ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่
บอดี้การ์ดต่างเดินกันให้วุ่นวาย เจ้าของบ้านทั้งสองนั่งหน้าซีดอยู่ในห้องนั่งเล่น
ตอนนี้บ้านหลังนี้กำลังเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น ว่าที่ผู้นำตระกูลคนต่อไปถูกจับไป
“เราจะทำยังไงกันดีค่ะ
ฮิมชานลูกเราถูกจับตัวไป”หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามผู้เป็นสามีน้ำเสียงสั่น
เป็นห่วงลูกชายของตัวเอง
“ใจเย็นๆนะคุณ
ตอนนี้ผมให้ลูกน้องตามสืบแล้วว่าพวกมันเป็นใคร แล้วจับลูกของเราไปไว้ไหน”ผู้เป็นพ่อพยายามพูดเพื่อควบคุมสถานการณ์
“คุณท่านครับ”บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามาใบหน้าตึงเครียด
“ว่าไง
ได้ข่าวลูกชายฉันรึยัง”เป็นฝ่ายภรรยาเองที่เอ่ยถามน้ำเสียงร้อนใจ
“เออ...คนที่จับตัวคุณฮิมชานไปคือ...ผู้นำตระกูลดาร์กครับ”สิ้นคำพูดของบอดี้การ์ด ทั้งสองคนถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
นี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน
“คุณค่ะนี้มันเรื่องอะไรกัน
ทำไมตระกูลที่ก่อตั้งขึ้นใหม่ ถึงต้องจับตัวลูกชายเราไปด้วย”ผู้เป็นภรรยาถาม
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”ผู้เป็นสามีเอ่ยตอบ ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว ทำไมกัน
ทำไมตระกูลดาร์กต้องทำแบบนี้ด้วย
“จะให้ทำยังไงต่อไปครับ”บอดี้การ์ดเอ่ยถามหน้าที่ที่ต้องทำต่อไป
“อย่าบอกเรื่องนี้ให้คนภายนอกรู้เด็ดขาด
ตอนนี้เรากำลังมีปัญหา ถ้าพวกมันรู้อาจจะลอบกัดเราได้ และคอยตามสืบว่าพวกตระกูลดาร์กต้องการอะไร
จับลูกชายฉันไปทำไม”
“ครับ”บอดี้การ์ดก้มหัวรับคำสั่งก่อนจะเดินจากไป
“ลูกเราจะปลอดภัยใช่ไหมค่ะ
ฮิมชานจะปลอดภัยใช่ไหม”
“ลูกเราจะปลอดภัยแน่นอน”ผู้นำตระกูลสายลมบอกอย่างมั่นใจ แต่แววตากลับสั่นไหว
มาถึงจนได้สินะวันนี้......
*********
[Kim Him Chan]
ไม่รู้ว่าผมถูกยัดไว้ท้ายรถนานแค่ไหนแล้ว
ไอ้บ้าที่กำลังขับรถอยู่ก็ไม่ได้คิดถึงผมที่อยู่ในนี้เลย
ตัวผมกระแทกไปมาจนเจ็บระบบไปหมดแล้ว
“เอี๊ยดดด ปึก!”เสียงแรกคือเสียงเบรกของรถ เสียงที่สองคือเสียงหัวผมกระแทกเอง
ผมเจ็บน้ำตาแทบไหล นี้มันจงใจแกล้งผมป่ะเนี้ย T_T
ท้ายรถถูกเปิดออก
ผมหรี่ตาลงหนีแสงแดด มันคนหนึ่งกระชากผมลงจากท้ายรถ ผมหันไปด่ามันด้วยสายตาประมาณว่า
‘เบาๆหน่อยไม่ได้ไงว่ะไอ้สัส!’ แต่เหมือนมันจะไม่เข้าใจ มันผลักให้ผมเดิน
ผมเงยหน้าสำรวจสถานที่ที่มันพาผมมา
มันเป็นคล้ายๆตึกร้าง
ตัวตึกไม่ได้ทาสี มีแต่คราบดำสกปรก
นี้พวกมันจะช่วยเลือกที่ตายให้ผมดีๆหน่อยไม่ได้รึไง มันผลักให้ผมเดินอีกครั้ง
เมื่อเห็นผมเอาแต่นิ่งจ้องมองสถานที่ด้านหน้า ผมหันไปมองด้วยสายตาอาฆาตมัน
เมื่อผมเดินเข้ามายังด้านในแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง
ความคิดจากที่เห็นเพียงด้านนอกหายไป ภายในนี้สะอาดมาก แถมยังถูกตกแต่งอย่างหรูหรา
โคมไฟระย้าดูมีราคาแพง ทุกอย่างถูกตกแต่งด้วยสีแดงและทอง
แตกต่างกับภายนอกอย่างสิ้นเชิง
ผมมองอย่างตื่นตาตื่นใจ
ก่อนจะถูกผลักให้เดินอีกครั้ง นี้มันจะผลักผมอีกนานไหม
เดี๋ยวพ่อก็หันไปสกายคิกให้หรอก ถ้าทำได้นะ
ผมมองหาไอ้ตัวหัวหน้าของพวกมัน
ไอ้บัง ยงกุกมันไม่ได้อยู่ที่นี้ มีแต่ลูกน้องของมันที่คอยควบคุมตัวผมไว้
แต่พวกมันมีมากกว่าเดิม พวกมันคงกลัวผมหนีอีกหละสิ
“เข้าไป”ไอ้คนที่คอยเอาแต่ผลักผมสั่ง
เมื่อพวกมันพาผมมาหยุดยืนที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ผมก้าวเข้าไปตามที่มันสั่ง
ภายในห้องไม่ได้ถูกตกแต่งให้หรูหราแต่ก็สะอาด เป็นแค่ห้องเล็กๆมีเตียงอยู่ติดกำแพง
พวกมันทำท่าจะปิดประตู แต่ผมเอาท้าวยันไว้ พวกมันมองหน้าผมเลิกลัก เพราะคิดว่าผมกำลังจะหนีอีก
แต่เปล่า ผมทำเสียงอู้อี้ให้พวกมันรู้ว่าช่วยแก้มัดให้ผมก่อน
พวกมันมองหน้ากันนิดนึง
ก่อนที่มันคนหนึ่งจะเดินเข้ามาดึงผ้าปิดปากผมออก
“แค่นี้แหละ”มันบอกก่อนจะเดินออกไปไม่คิดจะแก้เชือกที่มัดมือผมออกให้
“ชิ ไอ้เวรเอ่ย
อย่าให้รอดไปได้นะ กูจะจับมึงมัดแล้วยัดท้ายรถบ้าง”ผมบ่นด่าพวกมันหลังจากที่พวกมันปิดประตูใส่
ผมมองสำรวจภายในห้องอีกครั้ง หน้าต่างก็ไม่มี ประตูก็โคตรหนา เอาไงดีว่ะกู….
*********
[Zelo]
หลังจากไปส่งแฟน
ขอเน้นว่าแฟนหมาดๆของผมที่บ้านแล้ว ผมก็มาเล่นสนุ๊กกับไอ้แดฮยอนที่บ่อนใต้ดินของไอ้ยงกุก
ตอนนี้เป็นตอนตัดสินแล้วว่าใครแพ้ใครชนะ
ระหว่างผมกับไอ้แดฮยอน ผมยกไม้เร็งไปที่ลูกสีขาว เป้าหมายคือลูกสีดำ
ถ้าผมยิงลงหลุม เกมนี้ก็จบที่ผมชนะ ผมใช้สายตาเร็งระยะอยู่นาน
“ยิงซักทีเหอะไอ้เซโล่
ไม่งั้นกูจะยิงหัวมึงแล้วนะ”ไอ้แดฮยอนมันว่าผม ผมหันไปค้อนให้มันนิดนึง
ก่อนจะกระแทกไม้ใส่ลูกสีขาว ผมและไอ้แดฮยอนยืนลุ้น ลูกสี
ขาวเมื่อได้รับแรงกระแทก
ก็กลิ้งไปกระทบลูกสีดำพอดี ลูกสีดำกระเด็ดไปกระแทกขอบโต๊ะ ก่อนจะกลิ้งลงหลุมไป
“เยสๆๆ
กูชนะจ่ายกูมาเลย”ผมตะโกนร้องอย่างดีใจ ไอ้แดฮยอนทำหน้าเซ็งก่อนจะควักเงินในกระเป๋าตังค์ให้ผม
“มากันเร็วจังนะพวกมึง”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยทัก ผมและไอ้แดฮยอนหันไปมอง ไอ้ยงกุกนั้นเอง
ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองรึเปล่า แต่พอมันเดินเข้ามาบรรยากาศในบ่อนแม่งดูอำมหิตแปลกๆ=
=
“มึงต่างหากที่มาช้า
เป็นเจ้าของบ่อนแต่เสือกมาซะเกือบมืด”ผมบอก
มันยกยิ้มให้ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของมัน ผมและไอ้แดฮยอนเดินตามเข้าไป
พอหย่อนก้นลงนั่งปุ๊บ
เครื่องดื่มกระแทกปากก็มาเสริฟทันที นี้พวกผมแดกเหล้ากันบ่อยไปมั้ยเนี้ย
แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ยังคว้าแก้วเหล้ามากระดก
“ไอ้แด... ไอ้โล่...”เสียงไอ้ยงกุกเรียก ผมและไอ้แดหันไปมองมันพร้อมกัน
“ช่วงนี้กูอาจจะไม่ค่อยอยู่นะ”มันบอก
“ไปไหนว่ะ”ผมและไอ้แดถามออกมาพร้อมกัน
“เซฟเฮ้าส์น่ะ”มันตอบก่อนจะยกยิ้มมองแก้วเหล้าในมือ ผมรู้สึกขนลุกนิดๆกับรอยยิ้มของมัน
ยิ้มแบบนี้แสดงว่ามันกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่แน่ บางอย่างที่เกี่ยวกับชีวิตคน
ผมและไอ้แดฮยอนหันมามองหน้ากันนิดนึงเป็นนัยว่ากำลังคิดเหมือนกันอยู่
“ว่าแต่
ทำไมวันนี้พวกมึงดูมีความสุขจังวะ”ไอ้ยงกุกถาม
เมื่อมันเห็นไอ้แดฮยอนเอาแต่นั่งอมยิ้มมองแก้วเหล้า
และผมที่กระดกแก้วเหล้าเข้าปากไปก็ยกยิ้มไป พวกผมยังไม่บ้านะ แค่กำลังมีความสุข^^
“ช่วยไม่ได้นิหว่า...คนเพิ่งจะได้แฟน”ผมตอบ ไอ้ยงกุกและไอ้แดฮยอนหันมามองผมพร้อมกัน
“ไอ้ยองแจตกลงยอมเป็นแฟนมึงแล้วหรอ”
“หรือว่ามันทนความโรคจิตของมึงไม่ไหว
เลยยอมตกลงว่ะ”ดูพวกมันพูด เอาซะผมเสียหายเลย= =
“ไม่ใช่เว้ย ไอ้ยองแจใจอ่อนเพราะความรักของกูต่างหาก
แค่ใช้แผนนิดหน่อยเอง”ท้ายประโยคผมพูดเสียงเบาลง ไอ้ยงกุกและได้แดฮยอนยกยิ้มออกมา
“หึ กูว่าแล้ว...”ไอ้ยงกุกบอก ผมยู่หน้าลง ก็แค่ใช้ลูกเล่นนิดหน่อยเองไม่ผิดกติกาไม่ใช่รึไง
“แล้วมึงอ่ะไอ้แด...
มีความสุขเรื่องไร”ผมเปลี่ยนเรื่องโดยการหันไปถามไอ้แดฮยอน
“ไม่รู้ดิ”ผมและไอ้ยงกุกหันมามองหน้ากันงงๆ
“ไม่รู้? แล้วมึงยิ้มอะไรว่ะ”ผมถาม
“ก็...กูก็ไม่รู้ว่าตัวเองมีความสุขเรื่องอะไร
แต่แค่ได้ใบหน้าน่ารักๆนั้น กูก็มีความสุขแล้วว่ะ”มันบอกพร้อมกับยิ้มปริ่ม
ผมว่ามันบ้าแล้วหละ
“เหอะ อาการหนักนะมึง”ผมบอก
“ความรักหรอ หึ”ผมหันไปมองไอ้ยงกุกที่พูด จู่ๆมันก็ทำหน้านิ่ง แต่ผมเข้าใจดี ว่าคนอย่างมันคงมองเรื่องความรักเป็นเรื่องไร้สาระ
เพราะตลอดชีวิตมันมีแต่คำว่าฆ่าและล้างแค้น
********
[Yoo Young Jae]
หลังจากไอ้เซโล่ขับรถมาส่งผมที่บ้านแล้วกลับไป
ผมก็เอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง กำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ผมตกลงเป็นแฟนกับไอ้เซโล่ไปแล้ว...
เมื่อคิดถึงตอนนั้น
จู่ๆใบหน้าของผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมา รสชาติจูบในตอนนั้นเหมือนยังอยู่ในปาก
นี้ผมบ้าไปแล้วใช่ไหมเนี้ย
“ติ๊ด”เสียงข้อความเข้า ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใครเป็นคนส่งมานะ
“ไอ้เซโล่...”ผมขมวดคิ้วก่อนจะกดเปิดดูข้อความ
‘เจอกันพรุ่งนี้นะครับ
ที่รัก...’ ข้อความสั้นๆแต่ได้ใจความของมันทำให้ใบหน้าผมร้อนผ่าวกว่าเดิม
วันนี้มันอะไรนักหนาเนี้ย ทำไมผมต้องเขินไอ้บ้าเซโล่ทั้งวันเลย
ผมจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแต่กลับนึกอะไรขึ้นมาได้
ผมยังติดต่อไอ้ฮิมชานไม่ได้เลยนิ เมื่อนึกได้ดังนั้น ผมก็เปลี่ยนใจเป็นกดโทรออกเบอร์ที่คุ้นเคยแทนทันที
“ตู้ด....ตู้ด....”เสียงสัญญาณรอสายดังอยู่นาน แต่ก็ไม่มีคนรับ
ผมขมวดคิ้วชักรู้สึกไม่ดีแล้วสิ จะเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของผมรึเปล่า
ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหู
เปลี่ยนเป็นกดโทรหาไอ้จงออบแทน
‘คิดถึงผมหรอถึงโทรมา’รับสายปุ๊บก็กวนประสาทปั๊บ ไอ้เด็กนี้มันวอนจริงๆเลย_*_
“คิดถึงมากกก...
จนอยากจะตามไปเหยียบมึงถึงบ้านเลยไอ้จงออบ”ผมว่า
‘ฮ่าๆๆ
พี่โทรมามีไรอ่ะ แต่ถ้าเรื่องเงินโทรศัพท์ผมแบ็ตกำลังจะหมดนะ’ผมชักอยากไปเหยียบมันที่บ้านจริงๆแล้วสิ
“ถ้ากูยืมเงินมึง
คงได้ไม่พอซื้อร้องเท้าแตะเลยมั้ง นี้มึงจะเลิกกวนตีนได้ยัง”ผมถามมันอย่างอารมณ์ขึ้น
‘ฮ่าๆๆ
โอเคเลิกกวนก็ได้ พี่มีไรอ่ะ’ในที่สุดก็ได้เข้าเรื่องสักที
“วันนี้เจอไอ้ฮิมชานบ้างป่าวว่ะ”
‘อือ....ไม่อ่ะ
ทำไมหรอ พี่ฮิมชานติดเงินพี่หรอ’มันยังไม่เลิกเล่น
“ป่าว
แค่วันนี้มันนัดกูไปเที่ยว แต่แม่งดันผิดนัด”ผมพูดอย่างไม่พอใจ
ทั้งๆที่มันเป็นคนชวนผมเองแท้ๆ แต่ดันไม่มาซะงั้น
‘โหยย
นัดกันไปเที่ยวไม่เคยชวนอ่ะ นิสัยไม่ดี’ดูมันพูด
“ไว้ครั้งหน้าหละกัน
วันนี้กูก็ไม่ได้ไป อ่อ ถ้าไอ้ฮิมติดต่อไปโทรมาบอกกูด้วยอ่ะ”ผมบอกก่อนจะเอ่ยสั่ง
‘คร้าบบบ...’มันลากเสียงยาวก่อนจะวางสายไป
ผมขมวดคิ้วจ้องมองโทรศัพท์ในมือ
ชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าไอ้ฮิมชานมันยังจะอยู่ดีรึเปล่า เบอร์บ้านมันก็ไม่รู้
หรือว่าผมควรจะบุกไปบ้านมันเลยดีนะ ถ้าไปบ้านมันแล้วเจอมันอยู่บ้าน
อย่างน้อยผมจะได้สกายคิกมันซักที ข้อหาผิดนัดผม
*********
[Kim Him Chan]
หลังจากที่ถูกขังเป็นเวลานาน
นานมากจนผมคิดว่าเป็นชาติได้ ผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง
ท้องที่ไม่มีอะไรตกถึงมาเป็นเวลานานเริ่มปวด ข้อมือที่ถูกมัดไว้ด้านหลังเจ็บแสบ
นี้พวกมันจะทรมานให้ผมตายช้าๆรึไง
“เฮ้ย! พวกมึงอ่ะ!”ผมตะโกนเสียงดัง และได้ผล ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับพวกมันคนหนึ่ง
“มีอะไร
ยังไม่ตายอีกรึไงมึงอ่ะ”ดูมันถาม
ผมอยากจะลุกไปกระโดดถีบมันจริงๆ แต่ติดว่าสภาพนี้คงสู้มันไม่ไหวแน่
“ถ้ายังไม่คิดจะฆ่ากู
ก็หาข้าวให้แดกหน่อยได้มั้ย น้ำซักขวดก็ไม่มี”ผมบอกเสียงห้วน
มันมองผมอย่างไม่แน่ใจ นี้พวกมันไม่ได้คิดจะปล่อยให้ผมอดข้าวตายใช่ไหม
“เออ”มันตอบก่อนจะเดินจากไป
“ข้าวคนนะเว้ย
ไม่เอาข้าวหมา”ผมตะโกนไล่หลังก่อนมันจะปิดประตู
อย่างน้อยผมก็รู้ว่าพวกมันยังไม่คิดจะฆ่าผมตอนนี้ แล้วพวกมันต้องการอะไรจากผมกัน
หรือว่าสิ่งที่พวกมันต้องการไม่ใช่ชีวิตผม
…….
……………
…………………
เวลาผ่านไปนาน
ไอ้คนที่ไปเอาข้าวให้ผมก็ยังไม่กลับมาสักที
มันคงไม่ได้ไปปลูกข้าวแล้วจมน้ำในแปลงนาตายใช่ไหม
เพราะผมกลัวว่าวิญญาณมันจะตามมาหลอกผม ข้อหาที่สั่งให้มันไปเอาข้าวมาให้
“แกร๊ก”เสียงประตูเปิดออก ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที
“ทำไมไปช้าจังว่.....”ผมหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะต้องเบิกตากว้าง
ไอ้คนที่ถือข้าวเข้ามาไม่ใช่ไอ้คนที่ผมสั่ง แต่เป็น....
“ไอ้บัง ยงกุก!”
*********
[Bang Yong Gook]
ผมกำลังขับรถไปที่เซฟเฮ้าส์
หลังจากไปดูงานที่บ่อนใต้ดินมา ช่วงนี้ตำรวจคอยมาป่วนเปี้ยนแถวบ่อนบ่อยๆ
แต่ถ้าไม่โดนปิดปากด้วยเงินก้อนโต ก็โดนปิดปากด้วยลูกกระสุนอยู่ดี
ผมยกยิ้มเยือกเย็นเมื่อนึกถึงสิ่งที่รออยู่ที่เซฟเฮ้าส์
การแก้แค้นของผมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว มันที่ทำร้ายครอบครัวของผม ถึงจะไม่สามารถทวงอะไรกลับมาได้
แต่ผมก็มอบความเจ็บปวดเช่นเดียวกับผมให้กับมันได้
สร้อยคอรูปหัวกะโหลกที่คอส่องแสงแวววาว
เป็นสัญญาณของการเริ่มต้นของสัตว์ร้ายในตัวของผม
…….
…………..
…………………
ผมจอดรถที่หน้าเซฟเฮ้าส์
ที่นี้ภายนอกถูกตกแต่งให้ดูทรุดโทรมเหมือนตึกร้าง เพื่อกันไอ้พวกตำรวจไม่ให้รู้ว่าที่นี้เป็นเซฟเฮ้าส์ของผม
เมื่อผมเดินเข้าไปด้านใน
บรรดาลูกน้องต่างก้มหัวให้ ผมเดินเข้าไปใบหน้านิ่งเรียบ
ก่อนจะต้องขมวดคิ้วเมื่อลูกน้องคนหนึ่งของผม กำลังถือถาดอาหารเดินผ่านไป
“เดี๋ยว!”ผมเอ่ยเรียกมันไว้ มันหยุดเดินแล้วหันกลับมามองผมก่อนจะก้มหัวให้
ผมเดินเข้าไปใกล้ จ้องมองถาดอาหารในมือมัน
“ของใคร”ผมถามเสียงห้วน
“ข...ของ ว...ว่าที่ผู้นำตระกูลสายลมที่จับตัวมาครับ”มันตอบผมอย่างกล้าๆกลัวๆ นี้ไอ้นักโทษที่ผมจับมากล้าสั่งลูกน้องของผมอย่างกับทาสเลยหรอ
โทสะของผมลุกโชนในตัว
“เอามานี้”ผมสั่งเสียงเข้ม มันรีบส่งถาดอาหารให้ผมทันที
ผมเดินตรงไปยังห้องที่ใช้ขังนักโทษไว้
“แกร๊ก”เสียงประตูเปิดออก
“ทำไมไปช้าจังว่.....”ไอ้คนที่อยู่ข้างในชะงัก ก่อนจะเบิกตากว้าง
“ไอ้บัง ยงกุก!”ผมแสยะยิ้มให้มัน ดูสภาพมันตอนนี้สิ นี้หรอว่าที่ผู้นำตระกูล หึ
เหมือนหมาไม่มีผิด
“อึดจริงนะมึง อดข้าวทั้งวันก็ยังไม่ตาย”ผมพูด
“มึงต้องการอะไร”มันถามผมสีหน้าหวาดหวั่น แต่ผมไม่ตอบ
ผมเดินเข้าไปบีบค้างมันและกดตรงมุมปากมันที่มีแผล แผลที่ผมเป็นคนทำเอง
“โอ้ยย...
ไอ้เชี่ยเจ็บนะ”มันสบถด่า
“ก็มึงหิวข้าวไม่ใช่หรอ
มือถูกมัดอยู่แบบนี้ กูก็จะป้อนให้ไง”พูดจบผมก็หยิบข้าวยัดใส่ปากมัน
มันสะบัดหน้าหนีไปมา ก่อนจะคุกเข่าสำลัก
“แค่กๆๆ ไอ้สัส! กูคนนะไม่ใช่หมา”มันเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองผมอย่างไม่พอใจ
“อ้าวหรอ แต่สภาพมึงตอนนี้ก็ไม่ต่างจากหมาเท่าไหร่นะ”ผมบอกก่อนจะยกยิ้ม มันทำสีหน้าเหมือนเจ็บใจ
แต่มันจะทำอะไรผมได้สภาพแบบนั้น
“แน่จริงมึงก็แก้มัดกู
แล้วมาสู้ตัวต่อตัวดิ”มันเอ่ยท้า ผมอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก
นี้มันท้าสู้กับผมหรอเนี้ย
“หรือว่ามึงไม่กล้า
ถ้าไม่กล้าก็ไปเอากระโปงมาใส่ไป สภาพอย่างมึงก็เหมาะดีนะกับกระโปงผู้หญิง
ใส่แล้วคงเหมือนกระเทยควาย ผลั๊ก! อึก”ด้วยความโมโห
ผมชกเข้าไปที่หน้ามันเต็มแรง มันเซล้มลงนอนกับพื้น ผมกระชากมันขึ้นมา
“ถ้าเมิงอยากสู้
กูก็จะให้สู้ แต่ถ้าสู้ไม่ได้ มึงเตรียมตัวตายได้เลย”ผมกรอกเสียงใส่หูมัน
ก่อนจะลากมันออกมาข้างนอก
*********
[Kim Him Chan]
ผมถูกลากออกมาข้างนอก
มันเหวี่ยงผมไปที่กลางห้องโถงใหญ่ ผมเซล้มลงก่อนจะถูกกระชากให้ยืนขึ้น ผมยอมรับเลยว่าสภาพผมตอนนี้คงสู้มันไม่ได้แน่
แต่นี้มันก็เป็นวิธีเดียวที่ผมจะหาทางรอดได้
มันแก้เชือกที่มัดมือผมไว้ด้านหลังออก
ผมจ้องมองหน้ามันที่แสยะยิ้ม ลูกน้องของมันหลายคนเดินเข้ามาล้อมผมไว้ นี้มันจะให้ลูกน้องมันรุมผมหรอ
“อยากสู้ไม่ใช่รึไง สู้กับลูกน้องกูก่อนแล้วกันนะ”มันว่าก่อนจะเดินไปเทเหล้าใส่แก้ว แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟา
รอดูการแสดงที่จะเริ่มขึ้น นี้มันโกงผมนิหวา ผมมองลูกน้องของมันที่ยืนล้อมผมอยู่
ความเจ็บปวดที่ข้อมือทำให้แทบจะกำมัดไม่ไหว
“ย้ากกก...”คนแรกวิ่งเข้ามาหาผม ผมเบี่ยงตัวหลบหมัดที่พุ่งเข้ามา
ก่อนจะชกไปที่หน้ามันหนึ่งที มันเซล้มลงก่อนที่อีกคนจะพุ่งเข้ามาหา
ผมเบี่ยงตัวหลบเช่นเคย ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบ
ตอนนี้ผมรู้สึกขอบคุณตัวเองที่เรียนศิลปะการป้องกันตัวไว้บ้าง
ไอ้ยงกุกยกยิ้มกระดกแก้วเหล้าในมือมองผม
ผมโดนล็อกจากทางด้านหลัง
ลูกน้องมันอีกคนวิ่งเข้ามาจะชก ผมกระโดดถีบมันขาคู่จนมันกลิ้งหงายหลังไป ผมกระแทกศอกเข้าที่ท้องไอ้คนที่ล็อกผมไว้
ก่อนจะหันไปชกหน้ามันอีกหนึ่งที ผมทั้งถีบทั้งเตะ
ทั้งชกทั้งต่อยพวกมันที่ผลัดกันเข้ามา จนกระทั่ง....ผมชนะ
พวกมันลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น ผมหันไปมองหน้าไอ้ยงกุกยิ้มๆ
“แฮ่กๆ กู ชนะแล้ว”ผมบอกพร้อมอาการเหนื่อยหอบ ไอ้ยงกุกวางแก้วเหล้าในมือลง
“ออกไป!!!”มันตะโกนสั่งเสียงดัง ลูกน้องมันลุกขึ้นอย่างอยากลำบาก
ไอ้ที่ยังมีสติอยู่ก็ลากเพื่อนที่สลบไปด้วย
เมื่อลูกน้องมันเดินออกไปหมดแล้ว
ภายในห้องเหลือเพียงผมกับมัน มันมองหน้าผมนิ่งๆก่อนจะเดินเข้ามาหา
“เก่งนิ
สามารถชนะลูกน้องของกูทั้งหมดได้”มันพูดพร้อมกับเดินวนรอบตัวผม
“ตัวก็เล็กแค่นี้แต่ฝีมือไม่เบา
สมกับที่เป็นว่าที่ผู้นำตระกูลคนต่อไปจริงๆ”ผมไม่เข้าใจว่ามันต้องการจะพูดอะไรกันแน่
“จะปล่อยกูได้ยัง
กูชนะแล้วไง”ผมถาม มันเดินมาหยุดยืนข้างหน้าผม
ก่อนจะยกยิ้มออกมา
“ตอนแรกมึงบอกว่าจะสู้กับกูไม่ใช่รึไง”ผมเบิกตากว้าง
ไอ้เชี่ยยงกุกมันเล่นไม่ซื่อ
“ไอ้เชี่ย...ผลั๊ก!”ยังไม่ทันที่ผมจะด่ามันจบ ผมก็ถูกหมัดหนักๆของมันซัดเข้าที่ใบหน้าจนเซไปหลายก้าว
มุมปากที่มีบาดแผลอยู่แล้ว เลือดไหลออกมา ผมหันไปมองมันอย่างโกรธแค้น
“ไอ้สัสยงกุก!”ผมสบดด่าก่อนจะง้างหมัดพุ่งเข้าใส่มัน มันเบี่ยงตัวหลบผมรีบหันกลับมา
แต่ก็โดนหมัดของมันเข้าเต็มหน้าผมอีกครั้ง ผมล้มไปกองกับพื้น
“ไอ้ฮิมชาน...มึงรู้รึเปล่าว่ะ ว่าตอนนี้มึงเหมือนหมาจนตรอกเลยว่ะ”มันพูดอย่างเยาะเย้ย ผมกำหมัดแน่น พลังงานในตัวผมตอนนี้แทบจะไม่เหลือแล้ว
แต่ผมต้องสู้มันให้ได้
ผมลุกขึ้นพุ่งเข้าใส่มันอีกครั้ง
คราวนี้มันไม่ได้เบี่ยงตัวหนี แต่มันยกเท้าขึ้นถีบผมเต็มแรง
จนผมกลิ้งกลับลงไปนอนที่พื้น ผมนอนกุมท้องตัวเองที่โดยถีบ ความจุกและเจ็บแล่นลิ่ว
ใบหน้าผมแสดงความเจ็บปวด
“หึ
คงรู้ผลแล้วนะว่าใครชนะ”มันแสยะยิ้มบอก
ผมเงยหน้าจ้องมองใบหน้ามัน ทั้งโกรธทั้งเกลียดทั้งเจ็บใจ ทำไมผมถึงอ่อนแอขนาดนี้นะ
“คราวนี้ก็ถึงเวลาตายของเมิงแล้ว”ผมเบิกตากว้าง มันหยิบปืนขึ้นมาจ่อผม ผมรู้สึกได้ถึงความกลัวเวลาใกล้ตาย
ผมหลับตาแน่น เตรียมรับความตายจากมัน ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะสู้แล้ว
อะไรจะเกิดขึ้นก็ต้องเกิด ถ้าผมจะต้องตายก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว
ลาก่อนนะครับพ่อแม่....
“แกร๊ก!”เสียงปืนที่ถูกยิงออกมาแต่ไม่มีลูก ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง
เห็นไอ้ยงกุกกำลังยิ้มเยาะอยู่
“นี้มึงคิดว่ากูจะให้มึงตายง่ายๆรึไง”มันว่าก่อนจะเดินเข้ามาฉีกกระชากเสื้อผม ผมตกใจกับการกระทำของมัน
“มึงจะทำอะไร!”ผมถามเสียงสั่น
มันแสยะยิ้มให้
“ก็เอามึงไง แค่นี้ทำเป็นไม่รู้...”ผมเบิกตากว้าง พยายามถอยหนีมัน มันกระชากข้อเท้าผมดึงกลับมา
ก่อนจะขึ้นมานั่งทับบนตัว
“ไอ้เชี่ย! มึงอย่าทำเหี้ยๆแบบนี้นะ โอ้ยย!”มันกดลงตรงหน้าท้องของผมที่โดนมันถีบ ผมร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บและจุก
“ให้กูเอาดีๆเหอะน่า
ดิ้นไปมึงก็เจ็บตัวเปล่าๆ”มันบอกยิ้มเยาะ
“อึก! ไอ้เชี่ย...กูไม่ยอมหรอก”ถึงผมจะพูดออกไปอย่างนั้น
แต่แค่แรงผลักมันออกไปยังไม่มี
“งั้นก็ลองดูว่ามึงจะหนีกูพ้นมั้ยสภาพแบบนี้”ไอ้ยงกุกถอดเสื้อตัวเองโยนทิ้ง
มันจิกหัวผมให้เชิดหน้าขึ้น ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอ ความขยะแขยงตั้งงแต่ครั้งแรกที่ถูกสัมผัสแล่นลิ่วขึ้นมา
ผมทุบตีแผ่นอกมัน
“ไอ้เชี่ย! ขยะแขยง...หยุดนะ”ผมบอก
มันเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผมยิ้มๆ
“มึงรู้มั้ย ว่าตัวมึงโครตเหม็นกลิ่นสาบหมาเลยว่ะ”ผมกัดปากอย่างเจ็บใจ
“งั้นก็กลิ่นเดียวกับมึงนะสิ เพลี๊ยะ!”ผมโดนมันตบหน้าหัน
“ปากดียังงี้แสดงว่ายังมีแรงสินะ
งั้นก็อย่าเพิ่งสลบหละ เดี๋ยวกูจะไม่สนุก”
“อึก อย่า!!! โอ้ย!”พูดจบมันก็จิกหัวผมไว้อีกครั้ง
ก่อนจะก้มลงขบกัดที่ต้นคอของผม ฟันคมของมันกดลงบนผิวเนื้อ ผมเจ็บจนน้ำตาซึมออกมา
มันไม่ได้ทำแค่ครั้งเดียว แต่มันยังทำแบบนี้เลื่อนลงไปเรื่อย ทั้งหัวไหล่ ต้นแขน
หน้าอก และหน้าท้องของผมเต็มไปด้วยรอยกัดของมัน
“ไอ้เชี่ย! เจ็บ พอแล้ว”ผมบอก มันเงยหน้าจ้องมองผมอีกครั้ง
“หึ มึงรู้ตัวรึเปล่า ว่าเมิงกำลังอ้อนวอนกูอยู่”ใช่ผมกำลังอ้อนวอนมัน
ทำไมมันไม่ยิงผมทิ้งซะเลยนะ ทำแบบนี้มันทรมานซะยิ่งกว่า
ไอ้ยงกุกลุกออกจากตัวผม
มันกำลังจะถอดกางเกงผมออก ผมใช้แรงที่มีอยู่ครั้งสุดท้ายยกเท้าขึ้นถีบมัน
ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นหนี แต่แล้วหัวผมก็ถูกกระชากหงายหลัง
“มึงจะหนีไปไหน!”มันพูดเสียงเหี้ยม ก่อนจะเหวี่ยงผมลงกระแทกพื้น
กางเกงของผมถูกถอดออกอย่างง่ายดาย มันจับผมคว่ำหน้าลง กดหน้าผมแนบกับพื้น
“เมิงทำให้กูโมโหเองนะ
งั้นมึงก็รับความเจ็บปวดไปเต็มๆหละกัน”มันบอก
ผมหันกลับไปมองมัน มันใช้มือเดียวถอดกางเกงตัวเอง จับแกนกายที่ขยายใหญ่ขึ้นมา
ก่อนจะยกสะโพกผมขึ้น ผมเบิกตากว้าง
“อย่านะ! อย่า!!!...”ผมร้องห้าม
มันแสยะยิ้มจ้องมองช่องทางด้านหลังของผม ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
“อึก! โอ้ยยย!!!”ผมร้องเสียงหลง
เมื่อมันยัดแกนกายของมันเข้ามา ความเจ็บปวดแล่นลิ่ว รู้สึกถึงการฉีกขาด
น้ำตาผมไหลอาบแก้ม
“ฮึก...ไอ้เหี้ย....”ผมสบถด่า
และยังไม่ทันได้ตั้งตัว
มันก็เริ่มขยับทันที ผมเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว ร่างกายเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ผมกัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด
“โอ้ย!”ทุกครั้งที่มันขยับ ผมก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบ ความเจ็บปวดทำให้ผมอยากจะฆ่ามันเหลือเกิน
“เจ็บสะใจดีมั้ยหละ
ชอบไหมแบบนี้”มันแกล้งถามผม ผมได้แต่กำมัดแน่น
ไม่สามารถจะทำอะไรมันได้จริงๆ
“อึก อ้าา!!!....”มันเอื้อมมือมาจับส่วนนั้นของผมเอาไว้
ก่อนจะชักรูดให้อย่างสงเคราะห์ แต่มันไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บที่ด้านหลังของผมได้เลย
“ร้องออกมาสิ
ครางออกมาอีก”มันสั่ง ผมกัดปากแน่นไม่ยอมทำตามมันง่ายๆหรอก
“กูบอกว่าให้ร้องออกมา!”มันกระชากหัวผมแหงนขึ้นอย่างแรง
“อึก อื้อออ....”ผมเจ็บจนต้องร้องออกมา เป็นเหยียดยิ้มอย่างสะใจ นี้ผมไปทำอะไรให้มันกัน
มันถึงต้องทำกับผมขนาดนี้
“อ้า...เมิงนี้สุดยอดเลยว่ะ”ผมได้ยินเสียงครางอย่างพอใจของมัน ยิ่งได้ยินผมก็ยิ่งรู้สึกขยะแขยง
น้ำตาเจิ่งนองใบหน้า มันกระแทกเข้ามาในตัวผมไม่ยั้ง
มือของมันก็ชักรูดแกนกายของผมไปด้วย
ช่องทางด้านหลังที่เจ็บแสบ
เริ่มมีความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมา ผมเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับมันด้วย
แกนกายที่ถูกมันชักรูดเริ่มขยายใหญ่ขึ้น ผมยกสะโพกขึ้นนิดนึงเพื่อตอบรับแกนกายของไอ้ยงกุก
“เป็นเด็กดีอย่างนี้สิถึงจะน่ารัก”มันว่า ผมกัดฟันแน่น รู้สึกเกลียดตัวเองที่ดันไปตอบรับสัมผัสของมันได้
แต่ก็ยังยอมให้มันกระแทกเข้ามาไม่หยุด
“อ้า....อ๊า....”ผมเผลอครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ไอ้ยงกุกก้มลงมากดจูบแผ่นหลังของผม
ก่อนที่มันจะกระแทกถี่รัวเร็วขึ้น มือของมันก็ชักรูดแกนกายผมเร็วขึ้นไปด้วย
ผมกดใบหน้าลงแนบกับพื้น
“อึก อ้า...อ๊า....”ผมครางออกมาไม่เป็นภาษา ก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มมือมัน
มันแสยะยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงน้ำเหนียวข้นถูกฉีดเข้ามาข้างในตัว
“แฮ่กๆ”ผมและมันหอบหายใจ สิ่งสุดท้ายที่ผมรับรู้คือรอยยิ้มเย้ยยันของมัน
และแล้วสติของผมก็ดับวูบลง...
**********
[Bang Yong Gook]
“ฮัลโหล...
เรียบร้อยไหม พวกมึงดูแลที่นั้นให้ดี กูอาจจะเข้าไปดูเองบ้าง”ผมกดวางสายโทรศัพท์หลังจากสั่งงานลูกน้องเรียบร้อยแล้ว
ธุรกิจของผมมีมากมาย ล้วนแต่เกี่ยวกับยาเสพติด การพนันและสิ่งผิดกฎหมายทั้งนั้น
ผมยืนพิงระเบียงห้องนอนมองท้องฟ้าสีดำสนิท
บุหรี่ในมือยกขึ้นสูบก่อนจะพ้นควันสีขาวออกมา
ผมโยนบุหรี่ในมือทิ้งแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง ร่างที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่ได้สติ
และคาดว่าคืนนี้ก็ยังไม่ได้สติแน่
ผมเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้น
สำรวจมองเรือนร่างที่มีแต่รอยแดงช้ำด้วยฝีมือของผมและจากการชกต่อย
ผมเหยียดยิ้มที่มุมปากสมเพศมัน ไอ้ฮิมชานสลบไปหลังจากที่ผมข่มขืนมันเสร็จ
จริงๆแล้วที่บอกว่าตัวมันเหม็นกลิ่นสาบหมานั้นผมโกหก ตัวไอ้ฮิมชานหอมมาก
มากจนทำให้ผมคลั่งเลยทีเดียว และตอนนี้กลิ่นหอมของมันก็ยังติดจมูกผมอยู่เลย
ผมหยิบเชือกมามัดมือมันกับหัวเตียง
เพื่อมันตื่นขึ้นมาแล้วคิดหนี ผมเดินไปนั่งลงบนโซฟา คว้าแก้วเหล้ามากระดกใส่ปาก
สายตาก็จ้องมองมันที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าสวยที่ดูสงบเวลาหลับ แต่ปากจัดเวลาตื่น
ผมยกยิ้มออกมา
“มึงเป็นนักโทษของกู คิมฮิมชาน....”
**********
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น