เปล่า ฉันแค่นั่งมองเฉยๆ”มันหุบยิ้มทันที

“ไม่เป็นไร แค่นายยกมาก็น่ากินแล้ว”ผมจะอ้วกออกมาดีมั้ยเนี้ย อะไรจะเว่อขนาดนั้น

“มินฮยอกอ่า...เดี๋ยวฉันตักให้นะ”คุณอึนกวังแย้งชามในมือพี่มินฮยอกไปตักให้ ก่อนจะดึงให้นั่งลงข้างๆตัวเอง ผมไม่เข้าใจทำไมคุณอึนกวังถึงยังยิ้มอยู่ได้นะ

“ฮุนนี่อ่า....ฉันตักให้นะ”

“ไม่ต้อง”ผมกระแทกเสียงใส่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ จนมันทำหน้าจ๋อย หึ สมควร อยากมายุ่งกับผมดีนัก

“ซองแจให้ฉันตักให้มั้ย”เสียงพีเนียลหันไปถามคนข้างๆ ซองแจพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะส่งชามให้ แต่พอพีเนียลยื่นมือไปรับ ซองแจกลับจับมือไว้ ผมว่าไอ้สองคนนี้มันแปลกๆแล้วหละ

“กินแล้วนะครับ”เสียงคุณอึนกวังบอก ก่อนที่ทั้งหมดจะลงมือกินข้าวต้มในชามตัวเอง ผมกินไปก็ต้องคอยตะคอกใส่ไอ้คนข้างๆไปด้วย ไม่รู้จะวุ่นวายอะไรกับผมนักหนา_*_

ส่วนคุณอึนกวังก็คอยเอาใจพี่มินฮยอก ทั้งเทน้ำให้ หยิบกระดาษมาเช็ดปากให้สารพัด แต่พี่มินฮยอกเหมือนจะไม่สนใจนัก สายตาคอยหันไปมองที่พีเนียลกับซองแจบ่อยๆ นี้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าพี่มินฮยอกอาจกำลังชอบซองแจอยู่

“ปี๊บ...ปี๊บ...”เสียงแตรรถดังขึ้น ทุกคนหันไปมองที่หน้าบ้านพัก เห็นรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอด

“ใครว่ะ”ไอ้บ้าฮยอนชิกถาม

“ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวกูไปดูก่อน”คุณอึนกวังบอกก่อนจะลุกเดินออกไป สักพักคุณอึนกวังก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้ายิ้มเจื่อนๆ

“ใครว่ะ”ไอ้บ้าฮยอนชิกถามอีกครั้ง

“ฮยอนชิก”คุณอึนกวังไม่ได้ตอบ แต่เป็นคนที่เดินตามมาข้างหลังตอบ ไอ้บ้าฮยอนชิกเบิกตากว้างลุกขึ้นยืน ผมมองแขกที่มาใหม่กับไอ้คนที่ยืนขึ้นสลับกันไปมาอย่างงงๆ คนอื่นก็เช่นกัน

“ฉันมาดูแลนายแล้วนะ”แขกที่มาใหม่เดินเข้ามาโอบแขนไอ้บ้าฮยอนชิกไว้ ผมอ้าปากค้าง นี้มันเกิดอะไรขึ้น

ไอ้บ้าฮยอนชิกรีบหันมาหาผม สายตาบอกว่า อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ผมเองก็จ้องมองมัน แล้วตอบกลับไปทางสายตาว่า ไม่ทันแล้ว

ผมลุกขึ้นทันทีก่อนจะเดินออกไป นี้ผมไม่ได้หึงเลยนะ ไม่ได้หึงจริงๆ ไอ้บ้าฮยอนชิกไม่ได้เป็นอะไรกับผมซักหน่อย ไม่ได้หึงเลยจริงๆนะ

[ฮยอนชิก]

ผมอ้าปากค้าง เมื่ออิลฮุนลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ผมซวยแล้วหละ ฮุนนี่ของผมโกรธซะแล้วT_T

“ชางซอบนายปล่อยฉันก่อนได้ไหม”ผมว่าก่อนจะดึงมือคนที่เกาะแขนผมอยู่ออก

“ทำไม กลัวใครหึงหรอ”ชางซอบบอกก่อนจะยกยิ้ม ผมละอยากเอาหัวจุ่มลงไปในหม้อข้าวต้มจริงๆ ทำไมชางซอบถึงตามหาผมเจอนะ แล้วทีนี่ผมจะทำยังไงดีหละ ดูท่าว่าชางซอบจะมาอยู่ที่นี้ตลอดระยะเวลาที่ซ้อมการแสดงเลยด้วย เขาต้องคอยตามติดผมแน่ แล้วยังจะอิลฮุนที่ดูโกรธผมมากอีก ถึงจะแอบดีใจนิดๆที่อีกคนหึงก็เถอะ โอ้ยยยย ผมอยากบ้าตาย

ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่ไอ้อึนกวัง แต่มันกลับหยักไหล่ให้ผมเป็นเชิงบอกว่าช่วยไม่ไหวว่ะ พอหันไปมองที่ชางซอบ ก็เอาแต่ยื่นยิ้มให้ผม แล้วผมจะทำยังไงดีหละเนี้ย.....ฮุนนี่ของผมมมมT_T

*******