Btob : Cocktail Love 2

อึนกวังที่นั่งดื่มกับฮยอนซิกอยู่อีกสักพัก สายตาก็หันไปเห็นใครคนหนึ่งเพิ่งเดินเข้ามาในบาร์ เขารีบวางแก้วเหล้าในมือทันที ก่อนจะรีบลุกเดินออกไปจากที่นั่ง

“อ้าว จะไปไหนว่ะ”ฮยอนซิกถาม แต่เพื่อนรักกลับไม่ตอบ และเมื่อเขามองตามร่างเพื่อนรักไป ก็พบกับคำตอบ

“หึ มินฮยอกหรอ รักแท้ไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆเพื่อนเรา”เขาพูดขึ้นยิ้มๆ

อึนกวังรีบตรงเข้าไปหาแขกคนสำคัญที่เขาไม่คิดว่าจะมาตามคำเชิญของเขา

“มินฮยอกมาแล้วหรอ”เขาเอ่ยทักทายด้วยความดีใจ

“นายมองเห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้มั้ยหละ”อีกฝ่ายโต้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรนัก แต่อึนกวังก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเลยซักนิด เพราะคำพูดแบบนี้เขาได้ยินจนชินแล้ว

“ขอบใจนะที่มางานฉลองเปิดบาร์ของฉัน ไปนั่งก่อนสิ”อึนกวังบอก ก่อนจะพาแขกคนสำคัญที่สุดในงานนี้ ไปยังที่นั่งที่เขากับฮยอนซิกนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“อ้าว ไอ้ฮยอนซิกหายไปไหนหละเนี้ย”อึนกวังพูดขึ้น เพราะเมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะ เขาก็ไม่พบเพื่อนรักที่เมื่อกี้ยังนั่งดื่มอยู่แล้ว

“มินฮยอกนั่งก่อนสิ จะดื่มอะไรดีหละ เดี๋ยวฉันจะสั่งให้นะ”เขาเลิกสนใจเรื่องที่เพื่อนรักหายไป แล้วหันไปถามร่างเล็กที่นั่งทำหน้ามุ่ยแทน

“อะไรก็ได้ที่ไม่มีแอลกอฮอล เพราะถ้าเดี๋ยวฉันเมา ฉันกลัวว่าจะมีไอ้บ้าที่ไหนมาลากฉันไปทำไม่ดีไม่ร้าย”มินฮยอกบอก พร้อมกับเบิกตาใส่คู่สนทนา

“ใครกันจะกล้าทำแบบนั้น ฉันไม่รังแกคนที่ฉันรักแน่นอน”อึนกวังยังคงยิ้มบอก

มินฮยอกเชิดหน้าใส่นิดๆ

“ซองแจ… มานี้หน่อย”อึนกวังตะโกนเรียกลูกน้องของตน

“ครับคุณอึนกวัง”ซองแจเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเจ้านาย ก็รีบเดินตรงมาทันที

“มินฮยอก นายจะดื่มอะไร”อึนกวังหันไปถามร่างเล็ก

“ฉันขอเป็น…..”มินฮยอกที่กำลังจะอ้าปากสั่งเครื่องดื่ม แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของเด็กเสริฟ ก็ถึงกับนิ่งงัน ผมสีดำที่รับกับใบหน้า ตาคมเรียว กับรอยยิ้มที่ดูร่าเริง ทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น

“มินฮยอกๆ นายจะเอาเครื่องดื่มอะไร”อึนกวังถามอีกครั้งเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไป

“อ…เออ ฉันขอเป็นน้ำส้มหละกัน”มินฮยอกได้สติกลับมา

“ครับ”ซองแจเมื่อได้รับเมนูแล้ว ก็ยิ้มกว้างให้อย่างที่ทำทุกครั้งกับแขกทุกคน ก่อนจะเดินจากไป แต่เขาหารู้ไม่ว่า แค่เพียงรอยยิ้มนั้น มันก็ทำให้ใครบางคน ยิ่งหลงรักเขาเข้าไปใหญ่

“นี่ นั้นเด็กเสริฟบาร์นายหรอ”มินฮยอกถาม ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว

“ใช่ ชื่อซองแจน่ะ เป็นเด็กดีนะ ร่าเริง ยิ้มง่าย ฉันว่าจะให้เขาผ่านการพิจารณางานในวันนี้น่ะ”อึนกวังตอบโดยที่ไม่ได้คิดอะไร

“หรอ….”มินฮยอกตอบรับเพียงแค่นั้น แต่สายตากลับมองตามร่างสูงของเด็กเสริฟคนนั้นอย่างไม่ว่างตา

ภายในห้องอาบน้ำของพนักงาน ไอน้ำสีขาวพวยพุ่งออกมาจากห้องอาบน้ำห้องหนึ่ง ที่มีร่างเพรียวบางกำลังชำระล้างร่างกายของตัวเองที่เต็มไปด้วยเหล้า มือเรียวลูบไล้สบู่เหลวไปทั่วเรือนร่างที่ขาวผ่อง ก่อนที่จะเปิดน้ำให้ไหลออกมาจากฝักบัว เขาเข้าไปยืนใต้กระแสน้ำ เส้นผมลู่แนบลำคอขาว คาบสบู่และสิ่งสกปรกถูกชำระไหลลงไปตามร่างกาย

อิลฮุนเอื้อมมือไปหมุนปิดก๊อกน้ำเมื่อรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองสะอาดแล้ว หยดน้ำมากมายเกาะอยู่บนเรือนร่างของเขา ใบหน้าขาวใสแดงเรื่อนิดๆเพราะความอุ่นของน้ำที่อาบ มือเรียวเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวมาพันรอบเอว ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกไป

เขาหยิบชุดพนักงานชุดใหม่ออกมาจากล็อกเกอร์ก่อนจะสวมใส่มัน และอันดับสุดท้ายก็คือเสื้อเชิ้ต ในขณะที่เขากำลังติดกระดุมเสื้อ ในหัวที่นึกถึงภาพตอนที่ตัวเองอยู่บนเวที สายตาของบรรดาผู้ชายที่มองมาที่เขา มีแต่สายตาลามกและหื่นกาม

“หึ ถ้าคุณอึนกวังไม่เสนอเงินให้เป็นพิเศษ ฉันไม่ยอมไปเต้นให้พวกแกใช้สายตาสกปรกจ้องมองเรือนร่างของฉันแน่”

“แล้วถ้าฉันเสนอเงินให้พิเศษบ้าง นายจะยอมไปเต้นให้ฉันเป็นการส่วนตัวบ้างได้ไหม”

จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง อิลฮุนสะดุ้งตกใจรีบหัวควับไปมอง เขาพบว่าเป็นผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

“นายเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง”เขาถาม แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบ มีเพียงสายตาที่ลามเลียจ้องมองร่างกายของเขา

อิลฮุนรีบจับสาบเสื้อมาปกปิดร่างกายส่วนบนของตัวเองทันที

“ไอ้โรคจิต อย่ามามองฉันแบบนั้นนะ นายออกไปเดี๋ยวนี้เลย”อิลฮุนว่าอย่างไม่พอใจ

“ฉันชื่อฮยอนชิก เป็นเพื่อนสนิทเจ้าของบาร์”

อิลฮุนสะอึกนิดนึงเมื่อได้ยินคำว่าเพื่อนสนิท

“แล้วไง ยังไงนายก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่นี้”

ฮยอนชิกหยักไหล่อย่างไม่แคร์ เขาเดินตรงเข้าไปหาร่างเพรียว

อิลฮุนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ ก็ก้าวถอยหลังหนี จนแผ่นหลังชิดติดกับล๊อกเกอร์

“นี่ นายอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนเรียกให้คนช่วยจริงๆด้วย”เขาพูดขู่ ทั้งๆที่แววตาสั่นระริก

“นายก็ตอบมาก่อนสิ ว่าจะยอมไปกับฉันคืนนี้รึเปล่า ถ้าฉันจะเสนอเงินให้พิเศษ”ฮยอนชิกบอก

“ไอ้บ้า ฉันไม่ได้ขายตัวนะ”อิลฮุนต่อว่าอีกฝ่าย สายตาแข็งกร้าว เขาทำท่าจะหลบหนีไปอีกด้าน แต่แขนแกร่งของคนตรงหน้ากับขวางไว้

ใบหน้าคมค่อยๆยืนเข้ามาข้างๆใบหน้าของเขา ก่อนที่เสียงทุ้มจะกระซิบที่ข้างหู

“แต่ฉันเสนอให้มากกว่าเจ้านายของนายนะ”ฮยอนชิกบอก ก่อนจะแกล้งเปาลมใส่หูให้อีกฝ่านขนลุกเล่น

อิลฮุนเอียงหน้าหนีลมที่เปารดใบหูของตัวเอง ก่อนจะหันมามองหน้าอีกคนอย่างตาต่อตา มือเรียวกำมัดแน่น เขาเกลียด เกลียดคำพูดดูถูกแบบนี้ที่สุด คำพูดที่คิดว่าแค่เงิน เขาจะยอมทำตามทุกอย่างที่สั่ง

“ออกไปให้ห่างฉันเลย!”อิลฮุนผลักอีกฝ่ายออกไป

“สกปรกที่สุด คิดว่าแค่เศษเงินของนาย ฉันจะยอมทำทุกอย่างที่นายสั่งงั้นหรอ เก็บเงินของนายไว้บำบัดจิตซะเถอะ ไอ้โรคจิต”อิลฮุนสบถด่า ก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้อง

ฮยอนซิกยื่นจ้องมองแผ่นหลังของร่างเพรียวบางที่เดินออกไป เขาเหยียดยิ้มออกมาอย่างถูกใจ ทั้งใบหน้าและแววตาที่หยิ่งทะนง ร่วมทั้งคำพูดที่ดูร้ายกาจนั้นด้วย

“ฉันจะทำให้นายมาคุกเข่าตรงหน้าฉันให้ได้ อิลฮุน…”

ที่โต๊ะสำหรับแขกวีไอพี

“นายชอบบาร์ของฉันไหมมินฮยอก”อึนกวังถามร่างเล็กที่นั่งข้างๆด้วยใบหน้าระรื่น

“ก็ดี…”มินฮยอกตอบอย่างไม่มีเยื้อใย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างสูง ที่คอยเดินเสริฟเครื่องดื่มให้กับแขกอย่างไม่ว่างตา

“แล้วนายคิดว่าบาร์ฉันควรจะมีอะไรเพิ่มเติมอีกไหม”อึนกวังยังถามต่อ โดยไม่สนใจเลยว่าอีกฝ่ายจะสนใจตัวเองหรือไม่ เขาแค่อยากอยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้า และได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็พอ

“ไม่นิ อย่างนี้ก็ดีแล้ว”

“แล้ว…อ้าว ไอ้ฮยอนชิก แกหายไปไหนมาว่ะ”อึนกวังที่กำลังจะถามคำถามต่อ หันไปถามเพื่อนรักที่เดินเข้ามาแทน

“ตอนแรกก็ว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ดันเจอของถูกใจซะก่อน”ฮยอนชิกตอบมุมปากยกยิ้ม

“เหอะ อะไรของแกว่ะของถูกใจ อย่าบอกนะว่าแกเจอหญิงที่จะเอาไปนอนด้วยคืนนี้แล้ว”อึนกวังถาม

“ไม่ใช่เว้ย ฉันเจอของดีกว่านั้นอีก แต่คงต้องใช้เวลาสักนิดกว่าจะได้”ฮยอนชิกบอก

“ยิ่งพูดยิ่งงงเว้ย บอกมาเลยนะว่าแกเจอใคร อะไร ยังไง”

“ไม่บอกเว้ย แกนี้ช่างถามจริงๆเลย”

“บอกมานะเว้ย”

อึนกวังมัวแต่ตื้อถามเพื่อนรัก โดยไม่รู้ตัวเลยว่าร่างเล็กข้างๆได้ลุกหายไปแล้ว

มินฮยอกลุกหนีออกมาจากที่นั่ง แล้วเดินมายังแถวหน้าเคาเตอร์

“ขอพั้นแก้วหนึ่งครับ”เขาสั่งบาร์เทนเดอร์หนุ่ม ที่ดูเหมือนท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี แต่ก็พยักหน้ารับที่เขาสั่ง

มินฮยอกนั่งที่เก้าอี้หน้าเคาเตอร์ สายตายังคงจับจ้องที่เด็กเสริฟร่างสูง ยิ่งได้จ้องมองเท่าไร ก็ยิ่งดูเหมือนว่าเขาจะตกหลุมรักเด็กเสริฟคนนั้นมากยิ่งขึ้น

“ได้แล้วครับ พั้นหนึ่งแก้ว”บาร์เทนเดอร์บอก

มินฮยอกจึงหันไปคว้าแก้วน้ำพั้นของตัวเอง แต่พอหันกลับมา เขาก็พบว่าเด็กเสริฟคนนั้นมายืนอยู่ข้างๆเขาแล้ว เขาชะงักนิดนึง แต่ก็ยังหยุดจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายที่อยู่เพียงเอื้อม

“อิลฮุนขอไวท์สองแก้ว”ซองแจเอ่ยสั่งเพื่อนร่วมงานของตัวเองที่มีหน้าที่บริการเครื่องดื่ม เขารู้สึกเหมือนมีสายตาจ้องมอง และเมื่อหันมองหาก็พบว่าเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา กำลังจ้องมองเขาอยู่ เขาจึงส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

มินฮยอกเผลออ้าปากค้างเมื่อได้รับรอยยิ้มนั้น ใบหน้าใสแดงเรื่อขึ้นมาทันที แต่ก็เพียงไม่นาน ซองแจก็ได้เครื่องดื่มที่ตัวเองสั่ง ก่อนจะเดินจากไป

มินฮยอกยังคงมองตามร่างนั้นอย่างไม่วางตา

“ใจร้ายจังนะ หนีมานั่งอยู่ตรงนี้”

เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างๆของเขา เมื่อเขาหันไปมองก็พบว่าเป็นผู้ชายที่เขาลุกหนีมา

“อึนกวัง”

“ไม่ชอบบรรยากาศตรงนั้นหรอ ถึงหนีมานั่งคนเดียวอยู่นี้”อึนกวังถามยิ้มๆ

“ฉันแค่รู้สึกอึกอัดน่ะ”มินฮยอกตอบ ก่อนจะยกแก้วน้ำพั้นขึ้นจิบ เขาชักรู้สึกอยากจะมาบาร์นี้บ่อยๆแล้วสิ

“ขอบคุณทุกคนมากนะ ที่มางานฉลองเปิดบาร์ของฉัน แล้วอย่าลืมมาอุดหนุนหละ”อึนกวังเอ่ยรำลาบรรดาเพื่อนฝูงที่เริ่มทยอยกันกลับ

“ฉันกลับก่อนนะเว้ย”ฮยอนชิกบอก

“เออๆ กลับดีๆหละ แล้วเจอกัน”อึนกวังเอ่ยลาเพื่อนรัก ก่อนจะโบกมือให้ไล่หลังไป และแล้วก็เหลือเพียงร่างเล็กข้างๆเขา ที่กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน

“มินฮยอกให้ฉันไปส่งนะ”เขารีบเสนอตัว

“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้”มินฮยอกปฏิเสธอย่างไม่มีเยื้อใย

“แต่ว่า….”

“ถ้ายังอยากให้ฉันมาที่นี้ อย่าเซ้าซี้ได้ไหม”มินฮยอกบอก

“ห๊ะ นายจะมาอีกจริงหรอ”อึนกวังถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

มินฮยอกพยักหน้านิดนึง จริงๆแล้วเขามีจุดประสงค์อื่นต่างหาก

“งั้นฉันไปส่งนายที่รถนะ”อึนกวังยิ้มกว้างบอก ก่อนจะรีบวิ่งนำไป ตามด้วยร่างของเจ้าของรถ

ตอนนี้ภายในบาร์ที่ไม่มีผู้คนแล้ว เหลือเพียงลูกจ้างทั้งสามคน อีกคนกำลังเช็ดล้างทำความสะอาดแก้วอยู่ที่เคาเตอร์ ส่วนอีกสองคนก็กำลังเก็บกวาดร้าน

“พีเนียลให้ฉันช่วยนะ”ซองแจบอก ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยเพื่อร่วมงานหน้าใสเก็บแก้วบนโต๊ะ

“อืม ได้สิ”พีเนียลตอบรับยิ้มๆ

ทั้งคู่จึงช่วยกันเก็บแก้วตามโต๊ะต่างๆ จนกระทั่งเหลือแก้วใบสุดท้าย ทั้งสองคนยื่นมือออกไปคว้าพร้อมกัน ทำให้มือสัมผัสโดนกับมือของอีกฝ่าย สองใบหน้าก็อยู่ห่างกันเพียงคืบ

ทั้งสองหันมามองกัน สองสายตาประสาน รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทางมือ และความลึกซึ้งที่ผ่านมาทางแววตา

“ซองแจ….”พีเนียลเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา เขายิ้มอย่างอายๆ เพราะรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ข้างแก้ม

ซองแจนิ่งค้างจ้องมองใบหน้าเนียนใสของอีกฝ่าย รอยยิ้มที่ดูเขินอาย ทำให้เขาไม่อยากจะละสายตา

“ซ ซองแจ…เราต้องเก็บร้านนะ”พีเนียลเรียกชื่ออีกฝ่ายอีกครั้ง

“อ๊ะ ขอโทษที”ซองแจได้สติกลับมา เขาจึงปล่อยมือของอีกคนที่ถือแก้วอยู่ แล้วยิ้มกว้างให้

พีเนียลก้มหน้ายิ้มนิดๆ เขาเก็บแก้วใบสุดท้าย ก่อนจะนำแก้วทั้งหมดไปที่เคาเตอร์ โดยมีซองแจมองตามอย่างไม่วางตา

อิลฮุนที่กำลังยืนเช็ดแก้วอยู่นั้น ใบหน้าหวานขมวดคิ้ว นึกถึงผู้ชายคนนั้น คนที่คิดจะเอาเงินมาฝาดหัวเขา เพื่อจะได้ครอบครองร่างกายนี้ ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ตลอดระยะเวลาที่ทำงานที่นี้ เขาจะต้องเจอคนแบบนี้อีกเยอะมั้ยเนี้ย

บนถนนยามค่ำคืน ที่ยังมีรถวิ่งกันอย่างพลุกพล่าน ภายในรนยนต์คันหนึ่งที่กำลังติดสัญญาณไฟจราจรอยู่

ฮยอนชิกเอียงหน้ามองไปบนท้องฟ้าที่มืดสนิทที่ประดับไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ ในหัวของเขานึกถึงเพียงร่างเพรียวบางที่ได้เจอในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของพนักงาน ที่เขาเดินเข้าไปผิดเพราะคิดว่าเป็นห้องน้ำ

ใบหน้าหวาน ที่มีดวงตากลมโต กับเรียวปากอิ่มสวย นิสัยหยิ่งทะนงในตนเอง ไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆ ทำให้เขานึกถึงอย่างไม่มีวันลืม

“สงสัยต้องไปบาร์ไอ้อึนกวังบ่อยๆซะแล้วสิ”เขาว่าอย่างยิ้มๆ ก่อนที่สัญญาณไฟจะเปลี่ยนสี เขาจึงหันไปเหยียบคันเร่งขับออกไป….

*********