Btob : Cocktail Love 11

[อึนกวัง]

“ปึงๆ ปังๆ ตุ๊บ โป๊ะ เพล้ง!”ทุกคนกำลังงงใช่มั้ยครับว่าเสียงอะไร มันคือเสียงซ้อมดนตรีของพวกเราเอง= =

“เห้ย หยุดๆๆ”ผมตะโกนพูดขึ้นอย่างเหลืออด

“นี้พวกแกเล่นดนตรี หรือกำลังก่อม๊อบประท้วงว่ะเนี้ย”

ทุกคนส่งยิ้มแหยๆมาให้ผม ผมหละปวดกระบาลจริงๆ แค่เริ่มต้นก็เหลวแล้ว แล้วการแสดงที่จะจัดขึ้นจะรอดไหมเนี้ย อากาศก็ร้อนจังเว้ย

“ใจเย็นๆก่อนสิ นายจะหงุดหงิดอะไรนักหนา ก็ทุกคนเพิ่งเคยเล่นกันครั้งแรกนิ”มินฮยอกเอ่ยต่อว่าผม โดยมีไอ้ที่เหลือคอยยืนพยักหน้าหงึกหงักที่ด้านหลัง

“ต แต่ว่า...”

“แต่อะไร ฉันก็เพิ่งเล่นครั้งแรกเหมือนกัน งั้นนายก็ว่าฉันด้วยสิ”เอาแล้วสิผม มินฮยอกโกรธซะแล้ว ไอ้พวกที่อยู่ด้านหลังมินฮยอกยกยิ้มเมื่อเห็นผมหน้าจ๋อย ผมละอยากเข้าไปแตะพวกมันจริงๆ

“ผมมีขอเสนอครับ....”เสียงหนึ่งตระโกนขึ้นบอก ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพบว่าเป็นไอ้ซองแจที่ยกมือขึ้นฉีกยิ้มกว้าง ผมขมวดคิ้ว

“ขอเสนออะไร”มันเอามือลงก่อนจะทำสีหน้ากระตือรือร้น

“ถ้าเราจัดแสดงดนตรีรวมกันไม่ได้ ก็จัดการแสดงเดี่ยวไปเลยสิครับ”ผมถึงกับอึ้งในขอเสนอนี้

“การแสดงเดี่ยวหรอ.....”ผมทำสีหน้าครุ่นคิด

“ฉันเห็นด้วยนะ การแสดงของเราในวันนั้นจะได้มีเยอะขึ้นด้วยเพราะจัดเป็นการแสดงเดี่ยว นายว่าไงหละอึนกวัง”มินฮยอกหันมาถามความคิดเห็นผม ผมรู้สึกหัวใจเต้นรัวขึ้นมา นี้มินฮยอกกำลังถามความคิดเห็นผมงั้นหรอ ผมปลื้มสุดๆเลย >///<

“เห็นด้วยคร้าบที่ร้ากกกก.... ปึก! แอร๊ก!”ผมหน้าหงายล้มลงเมื่อโดนมินฮยอกใช้สันมือฟาดเข้าที่หน้าอย่างแรง ทุกคนต่างส่งเสียงหัวเราะเยาะ

[ซองแจ]

“ฮ่าๆๆๆ คุณอึนกวังสลบไปเลย”ผมหัวเราะร่วนไปกับทุกคน ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ

“พีเนียล....”ผมเรียก พีเนียลหันมาหาผมทั้งที่ใบหน้ายังหัวเราะอยู่นิดๆ

“หืม...อะไรหรอซองแจ”

“นายจะแสดงอะไรหรอ การแสดงเดี่ยวน่ะ”ผมถาม พีเนียลกรอกตานิดๆอย่างครุ่นคิด

“อืม...ยังนึกไม่ออกน่ะ แล้วนายหละ”เขาถามผมกลับ ผมอมยิ้มนิดๆที่มุมปาก

“ฉันชอบการแสดง ฉันว่าฉันจะแสดงบทเลิฟซีนแต่ฉันจะให้นายมาเป็นผู้ร่วมแสดงของฉัน”พีเนียลหน้าขึ้นสีแดงขึ้นมาทันที

“จะบ้ารึไง ใครจะยอมเล่นให้นายกัน”พูดจบพีเนียลก็เดินหนีผมไป

“เอ้า เดี๋ยวสิพีเนียล....”ผมเอ่ยเรียกก่อนจะรีบเดินตามไปทันที

“พีเนียล....เดี๋ยวสิ เขินแล้วคิดจะหนีฉันหรอ”ผมไล่ตามจนทันก่อนจะคว้าข้อมืออีกฝ่ายดึงให้หันหน้ามา

“ใครเขิน ฉันไม่ได้เขินซะหน่อย”พีเนียลบอกแต่สีหน้ามันฟ้องว่าไม่ได้เป็นอย่างที่พูด ผมฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้

“จริงหรอ... แล้วถ้าฉันขอให้นายมาเล่นบทเลิฟซีนกับฉันจริงๆนายจะยอมไหม”พีเนียลหลุบสายตาหนีผม เวลาเขาเขินแล้วน่ารักจริงๆเลย ผมชักจะอดใจไม่ไหวอีกแล้วนะ

“ถ ถ้าเป็นนายฉันยอมทุกอย่างแหละ”ผมตาโต พระเจ้าเหอะอะไรมันจะน่ารักขนาดนี้ คำพูดและท่าทางที่แสนจะยั่วยวน ผมจะไม่ทนแล้วนะ

“ฉันว่าไม่ต้องแสดงแล้วดีกว่า”ผมบอก พีเนียลเงยหน้ามองผมเหมือนกับจะถามว่าทำไม เขาทำอะไรผิดงั้นหรอ แต่ที่จริงแล้ว.....

“เราไปเล่นบทเลิฟซีนกันในห้องตอนนี้เลยดีกว่านะ ฉันไม่ไหวแล้ววววว”ผมบอกก่อนจะกระโดดตระคลุบ แต่พีเนียลดันเบี่ยงตัวหลบได้

“น นายจะบ้ารึไงซองแจ นี้มันยังกลางวันอยู่นะ”

“แล้วไง ก็นายทำให้ฉันทนไม่ไหวเองนะพีเนียล”

“ม ไม่ได้ หยุดเลยนะ อย่าเข้ามาใกล้นะ”ผมวิ่งไล่จะจับตัวเขาอีกครั้ง แต่พีเนียลก็หลบได้ว่องไวก่อนจะวิ่งหนีผมไป ผมยืนจ้องมองเขาที่วิ่งหนีไปก่อนจะยกยิ้มออกมา พีเนียลจะรู้ไหมนะว่าทางที่ตัวเองวิ่งหนีผมนั้นมันคือทางไปบ้านพักของเรา หึ

“ซองแจ....”ผมชะงักเท้าที่กำลังจะวิ่งตามพีเนียลไป ก่อนจะหันกลับมาหาเสียงที่ร้องเรียก ใครกันมาขัดจังหวะคนกำลังจะไปเล่นฉากเลิฟซีน

“อ้าว คุณมินฮยอกมีอะไรหรอครับ”ผมส่งยิ้มบางๆให้ คุณมินฮยอกเดินเข้ามาหาผมสีหน้าดูแปลกๆชอบกล

“คือ...ฉัน....ฉัน.....”คุณมินฮยอกทำสีหน้าอึกอัก เหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา

“มีอะไรหรอครับ บอกผมได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง”ผมบอกทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าคุณมินฮยอกมีเรื่องอะไร แต่เพราะว่าเป็นคนที่เจ้านายผมตกหลุมรักซึ่งใครๆก็คงดูออก เพราะฉะนั้นคุณมินฮยอกก็เหมือนเจ้านายผมอีกคนเหมือนกัน

“คือ....ฉัน.....”

“ครับ?”

คุณมินฮยอกยังไม่หายอึกอัก ผมก้มหน้าลงไปเพื่อจะฟังชัดๆว่าคุณมินฮยอกต้องการอะไร แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อคุณมินฮยอกดันใช้สองแขนโอบรอบคอผมให้โน้มลงกว่าเดิม ก่อนที่ตัวเองจะเขย่งเท้ายื่นใบหน้าขึ้นมาจูบผม ผมเบิกตากว้างตัวแข็งทื่อรู้สึกสมองขาวโพลนไปหมด นี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน!

[พีเนียล]

ผมวิ่งหนีซองแจมาด้วยหัวใจที่เต้นแรง ก่อนจะมารู้สึกตัวอีกทีคือวิ่งมาถึงบ้านพักของพวกเราแล้ว ตายหละนี้ผมวิ่งมาโดยที่ไม่ลืมหูลืมตาดูเส้นทางเลยหรอนี้ ถึงวิ่งมาจนถึงบ้านพักได้โดยที่ไม่รู้ตัว แล้วอย่างงี้ซองแจจะเข้าใจผิดคิดว่าผมอ่อยเขารึเปล่าเนี้ย ใบหน้าผมแดงจัดรู้สึกอายขึ้นมาถ้าซองแจเข้าใจผิดอย่างงั้นจริงๆ

การซ้อมการแสดงของคุณอึนกวังยังไม่จบ ผมจำเป็นจะต้องเดินกลับไปทางเดิม แบบนั้นผมจะต้องเดินเจอกับซองแจแน่ๆ แล้วผมควรจะทำสีหน้ายังไงดี.... ผมพยายามปรับสีหน้าและท่าทางของตัวเองให้เป็นปกติ ก่อนจะเดินกลับไปยังเส้นทางเดิม หวังว่าซองแจจะไม่เข้าใจผิดแบบนั้นนะ แล้วจะไม่ลากผมมาเล่นฉากเลิฟซีนด้วย

ผมเดินกลับมาด้วยหัวใจที่เต้นรัว จนกระทั่งมาถึงตรงที่ผมวิ่งหนีจากซองแจไป ภาพที่ผมเห็นทำให้ขาผมหยุดชะงักดวงตาเบิกกว้าง หัวใจที่เต้นรัวหยุดนิ่งก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาแทน

ภาพซองแจที่กำลังจูบกับคุณมินฮยอก! ทำไมกัน.... ทำไมพวกเขาทั้งสองคนถึง..... ผมรู้สึกปวดร้าวข้างในอก น้ำตาเอ่อคลอออกมา ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว เข้าใจทุกอย่างแล้วจริงๆ ซองแจคิดจะทำกับใครก็ได้สินะ

ผมหันหลังกลับช้าๆ ภาพของทั้งคู่ที่กำลังประกบจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ด้านหลัง ก่อนที่ผมจะวิ่งหนีจากไป.....

[อึนกวัง]

ผมเอนตัวพิงต้นไม้ก่อนจะหันหน้าหนีภาพตรงหน้า ภาพที่ทำให้ผมต้องเจ็บปวดหัวใจ ผมไม่หน้าวิ่งตามเขามาเลย

“นายใจร้ายมากเลยนะมินฮยอก”ผมพึมพำออกมาอย่างเจ็บปวด ก่อนจะหันหลังหนีแล้วเดินจากไป ในหัวได้แต่นึกว่า นี้มันถึงเวลารึยัง.... ถึงเวลาที่ผมควรจะตัดใจรึยัง.....

[ฮยอนชิก]

ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ความรู้สึกเหมือนอยู่ในสงครามก็ไม่ปาน เมื่อฝั่งซ้ายก็ฮุนนี่สุดที่รักส่วนฝั่งขวาก็ชางซอบ ทั้งคู่จ้องตากันเอาเป็นเอาตายโดยที่มีผมนั่งคั่นกลาง

“เออ....ไม่รู้ทุกคนหายไปไหนกันหมดเนอะ ทำไมถึงเหลือแค่พวกเราก็ไม่รู้”ผมพูดขึ้นหวังทำลายบรรยากาศกดดันนี้ แต่รู้สึกเหมือนมันจะยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่

“ฮยอนชิกอ่า....”ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆชางซอบก็เอ่ยเรียกชื่อผม แถมเรียกด้วยน้ำเสียงยานคางแบบนั้นอีก ผมรีบหัวควับไปมองก่อนจะยิ้มแหยๆให้

“อ อะไรหรอชางซอบ”ผมถาม ชางซอบช้อนสายตาหวานมองผมก่อนจะหันไปส่งสายตาบางอย่างให้อีกคนที่นั่งข้างผมอีกฝั่ง

“การแสดงเดี่ยวนายจะแสดงอะไรหรอ”

“อ เออ....ยังไม่รู้สิ ฉันยังนึกไม่ออกน่ะ”

“หรอ แต่ฉันว่านายน่าจะร้องเพลงนะ เสียงนายน่ะเพราะจะตาย จำตอนเด็กๆที่นายร้องเพลงให้ฉันได้รึเปล่าหละ ตอนนั้นฉันชอบเสียงของนายมากเลยนะ”

ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เอาแล้วสิ ฝั่งขวาเริ่มปล่อยหมัดออกมาแล้ว ผมหันไปมองทางด้านฝั่งซ้ายที่ดูเหมือนจะโดนหมัดเข้าไปเต็มๆกำลังนั่งกัดฟันกรอดๆ ซวยแล้วสิ ดูท่าว่ามวยยกแรกจะเริ่มแล้ว

“ฉันว่านายร้องเพลงก็ดีเหมือนกันนะฮยอนชิก”ผมต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อฮุนนี่ที่รักเริ่มง้างหมัดขึ้นบ้าง

“ท ทำไมหรอ... ฮุนนี่อยากฟังเสียงฉันร้องเพลงบ้างหรอ”ผมถามยิ้มๆแต่หน้าผากเหงื่อแตกผลัก

“เปล่าหรอก เสียงของนายน่ะฉันเคยได้ยินแล้ว เคยได้ยินตอนนั้นไง....ตอนที่เราขยับกายไปพร้อมๆกัน”ท้ายประโยคอิลฮุนลดเสียงเบาลง แต่ก็ยังได้ยินกันทุกคนอยู่ดี

ผมกลืนน้ำลายอีกอึกลงคอ ก่อนจะหันควับไปดูทางฝั่งขวาที่ดูเหมือนจะโดนหมัดที่แรงกว่าเสยหน้าเข้าเต็มๆ ทั้งคู่กัดฟันกรอดๆจ้องตากันเขม่ง ดูท่าว่าถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่น็อกเอ้าก็คงจบเกมไม่ได้ง่ายๆแน่ แล้วผมที่เป็นกรรมการจะห้ามทั้งคู่ยังไงหละเนี้ย เฮ้อ.....เกิดมาหล่อก็แย่อย่างงี้แหละ

*******

[มินฮยอก]

ริมทะเลสาบที่เงียบสงบ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มบ่งบอกเวลากลางคืนที่หวนกลับมาอีกครั้ง ผมนั่งนิ่งอยู่ที่ริมทะเลสาบ ในหัวสมองว่างเปล่า มีแต่ความเจ็บช้ำที่หัวใจ

ผมถูกปฏิเสธ....ผมถูกเขาปฏิเสธ หลังจากที่ผมตัดสินใจจู่โจมจูบเขาด้วยความหึงและกลัวว่าจะไม่ได้เขามาเป็นของตัวเองพร้อมกับสารภาพรักออกไป ผมก็ต้องพบกับความผิดหวังครั้งยิ่งใหญ่ เมื่อซองแจเอ่ยปฏิเสธผม แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังเอ่ยปฏิเสธอย่างสุภาพพร้อมกับให้เหตุผลกับผมอย่างดี เขาคงรักพีเนียลมากเลยสินะ ผมรู้สึกอิจฉาจัง แต่เขายังให้เหตุผลกับผมอีกอย่างหนึ่งนั้นก็คืออึนกวัง เจ้านายของเขาที่รักผมมาก

“หึ น่าสมเพศจริงๆเลย”ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะทุบฝ่ามือลงบนพื้นอย่างแรง หยดน้ำตาล่วงหล่นลงมา

“ทำแบบนั้นไม่ดีเลยนะ”จู่ๆเสียงหนึ่งก็พูดขึ้น ผมหันควับไปมองทางด้านหลัง อีกฝ่ายเดินเข้ามานั่งข้างๆก่อนจะจับมือข้างที่ผมทุบลงพื้นขึ้นมาจับไว้

“ทำแบบนั้นมือนายจะเจ็บนะมินฮยอก ฉันไม่อยากให้มือนิ่มๆของนายต้องบาดเจ็บ”ผมจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะสะบัดมือออกแล้วปาดน้ำตาบนใบหน้าทิ้ง

“ฉันจะทำยังไงกับมือของฉันมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย อึนกวัง”ผมพูดก่อนทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงัก

“อยู่แบบนี้กับฉันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”ผมหันควับกลับไปมอง นี้ผมฟังอะไรผิดไปรึเปล่า ครั้งสุดท้ายงั้นหรอ?

“ช่วยอยู่กับฉันลำพังแบบนี้อีกสักพักเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม แล้วฉันจะยอมตัดใจจากนายมินฮยอก”ผมไม่ได้ฟังผิดไป สายตาที่มองผมของอีกฝ่ายนั้นช่างดูเศร้าสร้อยจนน่าเจ็บปวด คงถึงเวลาแล้วสินะ....เวลาที่ผู้ชายตรงหน้าผมจะปล่อยมือไปจากผมซะที เขาจะยอมตัดใจจากผมสักที แต่ทำไม....ทำไมผมถึงไม่รู้สึกดีใจซักนิดเลย

[ซองแจ]

ผมกำลังยืนยิ้มกริ่มอยู่หน้าประตูห้อง ก่อนจะค่อยๆแง้มประตูห้องเข้าไป สิ่งที่ผมเห็นคือแผ่นหลังของพีเนียลที่นั่งอยู่บนเตียงหันหลังให้อยู่ ผมยกยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง กะว่าจะเข้าไปแกล้งให้อีกฝ่ายตกใจเล่นซะหน่อย หลังจากนั้นก็จะสะสร้างเรื่องเมื่อกลางวันต่อ เรื่องฉากเลิฟซีน

ผมค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือที่สุดก่อนจะค่อยๆย่องเข้าไปหาตัวคนที่นั่งอยู่บนเตียง สองมือยกขึ้นมาจะจับร่างอีกฝ่าย มุมปากกระตุกยิ้มอย่างตื่นเต้น ก่อนที่ผมจะพุ่งเข้าใส่ร่างอีกฝ่ายโดยไม่ให้รู้ตัว

“แฮ่!!!”

“อ๊ะ!!!”พีเนียลกระโดลุกขึ้นอย่างตกใจก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างตื่นๆ

“ฮ่าๆๆๆ ตกใจใช่ไหมหละ แกล้งนายนี้สนุกจังเล..... พ พีเนียลนายร้องไห้หรอ”ผมหยุดหัวเราะทันที เมื่อพบว่าบนใบหน้าอีกฝ่ายมีหยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม พีเนียลรีบยกมือขึ้นเช็ดใบหน้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“เปล่านิ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“ไม่ได้เป็นอะไรที่ไหน นายเป็นอะไรพีเนียล”ผมเข้าไปคว้ามืออีกฝ่ายไว้ พีเนียลเงยหน้าขึ้นสบตากับผม ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าแต่สายตานั้นของเขาเหมือนกับว่ากำลังตัดพ้อผมอยู่

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นายถอยออกไปเถอะ”พีเนียลผลักตัวผมออกห่างก่อนจะหันหลังหนี ผมถึงกับตัวแข็งทื่อจ้องมองเขา นี้มันเกิดอะไรขึ้น

“พีเนี....”

“ขอโทษนะ ฉันง่วงนอนแล้ว”พูดจบเขาก็ล้มตัวลงบนที่นอนก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมหัวจนมิด ใครจะบอกผมได้มั่งว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมจ้อมองร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความงุนงง ถึงจะสงสัยแต่ผมก็ไม่อยากจะรบกวนเขา คงต้องรอพรุ่งนี้สินะ ไม่แน่พรุ่งนี้เขาอาจจะยอมบอกผมก็ได้ว่าเป็นอะไรแล้วเกิดอะไรขึ้น

“งั้นฉันไปนอนบ้างดีกว่า ฝันดีนะ”ผมเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปที่ฝั่งเตียงของตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนบ้าง ก่อนจะหลับตาลงผมหันไปมองเขาอีกครั้ง มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลง

*******