[Yoo Young Jae]
ผมกำลังขับรถไปบ้านไอ้ฮิมชาน
หลังจากที่เช้านี้ผมลองโทรหามันอีกครั้งแต่ก็ยังไม่มีคนรับสาย ผมจึงตัดสินใจไปหามันที่บ้านซะเลย...
พอผมขับรถมาถึงหน้าบ้าน
บอดี้การ์ดที่คอยเฝ้าหน้าบ้านก็เปิดประตูให้ผมขับเข้าไป ผมขับรถเข้ามาสิ่งแรกที่เห็นถึงความผิดปกติก็คือ
ทำไมบอดี้การ์ดถึงเยอะกว่าปกติ
ผมเดินลงมาจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
เจอพ่อและแม่ของไอ้ฮิมชานพอดี ท่านทั้งคู่ดูลุกลี้ลุกลนจ้องมองผม
นี้ผมมีอะไรแปลกประหลาดรึเปล่า ทำไมเขาทั้งสองมองผมแปลกๆ
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า”ผมโค้งให้ ท่านทั้งสองพยักหน้ารับนิดนึง
“ผมมาหาฮิมชานครับ
อยู่บ้านไหมครับ”พอเจอหน้าผู้ใหญ่ ผมก็แอ็บพูดเพราะทันที
ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนด่าถึงบุพกาลีได้
“ค...คือว่า...”
“ฮิมชานไม่สบายอยู่บนห้องนะ”ผมขมวดคิ้ว ตอนแรกแม่ของไอ้ฮิมชานเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง
แต่พ่อของมันกับพูดแทรกขึ้นซะก่อน
“งั้นผมขอขึ้นไปเยี่ยมหน่อยนะครับ”ผมบอก
“ไม่ได้!”ผมที่กำลังจะเดินไปที่บันได สะดุ้งรีบหันกลับมามองอย่างตกใจ
“อ เออ...
คือฮิมชานมันไม่สบายมาก ถ้ายองแจไปเยี่ยมเดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคนน่ะ
กลับไปก่อนเถอะนะ”พ่อไอ้ฮิมชานบอกน้ำเสียงอึกอัก
นี้พวกเขากำลังปิดบังอะไรผมอยู่รึเปล่า... ผมขมวดคิ้วนิดนึง
เริ่มรู้สึกสงสัยแล้วสิ ผมควรจะบุกขึ้นไปเลยดีมั้ย
แต่ถ้าไอ้ฮิมชานมันไม่สบายจริงๆหละ ผมว่าอย่าไปทำให้พวกท่านลำบากใจจะดีกว่า...
“หรอครับ
งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”ผมก้มโค้งลา
ก่อนจะมองขึ้นไปที่ชั้นบน ไอ้ฮิมชานจะนอนป่วยอยู่บนห้องจริงๆรึเปล่านะ
…….
…………..
…………………
ผมขับรถออกมาจากบ้านไอ้ฮิมชาน
สมองก็นึกถึงเรื่องไอ้ฮิมชานไปด้วย ท่าทางของพ่อแม่มันทำให้ตงิดใจแปลกๆ
พวกท่านไม่ได้กำลังโกหกอยู่ใช่ไหม
“Rrrrrrrrrrrr”
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
เป็นไอ้เซโล่ที่โทรมานั้นเอง เสือกโทรมาตอนผมกำลังขับรถอยู่ เดี๋ยวถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นแล้วผมเป็นอะไรไป
ผมจะตามไปหลอกมันคอยดู...
“ฮัลโหล...”ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
‘ไปเที่ยวกันไหม...’ผมขมวดคิ้ว วันๆไอ้เซโล่มันไม่มีอะไรทำรึไงกันนะ
ถึงคอยแต่จะชวนผมไปเที่ยวตลอด....
“ไม่อ่ะ
เมื่อวานก็เพิ่งไป”ผมตอบ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ไปไหนจริงๆ
‘แต่มึงเป็นแฟนกูแล้วนะ
เป็นแฟนก็ต้องไปเดทกันดิว่ะ’ มันบอก เออ...ใช่ เมื่อวานผมตกลงเป็นแฟนกับมันแล้วนิหวา...ผมลืมซะสนิทเลย...
“มึงอยู่ไหนอ่ะ
เดี๋ยวกูขับรถไปหา”ผมบอก
‘อยู่ข้างหลังมึงไง’ผมหันควับไปมองด้านหลังทันที เห็นรถสีดำขับตามมาติดๆ
ไอ้เชี่ยโล่...กูชักกลัวมึงแล้วนะ ตามกูเจอทุกที่จริงๆ
ผมเบิกตากว้างมองมันก่อนจะหันกลับมามองถนนด้านหน้าดังเดิม
‘เจอกันที่ร้านกาแฟร้านประจำมึงน่ะ
ตู้ดๆๆ’มันบอกก่อนจะวางสายไป
“เห้ย! ไอ้เชี่ยเซโล่...”ผมสบถออกมา
เมื่อรถของไอ้เซโล่ขับปาดหน้าผมไป
นี้มันจะชวนผมไม่เดทหรือช่วยให้ผมตายเร็วขึ้นเพราะตกใจจนขับรถชนเนี้ย...ผมเหยียบคันเร่งเร็วขึ้น
ขับตามมันไปติดๆทันที...
…….
…………..
…………………
“มึงนัดกูมา
ก็เพื่อมานั่งจ้องหน้ารึไงว่ะ”ผมถาม
เพราะตั้งแต่เดินเข้าร้านกาแฟมา ไอ้เซโล่ก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าผมทำตาหวานเยิ้ม...
จนพนักงานมองผมตามมันแล้วเนี้ย....
“กูกำลังมองแฟนตัวเองอยู่
ผิดรึไง”ผิดอ่ะไม่ผิดหรอก แต่ถ้าจะเล่นจ้องนานขนาดนี้
ผมก็อายเป็นนะ
“ถ้ามึงไม่เลิกจ้อง กูจะกลับบ้านแล้วนะ”ผมบอกก่อนทำท่าจะลุกขึ้น มันคว้ามือผมไว้
“เออๆเลิกจ้องก็ได้
แม่งแค่จ้องแค่เนี้ยทำงอน ใช่ว่าจ้องแล้วมึงจะท้องซะหน่อย”มันบอก
ก่อนหันมองออกไปข้างนอกแทน ผมนั่งลงตามเดิม
“ไอ้เซโล่...”ผมเรียกมัน
“หืม...”มันขานรับในลำคอ จริงๆผมเจอมันวันนี้ก็ดีเหมือนกัน
จะได้ถามถึงเรื่องที่ค้างคาใจผมมานานแล้ว...
“มึงตามหากูเจอทุกที่ได้ไงว่ะ”มันหันมามองหน้าผม ก็บอกแล้วว่าอย่ามอง
“มึงอยากรู้หรอ...”
“เออดิ
ไม่ว่ากูอยู่ไหนมึงก็ตามหากูเจอทุกที่ มึงรู้ได้ไงว่ะว่าตอนนั้นกูอยู่ที่ไหน”มันนิ่งเงียบไป นี้ผมไปถามอะไรที่สะเทือนใจมันรึไงเนี้ย...
“เพราะมึงกับกูหัวใจเชื่อมโยงกันอยู่ไง...”มันตอบพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง คำตอบของมันทำผมอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะตาย
นี้มันใช่คำตอบที่ผมต้องการหรอ...
“ถ้ามึงจะตอบแบบนี้อย่าตอบดีกว่า
เชี่ย! เลี้ยนกว่าเค้กที่กูกินอีก...”ผมบอก
มันอมยิ้มนิดๆ นี้มันจะไม่บอกความจริงกับผมจริงๆใช่ไหมเนี้ย....
“ถ้ามึงอยากรู้จริงๆ
คืนนี้ไปนอนบ้านกูดิ”มันพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
“ส้นเท้าเถอะ
ไม่ไปเว้ย ไม่อยากรู้แล้ว....”
“ไปเหอะ
กูจะบอกความจริงมึงไง...”
“ไม่อยากรู้แล้วเว้ย...”
“ไม่เป็นไร
แต่ไปนอนบ้านกูนะ”
“บอกว่าไม่ไปไง
ไอ้เชี่ยโล่...”
********
[Kim Him Chan]
ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา
สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย ใช่สิผมไม่ได้อยู่บ้านตัวเองนิ
ผมถูกจับมา... และสิ่งต่อมาที่ผมรับรู้คือข้อมือผมถูกขึงอยู่กับหัวเตียง
ไอ้เชี่ยยงกุก... ผมได้แต่สบดด่ามัน ผมก้มลงสำรวจร่างกายตัวเอง
ผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่ซักชิ้น มีเพียงผ้าห่มสีขาวปกปิดส่วนล่างอยู่เท่านั้น
ผมขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง
ความเจ็บที่ช่องทางด้านหลังแล่นลิ่วขึ้นมาจนผมต้องนิ่วหน้า ผมขยับตัวอย่างยากลำบากกว่าจะลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงได้สำเร็จ
ผมมองสำรวจห้องนี้
เป็นห้องที่ต่างจากห้องแรกที่มันขังผมสิ้นเชิง ที่ทั้งสกปรก เล็ก แคบ และปิดตาย
แต่ห้องห้องนี้กว้างใหญ่ ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูหรุหรา
“แกร๊ก...”เสียงประตูห้องถูกเปิด ผมเบิกตากว้างจ้องมอง ไอ้ยงกุกมันมาแล้ว....
“ตื่นแล้วหรอค่ะ”ไม่ใช่ไอ้ยงกุก แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มองครั้งเดียวก็รู้ว่าสวย
เธอเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องอะไรซักอย่างในมือ
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ใช่ไอ้ยงกุก
“ฉันชื่อฮยอนอาค่ะ ฉันมาทำแผลให้คุณ”เธอบอกพร้อมกับยิ้มหวาน ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม เธอนั่งลงตรงขอบเตียง
มือเล็กค่อยๆเลื่อนผ้าห่มลงนิดนึงให้เห็นรอยฟกช้ำบนตัวของผม
เธอเปิดกล่องที่เอามาด้วยออก
หยิบขวดยาเล็กๆออกมา ก่อนจะเอายามาทาบนตัวของผม
“โอ้ย!”ผมร้องออกมา เธอเงยหน้ามองผมอย่างตกใจ
“เจ็บหรอค่ะ
ฉันจะทาให้เบาลงนะค่ะ”เธอว่าก่อนจะทายาให้ผมต่อ แต่เบาลงกว่าเดิมมาก...
ผมมองมือของเธอที่ทายาตรงรอยกัดของไอ้ยงกุกบนหน้าอกผม ผมรู้สึกกระดากอายเธอขึ้นมา
และเหมือนเธอจะรู้
“ไม่ต้องอายฉันหรอกค่ะ
เมื่อก่อนฉันก็เป็นแบบคุณ”ผมขมวดคิ้วทันที
นี้ผู้หญิงตรงหน้าผมก็เคยถูกไอ้ยงกุกทำแบบนี้หรอเนี้ย มันเลวจริงๆเลย...
“ทำไม...”ผมถามแค่สั้นๆ เธอเหยียดยิ้มนิดๆแต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
รู้แค่ว่าถ้าคุณยงกุกอยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากฆ่าใครก็ฆ่า
ที่ฉันมีชีวิตรอดถึงทุกวันนี้ก็โชคดีมากพอแล้ว...”เธอพูดสายตาซึมเศร้า
ผมรู้สึกสงสารเธอจัง อยากจะช่วยเธอแต่สภาพผมตอนนี้แย่กว่าเธอซะอีก...
“ผมจะหนี...”ผมบอกเธอ เธอเงยหน้ามามองผม
“อย่าดีกว่าค่ะ
คุณหนีเขาไม่พ้นหรอก”
“ท.....”
“แกร๊ก...”เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับร่างของไอ้ยงกุกตัวจริงเดินเข้ามา มันจ้องมองผมกับฮยอนอา
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอตัวนะค่ะ”ฮยอนอาบอกเสียงสั่น ก่อนจะรีบร้อนเดินออกไป
ไอ้ยงกุกหันมาจ้องมองผมแทน
ผมเบือนหน้าหนีมัน ไม่อยากเห็นหน้ามันเลยจริงๆ ทำไมมันไม่ฆ่าผมซะเลยนะ
“หึ ฟื้นสักทีนะมึง
กูคิดว่าตายไปแล้วซะอีก”ผมนิ่งเงียบไม่ตอบมัน มันเหยียดยิ้มก่อนจะเดินเข้ามา
มันนั่งลงตรงปลายเท้าจ้องมองเรือนร่างของผม ผมขยับตัวหนีสายตาของมัน
“ทำไม... มึงอายรึไง”มันถามแต่ผมไม่ตอบ และเหมือนผมจะทำให้มันโมโห มันจับขาผมอ้าออกอย่างแรง!
“โอ้ยย! ไอ้เชี่ย! เจ็บนะ”ผมร้องลั่น
เจ็บจนน้ำตาซึม
“หึ
ก็ยังดูดีอยู่นิหวา ยังดูคับแน่นอยู่เลย...”มันว่ายิ้มๆมองหน้าผม
ผมหละอยากยกเท้าขึ้นถีบมันจริงๆ
แต่ติดที่ว่าแค่ขยับตัวนิดเดียวก็เจ็บที่ช่องทางด้านหลังแล้วนะสิ
งั้นผมเก็บแรงไว้ก่อนดีกว่า ถ้าหายเมื่อไหร่ผมสาบานเลยว่าขอถีบมันซักที
“หึ
ก็ยังด่าได้อยู่นิ โดนเอาไปครั้งเดียวกูคิดว่ามึงใบ้แดกซะแล้ว เห็นถามอะไรก็ไม่ตอบ”มันว่า ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ผมมองตามการกระทำของมัน
มันเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงนอนขาสั่นออกมา ก่อนจะโยนใส่หน้าผม
“เดี๋ยวกูจะแก้มัดให้
มึงไปอาบน้ำให้เรียบร้อย บอกตรงๆว่าตัวมึงเหม็นมาก กูทนอยู่ใกล้ไม่ได้ว่ะ”พูดจบมันก็เดินมาแก้มัดให้ผม ผมลูบข้อมือตัวเองที่เป็นรอยแดงมันทั้งเจ็บทั้งปวด...
“มึงต้องการอะไร มึงทำอะไรพ่อแม่กูรึเปล่า
พวกท่านรู้รึยังว่ามึงจับกูมา...”ผมถามคำถามที่ค้างคาในใจ
“บทจะพูด
ก็ถามมากเลยนะ มึงทำตามที่กูสั่งพอ
ถ้ายังไม่อยากตายก่อนจะได้กลับไปเจอหน้าพ่อหน้าแม่มึง”มันว่าก่อนจะเดินไปที่ประตู
“อ่อ
แล้วไม่ต้องเสือกคิดหนีหละ กูสั่งให้ลูกน้องเฝ้าหน้าห้องไว้”มันหันกลับมาบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ไอ้สัสเอ่ย!”ผมสบถด่ามัน อยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ นี้ผมจะไม่มีทางหนีไปจากมันเลยรึไง
ผมจะต้องหาทางหนีให้ได้ ผมไม่อยู่รอให้มันฆ่าผมหรอก
*********
[Moon Jong Up]
ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนขอบหน้าต่างห้องนอน
อากาศดีๆสายลมพัดมาอ่อนๆแดดไม่แรงมากทำให้ผมอารมณ์ดี
แต่จริงๆแล้วผมชอบอากาศหนาวมากกว่า ชอบเวลาหิมะตก เหมือนสัญลักษณ์ของตระกูลผมไง
เกล็ดหิมะ....
“ปี๊บบ...”เสียงแตรรถดังขึ้น ผมมองลงไปที่ประตูรั่วหน้าบ้าน
รถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอด ร่างสูงเดินลงมาจากรถ
“พี่แดฮยอน....”เดี๋ยวนี้เขามาบ้านผมบ่อยจัง ไม่ได้มาคุยเรื่องหมั้นเพราะเรื่องนั้นได้คุยกันไปเรียบร้อยแล้ว
ว่ากำหนดการหมั่นคืออีกไม่ถึงเดือน แต่ที่ช่วงนี้เขามาบ้านผมบ่อยๆผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
หรือว่าจะมาหาพี่จียอนกันนะ
ในขณะที่ผมจ้องมองเขาจากหน้าต่างบนห้อง
จู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองผม เขาฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับโบกมือให้ผม ใบหน้าผมร้อนผ่าว
ผมรีบถอยตัวกลับเข้ามาในห้อง เมื่อกี้มันอะไรกัน ผมเขินหรอ....
“คุณจงออบค่ะ”ป้าแม่บ้านเปิดประตูเข้ามาเรียกผม
“ครับ?”
“ว่าที่คู่หมั้นคุณจียอนมาค่ะ
แต่คุณจียอนไม่อยู่”พี่จียอนไม่อยู่? ใช่สิ
พ่อกับแม่พาพี่จียอนไปตัดชุดสำหรับงานหมั้นนิ ผมก็บอกแล้วว่าอีกตั้งนาน
แต่พ่อกับแม่ก็บอกว่าต้องเตรียมตัวให้พร้อม ดูท่าว่าพ่อกับแม่อยากให้พี่จียอนหมั้นเร็วๆซะจริง
ถ้าให้แต่งเลยได้ก็คงให้แต่งไปแล้ว
“คุณจงออบจะลงไปรับแขกไหมค่ะ”ป้าแม่บ้านถามผม
“ครับ เดี๋ยวผมจะลงไป...”
…….
…………..
…………………
ผมเดินลงมาที่ชั้นล่างก็พบกับร่างสูงนั่งรออยู่ที่โซฟา
ทำไมใจผมเต้นแรงแบบนี้นะ แค่ไปบอกเขาว่าพี่จียอนไม่อยู่ แล้วเขาก็จะกลับบ้านไปเท่านั้นเอง...
“พี่จียอนไม่อยู่ครับ...”ผมเดินเข้าไปบอก คนที่นั่งรออยู่ยืนขึ้นก่อนจะฉีกยิ้มให้ผม
นี้เขายิ้มอะไรกันก็ผมบอกว่าพี่จียอนไม่อยู่...
“พี่รู้แล้ว...”เขาบอก อ้าว...ถ้ารู้แล้ว แล้วมาทำไมกัน ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจและเหมือนอีกคนจะเข้าใจในสีหน้าของผม
“พี่มาหานายต่างหาก
ออกไปข้างนอกกันไหม...”
…….
…………..
…………………
ไม่รู้ทำไมผมถึงตอบตกลงที่จะออกมาข้างนอกกับเขากันนะ
“จงออบอยากไปไหนครับ”คนที่กำลังขับรถอยู่เอ่ยถามผม
“คุณเป็นคนชวนผมออกมาไม่ใช่หรอ”ผมบอก นี้เขาชวนผมออกมา แต่ไม่ได้คิดไว้หรอว่าจะไปไหน
“เรียกว่าพี่แดฮยอนสิ
พี่อยากให้นายเรียกพี่ว่าพี่”ผมหันหน้าไปมองเขา
เขาเองก็หันมามองผมยิ้มๆเหมือนกัน
“พี่แดฮยอนไม่ได้คิดไว้หรอครับว่าจะไปไหน...”นี้ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย พี่งั้นหรอ... เหมือนอีกคนจะพอใจเขาฉีกยิ้มกว้างออกมา
“ไม่ได้คิดน่ะ
กะว่าจะตามใจจงออบซะหน่อย จงออบอยากไปไหนหละ”เขาตอบก่อนจะเอ่ยถามผมกลับ
ตามใจผมงั้นหรอ... ตอนนี้ผมอยากไปไหนน่ะ
…….
…………..
…………………
“ว้าววว....”ผมร้องออกมาอย่างตื่นเต้น ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ใต้อุโมงค์สวนสัตว์น้ำ
มองดูฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่เนื้อหัว พวกมันว่ายไปด้วยกันอย่างพร้อมเพรียง
ผมไม่เคยเห็นอะไรน่าตื่นตาตื่นใจขนาดนี้มาก่อน
ดูสิมีปลาตัวใหญ่ว่ายอยู่บนหัวผมด้วย...
“คิกๆ”เสียงหัวเราะนิดๆดังมาจากด้านหลัง พี่แดฮยอนนั้นเองที่กำลังหัวเราะผมอยู่
“พี่แดฮยอนหัวเราะอะไรน่ะ”ผมถาม เขายิ้มนิดๆก่อนจะเดินเข้ามายืนข้างๆผมที่กำลังยืนดูปลากระเบนอยู่
“ก็หัวเราะนายนะสิ
ตื่นเต้นเป็นเด็กๆเลย แต่...ก็น่ารักดี”ตอนแรกที่เขาพูด
ผมว่าผมจะโกรธแล้ว แต่ประโยคหลังกลับทำให้ผมต้องก้มหน้าเขินอาย
ขนาดปลากระเบนยังอายแทนผมเลย ดูดิมันหนีไปแล้วอ่ะ
“ก็ผมไม่เคยเห็นนิ
พ่อกับแม่ไม่ค่อยว่างพามาเที่ยวแบบนี้หรอก
พี่จียอนก็เอาแต่อยู่บ้านไม่ยอมพาผมออกมา”ผมบอกหน้าเศร้า
คนข้างๆเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของผม มือใหญ่ลูบหัวผมเบาๆอย่างอ่อนโยน
ผมเงยหน้ามองหน้าเขาอย่างแปลกใจ ทำไมเขาต้องใจดีกับผมขนาดนี้ด้วยนะ
“เราไปด้านนู้นกันดีกว่า
อีกสักพักจะมีโชว์การแสดงปลาโลมาด้วยนะ”พี่แดฮยอนบอกผมยิ้มๆ
ก่อนจะจูงมือผมเดินไปด้วยกัน ผมไม่อยากจะบอกเลยว่า... หัวใจผมเต้นแรงอีกแล้วหละ
[Jung Dae Hyun]
ผมจูงมือเล็กมาหาที่นั่งในลาดการแสดงสัตว์น้ำ
พอหาที่นั่งได้แล้วเด็กน้อยข้างๆผมก็แสดงสีหน้าตื่นเต้นออกมาอีกครั้ง
ผมอดไม่ได้ที่จะจ้องมองความน่ารักนั้นของเขา ทำไมเขาถึงทำให้ผมยิ้มได้ขนาดนี้นะ
ทั้งๆที่ถ้าเป็นผมเมื่อก่อน คงได้แต่แสดงสีหน้าเรียบเฉย
ทำตามความหวังของตระกูลที่ผมแบกรับไว้ แต่ตอนนี้ผมกับมีความสุขที่ได้อยู่กับเด็กนี่...
“พี่แดฮยอนดูดิการแสดงเริ่มแล้ว...”จงออบหันมาบอกผมอย่างตื่นเต้น ผมหันไปมองตาม
ปลาโลมากำลังโผล่หัวขึ้นมาทักทายคนดู แต่ที่ผมสนใจคือคนข้างๆที่ดูจะสนุกมากๆ
มือเล็กเผลอเกาะแขนของผมไว้
“ว้าว...
ดูดิๆมันกระโดดลอดห่วงด้วย เก่งจัง...”ผมอมยิ้มให้กับความน่ารักของคนข้างๆ
ผมอยากจะเก็บความสุขนี้ไว้นานๆจัง จนกว่าวันนั้นจะมาถึง วันหมั้นของผม....
…….
…………..
…………………
การแสดงจบลงแล้ว
ผมกับจงออบกำลังเดินออกจากลานการแสดง
“พี่แดฮยอน
พี่เห็นตอนนั้นมั้ย ตอนที่โลมาโผ่ขึ้นมาจุ๊ฟกับคนอ่ะ น่ารักมากๆเลย...”เสียงเล็กพูดถึงการแสดงไม่หยุด แต่ผมไม่รู้สึกรำคาญซักนิด ผมชอบด้วยซ้ำที่จงออบคุยกับผมแบบนี้
แต่เหมือนจงออบจะเพิ่งรู้ตัว เขารีบหุบปากก้มหน้าอย่างเขินอาย
“จงออบเป็นอะไรรึเปล่า...”ผมถาม
“ข...ขอโทษครับที่ผมพูดมากไปหน่อย...”จงออบบอก ทำไมเขาถึงน่ารักขนาดนี้นะ วันนี้ผมชมเขาไปกี่รอบแล้วเนี้ย...
“พูดน่ะดีแล้ว พี่ไม่ชอบเวลาจงออบเงียบ...”จงออบเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมยิ้มให้กับเขา
“ตอนนี้เที่ยงแล้ว
เราไปหาข้าวกลางวันกินกันเถอะ”ผมเอ่ยชวนและไม่รอให้อีกคนตอบ
ผมจูงมือเล็กอีกครั้งให้เดินไปด้วยกันทันที
…….
…………..
…………………
ผมพาจงออบมานั่งในร้านอาหารที่อยู่ในเขตของพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ
ที่นี้ตกแต่งได้สวยมากดูอบอุ่นสำหรับครอบครัวที่มาเที่ยวด้วยกัน
“จงออบ... อยากทานอะไรพี่จะสั่งให้”ผมถาม จงออบยกเมนูขึ้นดูอยู่นาน ผมรอจงออบเลือกเมนู
“ไม่รู้อ่ะ”ผมแทบจะหลุดหัวเราะออกมา เห็นดูเมนูอยู่นาน แต่กลับพูดออกมาว่าไม่รู้
นี้ในเมนูไม่มีอะไรที่เขาอยากกินเลยรึไง ตาตี๋ๆของเขาชำเลืองมองผม
“พี่แดฮยอนกินอะไร
ผมก็กินอันนั้นแหละ”ไม่รู้ทำไมแค่คำพูดประโยคเดียวถึงทำผมใจเต้นแรงได้
ทำไมผมถึงรู้สึกดีกับคำพูดนี้จังนะ ผมกินอะไรเขาก็กินอันนั้นหรอ
ถ้าผมรู้สึกอะไรเขาจะรู้สึกอย่างนั้นเหมือนผมไหมนะ นี้ผมเพ้อเจ้ออะไรเนี้ย...
“งั้นเอาเป็นสปาเก็ตตี้ทะเลสองที่ครับ”ผมหันไปบอกพนักงานยิ้มๆ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าจงออบต่อ
จงออบกำลังมองออกไปด้านนอกร้าน ที่มีครอบครัวกำลังนั่งเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข
ผมอยากรู้จังว่าครอบครัวของจงออบเป็นแบบไหนกันนะ ทำไมจงออบถึงดูเศร้าจัง
“อาหารมาเสริฟแล้วค่ะ”มาไว้จังแหะ พนักงานวางจานสปาเก็ตตี้ที่ถูกตกแต่งสวยงามสองจานให้ผมและจงออบ
จงออบหันมาสนใจจานสปาเก็ตตี้ของตัวเอง พนักงานก้มโค้งให้ก่อนจะเดินจากไป
“ทานแล้วนะคร้าบบบ...”จงออบเอ่ยบอกก่อนจะหยิบส้อมมาตักสปาเก็ตตี้ แต่เส้นสปาเก็ตตี้ก็ล่วงหล่น
ไม่ว่าจะตักกี่ครั้งๆก็ล่วงหล่นกลับลงไปในจานหมด จนใบหน้าน่ารักนั้นขมวดคิ้วมุ่น
ผมอมยิ้มนิดๆให้กับท่าทางน่ารักนั้น
ผมเอื้อมมือไปจับมือเล็กที่ถือส้อมอยู่
จงออบเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมค่อยๆจับมือเขาใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ช้าๆ
พอเส้นสปาเก็ตตี้ม้วนพันกับซ้อมแล้ว ผมก็ยกขึ้นมาจ่อที่ปากเล็ก
เส้นสปาเก็ตตี้ไม่ล่วงหล่นแล้ว... ผมยิ้มนิดๆให้เขา
“เวลากินสปาเก็ตตี้
ต้องกินแบบนี้นะ”ผมบอก จงออบดูเหมือนจะเขินกับการกระทำของผม
เขาก้มหน้าลงหลบซ้อนใบหน้าที่แดงเรื่อ
“ขอบคุณครับ”เสียงเล็กเอ่ยบอก ผมปล่อยมือของเขา จงออบเอาเส้นสปาเก็ตตี้ที่ผมตักให้เข้าปาก
พร้อมกับชำเลืองมองผมนิดๆ เมื่อผมเห็นเขากินเองได้แล้ว
ผมก็จัดการกับสปาเก็ตตี้ในจานตัวเองบ้าง
ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองรึเปล่า แต่กินสปาเก็ตตี้มาก็เยอะแล้ว
เพิ่งรู้สึกว่าสปาเก็ตตี้มื้อนี้อร่อยที่สุด
ผมกับจงออบนั่งทานอาหารเงียบๆไม่มีใครพูดอะไร
บางครั้งผมก็แอบเหลือบมองเขาเป็นพักๆ และผมก็รู้สึกว่าจงออบเองก็แอบมองผมเหมือนกัน
ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ
“อิ่มแล้วครับ”จงออบเอ่ยบอกเมื่อในจานไม่เหลือเส้นสปาเก็ตตี้ซักเส้น
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา และพบว่าที่มุมปากอิ่มมีครีมสปาเก็ตตี้เลอะอยู่
ผมยิ้มนิดๆก่อนจะเอื้อมมือ ใช้ปลายนิ้วเช็ดออกให้ ใบหน้าน่ารักขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด
จงออบจ้องหน้าผม
“กินเลอะเทอะเป็นเด็กๆเลยนะ”ผมว่าเขายิ้มๆ ก่อนจะชักมือกลับเมื่อปากเล็กสะอาดแล้ว
“ข...ขอบคุณครับ”จงออบบอกอย่างเขินๆ ผมชอบเวลาเขาเขินจังเลย
********
[Moon Jong Up]
ผมกับพี่แดฮยอนเดินออกมาจากร้านอาหาร
พี่แดฮยอนถามว่าผมอยากจะไปไหนอีกไหม แต่ตอนนี้ผมไม่อยากไปไหนแล้วหละ
ผมอยากกลับบ้านแล้วมากกว่า ป่านนี้พี่จียอน พ่อแล้วก็แม่คงกลับมาแล้ว
“งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ”พี่แดฮยอนบอกก่อนจะจูงมือผมอีกครั้ง วันนี้เขาจูงมือผมกี่ครั้งแล้วนะ
ถึงจะอายที่รู้สึกเหมือนผมเป็นเด็กๆ
แต่ผมกับรู้สึกดีกับมืออุ่นๆที่กอบกุมมือของผมไว้
“ครับ”ผมตอบก่อนจะเดินเคียงข้างไปกับพี่แดฮยอน
…….
…………..
………………..
พี่แดฮยอนขับรถมาส่งผมที่บ้าน
พอผมก้าวลงจากรถ พี่จียอนก็เดินออกมาพอดี พี่จียอนมองผมกับพี่แดฮยอนสลับกัน ผมมองอย่างตกใจ
“ค
คือว่า...พี่แดฮยอนมาแล้วไม่เจอพี่ เขาเลยชวนผมไปเที่ยวน่ะครับ”ผมรีบแก้ตัวเพราะกลัวพี่จียอนจะเข้าใจผิด แต่พี่จียอนกลับฉีกยิ้มออกมา
“พี่แดฮยอนค่ะ
ขอบคุณนะค่ะที่พาจงออบไปเที่ยว”ผมมองพี่จียอนกับพี่แดฮยอนที่ยืนอยู่ข้างรถอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่เป็นไรครับ
จงออบไม่ดื้อเลย งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะ”พี่แดฮยอนว่ายิ้มๆก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป
ใครจะช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจได้มั้ง ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่จียอนไม่เข้าใจผิด
แถมยังอารมณ์ดีอีกด้วย
“พี่จียอน...”ผมอ้าปากจะถาม
“พี่ขอให้พี่แดฮยอนพาจงออบไปเที่ยวเองแหละ
เพราะอีกไม่นานพี่ก็จะหมั้นแล้ว แล้วเดี๋ยวก็ต้องแต่งงานคงไม่ได้อยู่เล่นกับจงออบอีกแล้ว
พี่ก็เลยขอให้พี่แดฮยอนพาจงออบไปเที่ยวน่ะ”พี่จียอนอธิบายให้ผมฟัง
ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บแปลบๆที่อกนะ
ตกลงว่าที่พี่แดฮยอนมาหาผมวันนี้
มาพาผมไปเที่ยววันนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ เพราะพี่จียอนขอให้เขาทำงั้นหรอ
แล้วนี้ผมกำลังหวังอะไรกันเนี้ย.....
ผมได้แต่มองตามรถที่ขับออกไปนอกบ้าน
จะผิดไหมนะถ้าผมจะบอกว่า ผมกำลังตกหลุมรักว่าที่คู่หมั้นพี่ตัวเอง...
********
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น