Btob : Cocktail Love 5

“เอาหละๆ วันนี้เราจะมาประชุมกันเรื่องการแสดงนะ”อึนกวังบอก วันนี้เขาเรียกประชุมอีกครั้ง โดยมีทุกคนอยู่กันพร้อมหน้านั่งรวมตัวกันอยู่ในบาร์ รวมทั้งมินฮยอกที่กำลังยืนอยู่ข้างกันกับเขา ทำให้วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“บาร์ก็เปิดมาได้สักพักแล้ว ธุรกิจก็ไปได้สวย ฉันจึงคิดว่าเราน่าจะไปพักผ่อนกันซะหน่อย”เขาบอกยิ้มๆ แต่คนฟังกลับมีสีหน้างงงวย

“เราไม่ได้กำลังจะจัดการแสดงหรอครับ”พีเนียลเอ่ยถามในความสงสัยของทุกคน

อึนกวังจึงยิ้มให้ก่อนตอบ

“ใช่ เรากำลังจะจัดการแสดงกัน ฉันเลยคิดว่าเราควรจะไปพักผ่อนแล้วก็ไปเตรียมการแสดงที่นั้นกันด้วย ใช่ไหมมินฮยอกที่ร้ากกกก”เขาหันไปถามคนข้างๆ

มินฮยอกยกยิ้มให้นิดๆ ก่อนจะเบนสายตาไปมองร่างสูงของเด็กหนุ่มที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ

“แล้วเราจะไปที่ไหนกันหละ”เป็นอิลฮุนที่ถามขึ้นมาบ้าง

“อ่อ ฉันมีบ้านพักติดทะเลสาบน่ะ ที่นั้นจะเป็นส่วนตัว เราสามารถลงเล่นน้ำได้ด้วยนะ มีแต่พวกเราเท่านั้น”อึนกวังตอบ

อิลฮุนพนักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

“หึ” จู่ๆฮยอนชิกก็หัวเราะในลำคอ ทำให้อิลฮุนต้องหันไปมอง

“นายหัวเราะอะไร”เขาถาม

“ป่าว ฉันก็แค่คิดว่า บรรยากาศของทะเลสาบ มันช่างเป็นใจให้......จริงๆเลย”ฮยอนชิกแกล้งละคำพูดไว้

“เป็นใจให้อะไร อย่ามาคิดอะไรลามกน่ะ”อิลฮุนว่าอย่างไม่พอใจ

“งั้นแสดงว่านายกำลังคิดนะสิ”ฮยอนชิกบอกก่อนจะยกยิ้มกวนๆ ทำให้อีกฝ่ายต้องหน้าแดงด้วยความโกรธ

“หึ แต่ก็ไม่แน่นะ นายอาจเปลี่ยนใจอยากอยู่ในห้องกับฉันตอนที่คนอื่นไปเล่นน้ำกันก็ได้”ฮยอนชิกพูดยิ้มๆ

“ฝันไปเหอะ”อิลฮุนว่า ก่อนจะลุกหนีไปที่เคาเตอร์

ฮยอนชิกจ้องมองร่างเพรียวบางเดินหนีไป เขากำลังคิดอะไรบางอย่าง มุมปากยกยิ้ม

“ทะเลสาบงั้นหรอ น่าสนใจดีนี้”

“งั้นตกลงว่าเราจะไปกันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ อีกสองวันทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมด้วยนะ”อึนกวังสรุป เขาหันไปยิ้นหวานให้มินฮยอก แต่มินฮยอกกลับเดินหนี

“อ้าว มินฮยอกอ่า...อย่าเดินหนีฉันสิ”เขาทำเสียงควญครางก่อนจะเดินตามไป

“ว้าว สุดยอดเลย จะได้ไปเที่ยวทะเลสาบ น่าสนุกเนอะซองแจ”พีเนียลหันไปพูดกับร่างสูงข้างๆ

“อ อือ”ซองแจตอบเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินจากไปทำงานของตัวเอง

พีเนียลหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาได้แต่มองตามร่างสูงโปร่ง ก่อนจะลุกไปทำงานของตัวเองบ้าง

ซองแจที่เดินจากมา หางตาของเขาทันได้เห็นสีหน้าของพีเนียล ก็รู้สึกผิดขึ้นมา เขาไม่ควรทำทีท่าแบบนั้นเลย แต่เขาต้องห่างจากอีกฝ่ายไว้ ไม่งั้นคงได้เผลอทำอะไรเกินเลยแน่ๆ

.

.

.

.

ภายในห้องนอนที่มีเพียงแสงแดดจากหน้าต่างส่องเข้ามาพอให้มองเห็นสลัวๆ บนเตียงนอนนุ่ม มีร่างของใครบางคนนอนหลับอยู่

“คลืดด...คลืดด...”เสียงโทรศัพท์มือถือกำลังสั่นอยู่ข้างที่นอน มันสั่นอยู่นาน กว่าเจ้าของโทรศัพท์จะรู้สึกตัว มือบางเอื้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ ในขณะที่ตายังคงหลับอยู่

“ฮัลโหล ชางซอบครับ”เขากรอกเสียงลงไปในมือถือ ปลายสายพูดอะไรบางอย่างตอบกลับมา ก่อนที่เขาจะกดตัดสาย แล้ววางมือถือไว้ที่เดิม

ชางซอบพลิกตัวนิดนึงบนที่นอน เขาเตรียมตัวจะหลับต่อ

“ทะเลสาบงั้นหรอ...”เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับไปอีกครั้ง

2 วันต่อมา

ที่หน้าบาร์ตอนนี้มีประกาศหยุดให้บริการหนึ่งอาทิตย์แปะไว้ อึนกวังยืนพิงรถยนต์คันหรูของตัวเองรอทุกคนอยู่ และแล้วคนแรกที่มาถึงก็คือซองแจ

ซองแจเดินยิ้มกว้างมาแต่ไกล พร้อมกับกระเป๋าสะพายด้านหลัง เขาเดินเข้ามาโค้งสวัสดีให้อีนกวัง

“สวัสดีครับคุณอึนกวัง แล้วคนอื่นหละครับ”เขาถามพร้อมกับมองไปรอบตัวที่ยังไม่เห็นมีใคร ตอนนี้ก็ได้เวลานัดแล้วด้วย

“อ่อ รถมันไม่พอน่ะ ไอ้ฮยอนชิกเลยอาสาไปรับอิลฮุนแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่พีเนียล กับ....”

“ผมมาแล้วครับ แฮ่กๆๆ”พีเนียลตะโกนมาแต่ไกล ก่อนจะหยุดหอบหายใจเพราะวิ่งมา

“สวัสดีครับคุณอึนกวัง ขอโทษที่มาช้า ผมตื่นสายไปหน่อย”พีเนียลบอก

“ไม่เป็นไร งั้นก็คงเหลือแต่มินฮยอก”อึนกวังบอก ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เขาหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ผิดสัญญา

ซองแจที่ยืนข้างๆกับคนที่เพิ่งมาถึง แอบเหล่สายตามองนิดนึงด้วยความสนใจ วันนี้พีเนียลแต่งกายสบายๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีสดใส กับกางเกงขาสั้น ดูแล้วน่ารัก เหมาะกับรอยยิ้มของอีกฝ่ายดี แต่เขาคงมองเพลินไปหน่อย จนไม่รู้สึกตัวเลยว่า คนสุดท้ายที่กำลังงรออยู่มาถึงแล้ว

“อึนกวังขอโทษนะที่มาช้า ฉันเตรียมอาหารที่จะกินระหว่างเดินทางอยู่นะ”มินฮยอกบอก พร้อมกับชูกล่องอาหารมากมายในมือให้ดู

“ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้ฉันต้องรอมินฮยอกตลอดชีวิต ฉันก็รอได้”อึนกวังปล่อยคำพูดเลี้ยนๆออกมา จนทุกคนต้องเบือนหน้าหนี

“อ้าว เป็นอะไรกันไปหมดหละ ก็ฉันพูดความจริงนิ”เขาบอก

“จะไปกันรึยังหละ ขึ้นรถสิ ซองแจนายนั่งกับพีเนียลที่เบาะหลังนะ ส่วนที่รักนั่งหน้ากับฉันนะ”อึนกวังแจกแจงที่นั่งสำหรับทุกคน เขารีบเปิดประตูรถให้มินฮยอกขึ้นไปนั่ง

มินฮยอกหันไปมองร่างสูงของซองแจนิดนึง เหมือนจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ แต่ก็ยอมขึ้นไปนั่งหน้า

พีเนียลยืนรอให้ซองแจขึ้นไปบนรถ แต่อีกฝ่ายกลับยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว

“ซองแจ ทำไมไม่ขึ้นรถหละ”เขาถาม

ซองแจหันมามองนิดนึง ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถไป

พีเนียลตามขึ้นไปนั่งบนรถก่อนจะปิดประตู เขารู้สึกว่าซองแจนั้น นั่งติดขอบประตูอีกฝั่งมากๆ จนเหลือที่ว่างระหว่างเขากับอีกฝ่ายเยอะเลยทีเดียว พอให้คนอีกคนหนึ่งมานั่งได้เลย เขาจึงหันไปหาอีกฝ่าย

“ถ้านายอึดอัดที่ต้องอยู่ใกล้ฉัน ก็ทนหน่อยหละกัน ขากลับฉันจะกลับคันของคุณฮยอนชิก”พีเนียลพูดเพียงให้เขาและคนข้างๆเท่านั้นที่ได้ยิน

ซองแจเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแปลบในอก เขาไม่ได้ต้องการแบบนั้นซะหน่อย แต่ก็ไม่สามารถจะอธิบายออกมาได้

อึนกวังขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ

“เอาหละ ออกเดินทาง”

และแล้วรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนออกไป มุ่งตรงไปสู่บ้านพักติดทะเลสาบ

.

.

.

.

อิลฮุนกำลังยืนรออยู่ที่หน้าที่พักของตัวเอง กระเป๋าเป้ถูกว่างไว้ข้างๆ เขาได้รับโทรศัพท์จากอึนกวังว่ากำลังมารับ แต่จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แวว

จนกระทั่ง มีรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดข้างหน้าของเขา เขาสงสัยว่าจะเป็นรถของอึนกวังรึเปล่า แต่ลักษณะของรถกลับคุ้นๆตา เหมือนเคยเห็นที่ไหน

และแล้วกระจกรถก็เลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าของคนขับ แวบแรกที่ได้เห็นก็ทำอิลฮุนแทบไม่อยากไปซะแล้ว

“นาย...ฮยอนชิก”เขาเรียกชื่ออีกฝ่าย

“ว่าไงจ๊ะที่รัก ขึ้นรถมาสิเราจะได้ไปทะเลสาบกัน”ฮยอนชิกบอกพร้อมกับยิ้มหวานให้

แต่อิลฮุนกลับยืนนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อน เขาหมดอารมณ์จะไปไหนทั้งนั้น

“เอ้า ทำไมไม่รีบขึ้นมาหละ เราช้าแล้วนะ หรือว่าจะให้ฉันลงไปอุ้มนายขึ้นมา”ฮยอนชิกบอก แต่อีกฝ่ายก็ยังคงยืนเฉย เขาจึงเปิดประตูรถเดินลงไป

“นี่ อย่านะ ฉันขึ้นรถเองได้”อิลฮุนรีบปฏิเสธ เมื่อฮยอนชิกทำท่าจะอุ้มเขาจริงๆ

อิลฮุนคว้ากระเป๋าเป้ของตัวเอง เขาหันมาค้อนใส่ร่างสูงนิดนึงก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถ

ฮยอนชิกยิ้มตาหยี ก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่ของตัวเองตามเดิม

“เร็วสิ ช้าอย่างนี้เมื่อไหร่จะถึงหละ”อิลฮุนว่าอีกฝ่าย

“อ้าว แล้วเพราะใครหละ วันหลังถ้าอยากให้ฉันลงไปรับก็บอกมาตรงๆนะ”

“ชิ....”อิลฮุนทำท่าจะเถียง แต่รถเริ่มเคลื่อนตัวออกแล้ว และเขาก็ขี้เกียจถียงต่อด้วย จึงหยุดการโต้แย้งไว้เพียงแค่นั้น แล้วนั่งเฉยๆ และแล้วพวกเขาก็ได้ออกเดินทางสักที

ภายในรถขออึนกวัง

“โอเค แค่นี้นะ บาย...”อึนกวังวางสายโทรศัพท์ของตัวเอง สายตามองตรงไปยังถนนเบื้องหน้า

“ใครหรอ”มินฮยอกที่นั่งข้างๆถาม

“อ่อ ไอ้ฮยอนชิกนะ มันโทรมาบอกว่าไปรับอิลฮุนแล้ว ตอนนี้ก็คงกำลังขับตามหลังเรามาอยู่น่ะ”อึนกวังตอบ

มินฮยอกพยักหน้ารับ

ตอนนี้ที่เบาะหลัง พีเนียลและซองแจ ต่างนั่งติดประตูรถของแต่ละฝ่าย ทั้งคู่เหมือนกับกำลังคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ แตลอดระยะเวลาเดินทาง พวกเขาก็ไม่ได้หันมามองกันสักนิด

ภายในรถคงมีแต่เพียงเสียงของคนขับรถเท่านั้น ที่เอาแต่พูดนู้นพูดนี้ บางทีก็พูดอะไรเลี้ยนๆออกมาให้คนที่นั่งเบาะข้างๆฟัง

มินฮยอกก็ทำทีเหมือนกำลังฟังอยู่ แต่ที่จริงแล้วสายตาของเขา กลับมองไปที่กระจกมองหลัง มองเงาสะท้อนของซองแจ

ภายในรถของฮยอนชิก

อิลฮุนที่นิ่งเงียบตลอดการเดินทางมานาน เขาก็เริ่มรู้สึกเบื่อ จึงเอื้อมมือไปกดเปิดเพลงฟัง เป็นเพลงฮิปฮอปจังหวะมันๆ เป็นแนวที่เขาชอบ เขาเริ่มรู้สึกดีขึ้น แต่แล้วจู่ๆเสียงเพลงก็เปลี่ยนไป กลายเป็นเพลงบัลลาดช้าๆ ซึ้งๆ ไพเราะ

“เดินทางแบบนี้ ต้องฟังเพลงแบบนี้สิ”ฮยอนชิกบอก เป็นเขาเองที่กดเปลี่ยนเพลงอีกฝ่าย

“แต่ฉันไม่ชอบ”อิลฮุนบอก ก่อนจะกดไปที่เพลงเดิม

“แต่นี้มันรถฉันนะ”ฮยอกชิกว่าก่อนจะกดเปลี่ยนเป็นเพลงบัลลาดช้าๆ เขาร้องคลอไปตามเพลง

“แต่ฉันเป็นคนเปิดก่อนนะ”อิลฮุนกดไปเป็นเพลงเดิมอีกครั้ง

“ก็มันเป็นวิทยุรถฉันนิ”ฮยอนชิกกดเปลี่ยนอีกครั้งเช่นกัน

“นายนี้มัน...ฉันจะฟังเพลงนี้”อิลฮุนยังคงกดเปลี่ยนเพลง

“ฉันจะฟังเพลงอื่น”ฮยอนชิกเองก็เช่นกัน

ทั้งคู่แย่งกันกดเปลี่ยนเพลงไปมาอยู่นาน จนกระทั่ง.....

“เออดี ฟังเพลงลูกทุ่งหละกัน”ฮยอนชิกว่า ใบหน้าบึ้งตึงขับรถ ในขณะที่อิลฮุนเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน ในเมื่อตกลงกันไม่ได้ ก็ฟังเพลงอื่นเลยหละกัน ไม่มีใครได้ฟังเพลงที่ตัวเองต้องการทั้งนั้น

ทั้งคู่ยุติสงคราม แล้วเดินทางต่อด้วยความสงบ

การเดินทางผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ทุกคนก็มาถึงบ้านพักริมทะเลสาบ บรรยากาศร่มรื่น น้ำในทะเลสาบสีคราม มีภูเขาและป่าล้อมรอบ ทำให้ทุกคนรู้สึกหายเหนื่อยกับการเดินทางเป็นปลิดทิ้ง

“โห...สวยมากเลยครับคุณอึนกวัง”ซองแจบอกอย่างตื่นเต้น นี้เขาจะได้อยู่ที่นี้อาทิตย์หนึ่งเลยหรอ

“ใช่ไหมหละ สวยมากๆเลย นี่มินฮยอก เราใช่ที่นี้เป็นเรือนหอดีมั้ย”อึนกวังตอบ ก่อนจะหันไปถามร่างเล็กข้างๆ

“นายจะบ้ารึไง”มินฮยอกว่าให้ ก่อนจะคว้าของแล้วเดินตรงเข้าไปภายในบ้านพัก

“อ้าว มินฮยอกรอด้วยสิ นายเขินใช่ไหมหละ คิกๆ”อึนกวังพูด ก่อนจะรีบตามอีกฝ่ายเข้าไป

ซองแจที่กำลังยื่นดูดดื่มกับธรรมชาติ เมื่อเขาหันหลังกลับมา ก็พบว่าพีเนียลกำลังยื่นจ้องมองเขาอยู่ สายตาที่ดูเจ็บปวด ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

“พี....”ซองแจจะเรียกอีกฝ่าย แต่เสียงเอะอะโวยวายของคนคู่นึงขัดไว้ซะก่อน

“เพราะนายคนเดียวเลยถึงมาช้ากว่าคนอื่น”เป็นเสียงของอิลฮุนเอง ที่กำลังเดินนำหน้าร่างสูงเข้ามา

“ช้ากว่าไม่ถึงนาที นายจะบ่นอะไรนักหนา แล้วไม่ใช่เพราะนายรึไง ที่ยืนโอ้เอ้ไม่ยอมขึ้นรถน่ะห๊ะ”ฮยอกชิกเถียงกลับ

“ก็ใครอยากจะขึ้นรถมากับนายหละ ไอ้โรคจิต”อิลฮุนว่า

“ปากดีเข้าไปเหอะ คอยดูนะฉันจะทำให้นายเป็นของฉันที่ทะเลสาบนี้ให้ได้”

“ฝันไปเหอะ คิดว่าฉันกลัวรึไง”อิลฮุนบอก สีหน้าเรียบเฉย ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของฮยอนชิกแม้แต่น้อย พวกเขาทั้งคู่เดินเข้าบ้านไป และปิดท้ายด้วยซองแจที่ยืนดูเหตุการณ์

เมื่อทุกคนเข้ามาในบ้านพัก ก็มานั่งรวมกันอยู่ที่โซฟารับแขก บ้านพักหลังนี้ไม่ใหญ่นัก แต่มีข้าวของเครื่องใช้อำนวยความสะดวกครบ พร้อมกับที่อึนกวังสั่งให้คนมาทำความสะอาดที่นี้เรียบร้อยแล้ว

“ที่นี้มีห้องแค่สามห้อง ในห้องมีห้องน้ำเรียบร้อย เราคงต้องจับคู่นอนนะ ซองแจนายนอนกลับพีเนียลนะ”อึนกวังบอก

ซองแจเมื่อได้ยินดังนั้นก็เหมือนกับถูกไฟช็อต เขาทำท่าจะปฏิเสธ แต่แล้ว...

“คุณอึนกวังผมขอเปลี่ยนห้องได้ไหมครับ”เป็นพีเนียลเองที่พูดขึ้น

“ไม่ได้หรอก เพราะมินฮยอกต้องนอนกับฉัน อีกห้องก็เป็นของอิลฮุน ส่วนไอ้ฮยอนชิกก็นอนข้างนอกแล้วกัน ฮ่าๆๆ”อึนกวังพูดอย่างติดตลก

“อะไรว่ะไอ้อึนกวัง ฉันจะนอนกับบาร์เทนเดอร์สุดเซ็กซี่ของแกแล้วกันนะ”ฮยอนชิกบอก ก่อนจะใช้สายตาแพรวพราวมองอิลฮุน

“หยุดเลย อึนกวังใครบอกว่าฉันจะนอนกับนาย ฉันจะไปนอนกับอิลฮุน นายก็ไปนอนกับฮยอนชิก”มินฮยอกรีบออกมาจัดแจงทุกอย่างใหม่เอง ทำให้อึนกวังและฮยอนชิกต่างทำหน้าหงอยไปตามๆกัน

“พวกนายไม่เป็นไรน่ะ”อิลฮุนที่สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของเพื่อนร่วมงานทั้งสองถามขึ้น

“อ่อ เปล่านะ ไม่มีอะไร”พีเนียลตอบอย่างฝืนยิ้ม

ซองแจได้แต่นิ่งเงียบมองพีเนียล นี้เขากำลังทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ใช่ไหม แถมยังเปลี่ยนห้องพักไม่ได้อีก ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี้ เขาคงต้องแย่แน่ๆ

“เอาหละทุกคน แยกย้ายเอาของไปเก็บที่ห้องพักนะ มินฮยอกไม่เปลี่ยนใจแน่หรอ”อึนกวังบอก ก่อนจะหันไปถามร่างเล็กอีกครั้ง ด้วยสีหน้าอ้อนวอน

“ไม่เด็ดขาด”มินฮยอกตอบอย่างไม่มีเยื้อใย และทุกคนก็เริ่มทยอนไปที่ห้องพัก

ซองแจยืนมองทุกคนแยกย้ายกันไป รวมถึงพีเนียลที่เดินเข้าห้องพักไปแล้วด้วย เขามาหยุดยืนที่หน้าประตู

‘ตายแน่ไอ้ซองแจ ดันได้มาอยู่ห้องเดียวกันอีก ถ้าขืนทนไม่ไหว เผลอทำอะไรออกไปทำไงดีว่ะ’

เขาได้แต่ยืนคิดอยู่น่าประตู ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป

*********