B.a.p : Dark Love ความรักสีดำ Chapter 5

[Kim Him Chan]

ผมกำลังนั่งทานอาหารอยู่ที่โต๊ะทานอาหารตัวยาว ผมนั่งที่หัวโต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง ไอ้ยงกุกมันก็นั่งทานอาหารอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ผมเขี่ยอาหารในจานไปมา ไม่ใช่ว่าอาหารบ้านไอ้ยงกุกมันไม่อร่อยหรอก แต่ผมไม่เข้าใจว่าแค่ทานข้าวทำไมมันต้องเอาโซ่ล่ามขาผมไว้ด้วย

“ไอ้เชี่....”ผมจะอ้าปากด่า แต่ไอ้ยงกุกเงยหน้ามามองผมด้วยสายตาอำมหิตซะก่อน ผมจึงกลืนคำด่านำหน้าชื่อมันลงท้องไป

“ยงกุก...ทำไมมึงต้องล่ามกูไว้ด้วยแค่กินข้าวแค่เนี้ย”ผมเอ่ยปากถาม มันทิ้งช้อนส้อมในมือลงจานเสียงดัง นี้มันไม่เคยเรียนสมบัติผู้ดีรึไงน่ะ

“หึ ก็กันมึงหนีไง”มันตอบ

“แดกข้าวอยู่ต่อหน้ามึงขนาดนี้ กูจะหนีได้ยังไงไม่ทราบ เอาโซ่ที่ล่ามกูอยู่ออกไม่ได้ไงว่ะ”

“แล้วเมื่อกี้หมาตัวไหน กูสั่งให้อาบน้ำแต่เสือกปีนระเบียงหนีว่ะ”มันบอกอย่างโมโห ใช่ ผมหนี...

เมื่อ 15 นาทีที่แล้ว….

หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จแล้วเรียบร้อย ก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดที่ไอ้ยงกุกหยิบให้ ผมนั่งอยู่บนเตียงสักพัก ไอ้ยงกุกมันก็ยังไม่กลับเข้ามา ผมหันไปมองที่

ระเบียงห้อง ไม่มีเหล็กดัด ไม่มีกรงขัง ความคิดหนึ่งแทรกผุดขึ้นมาบนหัวทันที ผมควรจะหนี...

ผมลุกขึ้นยืนเดินออกไปยืนที่ระเบียง สายตาผมมองลงไปที่ด้านล่าง มันค่อนข้างสูงทีเดียว ถ้าตกลงไปบอกได้คำเดียวว่าตายแน่... แต่นี้มันก็เป็นโอกาสเดียวของผมแล้ว ผมหันมองสำรวจที่ข้างตัวตึก มันก็พอจะปีนแล้วเดินไปได้อยู่นะ เมื่อคิดดังนั้นผมก็หันกลับไปมองที่ประตูห้องอีกครั้ง มันยังปิดสนิทอยู่ ผมก้าวขาขึ้นไปยืนบนระเบียงทันที

ความสูงของมันทำให้ผมขาสั่น ลมแรงพัดมาตัวผมเริ่มยืนโอนเอน ผมค่อยๆเลื่อนเท้าไปข้างๆอย่างใจเย็นที่สุด หวังว่าพอสุดขอบระเบียงก็จะลงไปยืนที่ขอบกำแพง แล้วค่อยๆเดินแนบชิดกำแพงไปเรื่อยๆ แต่แล้วไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไร ตัวผมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ หยดน้ำบนตัวดันหยดลงขอบระเบียงที่ผมกำลังเลื่อนเท้าไปพอดี และในทันทีผมก็ลื่น!

ผมเบิกตากว้าง หัวใจกระตุกวูบ ผมกำลังจะตกลงไป ผมกำลังจะตาย ผมจะต้องตายแล้วใช่ไหม พอตกลงไปถึงพื้นผมจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ในวินาทีนั้นผมคิดไปต่างๆนาๆ

แต่แล้วในขณะที่ผมกำลังจะร่วงลงไป ก็มีมือของใครไม่รู้คว้าเอวผมไว้ได้ทัน ตัวผมนิ่งค้างอยู่กลางอากาศ ผมจ้องมองพื้นเบื้องล่าง ผมไม่ตกลงไปแล้ว... ตัวผมค่อยๆถูกดึงกลับขึ้นไปข้างบน

“มึงบ้าไปแล้วหรอ อยากตายมากรึไง!”เป็นไอ้ยงกุกครับที่เข้ามาช่วยผมไว้ทัน มันตะคอกใส่ผมพร้อมกับหอบเหนื่อยที่ต้องดึงตัวผมขึ้นมา ผมนั่งนิ่งตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น นี้ผมรอดตายแล้วใช่ไหม แล้วนี้ก็เป็นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น…..

    ณ เวลาปัจจุบัน....

ผมเขี่ยอาหารในจานเล่น ขาก็แกว่งไปมารำคาญโซ่ที่ล่ามอยู่

“โธ่เว้ย! มึงเลิกแกว่งขาไปมาได้ยัง กูรำคาญเสียงโซ่!”ไอ้ยงกุกตะวาดผม

“มึงก็เอาโซ่ออกดิ”ผมพูดอย่างไม่เกรงกลัวมันซักนิด มันลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาหาผมก่อนจะบีบค้างผมอย่างแรง ผมจับมือมันเอาไว้ รู้สึกเจ็บที่หน้า

“อย่ามาต่อรองกับกูถ้าเมิงยังไม่อยากเจ็บตัว! เก็บปากสวยๆของมึงไว้แดกข้าวซะ!”มันว่าก่อนจะผลักหัวผมอย่างแรง ผมจ้องหน้ามันด้วยความเครียดแค้น มันเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามตามเดิม ชิ! อย่าให้กูรอดไปได้นะมึง ถ้ากูรอดไปได้กูจะไม่กลับมาหามึงแน่นอน ผมไม่คิดแก้แค้นมันคืนหรอก เพราะผมคงสู้มันไม่ไหวแน่

ผมยอมสงบปากสงบคำกินข้าวต่อ ขาก็หยุดแกว่งโซ่ ไม่ใช่ว่าผมกลัวมันหรอกนะ แค่อยากเก็บแรงไว้ก่อน ไว้ใช้ตอนหนีครั้งหน้าต่างหาก...

*********

[Yoo Young Jae]

ผมเดินหน้าหงิกออกมาจากโรงหนัง ไอ้เซโล่มันชวนผมมาดูหนัง แต่พอเข้าไปในโรงหนังแล้ว มันกลับเอาแต่หันมาดูหน้าผมแทน

“มึงเป็นเชี่ยไรอีกเนี้ย กูแค่ดูหน้ามึงเฉยๆเองนะไม่ได้ดูอย่างอื่นซะหน่อย”มันบอกอย่างไม่สำนึกผิด

“ก็เพราะว่ามึงเอาแต่ดูหน้ากูไง กูเลยดูหนังไม่รู้เรื่อง เมื่อไหร่มึงจะเลิกจ้องหน้ากูซักทีว่ะ หน้ากูไปเหมือนน้าสะใภ้เมิงรึไง”ผมเปรียบเทียบแดกดันมัน ผมไม่เข้าใจไอ้เซโล่มันจริงๆ ทุกวันๆมันยิ่งจะเข้าใกล้คำว่าโรคจิตเข้าไปทุกที หรือว่ามันเป็นจริงๆว่ะ

“หน้ามึงไม่ได้เหมือนน้าสะใภ้กูหรอก แต่หน้ามึงเสือกเหมือนเมียในอนาคตกูต่างหาก”ช็อกสิครับมันพูดมาอย่างนี้ นี่ผมควรจะเขินมันมั้ย

“อ๊ะ ยองแจค่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”จู่ๆก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาทักผม ผมกับไอ้เซโล่มองเธออย่างงงๆ ใครว่ะ?

“ยองแจจำฉันไม่ได้รึไง ฉันอารึมไงที่เราเคยไปเดทด้วยกันไงค่ะ แหม...หลังจากเดทวันนั้นเธอก็ไม่ยอมติดต่อมาอีกเลยนะ”เธอพูดก่อนจะทำหน้าเหมือนน้อยใจ ผมนิ่งนึกอยู่นาน รู้สึกเหมือนกันว่าเธอหน้าคุ้นๆ

“อ่อ! อารึม ฉันจำเธอได้แล้ว”ผมบอก เธอฉีกยิ้มกว้าง สาเหตุที่ผมจำเธอไม่ได้เป็นเพราะผมคบอยู่หลายคน บางคนผมก็ลืมๆไปแล้วด้วยซ้ำเวลาไม่ได้เจอกันนานๆ รวมถึงเธอคนนี้ด้วย แล้วเธอเข้ามาทักผมทำไมหละเนี้ย...

“ตอนนี้เธอมีใครรึยัง คือช่วงนี้ฉันเหงาๆน่ะ เราไปเดทกันอีกได้มั้ย”เธอพูดพร้อมกับช้อนสายตาให้ผม

“ฉั.....”

“มีแล้ว ฉันคือแฟนไอ้ยองแจเอง เลิกยุ่งกับแฟนฉันซะ แล้วถ้าเจอกันอีกไม่ต้องทักหละ น่ารำคาญ!”จู่ๆไอ้เซโล่ก็แทรกพูดขึ้นมา ผมมองมันอย่างงงๆ แต่อารึมนี่สิแทบกรี๊ดออกมา พอมันพูดจบก็ลากผมไปทันที

“โอ้ย... ไอ้เซโล่กูเจ็บ”ผมบอกมันเมื่อมันลากผมมาถึงรถ ผมสะบัดแขนออกจากการกอบกุมของมัน มันหันมาจ้องหน้าผม

“มึงเคยคบกับคนอื่น”มันพูด

“ก็เคยอะดิ แปลกตรงไหน...มึงก็รู้ไม่ใช่หรอ เมื่อก่อนมึงยังเคยไปทำลายการเดทของกูประจำ”ผมบอก นี้มันจะโกรธอะไรของมันเนี้ย ผมชักตามอารมณ์มันไม่ทันแล้วนะ

“มึงจำยัยนั้นไม่ได้ เพราะมึงคบอยู่หลายคนใช่ไหม”ผมมองหน้ามันก่อนจะค่อยๆพยักหน้า ผมไม่มีอะไรจะปฏิเสธ ผมยอมรับว่าตัวเองนั้นเจ้าชู้แค่ไหน ก็ผมเป็นผู้ชายอ่ะ

“แล้วตอนนี้หละ ในขณะที่มึงคบกับกูอยู่ มึงก็กำลังคบกับคนอื่นอยู่ใช่ไหม”มันถาม แววตาของมันสั่นระริกเหมือนกำลังเจ็บปวด ผมถอนหายใจออกมา

“หลังจากที่กูตกลงเป็นแฟนมึง มึงเห็นกูไปเดทกับใครอีกมั้ยหละ”ผมตอบแค่นั้น แต่เหมือนยังทำให้ไอ้เซโล่มั่นใจไม่ได้ มันดึงผมเข้าไปใกล้ ใบหน้าของมันกับผมอยู่ห่างกันเพียงคืบ

“ให้สัญญากับกูสิ”มันบอก มันจ้องหน้าผมนิ่ง ผมเงยหน้าสบตากับมัน นี่ผมควรจะทำใช่ไหม ผมค่อยๆยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ริมฝีปากของผมประทับกับริมฝีปากของมันอย่างนิ่มนวล ก่อนจะถอยออกมาอย่างรวดเร็ว

“พอใจยัง”ผมถาม มันฉีกยิ้มกว้างออกมา

“ยังอ่ะ”มันตอบ

“ห๊ะ! ยัง? แล้วมึงต้องการอะไรอีกหละ ถึงจะเชื่อว่ากูมีมึงคนเดียว”ไอ้เซโล่ยิ้มกริ่ม ผมมองหน้ามันอย่างไม่ไว้ใจ มันค่อยๆโน้มใบหน้าลงมา ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของผม

“ไปบ้านกูนะยองแจ...”

***********

ตอนนี้ผมยืนอยู่ในห้องนอนไอ้เซโล่ นี่ผมคิดผิดรึเปล่าที่ยอมมากับมัน ผมหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกไป

“จะไปไหน...”ไอ้เซโล่ยืนขวางประตูไว้ไม่ให้ผมออก

“ค...คือว่า กูว่ากูกลับบ้านดีกว่า”ผมบอกมันยิ้มๆ มันยกยิ้มนิดๆให้ผม

“มึงคิดว่ามึงเข้ามาในห้องนอนกู แล้วจะออกไปได้ง่ายๆหรอ...”

ผมกลืนน้ำลายลงคอ มันเดินเข้ามาหาผม ผมค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังตามจังหวะการเดินของมัน มันเอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อผมออกที่ละเม็ดๆ จนกระทั้งเสื้อของผมหล่นไปกองอยู่ที่พื้น ผมเบือนหน้าหนีสายตามันที่จับจ้องมา มันค่อยๆผลักผมลงนอนบนเตียง

ไอ้เซโล่ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ก่อนจะดึงกางเกงของผมโยนทิ้ง มันจ้องมองเรือนร่างของผมอย่างหลงใหล ก่อนจะขึ้นมาทาบทับบนตัวของผม

ผมรู้สึกอายมันขึ้นมา จนไม่กล้าที่จะสบตามัน ริมฝีปากร้อนของมันพรมจูบไปทั่วร่างกายของผม อุณหภูมิในร่างกายของผมสูงขึ้นเรื่อยๆ

“ไอ้เซโล่...”ผมเรียกชื่อมันออกมา ทำไมผมถึงรู้สึกไม่มีแรงเลยนะ

ไอ้เซโล่เลื่อนริมฝีปากมาพรมจูบทั่วใบหน้าของผม ก่อนจะเลื่อนมาประกบจูบ ริมฝีปากของผมและมันแตะกันอย่างนุ่มนวล ก่อนที่ลิ้นสากจะเข้ามาควานหาความหอมหวานในปากของผม

ผมตอบรับลิ้นของมัน เราจูบกันอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งผมเริ่มขาดอากาศหายใจ ผมส่งเสียงร้องให้มันรู้ ไอ้เซโล่จึงยอมถอนจูบออก มันจ้องตากับผมก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหู

“เป็นเมียกูนะยองแจ....”

ใบหน้าผมแดงซ่านขึ้นมา เสียงของมันทำให้ผมรู้สึกรุ่มร้อนแปลกๆ ผมพยักหน้าตกลงอย่างห้ามไม่ได้

ไอ้เซโล่กดจูบเบาๆที่ซอกคอของผม ก่อนจะไล่ลงไปเรื่อยๆระหว่างทางก็สร้างรอยแดงสีกุหลาบไว้

“อ้า...”ผมครางออกมาเมื่อปากของมันเข้าครอบครองยอดอก ผมรู้สึกได้ถึงลิ้นที่ไล่วนหยอกล้อ มือหนาของมันลูบไล้เรือนร่างของผม ก่อนจะจับเข้าที่แกนกาย

“อื้อ...เซโล่...”ผมเอ่ยเรียกมัน รู้สึกอายที่โดนมันสัมผัสตรงส่วนนั้น มันชักรูดให้ช้าๆก่อนจะเปลี่ยนมาใช้ปากครอบครองเอาไว้ ผมขยุ้มที่เส้นผมของมัน ความเสี่ยวกระสันที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนแล่นลิ่วไปทั่วทั่งกาย ปลายเท้าผมจิกลงบนที่นอนระบายอารมณ์

“อ้า...เซโล่...”ผมครางเรียกชื่อของมัน บอกตรงๆเลยว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีมาก มากอย่างบอกไม่ถูก

ริมฝีปากร้อนรูดเข้ารูดออกอย่างชำนาญ ฟันคมขูดกับตรงกลางของแกนกาย ผมบิดกายเร้า เหงื่อมากมายผุดขึ้นมาบนใบหน้าและลำตัว

“อึก...ไอ้เซ่โล่...กูไม่ไหวแล้ว...”ผมร้องบอก ไอ้เซโล่เลยยิ่งรูดเข้ารูดออกเร็วยิ่งขึ้น ผมกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มปากของมัน มันใช้ปากรับไว้ด้วยความเต็มใจ ก่อนจะกลืนลงไปอย่างไม่รังเกียจ ผมลืมตาปรือมองมันนอนหอบหายใจแรง มันเลื่อนตัวขึ้นมากดจูบผมนิดนึง ก่อนจะค่อยๆจับเรียวขาผมแยกออกจากกัน

“จะเจ็บมั้ยว่ะ”ผมถามมัน มันเข้ามากดจูบที่ขมับผม

“กูจะทำเบาๆนะ”มันบอก ที่ช่องทางด้านหลังผมรู้สึกได้ถึงนิ้วของมันที่ไล่วนอยู่ปากทางเข้า ก่อนจะค่อยๆสอดเข้ามา ผมหุบเกร็งทันที

“อย่าเกร็งสิ มันแน่นนะ”ไอ้เซโล่บอก ใบหน้ามันเหย่เก่เพราะนิ้วโดนผมตอดรัดแน่น ผมค่อยๆผ่อนคลายลง นิ้วของมันดันเข้ามาจนสุด

“อึก!...เจ็บ...”ผมบอก แต่ก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นส่วนนั้นของไอ้เซโล่ก็ไม่แน่....

นิ้วของไอ้เซโล่ไล่วนอยู่นาน ก่อนที่มันจะค่อยๆสอดนิ้วเพิ่มเข้ามา มันดันนิ้วเข้าออกเพื่อให้ผมคุ้นชิน จนกระทั่งผมเริ่มรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมา ผมขยับสะโพกรับกับนิ้วของมัน

“อื้อ...อ้า....”ผมครางออกมาเบาๆ ไอ้เซโล่จ้องมองผมด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม ผมรู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ ผมดูยั่วยวนมันใช่ไหมหละ

ไอ้เซโล่มันเริ่มทนไม่ไหว มันชักนิ้วออกอย่างรวดเร็วจนผมต้องสะดุ้ง มันจับแกนกายร้อนของมันมาจ่อตรงช่องทางรักของผม ก่อนจะค่อยๆดันเข้ามา

“โอ้ย! เจ็บ! ไอ้เซโล่กูเจ็บ”ผมนิ่วหน้าบอก มือจิกลงบนที่นอนแน่น ไม่คิดเลยว่าจะเจ็บขนาดนี้

“อดทนหน่อยนะ กูถอยไม่ได้แล้ว”ไอ้เซโล่บอกก่อนจะดันเข้ามาจนมิด

“โอ้ยย! ไอ้เชี่ยไหนมึงบอกจะทำเบาๆไง”ผมด่ามัน มันก้มลงมาประกบปากของผม เพื่อทำให้ผมลืมความเจ็บปวดนี้ มันแช่แกนกายไว้ข้างในตัวผมเพื่อให้ผมปรับสภาพ แต่ใครจะไปชินได้ ก็ของมันใหญ่กว่านิ้วมันตั้งเยอะ ผมถอนจูบออก

“จะทำก็เร็วๆเหอะ กูเจ็บไม่ไหวแล้ว”ผมกัดฟันพูดออกไป มาถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็คงเลิกไม่ได้แน่

“ใจเด็ดจังนะที่รัก”มันก้มลงจุ๊ฟปากผมอีกครั้ง ก่อนจะยึดสะโพกผมแน่นแล้วเริ่มขยับ ผมยกแขนขึ้นโอบรอบคอมัน แล้วดึงมันลงมากอดแน่น

ไอ้เซโล่ขยับเข้าออกด้วยจังหวะเนิบนาบ แกนกายของมันกระแทกเข้าจุดกระสันของผมอย่างจัง

“อ้า!!!...”ผมร้องครางเสียงดัง มือจิกผมมันแน่น

“ตรงนั้นหรอ...”มันถามเสียงแหบพร่า ก่อนจะกระแทกลงไปที่จุดเดิมซ้ำๆ ตอนนี้ความเสียวกระสันทำให้ผมลืมความเจ็บปวดไปจนหมดสิ้น

“อ้า...เซโล่....”

“เรียกอีก เรียกชื่อกูอีกได้มั้ยยองแจ....”

“เซโล่....อ้า....อ้า....”ผมเริ่มครางไม่เป็นภาษา ไอ้เซโล่กดจูบแผ่วเบา มันเริ่มเร่งจังหวะเข้าออก ผมอ้าขากว้างออกอย่างลืมตัว ช่องทางของผมตอนรัดแกนกายของไอ้เซโล่แน่น

“อ้า...สุดยอดเลยว่ะยองแจ...”มันพูด

ภายในห้องอบอวลไปด้วยความรุ่มร้อน ผมและไอ้เซโล่เหมือนจะหลอมร่วมเป็นหนึ่งเดียวกัน เสียงหอบหายใจ และเสียงครางของเรา ผสานไปด้วยกัน

“แรงอีกได้มั้ย กูไม่ไหวแล้ว...”ผมเอ่ยขอ เพราะที่ส่วนนั้นของผมมันอยากจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้งแล้ว

ไอ้เซโล่ทำตามคำขอของผม มันเร่งจังหวะถี่และแรงขึ้น ผมพอใจมาก มือของมันเอื้อมลงไปจับส่วนนั้นของผมเอาไว้ ชักรูดไปพร้อมๆกัน

“อ้า...อ๊า....”ผมและมันประสานเสียงครางออกมา ก่อนที่ร่างกายผมจะกระตุกเกร็งอีกครั้ง ไอ้เซโล่ก็เหมือนกัน ผมและมันปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกัน

“อ้าาา.....”ผมครางออกมาเป็นครั้งสุดท้าย น้ำสีขาวขุ่นของผมเลอะเต็มหน้าท้องของผมและไอ้เซโล่ ในช่องทางด้านหลังของผมก็มีน้ำของไอ้เซโล่อยู่ เราทั้งคู่หอบหายใจ ไอ้เซโล่ก้มลงมากดจูบหน้าผากผม

“กูเพิ่งรู้ว่ามึงเร้าร้อนขนาดนี้ไอ้ยองแจ...”มันว่า ผมเบือนหน้าหนี ชักรู้สึกอายมันนิดๆที่เมื่อกี้เผลอร้องขอให้มันทำแรงๆ

“มึงจะเอาออกได้ยัง”ผมเปลี่ยนเรื่อง ส่วนนั้นของไอ้เซโล่ยังคาอยู่ภายในตัวผม

“เอาไว้อย่างนี้ได้มั้ย ข้างในตัวมึงอุ่นดี”มันว่ายิ้มๆ

“ไม่เอาเว้ย... มึงเอาออกเดี่ยวนี้เลย กูเจ็บ”ผมบอก มันจึงยอมถอนแกนกายออกจากตัวผม ผมสะดุ้งทั้งเจ็บทั้งแสบ แม่งถ้ารู้ว่าจะเจ็บขนาดนี้ผมไม่ยอมมันหรอก

“เอาออกแล้วก็ถอยไปสิว่ะ กูจะไปอาบน้ำกลับบ้าน”ผมทำท่าจะลุกแต่ความเจ็บก็แล่นลิ่วขึ้นมาทำให้ผมชะงักค้าง ไอ้เซโล่ทิ้งตัวลงนอนมันกระชากผมให้นอนลงตามเดิม แขนมันก็โอบกอดเอวผมไว้

“นอนค้างกับกูนี้แหละ ไม่ต้องกลับบ้านหรอก”มันบอก

“ไม่เอาเว้ย”ผมจะขยับลุกขึ้นอีกครั้ง ถึงจะรู้ว่าเจ็บก็เถอะ แต่แขนที่โอบรอบเอวผมอยู่กลับกระชับแน่นขึ้น ไอ้เซโล่เอาคางมาเกยไว้บนบ่าผม

“นอนค้างกับกูนะยองแจ....นะๆๆๆ”มันอ้อนครับ = = เอาไงดีละยองแจ... จะลุกก็เจ็บ จะกลับบ้านก็ไม่รู้ว่าจะไหวรึเปล่า

“เออ! ก็ได้...”ที่ผมยอมเพราะว่าเจ็บก้นหรอกนะ ไม่ได้ใจอ่อนเพราะว่ามันอ้อนเลยซักนิด...

“น่ารักที่สุดเมียใครว่ะ”มันบอกก่อนจะดึงผมเข้าไปนอนหนุนแขนมัน และแล้วผมกับมันก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกัน.......

***********