[Yoo Young Jae]
ผมเหยียบคันเร่งจนมิด
เป้าหมายที่จะไปคือบ้านตระกูลสายลม หลังจากที่กลับบ้าน ผมก็ไปได้ยินลูกน้องของพ่อกำลังรายงานข่าวการหายตัวไปของไอ้ฮิมชานให้พ่อฟัง
ตอนที่ผมได้ยินข่าวนี้ผมตกใจมาก
ผมจึงรีบออกจากบ้านตรงมาที่บ้านไอ้
ฮิมชานทันที ผมหักเลี้ยวรถเข้าบ้านตระกูลสายลม ก่อนจะเหยียบเบรกอย่างรุนแรง
ผมรีบลงจากลงเดินตรงเข้าไปข้างใน คุณลุงคุณป้าเมื่อเห็นผมก็ทำสีหน้าเลิ่กลั่ก
“ฮิมชานหายตัวไป
ทำไมคุณลุงคุณป้าไม่บอกผมครับ”นี้คือประโยคแรกที่ผมอ้าปากพูดแทนการทักทายท่านทั้งสอง
“นี้มันเรื่องของตระกูลฉัน
เธอไม่ต้องเข้ามายุ่งเกี่ยว...”คุณลุง พ่อของไอ้ ฮิมชานเอ่ยบอก
ผมนี้อยากจะละทิ้งคำว่าสัมมาคาราวะ แล้วชกหน้าพ่อไอ้ฮิมชานซักทีจริงๆ
“แต่ตระกูลของคุณลุงเป็นตระกูลลูกพี่ลูกน้องกับตระกูลผมนะครับ
เราก็เป็นเหมือนญาติกันทำไมต้องปิดบังด้วย...”คุณลุงไม่พูดอะไรต่อ
มีเพียงแค่แววตาที่สั่นระริก คุณป้าที่ยืนอยู่ข้างๆเดินเข้ามาจับแขนผมไว้
“ยองแจ...ช่วยฮิมชานด้วยเถอะนะ
ตอนนี้ตระกูลสายลมกำลังไม่ปลอดภัย ฮิมชานเองก็ไม่ปลอดภัยด้วย
ยองแจช่วยฮิมชานด้วยเถอะนะ”คุณป้าเอ่ยขอร้อง
เธอร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร ในที่สุดพวกเขาก็ยอมรับออกมาซักที
“คุณลุงคุณป้าครับ ผมจะตามหาฮิมชานเอง
คุณลุงคุณป้าช่วยกันปกป้องตระกูลสายลมเถอะครับ ตระกูลของผมก็ช่วยด้วย
ยังไงคุณพ่อของผมก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณลุง”ผมเอ่ยบอก
ทั้งสองเงยหน้าขึ้นจ้องมองผม
“ขอบใจนะยองแจ...”คุณลุงเอ่ยบอกพร้อมกับแตะไหล่ของผม
*********
[Jung Dae Hyun]
ณ ร้านดอกไม้
ผมเดินเข้าไปด้วยอาการขัดเขิน จ้องมองดอกไม้นานาพันธ์ในร้านที่แข่งกันส่งกลิ่นหอม
ผมมาที่นี้เพื่อจะซื้อดอกไม้ เมื้อกี้นี้จงออบโทรมาบอกว่าอยากเจอผม ผมดีใจมากเลยจะถือโอกาสนี้หมอบของบางอย่างที่เตรียมไว้นานแล้วให้เขาด้วย
ผมหยิบกล่องแหวนออกมาดู....
“สวัสดีค่ะ
ต้องการดอกไม้แบบไหนค่ะ”หญิงสาวเจ้าของร้านเอ่ยทัก
ผมรีบเก็บกล่องแหวนใส่กระเป๋าเสื้อ
“อ เออ... ค คือ... ผม...ผม...”ผมอึกอักไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี
“ต้องการช่อดอกไม้ให้คนรักหรอค่ะ”ผมเงยหน้ามองเธอ รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เธอมองผมยิ้มๆอย่างรู้ทัน
“ค ครับ...”ผมตอบ ทำไมแค่ซื้อดอกไม้ให้แฟนถึงต้องใช่ความกล้าขนาดนี้ก็ไม่รู้...
“คนรักคุณชอบดอกไม้อะไรค่ะ”เธอถาม ผมนิ่งคิด นั้นสิจงออบชอบดอกไม้อะไรหรือชอบรึเปล่าผมก็ไม่รู้
จงออบไม่ใช่หญิงสาวที่จะมาชอบอะไรพวกนี้ด้วยสิ แต่ผมก็อยากจะมอบให้เขา
“คุณไม่รู้ว่าคนรักชอบดอกไม้อะไรหรอค่ะ”เธอเอ่ยถามผมอีกครั้ง ผมจึงทำได้แค่ส่งยิ้มแหยๆให้เป็นการยอมรับ
“ไม่เป็นไรค่ะ
แล้วคนรักของคุณมีนิสัยยังไงค่ะ จะได้เลือกดอกไม้ที่เหมาะกับคนรักของคุณให้”ผมนิ่งคิดอีกครั้ง นิสัยของจงออบนะเหรอ... แค่คิดผมก็ยิ้มกว้างออกมาแล้ว....
ผมเผลอยืนยิ้มอยู่นานจนลืมไปเลยว่าหญิงเจ้าของร้านยืนมองผมอยู่ เธอหัวเราะนิดๆ
ผมเขินจนหน้าแดงแจ๋....
“ค
คือ...นิสัยก็ร่าเริง ยิ้มง่าย น่ารัก สดใส ดูบริสุทธิ์น่ะครับ”ผมบอก เธอพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปหยิบนู้นหยิบนี้เอามาจัดช่อดอกไม้
ผมทำได้แต่ยืนมอง
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”เธอหันมาบอก พร้อมกับส่งช่อดอกไม้ในมือมาให้ ผมตาโตมองช่อดอกไม้
มันสวยมากและดูเหมาะกับจงออบมากๆเลย....
“มันคือดอกไม้อะไรครับ”ผมเอ่ยถามทั้งๆที่ตายังมองอยู่ที่ช่อดอกไม้
“มันคือดอกลิลลี่ค่ะ
ดอกลิลลี่มีความหมายถึงความรักที่อ่อนหวาน บริสุทธิ์ สามารถพูดแทนใจได้ว่า เธอเป็นรักแรกของฉันนะคนดี”ผมฉีกยิ้มกว้างให้เธอและดอกไม้ในอ้อมกอดกับความหมายของมัน ใช่...จงออบเป็นรักแรกของผม
รักแรกและรักสุดท้าย....
********
[Moon Jong Up]
ผมกำลังนั่งรอพี่แดฮยอนอยู่ใสสวนสาธารณะ
อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆคาดว่าอีกซักพักหิมะก็คงจะตกลงมา ผมกระชับอ้อมกอดผ้าพันคอในถุงกระดาษสีหวานแน่น
วันนี้ที่ผมโทรนัดพี่แดฮยอนออกมาก็เพื่อจะบอกเลิก แค่คิดหัวใจของผมก็เจ็บแปลบทันที
ความคิดในหัวผมมันสับสนวุ่นวายไปหมด
“อ๊ะ!”ผมอุทานออกมา เมื่อจู่ๆก็มีช่อดอกไม้สีขาวยื่นมาตรงหน้า
ก่อนที่เจ้าของร่างจะปรากฏตัว....
“พี่แดฮยอน...”ผมเรียกชื่อ พี่แดฮยอนส่งยิ้มหวานมาให้
“คือ...พี่รู้ว่าจงออบไม่ใช่หญิงสาวที่จะมาชอบของพวกนี้
แต่พี่อยากให้จงออบ จงออบชอบไหมดอกไม้นี้เหมือนจงออบเลยนะ”ผมจ้องมองช่อดอกไม่สลับกับใบหน้าพี่แดฮยอน
เขาไม่รู้เลยว่าผมกำลังจะบอกเลิก ความรู้สึกบางอย่างเอ่อล้นออกมา...
เขาส่งช่อดอกไม้มาให้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ผมยื่นมือที่สั่นเทาออกไปรับไว้
“ขอบคุณครับ...”ผมบอกเสียงเบา
“แล้ววันนี้เรียกพี่มามีอะไรรึเปล่าครับ”พี่แดฮยอนเอ่ยถาม ฝ่ามือหนาลูบหัวผมเบาๆ ผมได้แต่ก้มหน้ามองช่อดอกไม้
ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงดี ถ้าบอกออกไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
พี่แดฮยอนจะเสียใจมากรึเปล่า แล้วตัวผมเองหละจะรับความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่านี้ไหวไหม.....
หิมะเริ่มตกลงมา
ผมและพี่แดฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง...
“หิมะตกแล้ว...
อากาศหนาวจัง”พี่แดฮยอนบอกพร้อมกับลูบแขนตัวเอง
ผมจึงหยิบผ้าพันคอที่เตรียมไว้มาพันรอบคอแกร่งให้
พี่แดฮยอนจ้องมองอย่างแปลกใจก่อนจะฉีกยิ้มออกมา...
“ผมให้พี่ครับ...”ผมบอก มือแกร่งจับมือผมไว้แล้วทำท่าเหมือนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา.....
“จงออบพี่ก็มี...”
“เราเลิกกันเถอะครับ”พี่แดฮยอนชะงักก่อนจะค่อยๆหันมามองหน้าผม มือที่กำลังจะหยิบอะไรบางอย่างนิ่งค้าง
ผมรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ
“จงออบล้อเล่นใช่ไหม
พี่ไม่ขำเลยนะ อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ”พี่แดฮยอนบอก
เขาพยายามจะฉีกยิ้มให้ผม คิดว่าสิ่งที่ผมพูดเป็นเพียงแค่การพูดเล่น
แต่แววตากลับวูบไหวอย่างชัดเจน
“ไม่ครับ...
ผมไม่ได้ล้อเล่น เราเลิกกันเถอะครับ ผมไม่ได้รักพี่แล้ว...”พูดเองก็เจ็บปวดเอง
ผมหันหลังหนีไม่อยากเห็นสีหน้าเจ็บปวดของพี่แดฮยอน
“ทำไมหละจงออบ...
มันเกิดอะไรขึ้น พี่ทำอะไรผิด หรือมีใครสั่งให้จงออบทำใช่ไหม พ่อแม่ของจงออบหรอ
พวกเขารู้เรื่องของเราใช่ไหม...”พี่แดฮยอนรัวคำถามใส่ผมมากมาย
“พี่จะถามอะไรหนักหนา
ผมก็แค่ไม่รักพี่แล้ว...”น้ำเสียงของผมที่พูดออกไปช่างฟังดูเย็นชา
น้ำตาที่พยายามกลั่นเอาไว้ไหลอาบแก้ม ผมทนไม่ไหวอีกแล้วกับความเจ็บปวดนี้
มันมากกว่าที่ผมคิดไว้หลายเท่า.....
“ไม่จริง...
จงออบรักพี่”น้ำเสียงของพี่แดฮยอนสั่นเครือ
“ไม่...
ผมไม่ได้รักพี่”
“จงออบโกหก
จงออบรักพี่ ถ้าไม่เชื่อพี่จะพิสูจน์ให้ดู”สิ้นคำพูดของพี่ แดฮยอน ผมก็ถูกดึงให้หันหน้ากลับไป
ริมฝีปากหนากดจูบลงมาอย่างหนักหน่วง ผมไม่ได้ดิ้นหรือขัดขืน เพียงแต่ปล่อยให้พี่แดฮยอนกดจูบจนพอใจ.....
พี่แดฮยอนค่อยๆถอนจูบออก
ก่อนจะจ้องมองผมด้วยแววตาเจ็บปวด
ใบหน้าของผมเรียบเฉยมีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“จงออบไม่รู้สึกอะไรกับจูบของเราเลยหรอ...”พี่แดฮยอนถาม ทำไมผมจะไม่รู้สึกหละ ความหอมหวานที่เรามีให้กันและกัน
ความอบอุ่นที่ถูกส่งผ่านจากจูบนั้น ผมเจ็บจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว.....
“ก็ผมบอกพี่แล้วไง
ว่าผมไม่ได้รักพี่”
พี่แดฮยอนก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว
เขามองผมเหมือนกำลังสับสน ผมเบือนหน้าหนีไม่อยากมองไม่อยากเห็น ผมอยากจะวิ่งหนีไปจากตรงนี้เหลือเกิน....
“หึ
ไม่ได้รักแล้วงั้นหรอ...
นายกล้าบอกว่าไม่ได้รักฉันทั้งๆที่กำลังร้องไห้ออกมาเนี้ยนะ”สรรพนามและน้ำเสียงของพี่แดฮยอนเปลี่ยนไป
มันฟังดูแข็งกราวขึ้น นั้นอาจเป็นเพราะผมทำให้พี่แดฮยอนต้องความเสียใจ
จู่ๆข้อมือผมก็ถูกกระชากอย่างแรง
ผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ ใบหน้าของพี่แดฮยอนที่ผมเห็นในตอนนี้มันไม่มีความใจดีอย่างเคย
มันมีแต่ความเสียใจและโกรธเคือง....
“ได้...
นายจะไม่รักฉันก็ได้ แต่ฉันก็ไม่สามารถจะปล่อยนายไปได้เหมือนกัน!”
…….
…………..
………………
“พี่แดฮยอน...ย อย่าเข้ามานะ...”ผมเอ่ยเสียงสั่น จ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว
ผมถูกพามาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ผมรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับผม และตอนนี้ผมก็กำลังกลัว....
“หึ
ทั้งที่ฉันรักนายมาก แต่นายกลับบอกเลิกอย่างง่ายดาย
เหมือนความรักของฉันมันไม่สำคัญ ทำไมหละจงออบ...
ความรักของฉันมันไม่มีค่าอะไรกับนายเลยหรอ...”พี่แดฮยอนเอื้อนเอ่ยอย่างเลื่อนลอย
สายตาจ้องมองมาที่ผมด้วยความเจ็บปวด ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย
พี่แดฮยอนเดินเข้ามาใกล้ผม
ผมถอยหนีจนติดกำแพง น้ำตาใสๆไหลอาบแก้มลงมา
“อย่า! แคว่ก! อย่านะ แคว่ก!”พี่แดฮยอนฉีกเสื้อผ้าของผมขาดหลุดลุ่ย
ผมที่พยายามปกป้องร่างกายตัวเองแต่ก็ทำไม่สำเร็จ
ลำคอขาวถูกพี่แดฮยอนจู่โจมอย่างรุนแรง ผมพยายามหันหนีแต่ก็เหมือนยิ่งเปิดทางให้ริมฝีปากหนากดจูบได้มากขึ้น
“หยุดนะ...หยุด...”ผมร้องบอก แต่ตอนนี้พี่แดฮยอนไม่สนใจฟังอะไรทั้งสิ้น ผมจะทำยังไงดี...
ผมจะหยุดความโกรธนี้ของพี่แดฮยอนได้ยังไง....
“ฮึก ฮือ....”ผมร้องไห้ออกมาในที่สุด ผมหยุดดิ้นหยุดขัดขืน พอแล้วกับความเจ็บปวดนี้
ผมทนไม่ไหวแล้ว....
พี่แดฮยอนที่กำลังกดจูบซอกคอของผมชะงัก
เขาเงยหน้าจ้องมองใบหน้าของผมที่มีแต่น้ำตา ผมทรุดฮวบลงนั่งกับพื้น
“ไม่ไหวแล้ว... มันเจ็บเกินไปแล้ว...
ผมรักพี่แดฮยอน... ฮือ...”ผมยอมรับออกไป สิ้นคำพูดของผมพี่แดฮยอนดึงผมเข้าไปกอดทันที
“พี่รู้จงออบ... ว่านายรักพี่
พี่ถึงต้องทำให้นายรู้ว่านายรักพี่มากแค่ไหน...”ผมโอบกอดเอวหนาไว้แน่น
ใช่...ผมรักพี่แดฮยอนมาก ผมไม่สามารถจะบอกเลิกพี่แดฮยอนได้จริงๆ พี่จียอนผมขอโทษ
“ฮึก ฮือ... ผมขอโทษ...ผมรักพี่แดฮยอนครับ”ผมเอ่ยบอกทั้งน้ำตา
“ไม่เป็นไรจงออบ
แต่นายอย่าบอกว่าไม่รักพี่อีกนะ นายรู้ไหมว่าพี่เจ็บปวดแค่ไหนที่นายพูดคำนั้นออกมา”ผมพยักหน้ารับ พี่แดฮยอนดันตัวผมออกก่อนจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้าผมให้
แววตาที่มองผมกลับมาอ่อนโยนอีกครั้ง
“ผมรักพี่แดฮยอน...”ผมบอก พี่แดฮยอนฉีกยิ้มให้
“พี่ก็รักจงออบเหมือนกัน
จงออบ...เป็นของพี่นะ พี่อยากให้นายเป็นของพี่คนเดียว
และเพื่อยืนยันในความรักของเราด้วย”พี่แดฮยอนบอก ผมหลุบตาลงนิ่งคิด
การที่ผมกับพี่แดฮยอนทำแบบนี้มันผิด แต่ถึงรู้ว่าผิดผมก็คงเลิกรักพี่แดฮยอนไม่ได้ ผมจึงพยักหน้าให้แทนคำตอบ
พี่แดฮยอนฉีกยิ้มก่อนจะพาร่างของผมไปที่เตียง
ผมถูกผลักลงบนเตียงอย่างช้าๆ เสื้อผ้าที่เหลืออยู่บนร่างกายค่อยๆถูกถอดออกทีละชิ้น
ก่อนที่คนถอดจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง เราทั้งสองจ้องตากันและกัน
จู่ๆใบหน้าของผมก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา
แต่พอเบือนหน้าหนีก็ถูกมือหนาจับให้หันมาดังเดิม
“จงออบอายหรอ...”เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“แล้วพี่ไม่อายหรอ...”ผมย้อนถามกลับ พี่แดฮยอนยกยิ้มก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหู
“ไม่เห็นต้องอายเลย
ร่างกายของจงออบทำพี่แทบคลั่งอยู่แล้ว...”ผมหน้าแดงเรื่อ...
พี่แดฮยอนลูบไล้เรียวขาของผม
ขนอ่อนในตัวผมลุกขึ้นตั้งชูชันกับสัมผัสวาบหวิว พี่แดฮยอนก้มลงมากดจูบอย่างนิ่มนวล
ผมตอบรับจูบอย่างไม่ลังเล ลิ้นของเรายอกล้อกันอยู่ในโพรงปาก
แลกน้ำหวานอย่างดูดดื่ม
“อื้อ...”ผมครางประท้วงเมื่อรู้สึกขาดอากาศหายใจ
พี่แดฮยอนจึงยอมถอนจูบออกอย่างอ่อยอิ่ง แล้วเปลี่ยนไปซุกไซร้ซอกคอของผมแทน
“จงออบหอมจัง”ผมหน้าแดงกับคำพูดของพี่แดฮยอน
พี่แดฮยอนย้ายมากดจูบแผ่นอกของผมพร้อมกับขบเม้มสร้างรอยรักทิ้งไว้
ก่อนที่จะใช้ปากครอบครองที่ยอดอก
“อ้า...”ผมร้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อลิ้นสากไล่วนหยอกล้อ อีกข้างก็โดนนิ้วเรียวบดขยี้เล่น
“พี่แดฮยอน...อ้า....”ผมจับมือห้ามมือของพี่แดฮยอนข้างที่บดขยี้ยอดอกของผม เพราะมันเสียวซ่านเหลือเกิน
“เสียวหรอจงออบ...
เดี๋ยวพี่จะย้ายไปทำตรงอื่น นายจะเสียวกว่านี้อีกนะ”พี่แดฮยอนบอกก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงต่ำ
ริมฝีปากหนาลากผ่านหน้าท้องของผม มันลากต่ำลงเรื่อยๆจนถึงส่วนนั้น
“อ๊ะ! อย่าครับ...”ผมร้องห้ามไว้
แต่พี่แดฮยอนกลับจับส่วนนั้นของผมขึ้นมาก่อนใช้ปากครอบครอง
เพียงแค่ส่วนนั้นของผมเข้าไปอยู่ในโพรงปากร้อน
ความเสียวซ่านที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนก็แล่นลิ่วไปทั่วทั้งกาย ผมจิกปลายเท้าแน่น
พี่แดฮยอนดูดเลียตรงส่วนปลายจนมันฉ่ำเยิ้ม
ก่อนจะชักรูดเข้าออกด้วยจังหวะช้าๆ ผมได้แต่แหงนหน้าหลับตาพริมรับความเสียวซ่านจากปากนั้น
“อ้า...”ผมส่งเสียงครางออกมา มือจิกกลุ่มผมของคนข้างบนระบายอารมณ์
“รู้สึกดีไหมจงออบ...”พี่แดฮยอนเงยหน้าขึ้นมาถาม แต่ผมไม่สามารถจะตอบอะไรได้
มีแต่เสียงครางเท่านั้นที่ออกมาจากปาก...
พี่แดฮยอนจึงก้มลงไปใช้ปากชักรูดเหมือนเดิม ผมบิดตัวเร่า มือที่จิกผมพี่แดฮยอนอยู่เปลี่ยนมาจิกผ้าปูที่นอนแทน....
“พี่...อ้า..แดฮยอน...อ๊า...ผม...ม
ไม่ไหวแล้ว...”ผมพูดออกมาแทบไม่เป็นประโยค
พี่แดฮยอนเมื่อได้ยินดังนั้นก็ดูดดุนเร็วแรงขึ้น จนกระทั่งร่างกายของผมกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำออกมา
พี่แดฮยอนใช้ปากรองรับไว้อย่างไม่รังเกียจ
“แฮ่กๆๆ”ผมนอนหอบหายใจแรง จ้องมองพี่แดฮยอนที่กลืนกินน้ำรักของผมเข้าไปจนหมด
“น้ำของจงออบหวานจัง...”พี่แดฮยอนกระซิบบอกเสียงแหบพร่าก่อนจะกดจูบผม ผมถูกจับให้คว่ำหน้าลง สะโพกมนของผมถูกยกสูงขึ้น
ผมไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดไม่รู้ว่าพี่แดฮยอนจะทำอะไรต่อไป และผมก็ไม่กลัวด้วย....
“พี่จะเตรียมความพร้อมให้ก่อนนะ”พี่แดฮยอนบอก ผมพยักหน้ารับ นิ้วของพี่แดฮยอนแตะลงที่ปากทางเข้า ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะตรงนั้นไม่เคยถูกใครสัมผัสมาก่อน
นิ้วของพี่แดฮยอนไล่วนก่อนจะค่อยๆกดปลายนิ้วเข้ามา
“อุ๊ก! อื้อออ....”ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ก็พยายามอดทน
นิ้วของพี่แด ฮยอนเข้ามาหมุนวนข้างใน
“เก่งมากครับคนดี
อย่าเกร็งนะ”พี่แดฮยอนกระซิบบอก ผมพยายามปรับตัวให้คุ้นชิน
แล้วพี่แดฮยอนก็เพิ่มนิ้วสอดใส่เข้ามาก่อนจะชักนิ้วเข้าออก
“อ๊า...”ผมร้องครางเมื่อนิ้วของพี่แดฮยอนกระแทกตรงจุดกระสันเข้า
“ตรงนั้นหรอ...”พี่แดฮยอนถามก่อนจะกระแทกนิ้วเข้าไปตรงจุดเดิมซ้ำๆ
ทำเอาแกนกายของผมตั้งชันขึ้นมา
ก่อนที่พี่แดฮยอนจะเปลี่ยนเป็นส่วนนั้นของตัวเองสอดใส่เข้ามาแทน
“โอ้ย! เจ็บ... พี่แดฮยอนผมเจ็บ...”ผมร้องออกมาน้ำตาซึม
พี่แดฮยอนจับหน้าผมแหงนขึ้นรับจูบ
แกนกายของพี่แดฮยอนที่สอดใส่เข้ามายังไม่ได้เริ่มขยับแต่ค้างไว้ให้ผมปรับตัว
จนผ่านไปซักพักพี่แดฮยอนจึงเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ
“อึก อื้อ....”ผมร้องครางอยู่ในลำคอ
มือหนาลูบไล้แผ่นหลังของผมเพื่อช่วยเล้าโลมให้ลืมความเจ็บ
ที่ช่องทางด้านหลังของผมรู้สึกแสบร้อน
แท่งเนื้อร้อนขยับเข้าออกอย่างเป็นจังหวะกระแทกโดนจุดกระสันพอดี
ผมจึงเริ่มลืมความเจ็บปวด มันกลับกลายเป็นความรู้สึกดีแทน
“อ้า...พี่แดฮยอน...”ผมถอนจูบออกร้องคราง หันหน้าไปมองร่างสูงด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม
พี่แดฮยอนเมื่อเห็นผมก็ถึงกลับต้องกลืนน้ำลายลงคอ
ก่อนจะกระแทกรัวแรงขึ้น ผมก็ยิ่งส่งเสียงครางดังออกมา
“อ้า....อ๊า....”เสียงครางของผมปลุกอารมณ์ของพี่แดฮยอนให้ลุกโชน
พี่แดฮยอนจับผมพลิกตัวนอนหงาย ขาเรียวถูกจับให้แยกออก แท่งเนื้อร้อนกระแทกรัวเข้ามาไม่หยุด
“อ๊า...จงออบ อ้า....”พี่แดฮยอนครางอย่างสุขสม สะโพกมนถูกดึงให้เข้าไปแนบชิดเอวหนามากขึ้น
“อ๊า...พี่แดฮยอน...
ตรงนั้นของผมมัน...”ผมร้องบอก
พี่แดฮยอนจึงใช้มือจับส่วนนั้นของผมที่ตั้งชันขึ้นมาอีกครั้งไว้
ก่อนจะชักรูดไปในจังหวะเดียวกัน
“อ้า...อ๊า....”ผมเชิดหน้าร้องคราง มือจิกผ้าปูที่นอนแน่น รู้สึกเสียวซ่านไปทั้งกาย
เรียวขาเผลอแยกออกเพื่อให้แท่งเนื้อร้อนกระแทกเข้ามาลึกมากขึ้น
“อ้า...จงออบอ่า....นายทำให้พี่แทบคลั่งแล้วนะ”พี่แดฮยอนเอ่ยบอกเสียงกระเส่า แววตาที่มองลงมาหยาดเยิ้ม
ผมเอื้อมมือไปดึงใบหน้านั้นก้มลงมากดจูบ
“อืม...อื้อ...”เสียงครางของเราดังออกมาจากลำคอ ร่างกายรุ่มร้อนเหมือนไฟจนแทบจะหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกัน
“อ้า...พี่แดฮยอน อ๊า....ม..ไม่ไหวแล้ว”ผมถอนจูบออกร้องบอก
พี่แดฮยอนจับขาผมข้างหนึ่งพาดบ่าก่อนจะกระแทกใส่ลงมารัวแรงขึ้น
ผมจิกแผ่นหลังของพี่แดฮยอนแน่น เราทั้งสองร้องครางออกมาพร้อมกัน
“อ้า...อ๊าา...”และแล้วทั้งสองร่างก็กระตุกเกร็ง ผมปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้อง
พี่แดฮยอนปลดปล่อยเข้ามาภายในตัวของผม ผมรู้สึกได้ถึงน้ำที่ฉีดพุ่งเข้ามา
มันอุ่นมาก...
“แฮ่กๆๆ”ผมนอนหอบหายใจหมดแรง พี่แดฮยอนจับขาผมลง ก่อนจะค่อยๆถอนแกนกายออก ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะรู้สึกเจ็บ
ผมคิดว่าพี่แดฮยอนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ แต่เปล่าเลย พี่แดฮยอนกำลังก้มลงไล่เลียน้ำรักของผมที่อยู่บนหน้าท้อง
“อ๊ะ! พี่แดฮยอน...”ผมร้องเรียก
ลิ้นซากไล่เลียที่หน้าท้อง ไล่วนรอบสะดื้อ พี่แดฮยอนเก็บกินน้ำรักของผมจนหมด
“อร่อยจังครับ...”ผมหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย ทำไมพี่แดฮยอนชอบกินน้ำของผมจังนะ
มันอร่อยหรอ...ถ้าอร่อยครั้งหน้าผมจะได้ลองชิมบ้าง -///-
พี่แดฮยอนจับหัวผมให้นอนหนุนแขน
มือหนาจับมือซ้ายของผมขึ้นมาจับเล่น เวลาผ่านไปนานโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“จอออบ...”ในที่สุดพี่แดฮยอนก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน ผมนิ่งเงียบรอฟัง
“พี่รักจงออบนะ
จงออบอย่าคิดจะทิ้งพี่ไปอีกนะครับ”ผมรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา
ตอนนั้นผมกล้าบอกเลิกพี่แดฮยอนได้ไงกันนะ
“ครับ...
ผมจะอยู่กับพี่แดฮยอนตลอดไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”ผมพูดอย่างให้คำสัญญา
และทันใดนั้นเองที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมก็ปรากฏแหวนสีเงินสวมลงมา
ผมจ้องมองมันอย่างประหลาดใจ มันสลักชื่อของคนข้างกายไว้บนนั้น
“พี่แดฮยอน....”ผมหันไปมองหน้าของคนข้างๆ พี่แดฮยอนชูมือข้างซ้ายของตัวเองให้ดู
ที่นิ้วนางก็ปรากกฎแหวนที่เหมือนกันกับผม แต่ต่างกันตรงที่มันสลักชื่อของผมไว้....
“นายเป็นของพี่แล้วนะจงออบ...”พี่แดฮยอนมองตาผมอย่างสื่อความหมาย ก่อนที่เราทั้งสองจะโอบกอดกัน...
ในวันที่อากาศข้างนอกเหน็บหนาว แต่หัวใจของเราจะหมอบความอบอุ่นให้แก่กันและกัน....ตลอดไป....
**********
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น