Btob : Cocktail Love 8

[อึนกวัง]

หลังจากไอ้ฮยอนชิกลุกออกไป ที่หน้ากองไฟก็เหลือผมกับมินฮยอกแค่สองคน ผมกระเทิบเข้าไปนั่งใกล้ร่างเล็กมากขึ้น มินฮยอกทำเพียงแค่นั่งจ้องเปลวไฟข้างหน้า ในมือเล็กมีขวดเบียร์อยู่

“อากาศหนาวจังนะ”ผมพูดขึ้นแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมบีบมือตัวเองที่เย็นเฉียบแน่น อยากจะโอบกอดร่างเล็กให้หายหนาวเหลือเกิน แต่คงทำไม่ได้

“มินฮยอกนายเลิกดื่มเหอะนะ”ผมว่าเมื่อร่างเล็กกระดกเบียร์เข้าปากอีกครั้ง ผมยื่นมือออกไปจะแย้งขวดเบียร์

“นี่! ฉันจะกินแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”มินฮยอกหันมาตะวาดใส่ผม ก่อนจะทำท่าจะลุกหนี

“เดี๋ยวมินฮยอก”ผมคว้าแขนเล็กไว้ ก่อนจะดึงเข้ามากอด ผมกอดรัดเอวเล็กแน่น ฝังใบหน้าลงที่บ่าเล็ก

“ฉันรักนาย เมื่อไหร่นายจะยอมใจอ่อนสักที”ผมบอกด้วยความน้อยใจ ทำไมร่างเล็กนี้มองไม่เห็นความรักของผมสักทีนะ

มินฮยอกไม่ได้พูดอะไร เขาทำเพียงแค่นั่งนิ่งๆ แต่มันก็ดีแล้ว ขอให้ผมได้อยู่อย่างนี้สักพัก แม้จะได้แค่นี้ ผมก็พอใจแล้ว

“นายใจร้ายมากเลยนะมินฮยอก ฉันตามจีบนายมาตั้งนาน แต่นายก็ไม่ยอมตกลงสักที ทำไมใจร้ายแบบนี้นะ ตัวก็เล็กแค่นี้แท้ๆ”ผมพร่ำพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ร่างในอ้อมกอดนิ่งเงียบฟัง

“แต่นายไม่ผิดหรอก ที่ผิดคงเป็นฉัน ที่ตัดใจจากนายไม่ได้สักที ไม่ว่านายจะเมินฉันสักกี่ครั้ง แต่ฉันก็ยังมองแต่นาย ฉันจะไม่มีวันตัดใจจากนายแน่นอน”ทุกอย่างที่ผมพูดคือความจริง ผมไม่มีวันตัดใจจากมินฮยอกได้จริงๆ

“พูดอะไรของนาย ปล่อยฉันได้แล้ว”ผมค่อยๆคลายอ้อมแขนออกจากเอวเล็ก ทำไมเวลาของผมมันสั่นจังนะ

มินฮยอกลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินจากไป ผมได้แต่มองตามหลังด้วยสายตาเจ็บปวด อีกเท่าไหร่กัน อีกเท่าไหร่ที่ผมต้องทำ เพื่อให้เขาหันมามอง….

[มินฮยอก]

ผมเดินจากมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย นี้ผมเป็นคนใจร้ายมากเลยใช่ไหม ผมหันกลับไปมองนิดหนึ่ง สายตาที่กำลังมองผมอยู่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด พาลให้ผมรู้สึกเจ็บปวดไปด้วยกับสายตานั้น เลิกมองผมด้วยสายตาแบบนั้นสักทีเหอะ ยังไงฉันก็รักนายไม่ได้

ผมเดินเข้าบ้านมาพบกับซองแจนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ความรู้สึกเมื่อกี้หายไปจนสิ้น หัวใจเต้นตึกตักทันที

“ทำไมมานั่งอยู่นี้หละ”ผมเอ่ยถาม ใบหน้าคมเงยขึ้นมองผม ทำไมสีหน้าเขาถึงดูไม่ดีเลยนะ

“คุณมินฮยอก”ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆกับเขา รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ

“นายเป็นอะไรรึเปล่า”ผมถาม

“เปล่า ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ”ซองแจตอบ เราทั้งคู่นั่งอยู่ท่ามกลางความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ ผมแอบจ้องเสี่ยวหน้าของเขา หัวใจเต้นแรง

“เออ...ผมถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ”จู่ๆซองแจก็หันมาพูดกับผม ผมตกใจและตื่นเต้นมากที่เขาเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน

“อะไรหรอ”

“คุณมินฮยอกเคยแอบชอบใครมั้ยครับ”ผมนิ่งงัน ทำไมเขาถามเรื่องนี้กับผมนะ

“เคยสิ”ตอนนี้ก็เป็นอยู่ ประโยคหลังผมไม่ได้พูดออกไป

“แล้วความรู้สึกมันเป็นแบบ อยากอยู่ใกล้เขา อยากสัมผัสเขา อยากจะ....เออ....รึเปล่าครับ”ถึงไม่พูดผมก็เข้าใจว่าซองแจหมายถึงอะไร เขารู้สึกแบบนั้นกับใครกันนะ ทำไมผมถึงรู้สึกปวดใจจังนะ

“ฉันว่าถ้ารู้สึกขนาดนั้นคงไม่ใช่แค่ชอบแล้วหละ เขาเรียกว่ารักเลยต่างหาก”ผมตอบเสียงเรียบ ซองแจนิ่งไปเหมือนกำลังคิดอะไรซักอย่างอยู่ ผมพาวนาขออย่าให้เขาไปรู้สึกแบบนั้นกับใครเลย เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงเจ็บมาก

“ขอบคุณนะครับ ผมเข้าใจความรู้สึกของตัวเองแล้ว”เขาหันมาพูดกับผมยิ้มๆ ผมจึงแสร้งฝืนยิ้มตอบ ก่อนที่ซองแจจะลุกขึ้นเดินจากไป ทำไมผมรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้นะ ทั้งๆที่ยังไม่รู้ซะหน่อยว่าเขารู้สึกแบบนั้นกับใคร

[ซองแจ]

ตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกตัวเองแล้ว แต่มันคงไม่สายไปใช่ไหม พีเนียลยังไม่ได้เกลียดผมใช่ไหม ผมควรจะบอกความรู้สึกนี้ให้เขารู้ได้ยังไงดี

ผมเดินเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง พีเนียลกำลังหลับอยู่ที่ฝั่งหนึ่งของเตียง เขาใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาอีกครั้ง

ผมเดินไปนั่งลงบนเตียง พีเนียลรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เขาลืมตามองผมนิ่งๆ สายตานั้นกำลังบ่งบอกว่าเกลียดผมใช่ไหม

“พีเนียลฉัน....”คำพูดของผมกลืนหาย เมื่อคนที่นอนอยู่ดึงผมลงไปกดจูบ ผมเบิกตากว้างตกใจแต่ก็ตอบรับรสจูบนี้ เป็นจูบที่เชื่องช้าและหอมหวาน สองลิ้นเราเกี้ยวกระหวัดเหมือนจะปลอบโยนสิ่งที่ค้างคาในใจให้กันและกัน

คนข้างใต้ค่อยๆถอนจูบออก ผมอ้อยอิ่งเก็บเกี่ยวความหอมหวานครั้งสุดท้าย สองสายตาเราจ้องมองกันและกัน ผมเห็นความหวั่นไหวในแววตาคู่นั้น

“ทำไม...”ผมถามออกไปอย่างไม่รู้ตัว

“แล้วนายหละ ทำแบบนั้นทำไม” นั้นสิเราทำแบบนั้นทำไม

“ตอนแรกที่ฉันเห็นนาย ฉันก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหว พออยู่ใกล้นายมากขึ้น ก็เริ่มจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ฉันรู้สึกอยากจะจับนายกดตลอดเวลา ฉันกลัวนายจะหาว่าฉันเป็นโรคจิต ฉันพยายามอดทนมาตลอดเพื่อจะไม่แสดงให้นายรู้ว่าฉันคิดอะไร แต่แล้ว...ฉันก็ห้ามตัวเองไว้ไม่ได้ นายมันยั่วยวนฉันเกิดไปจริงๆ”ผมพูดรั่วเร็วเหมือนคนไม่ได้สติ ก่อนจะหยุดหายใจ พีเนียลจ้องมองผมอึ้งๆ

“ค...คือว่า ฉันรักนาย”และนี้คือคำพูดสุดท้ายที่ผมอยากบอก เมื่อผมพูดจบ ก็พบว่าคนที่นอนอยู่ใบหน้าแดงแจ๋ เสหน้ามองไปทางอื่น นี้ผมเข้าใจผิดไปเองรึเปล่าว่าพีเนียลกำลังเขิลผมอยู่

“พีเนียล...”ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหู

“อ อะไร”เสียงหวานถาม แต่ก็ยังไม่ยอมหันหน้ามามองผม ผมกระตุกยิ้มนิดๆ นี้พีเนียลกำลังเขินผมอยู่ใช่ไหม

“นายเป็นของฉันแล้วนะ”พีเนียลหันควับมามอง ผมประทับจูบอย่างรวดเร็ว

“อื้อ...”พีเนียลเหมือนจะขัดขืนนิดๆ แต่แล้วก็ยอมเอนอ่อนตามผม ผมค่อยๆโน้มตัวลงไปมากขึ้น บทรักกำลังจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

.

.

.

.

ที่ทะเลสาบ

“ฮัดเช่ยยย ไอ้บ้าฮยอนชิกเป็นเพราะนายคนเดียว ทำฉันเป็นหวัดเลย”

“เป็นเพราะฉันคนเดียวที่ไหน นายอยากจะเอาชนะเองไม่ใช่รึไง ฉันอุตส่าห์บอกให้ยอมแพ้แล้วแท้ๆ”

“หึย ใครจะยอมแพ้นายกัน”

“งั้นครั้งหน้าเรามาแข่งกันใหม่ ฉันชนะนายแน่”

“ใครจะแข่งกับนายกัน ฉันไม่ตกหลุมพรางนายอีกหรอก”

“งั้นก็ถือว่ายอมแพ้สินะ หึๆ”

“ฝันไปเหอะ ครั้งหน้าฉันชนะนายแน่ไอ้บ้าฮยอนชิก”

“แล้วฉันจะรอนะที่รัก”

“ที่รักบ้าอะไรของนาย ไปให้พ้นเลย”

“ฮุนนี่....ที่รัก รอเค้าด้วยสิ ฮุนนี่จ๋า.....”

“ไปให้พ้นเลยไอ้บ้า!!!”

********