Btob : Cocktail Love 10

[ฮยอนชิก]

“นายมาที่นี้ทำไม ไม่ใช่สิ นายมาที่นี้ได้ยังไง”ผมถามคนตรงหน้า ตอนนี้ภายในบ้านพักเหลือแค่เขากับผมแค่สองคน

“ฉันมาที่นี้เพราะนายอยู่ที่นี้ ส่วนมาที่นี้ได้ยังไง นายไม่ต้องรู้หรอก”เขาตอบผมยิ้มๆ แต่ผมไม่ยิ้มด้วยหรอกนะ

“นายให้คนสะกดรอยตามฉัน”ผมพูดเสียงเรียบ

“งั้นมั้ง”อีกฝ่ายยังคงยิ้มตอบ ผมอยากจะบ้าตาย ทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วยนะ

“ชางซอบ นายอยู่ที่นี้ไม่ได้ ฉันไม่ได้มาเที่ยวนะ นายต้องกลับบ้าน”ผมบอกพร้อมกับคว้าข้าวของของชางซอบขึ้นมา

“ไม่ ฉันจะอยู่ที่นี้ นะฮยอนชิกให้ฉันอยู่นะ”ชางซอบบอกน้ำเสียงออดอ้อน เขาเข้ามาเกาะแขนผมไว้ ผมไม่ชอบเวลาเขาทำอย่างนี้เลย เพราะมันทำให้ผมใจอ่อนทุกที ก็เขาเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่เกิดเลยนะสิ เห็นกันมาตั้งแต่เล็กๆ ผมก็เห็นเขาเป็นเหมือนพี่น้อง และเขาก็ยังตามติดผมแจตั้งแต่เด็กๆเลยด้วย

“ไม่ได้ นายต้องกลับบ้าน”ผมยังยืนยันคำเดิม ชางซอบย้ายแขนมากอดเอวผมไว้ ใบหน้าซบแผ่นหลังของผม

“ฮยอนชิกให้ฉันอยู่นี้นะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ก่อความวุ่นวายแน่นอน ไม่ยุ่งกับแฟนนายด้วย”

ประโยคหลังทำให้ผมหยุดคิด เขาบอกว่าจะไม่ยุ่งกับแฟนของผมงั้นหรอ งั้นชางซอบก็รู้แล้วว่าอิลฮุนเป็นแฟนของผม เขาจะเลิกตามตื้อผมแล้วใช่ไหม ผมหันหน้ากลับไปหาเขา

“นายบอกว่าจะไม่ยุ่งกับอิลฮุน”ผมถาม

“ใช่ ฉันจะไม่ยุ่งกับอิลฮุนแฟนของนาย ให้ฉันอยู่นี้นะ ฉันแค่อยากอยู่เที่ยวด้วยอ่ะ”ชางซอบช้อนตามองผม นี่ผมจะเชื่อเขาได้จริงๆหรอ

“แน่ใจนะว่าจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย แค่อยู่เที่ยวเฉยๆ”ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“แน่นอน ฉันสัญญาเลย”ชางซอบยิ้มกว้างตอบ

“ตกลงนายอยู่นี้ได้ แต่ถ้านายผิดสัญญา นายต้องกลับบ้านทันที”ผมบอกด้วยน้ำเสียงและแววตาจริงจัง

“เย้...ฮยอนชิกใจดีที่สุดเลย”ชางซอบบอกก่อนทำท่าจะเข้ามากอดผมอีกครั้ง แต่ผมดันตัวเขาไว้ก่อน ก็ถ้าเกิดอิลฮุนมาเห็นเข้าก็ซวยนะสิ แค่นี้ก็ยังไม่รู้ว่าจะง้อยังไงเลย

[อิลฮุน]

ผมแยกตัวออกมาจากทุกคนมายืนอยู่ริมทะเลสาบ รู้สึกหงุดหงิดมากจนอยากจะฆ่าคน ในหัวนึกถึงภาพไอ้ฮยอนชิกกับคนนั้น ทำไมผมต้องโมโหขนาดนี้เนี้ย

“โธ่เว้ย ไอ้บ้าฮยอนชิก เพราะนายคนเดียวเลยทำให้ฉันหงุดหงิดขนาดนี้”ผมว่าก่อนจะเตะก้อนหินลงน้ำ

“หึงหละสิ”จู่ๆเสียงหนึ่งก็กระซิบที่ข้างหู ผมรีบหันควับไปมอง เป็นไอ้ฮยอนชิกยืนยิ้มตาหยีให้อยู่ ยิ่งเห็นหน้ามันผมก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

“จะตามมาทำไม”ผมถามมันเสียงดัง ก่อนจะหันหน้าหนีจ้องมองทะเลสาบ

“ก็มาตามง้อเมีย เอ้ย นายไง”เมื่อกี่ผมได้ยินนะว่ามันพูดอะไร ผมหันไปมองค้อนใส่มัน

“อิลฮุน...ฉันกับชางซอบไม่ได้มีอะไรกันนะ เขาเป็นแค่เพื่อนฉันตั้งแต่เด็ก”แล้วมันจะมาบอกผมทำไม ผมไม่ได้อยากจะรู้ซะหน่อย ไม่ได้อยากรู้เลยจริงๆนะ

“ฮุนนี่....”ไอ้ฮยอนชิกเข้ามาโอบกอดผมจากทางด้านหลัง ผมตกใจจะสะบัดมันออก แต่มันก็กอดแน่น

“ปล่อยฉันนะ”ผมว่า

“ไม่ปล่อย จนกว่านายจะหายงอน แล้วบอกมาก่อนว่าหึงฉันใช่ไหม”ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมไอ้บ้าฮยอนชิกถึงชอบหลงตัวเองนัก อย่างผมเนี้ยนะจะหึงมัน

“ใครบอกว่าฉันหึง หลงตัวเองไปป่ะ”ผมบอก

“ไม่หึง แล้วหงุดหงิดทำไมละ”ไอ้บ้าฮยอนชิกว่ายิ้มๆ ผมหละเกลียดรอยยิ้มของมันจริงๆเลย

“ป่อยฉันนะ ฉันจะไปซ้อมดนตรีกับคนอื่น”ผมพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของไอ้ฮยอนชิก แต่ไม่รู้ว่าไอ้บ้านี้มันกินอะไรเป็นอาหาร มันไม่ขยับแม้แต่นิด

“ฉันว่าเรามาเล่นเกมกันดีกว่า”ผมขมวดคิ้ว

“เกม? เกมอะไรของนายอีก”ผมถาม

“เกมพูดโกหก ถ้าใครพูดความจริงก่อนคนนั้นแพ้”มันตอบยิ้มๆ ผมมองหน้ามันอย่างไม่ไว้ใจ นี้มันกำลังหลอกอะไรผมอีกป่าวเนี้ย

“จะเล่นไม่เล่น ถ้าไม่เล่นก็ถือว่านายแพ้ แล้วสรุปว่านายกำลังหึงฉัน โอเคมั้ย”

“ไม่ ฉันไม่ได้หึงนายซะหน่อย ฉันจะเล่น”ผมบอก คนอย่างอิลฮุนไม่ยอมให้ใครท้าอยู่แล้ว

“ได้ งั้นเริ่มที่ฉันถามก่อนนะ นายหึงฉันกับชางซอบใช่ไหม”คำถามแรกก็ทำผมถึงกับชะงัก เกมพูดโกหกงั้นหรอ แสดงว่าผมก็ต้องตอบว่าหึงนะสิ มันก็เหมือนกับผมยอมรับออกไปอ่ะดิ เกมบ้าอะไรว่ะ ผมอึกอักก่อนจะตอบออกไป

“ใช่ ฉันหึงนายกับเพื่อนนาย”ไอ้บ้าฮยอนชิกยกยิ้ม นี้ผมไม่ได้หลงกลอะไรมันใช่ไหม

“ถึงตานายถามแล้ว”มันบอก ผมคิดนิดนึงก่อนจะเอ่ยถามคำถามแรกของผมออกไป

“นายรักเพื่อนของนายใช่มั้ย”

“ใช่ ฉันรักเพื่อนของฉัน”ทำไมผมถึงรู้สึกแปรบๆในอกกับคำตอบของมันนะ

“ตาฉันถาม นายไม่ชอบที่ชางซอบเข้าใกล้ฉันใช่มั้ย”ผมนิ่งค้างอีกครั้ง

“ไม่ ฉันชอบมากเลยต่างหาก”ผมกัดฟันตอบ

“ตาฉันถาม นายดีใจที่เพื่อนนายมาหาที่นี้ใช่มั้ย”

“ใช่ ฉันดีใจมาก ตาฉันถาม นายไม่อยากให้ชางซอบอยู่ที่นี้ใช่มั้ย”

“ไม่ ฉันอยากให้เพื่อนายอยู่ที่นี้ อยู่ตลอดไปจนจบการซ้อมเลย”ผมพูดออกไป แต่ทำไมน้ำเสียงของผมถึงติดประชดยังไงไม่รู้

“ฉันไม่ถามแล้ว”ผมบอกอย่างหัวเสีย ยิ่งถามยิ่งตอบก็ดูเหมือนว่าผมจะรู้สึกเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว

“คำถามสุดท้าย นายรักฉันใช่ไหม”ไอ้บ้าฮยอนชิกถาม สายตาของมันดูจริงจัง ผมนิ่งงันไป มันต้องการให้ผมตอบอะไรกัน

“ใช่ ฉันรักนาย”ผมตอบเสียงแผ่วเบา มันยกยิ้มให้ หมายความว่ายังไงกัน ก็ผมโกหกออกไปไม่ใช่หรอ

“ตาฉันถาม ที่นายมาง้อฉันเป็นเพราะนาย...รักฉันใช่ไหม”ผมถามกลับไปบ้าง หัวใจเต้นรั่วแรงกับคำตอบที่มันจะตอบกลับมา

“ฉันไม่ได้รักนาย”ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บมากขนาดนี้นะ และโดยที่ไม่ทันรู้สึกตัว น้ำตาของผมก็ใหลอาบแก้มลงมา

“ฮึก ไม่เล่นแล้ว ฉันไม่เล่นแล้ว”ผมว่าพร้อมกับร้องไห้ ไอ้บ้าฮยอนชิกดูเหมือนจะตกใจ มันดึงผมเข้าไปกอดแน่น

“อิลฮุน อย่าร้องนะ เมื่อกี้เราเล่นเกมกันอยู่ไง ฉันแค่พูดโกหกออกไปนะ จริงๆแล้วฉันรักนาย”

ผมหยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองมัน แววตาสั่นระริกด้วยความไม่มั่นใจ

“ฉันรักนายอิลฮุน ฉันรักนาย”ไอ้บ้าฮยอนชิกพูดย้ำอีกครั้ง นี้ผมกำลังเสียใจเพราะว่ามันบอกว่าไม่รักผมงั้นหรอ ผมผลักหน้าอกของมันออก ก่อนจะยกมือปาดน้ำตาของตัวเอง มันยืนจ้องผมยิ้มๆ

“ยิ้มอะไร”ผมถามน้ำเสียงติดหงุดหงิดอีกครั้ง

“อิลฮุน นายแพ้ฉันแล้วนะรู้รึเปล่า”มันบอก ผมถึงกับนิ่งค้าง

“ฉ ฉัน...อุ๊บ”ยังไม่ทันได้แก้ตัว ริมฝีปากของผมก็ถูกทาบทับ ผมไม่ได้ขัดขืนและก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองไม่ขัดขืนออกไป ไอ้บ้าฮยอนชิกถอนจูบออก มันจ้องมองหน้าผมที่แดงซ่าน ก่อนจะดึงเข้าไปกอด

“ตกลงว่านายแพ้แล้วนะ”ผมซุกหน้าเข้ากับไหล่กว้างของมัน

“อือ”

[ชางซอบ]

ผมยืนดูคนสองคนที่จูบและกอดกันด้วยความโกรธจัด มือบีบกำแน่นด้วยความโมโห ทั้งๆที่ผมมาก่อนแต่เขากลับไม่เคยหันมามองผมซักครั้ง ทั้งเจ็บและเสียใจ

“แฟนนายคือคนนั้นเองนะหรอ หึ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”ผมว่าพร้อมกับยกยิ้ม จ้องมองสองร่างที่ดูเหมือนจะเข้าใจกันดีแล้วด้วยสายตาโกรธแค้น

“ฮยอนชิกคือของฉันไม่ใช่ของนาย”

******