Btob : Cocktail Love 9

[ซองแจ]

ผมตื่นขึ้นมา มือควานหาคนที่ควรนอนอยู่ข้างๆ แต่ก็เจอแต่ความว่างเปล่า ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที บนเตียงไม่มีร่างที่เมื่อคืนนอนกอดอยู่แล้ว ผมหันมองซ้ายมองขวา ได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากห้องน้ำ พีเนียลคงลุกไปอาบน้ำแล้ว

ผมลุกออกจากเตียงเดินไปหน้าห้องน้ำ ประตูห้องน้ำไม่ได้ปิดไว้ มันถูกแง้มไว้นิดนึง ผมมองส่องเข้าไป เห็นร่างเนียนขาวกำลังอาบน้ำอยู่

ใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันที ใบหน้าร้อนผ่าว อารมณ์ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง ผมผลักประตูห้องน้ำเข้าไป ร่างที่กำลังยืนอาบน้ำอยู่ยังไม่รู้สึกตัว

ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหลัง จ้องมองร่างเนียนขาวอาบน้ำใกล้ๆ ฟองสบู่ที่อยู่บนเรือนร่าง ไหลอาบลงมาตามแผ่นหลังขาว ช่างยั่วยวนผมเหลือเกิน

ผมเดินเข้าไปยืนซ้อนหลัง มือโอบเอวคอดไว้ พีเนียลหันมามองผมอย่างตกใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

“ตื่นแล้วหรอ”ผมพยักหน้าให้ แต่สายตาจับจ้องที่เรือนร่างของอีกฝ่าย

“อ๊ะ ซองแจ”ผมจับพีเนียลแนบชิดกำแพง เราทั้งคู่ยืนอยู่ใต้สายน้ำ ผมจับขาข้างหนึ่งของพีเนียลยกขึ้นดันกำแพงไว้ ก่อนที่จะเลื่อนมือลงไปที่ก้อนเนื้อนิ่ม

“ฉันช่วยเอาออกให้นะ”ผมกระซิบบอกข้างหู พีเนียลใบหน้าแดงซ่านอย่างเขินอาย หัวใจผมเต้นแรงกับท่าทางนั้น

ผมค่อยๆสอดนิ้วมือเข้าไปที่ช่องทางสีหวาน ที่เมื่อคืนทำให้ผมมีความสุขมาก พีเนียลสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมามองผม

“ซองแจอ่า.....”ดวงตาฉ่ำเยิ้มมองมาที่ผม ช่างดูน่ารักและยั่วยวนในเวลาเดียวกัน ผมควานนิ้วมือภายในช่องทางรัก ก่อนจะเพิ่มนิ้วสอดใส่เข้าไปอีก

“ซองแจอ่า...อย่าเลยนะ ฉันไม่ไหวแล้ว”เสียงหวานเอ่ยบอกแววตาสั่นระริก แต่ปฏิกิริยาแบบนั้นกลับยิ่งปลุกอารมณ์ผมให้มีมากขึ้น

“แต่ฉันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะ”ผมบอก สีหน้าดูทรมาน

“อย่านะ ฉันไม่ไหวจริงๆนะซองแจ”พีเนียลส่งเสียงอ้อนวอน ทำให้ผมใจอ่อนจนได้ ผมค่อยๆเอานิ้วมือออกจากช่องทางรัก ก่อนจะเอื้อมหยิบผ้าเช็ดตัวมาคุมให้

“อาบน้ำเสร็จแล้วใช่ไหม นายช่วยออกไปรอข้างนอกหน่อยสิ”ผมบอก พีเนียลหันมามองหน้าผมนิดนึง ก่อนจะเดินออกไป

ทำไมผมถึงหื่นได้ขนาดนี้นะ ยิ่งทำอย่างนั้นกับพีเนียลไปแล้ว ความรู้สึกก็ยังอยากได้อีก ไม่ยอมพอสักที ผมค่อยๆเอื้อมมือลงไปจับส่วนนั้นของตัวเอง คงต้องทำแบบนี้หละนะ

[อิลฮุน]

ผมตื่นนอนขึ้นมาก็ไม่พบกับคุณมินฮยอกแล้ว จึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ วันนี้คุณอึนกวังบอกว่าเราจะเริ่มซ้อมการแสดงกันแล้ว

ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็เดินออกมาจากห้อง พบไอ้บ้าฮยอนชิกที่เพิ่งเดินออกมาเหมือนกัน เมื่อมันเห็นผมก็ฉีกยิ้มกว้างให้ ผมเบะปากใส่มันก่อนจะเดินหนี

“เดี๋ยวสิฮุนนี่....”มันเอ่ยเรียกผมไว้เสียงหวาน

“อะไร”ผมหันกลับไปถามเสียงห้วน

 “เมื่อคืนเป็นอะไรมั้ย ยังเจ็บอยู่มั้ย ไม่ได้มีไข้ใช่รึเปล่า”มันถามคำถามรั่ว

“ยังไม่ตาย”ผมตอบมันแค่นั้นแล้วทำท่าจะเดินหนีอีกครั้ง แต่มันกลับคว้าแขนผมไว้

“อะไรอีกหละ”ผมถามอย่างเริ่มรำคาญ มันยิ้มกว้างให้

“ไปกินข้าวพร้อมกันนะที่รัก”พูดจบมันก็เอื้อมมือมาจับมือผมไว้ ก่อนจะจูงมือให้เดินตาม ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าหน้าแดงขึ้นมา นี้ผมไม่ได้เขินมันใช่ไหม

“อุว้าวว อะไรกันเนี้ย แค่คืนเดียวเองนะ”เสียงคุณอึกกวังเอ่ยแซวเมื่อเห็นผมกับไอ้ฮยอนชิกจูงมือเดินเข้ามาพร้อมกัน ผมรีบสะบัดมือออกทันที ไอ้ฮยอนชิกหันมามองผมยิ้มๆ ยิ้มจนตาจะปิดอยู่แล้ว

“ไหนข้าวเช้าอ่ะ”มันเอ่ยถามคุณอึนกวัง

“แปปสิว่ะ ที่รักฉันกำลังทำให้อยู่”คุณอึนกวังพร้อมกับยิ้มกว้าง

“งั้นผมขอไปช่วยคุณมินฮยอกทำอาหารเช้านะครับ”ผมเอ่ยขอตัวก่อนจะเดินหนีไอ้ฮยอนชิกที่ทำท่าจะรั้งตัวผมไว้  เข้าครัวไป ใครจะอยากอยู่กับมันนานๆกัน

เมื่อเดินเข้ามาในครัว ก็พบคุณมินฮยอกกำลังคนอะไรบางอย่างอยู่ในหม้อ เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ๆก็พบว่าเป็นข้าวต้มทรงเครื่อง กลิ่นหอมๆของมันทำให้ผมรู้สึกหิวขึ้นมา

“คุณมินฮยอกเก่งจังนะครับ ทำอาหารเป็นด้วย”ผมเอ่ยขึ้น คุณมินฮยอกหันมาหาก่อนจะยิ้มให้นิดๆ

“นายเรียกฉันว่าพี่ก็ได้นะ เรียกคุณแล้วรู้สึกแปลกๆ”คุณมินฮยอกบอก

“ครับ พี่มินฮยอก”ผมพูดตามที่เขาสั่ง เราสองคนหันมายิ้มให้กันนิดๆ

“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”ผมถามออกไป ทั้งๆที่ตัวเองก็ทำอาหารไม่ค่อยเป็น

“ไม่ต้องหรอก ใกล้จะเสร็จแล้วน่ะ นายนั่งอยู่เป็นเพื่อนก็พอ”พี่มินฮยอกตอบยิ้มๆ ผมขึ้นไปนั่งบนโต๊ะในห้องครัว จ้องมองร่างเล็กนั้นทำอาหาร ใบหน้าน่ารักๆนั้นจดจ่ออยู่กับอาหารในหม้อ เพราะพี่มินฮยอกน่ารักแบบนี้นิเอง คุณอึนกวังถึงได้ตกหลุมรักขนาดนี้

“พี่มินฮยอกเกลียดคุณอึนกวังหรอครับ”นี้ผมสอดเรื่องคนอื่นเกิดไปรึเปล่า แต่ผมก็ทนดูเจ้านายตัวเองเศร้าไม่ได้ จึงเผลอถามออกไป เห็นผมเป็นคนแบบนี้ แต่ผมก็ใส่ใจคนรอบข้างนะ

พี่มินฮยอกนิ่งค้างไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบ

“เปล่านิ”ผมพยักหน้านิดนึง

“คุณอึนกวังตามจีบพี่มินฮยอกมานานรึยังครับ”ผมถามอีกครั้ง

“ก็นานแล้วหละ”ผมพยักหน้ารับ

“แล้วทำไมพี่ไม่ยอมตกลงเป็นแฟนคุณอึนกวังหละครับ ดูเขารักพี่มากเลยนะ”นี้ผมพูดมากเกินไปรึเปล่า พี่มินฮยอกหันมามองผม

“ความรักมันไม่ใช่แค่อีกคนรักอีกคนฝ่ายเดียวหรอกนะ ฉันไม่ได้รักอึนกวัง”พี่มินฮยอกตอบสายตาดูเศร้าๆ ผมรู้สึกผิดที่ถามออกไปจัง

“ว่าแต่นายกับฮยอนชิกเหอะ เมื่อคืนหายไปไหนกันมา”จู่ๆพี่มินฮยอกก็เปลี่ยนอารมณ์ ถามผมยิ้มๆ ผมรีบเสหลบสายตา ใบหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาเฉยๆ

“ป เปล่านิครับ”ผมโกหก ก็ใครจะบอกได้หละ ว่าไปแข่งเกมบ้าๆในน้ำกับไอ้บ้านั้น

“แน่หรอ เมื่อคืนกลับมาเห็นเปียกทั้งตัว”ผมเบิกตากว้าง

“พี่มินฮยอกเห็นหรอ”เมื่อคืนผมว่าพอผมกลับมาอีกคนก็หลับไปแล้วไม่ใช่รึไง

“อือ ฉันกำลังนอนคิดอะไรเพลินๆยังไม่ได้หลับน่ะ แต่คงเพราะห้องไม่ได้เปิดไฟ นายเลยไม่เห็นว่าฉันลืมตาอยู่”คำตอบของพี่มินฮยอกทำผมหน้าแดงกว่าเดิม คงไม่ได้ยินที่ไอ้ฮยอนชิกหลอกจูบผมหน้าห้องหรอกนะ

“เป็นอะไรรึเปล่าอิลฮุน”พี่มินฮยอกถามเมื่อเห็นผมนิ่งไป

“ป เปล่าครับ เมื่อคืนผมไปเดินเล่นแล้วทำของหล่นไปในน้ำเลยลงไปเก็บนะครับ”ผมโกหกออกไปคำโต

“อ่อ หรอ...”พี่มินฮยอกหันกลับไปทำอาหารต่อ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่อีกฝ่ายเชื่อ

ไอ้บ้าฮยอนชิก ผมเอามันคืนแน่ ข้อหาทำอะไรโจ่งแจ้งจนเกือบโดนจับได้

.

.

.

.

“อาหารเช้าเสร็จแล้วครับ”ผมตะโกนออกมาจากห้องครัว ก่อนจะช่วยพี่มินฮยอกยกหม้อข้าวต้มออกมาตั้งที่โต๊ะทานอาหาร ส่วนพี่มินฮยอกก็จัดการหยิบถ้วยชามออกมาวางไว้

“ว้าว หอมจังเลยฝีมือที่รักหน้ากินที่สุด”คุณอึนกวังยิ้มกว้างพูด แต่พี่มินฮยอกหันไปมองทางซองแจที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับพีเนียลแทน

ผมสังเกตเห็นว่าพีเนียลกับซองแจดูใกล้ชิดกันแปลกๆ ทั้งสองคนมองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะทานอาหาร พี่มินฮยอกดูนิ่งไป

“ว้าว น่ากินจังเลย นายก็เป็นคนทำใช่ไหมอิลฮุน”ดูไอ้ฮยอนชิกมันเลียนแบบท่าทางคุณอึนกวัง เห็นแล้วผมรู้สึกหมันไส้ = =

“เปล่า ฉันแค่นั่งมองเฉยๆ”มันหุบยิ้มทันที

“ไม่เป็นไร แค่นายยกมาก็น่ากินแล้ว”ผมจะอ้วกออกมาดีมั้ยเนี้ย อะไรจะเว่อขนาดนั้น

“มินฮยอกอ่า...เดี๋ยวฉันตักให้นะ”คุณอึนกวังแย้งชามในมือพี่มินฮยอกไปตักให้ ก่อนจะดึงให้นั่งลงข้างๆตัวเอง ผมไม่เข้าใจทำไมคุณอึนกวังถึงยังยิ้มอยู่ได้นะ

“ฮุนนี่อ่า....ฉันตักให้นะ”

“ไม่ต้อง”ผมกระแทกเสียงใส่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ จนมันทำหน้าจ๋อย หึ สมควร อยากมายุ่งกับผมดีนัก

“ซองแจให้ฉันตักให้มั้ย”เสียงพีเนียลหันไปถามคนข้างๆ ซองแจพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะส่งชามให้ แต่พอพีเนียลยื่นมือไปรับ ซองแจกลับจับมือไว้ ผมว่าไอ้สองคนนี้มันแปลกๆแล้วหละ

“กินแล้วนะครับ”เสียงคุณอึนกวังบอก ก่อนที่ทั้งหมดจะลงมือกินข้าวต้มในชามตัวเอง ผมกินไปก็ต้องคอยตะคอกใส่ไอ้คนข้างๆไปด้วย ไม่รู้จะวุ่นวายอะไรกับผมนักหนา_*_

ส่วนคุณอึนกวังก็คอยเอาใจพี่มินฮยอก ทั้งเทน้ำให้ หยิบกระดาษมาเช็ดปากให้สารพัด แต่พี่มินฮยอกเหมือนจะไม่สนใจนัก สายตาคอยหันไปมองที่พีเนียลกับซองแจบ่อยๆ นี้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าพี่มินฮยอกอาจกำลังชอบซองแจอยู่

“ปี๊บ...ปี๊บ...”เสียงแตรรถดังขึ้น ทุกคนหันไปมองที่หน้าบ้านพัก เห็นรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอด

“ใครว่ะ”ไอ้บ้าฮยอนชิกถาม

“ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวกูไปดูก่อน”คุณอึนกวังบอกก่อนจะลุกเดินออกไป สักพักคุณอึนกวังก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้ายิ้มเจื่อนๆ

“ใครว่ะ”ไอ้บ้าฮยอนชิกถามอีกครั้ง

“ฮยอนชิก”คุณอึนกวังไม่ได้ตอบ แต่เป็นคนที่เดินตามมาข้างหลังตอบ ไอ้บ้าฮยอนชิกเบิกตากว้างลุกขึ้นยืน ผมมองแขกที่มาใหม่กับไอ้คนที่ยืนขึ้นสลับกันไปมาอย่างงงๆ คนอื่นก็เช่นกัน

“ฉันมาดูแลนายแล้วนะ”แขกที่มาใหม่เดินเข้ามาโอบแขนไอ้บ้าฮยอนชิกไว้ ผมอ้าปากค้าง นี้มันเกิดอะไรขึ้น

ไอ้บ้าฮยอนชิกรีบหันมาหาผม สายตาบอกว่า อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ผมเองก็จ้องมองมัน แล้วตอบกลับไปทางสายตาว่า ไม่ทันแล้ว

ผมลุกขึ้นทันทีก่อนจะเดินออกไป นี้ผมไม่ได้หึงเลยนะ ไม่ได้หึงจริงๆ ไอ้บ้าฮยอนชิกไม่ได้เป็นอะไรกับผมซักหน่อย ไม่ได้หึงเลยจริงๆนะ

[ฮยอนชิก]

ผมอ้าปากค้าง เมื่ออิลฮุนลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ผมซวยแล้วหละ ฮุนนี่ของผมโกรธซะแล้วT_T

“ชางซอบนายปล่อยฉันก่อนได้ไหม”ผมว่าก่อนจะดึงมือคนที่เกาะแขนผมอยู่ออก

“ทำไม กลัวใครหึงหรอ”ชางซอบบอกก่อนจะยกยิ้ม ผมละอยากเอาหัวจุ่มลงไปในหม้อข้าวต้มจริงๆ ทำไมชางซอบถึงตามหาผมเจอนะ แล้วทีนี่ผมจะทำยังไงดีหละ ดูท่าว่าชางซอบจะมาอยู่ที่นี้ตลอดระยะเวลาที่ซ้อมการแสดงเลยด้วย เขาต้องคอยตามติดผมแน่ แล้วยังจะอิลฮุนที่ดูโกรธผมมากอีก ถึงจะแอบดีใจนิดๆที่อีกคนหึงก็เถอะ โอ้ยยยย ผมอยากบ้าตาย

ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่ไอ้อึนกวัง แต่มันกลับหยักไหล่ให้ผมเป็นเชิงบอกว่าช่วยไม่ไหวว่ะ พอหันไปมองที่ชางซอบ ก็เอาแต่ยื่นยิ้มให้ผม แล้วผมจะทำยังไงดีหละเนี้ย.....ฮุนนี่ของผมมมมT_T

*******