ณ วันงานแต่งตั้งผู้นำตระกูลตระกูลสายลมคนใหม่….
[Kim Him Chan]
ภายในห้องโถงกว้างทางเดินปูด้วยพรมสีแดง
บรรดาบอดี้การ์ดต่างยืนเรียงเป็นแถวตลอดสองฝั่ง
ผมก้าวเดินอยู่บนพรมแดงอย่างเป็นสง่า ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่ผม
ผมมองเห็นไอ้ยองแจกับไอ้จงออบยืนส่งยิ้มมาให้พร้อมกับโบกไม้โบกมือทักทาย
เห็นแล้วผมก็ต้องหลุดขำออกมา ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นฮยอนอาที่ทำให้ผมต้องแปลกใจเพราะเธอมาร่วมงานนี้ด้วย
เธอฉีกยิ้มมาให้ ผมจึงส่งยิ้มกลับไปให้เธอ
ที่ปลายสุดของพรมแดงนั้นมีร่างของพ่อผมยืนอยู่
สร้อยคอรูปสายลมที่ดูแตกต่างจากทุกคนในตระกูลบ่งบอกถึงตำแหน่งผู้นำ
และวันนี้ผมกำลังจะได้รับมันมา ผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพ่อ พ่อส่งยิ้มมาให้ผม
“พ่อภูมิใจในตัวแกมากฮิมชาน
แกกู้ชื่อเสียงของตระกูลเรากลับมา และแกยังช่วยตระกูลสายลมของเราไว้
ตอนนี้ก็คงถึงเวลาที่แกควรจะสืบทอดตำแหน่งนี้ไปจากพ่อได้ซักที”ผมฉีกยิ้มบางๆให้กับพ่อ ทั้งๆที่ผมควรจะรู้สึกยินดีในคำชื่นชมนั้น
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเศร้าใจแปลกๆ
“แกจะให้คำมั่นสัญญาได้ไหมว่าจะเป็นผู้นำที่ดี
จะปกป้องและปกครองตระกูลสายลมอย่างสุดกำลัง”
“ผม คิม ฮิมชาน
จะขอปกป้องและปกครองตระกูลสายลมอย่างสุดกำลัง และจะเป็นผู้นำที่ดี”ผมกล่าวให้คำมั่นสัญญา พ่อพยักหน้าอย่างพอใจ
“เอาหละ
ต่อไปพ่อก็จะขอหมอบสัญลักษณ์ของผู้นำตระกูลให้แก”พูดจบ
พ่อก็ถอดสร้อยคอออกจากคอของตัวเอง ผมเองก็ถอดสร้อยคออันเก่าออกจากคอเช่นกัน
ก่อนที่จะยื่นมือออกไปรับสร้อยคอเส้นใหม่จากพ่อมา
พิธีตอนนี้ศักสิทธิ์มาก
ทุกสายตาจ้องมองด้วยความยินดี ร่วมถึงแม่ของผมที่กำลังจ้องมองผมด้วยความปราบปลื้ม
ผมรับสร้อยคอมาสวมที่คอ
แต่แล้วก็เกิดปัญหา...เมื่อผมดันติดล็อกสร้อยคอที่ด้านหลังไม่ได้
“อ๊ะ!”ผมเริ่มขมวดคิ้ว เมื่อพยายามติดเท่าไหร่ก็ติดไม่ได้ซักที
ทุกสายตาก็เอาแต่จ้องมองมาที่ผม
“มีปัญหาอะไรรึเปล่าฮิมชาน”พ่อเอ่ยถามพร้อมกับมองผมที่พยายามจะติดล็อกสร้อยคอ
“อ่อ ป เปล่าครับ...”ผมบอก
“ผมช่วยนะครับ”จู่ๆบอดี้การ์ดคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆก็เสนอตัวขึ้น
ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยติดล็อกสร้อยคอที่ด้านหลังให้ผม ผมขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ
แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะผมเองวันนี้ก็คงติดเองไม่ได้แน่
บอดี้การ์ดคนที่เสนอตัวเข้ามาช่วยผม
เขาทำให้ผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจยังไงไม่รู้
เพราะเขาสวมแว่นตากันแดดสีดำและยังสวมมาร์กสีดำปกปิดใบหน้า
แถมผมยังรู้สึกคุ้นหน้าเขายังไงไม่รู้
แต่ก็อาจเป็นเพราะเขาเป็นบอดี้การ์ดอยู่ในตระกูลของผม
เรื่องที่จะเคยเห็นหน้าก็คงไม่แปลก
“เรียบร้อยแล้วครับ”บอดี้การ์ดบอก ก่อนจะถอยมายืนข้างๆผม
“ขอบใจน่ะ”ผมหันไปบอก ก่อนที่เสียงปรบมือจากทุกคนจะดังขึ้น
นี้ถือเป็นการสิ้นสุดพิธีส่งหมอบตำแหน่งแล้ว
ตอนนี้ผมคือผู้นำตระกูลสายลมคนปัจจุบัน
“แกร๊ก!”เสียงบางอย่างดังขึ้นที่ข้างๆหัวผม ผมค่อยๆหันไปมองก่อนจะต้องเบิกตากว้าง
“กรี๊ดดดด!”เสียงกรีดร้องจากแขกในงานดังขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มชุลมุน
อีจุนรีบเข้ามาป้องกันพ่อไว้
บรรดาบอดี้การ์ดที่เริ่มรู้ตัวแล้วกำลังจะชักปืนออกมา
แต่จู่ๆก็มีพวกคนที่ใส่ชุดดำสวมมาร์กสีดำปกปิดใบหน้าปรากฏตัวขึ้น
พวกมันยกปืนจ่อที่หัวของบอดี้การ์ดและแขกในงานไว้
“ถ้าพวกมึงยังไม่อยากให้ผู้นำตระกูลคนใหม่ตายก็อย่าขยับ!”ไอ้บอดี้การ์ดที่อยู่ตรงหน้าผมตระโกนสั่ง มันถือปืนจ่อที่หัวของผมอยู่
ทั้งบอดี้การ์ดและแขกในงานที่กำลังจะแตกตื่นจึงหยุดนิ่ง
ผมจ้องมองเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
นี้มันเกิดอะไรขึ้น! คนพวกนี้เป็นใคร!
“ไม่ได้เจอกันนานนะเมียสุดที่รัก”ไอ้บอดี้การ์ดที่ถือปืนจ่อหัวผมอยู่พูดขึ้น ผมจ้องมองมันอย่างงุนงง
มันเรียกใครว่าเมียกัน ผมงั้นหรอ....
แล้วในที่สุดมันก็ยอมถอดแว่นกับมาร์กที่ปกปิดใบหน้าอยู่ออก
ผมถึงกับตาโตด้วยความตกตะลึง
“อ ไอ้ยงกุก.....!”
“หึ
คิดว่าจะจำชื่อผัวตัวเองไม่ได้ซะแล้ว”มันยกยิ้ม
“โอ้ยย! มึงจะทำอะไรว่ะ”ไอ้ยงกุกกระชากตัวผมไปล็อกไว้
มันยังคงจ่อปืนมาที่หัวของผม
“กูก็มาชำระหนีแค้นทั้งหมดไง
วันนี้ไม่มึงก็กูที่ต้องตายไปข้างหนึ่ง!”มันประกาศกร้าว
ผมเห็นไอ้ยองแจกับไอ้จงออบมีสีหน้าตกใจ
พวกมันโดนลูกน้องไอ้ยงกุกเอาปืนจ่อหัวไว้ทำให้ขยับไปไหนไม่ได้
และฮยอนอาที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
“แก้แค้นงั้นหรอ?
นายมาที่นี้วันนี้ก็เพื่อแก้แค้นให้จบสินะ”เป็นพ่อผมเองที่พูดขึ้น
พ่อดูไม่มีอาการหวาดหวั่นเลยซักนิด ไอ้ยงกุกหันไปมองก่อนจะเสยะยิ้ม
มันเลื่อนปืนไปจ่อที่พ่อผมแทน
“อย่านะไอ้ยงกุก! อึ๊ก!”ผมจะปัดมือมันข้างที่ถือปืน
แต่ไอ้ยงกุกบีบคอผมไว้
“คนแรกที่กูจะฆ่าก็คือพ่อมึงแล้วคนต่อมาก็คือมึงไอ้ฮิมชาน!”
“นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะยงกุก
นายกำลังทำสิ่งที่ผิดพลาดอยู่แต่นายไม่รู้ตัว”พ่อผมพูด
“ผิดพลาดงั้นหรอ?
มึงกลัวตายหละสิ”ไอ้ยงกุกบอก
ในแววตามีแต่ความโกรธแค้น
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ
นายไม่เข้าใจยงกุก ฉันไม่ได้กำลังกลัวตายซักนิด แต่นายกำลังทำผิดพลาดอยู่จริงๆ
ทุกอย่างที่นายทำมันจะส่งผลถึงตัวนายเอง
เรื่องราวความแค้นในอดีตนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด”ไอ้ยงกุกยกยิ้มเหมือนเป็นเรื่องตลก
แต่ผมกลับรู้สึกว่าสิ่งที่พ่อพูดเหมือนมีอะไรบ้างอย่าง
ผมมองพ่อที่กำลังพูดกับไอ้ยงกุก
แต่ฉับพลันสายตาผมก็เหลือบไปทาง ฮยอนอา เธอกำลังส่งซิกบางอย่างให้กับผม
ก่อนที่เธอจะหยิบปืนมาถือไว้ ผมพยักหน้าให้เธอ
“หึ
เรื่องเข้าใจผิดงั้นหรอ มึงเลิกพล่ามได้แล้ว! ยังไงวันนี้มึงก็ต้องตาย
ตระกูลมึงก็ต้องถูกทำลายเหมือนตระกูลกู!”ไอ้ยงกุกทำท่าจะเหนี่ยวไกปืน
ผมรีบเข้าแย้งปืนมันทันที
“เห้ย!”ไอ้ยงกุกยื้อแย้งปืนกับผม และนี้เหมือนเป็นชนวนเริ่มต้นการต่อสู้
“ปัง!”ฮยอนอายิงลูกน้องไอ้ยงกุก ก่อนที่บอดี้การ์ดของฝ่ายผมจะหยิบปืนออกมายิงบ้าง
ตอนนี้ฝ่ายบอดี้การ์ดของผมกับฝ่ายลูกน้องของไอ้ยงกุกจึงเปิดศึกกัน
“ตุบ! ครืดดด....”ปืนที่ผมกับไอ้ยงกุกกำลังยื้อแย้งกันหล่นลงพื้น
ก่อนจะกระเด็ดไปไกล
“เพลี๊ยะ!”ไอ้ยงกุกตบผม
“คุณฮิมชาน!”อีจุนทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่แล้วก็ปรากฏใครคนหนึ่งเข้ามาขวางไว้
ผมทันเห็นว่าผู้ชายคนนั้นก็คือจีโอ อีจุนกับจีโอจึงเริ่มสู้กัน
ก่อนที่ผมกับไอ้ยงกุกจะเริ่มสงครามกันบ้าง
“คิดจะสู้กับกูหรอไอ้ฮิมชาน
มึงจำได้ไหมครั้งแรกที่เราสู้กันผลมันเป็นยังไง”ไอ้ยงกุกพูด
ผมจำได้ดีถึงครั้งแรกที่ผมสู้กับมัน ถึงผมจะแพ้แต่วันนี้ผมไม่ยอมแพ้มันแน่
เพราะตอนนี้ผมคือผู้นำของตระกูล และมันคือผู้บุกรุกที่คิดจะมาทำลายตระกูลของผม
“เลิกพูดมากแล้วเข้ามาดีกว่า
มึงอยากฆ่ากูมากไม่ใช่หรอ”ผมบอก ไอ้ยงกุกดูโมโหขึ้นมาทันที
“งั้นมึงก็เตรียมตัวตายได้เลย!”
[Yoo Young Jae]
“ปัง!ปัง!ปัง!”เสียงปืนยิงโต้ตอบกันดังสนั่น
ทุกอย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด ผมกับไอ้จงออบแย้งปืนไอ้คนที่ถือปืนจ่อหัวพวกเราไว้
“ปัง!”ผมยิงเข้าแสกหน้าของพวกมัน
“ไอ้จงออบ...มึงไปช่วยแขกในงานก่อนเดี๋ยวจะโดนลูกหลงไปด้วย”
“ครับ”ผมสั่ง ไอ้จงออบพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งจากไป
ผมมองไปที่ไอ้ฮิมชาน
มันกำลังสู้ตัวต่อตัวกับไอ้ยงกุกด้วยมือเปล่า แต่ดูท่าเหมือนมันจะสู้ไม่ไหว
เพราะผมเห็นมีแต่มันที่ถอยหลังหนี ผมคิดว่าผมควรจะเข้าไปช่วยมัน
ก่อนที่มันจะโดนไอ้ยงกุกฆ่าตาย
“ปัง!ปัง!ปัง!ปังๆๆๆ”
ผมกำลังจะวิ่งไปช่วยไอ้ฮิมชาน
แต่แล้วเสียงปืนที่ถูกยิงรัวขึ้น ผมรีบก้มลงหมอบ
ร่างของบอดี้การ์ดหลายคนล้มลงเลือดสาดกระเซ็นเต็มพื้น
มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งล้มลงนอนตายอยู่ข้างหน้าผม ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ก่อนจะเงยหน้ามองสิ่งที่เกิดขึ้น
“ย้ากก...ปัง!ปัง!ปังๆๆๆๆ”ร่างของใครคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ท่ามกลางการต่อสู้
ปืนในมือยิงสาดใส่ทุกคนอย่างบ้าคลั่ง
“ไอ้เซโล่!”ผมพูดชื่อของไอ้คนคนนั้นออกมา ไอ้เซโล่ตอนนี้ดูเหมือนคนกำลังคลุ้มคลั่ง
มันยิงใส่ทุกคนอย่างไม่เลือกหน้า ผมคิดว่านี้ต้องเป็นอาการของโรคมันแน่นอน
ผมจ้องมองมันที่ถือปืนยิงใส่ทุกคน
จู่ๆผมก็รู้สึกผิดขึ้นมา ที่มันต้องเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งมาจากผมรึเปล่านะ
“ไอ้ยองแจมึงอยู่ไหน!”ผมรีบหดหัวเข้าที่หลบกำบังทันที ไอ้เซโล่มันกำลังตามหาผมอยู่!
“ไอ้ยองแจ! ปัง!ๆๆๆ”เสียงมันเรียกหาผมสลับกับเสียงปืนที่ยิงรัว
จู่ๆน้ำตาของผมก็เอ่อล้นออกมา น้ำเสียงนั้นของไอ้เซโล่บ่งบอกว่ากำลังโหยหาผมแค่ไหน
“ไอ้ยองแจ!”หัวใจของผมบีบรัด ผมเงยหน้าขึ้นมองดูมันอีกครั้ง มันมองหาผมไปทั่ว
แววตานั้นเศร้าหมอง ความรู้สึกสงสารเอ่อล้นขึ้นมาเต็มหัวใจ
นี้ผมปล่อยให้มันต้องทุกมรมานขนาดนี้เลยหรอ
“ไอ้ยองแจ!”
“ไอ้เซโล่...”ผมตัดสินใจออกไปหามัน แต่พอออกไปปุ๊บผมก็ต้องหาที่หลบปั๊บ
“ปัง!ปัง!ปังๆๆๆ”มันยังคงยิงปืนรัวใส่ทุกคนอยู่
แม้กระทั่งผมก็ต้องหลบลูกกระสุนของมัน ไอ้เซโล่เริ่มดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้
ผมตะโกนเรียกมันหลายครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ยิน
ผมได้แต่มองดูมันจากที่หลบกำบัง
ผมจะทำยังไงดี ขืนปล่อยไว้แบบนี้ ไอ้เซโล่ต้องคลั่งหนักขึ้นแล้วยิงทุกคนที่นี้ตายหมดแน่
ผมต้องออกไปห้ามมัน แต่ผมจะห้ามมันได้ยังไง.....
[Moon Jong Up]
หลังจากวิ่งแยกออกมาจากพี่ยองแจ
ผมก็ช่วยป้องกันแขกในงานให้ไปที่ทางออกด้านหลัง ตลอดทางพบแต่พวกที่ใส่มาร์กปิดหน้า
ผมยิงใส่พวกมันเพื่อป้องกันคนอื่นและตัวเอง
“ไปต่อเร็วครับ!”ผมเอ่ยบอก ทุกคนลุกขึ้นเดินอีกครั้ง หลังจากผมสั่งให้หาที่หลบ
“ปังๆๆ!!!”เสียงปืนดังไล่หลังมา ผมหันกลับไปมองก่อนจะต้องเบิกตากว้าง เมื่อพบกับพี่แดฮยอน....!
ร่างของบอดี้การ์ดที่อยู่แถวนั้นล้มลงกับพื้น
พี่แดฮยอนเงยหน้าขึ้นมา สายตานั้นสบเข้ากับสายตาผมพอดี พี่แดฮยอนทำตาโต
“จงออบ!”พี่แดฮยอนตระโกนเรียกชื่อของผม ความกลัวเกาะกุมจิตใจทันที
พี่แดฮยอนกำลังจะเดินเข้ามาหาผม
“ทุกคนรีบวิ่งเร็ว!”ผมเอ่ยสั่ง ทุกคนวิ่งตามที่ผมบอกพร้อมกับผมที่วิ่งไปด้วย
พี่แดฮยอนชะงักจ้องมองผมที่วิ่งหนี ก่อนจะวิ่งไล่ตามมา ผมจะทำยังไงดี! พี่แด ฮยอนต้องฆ่าทุกคนแน่ๆ
ผมพาทุกคนวิ่งหนีมาหลบในห้องๆหนึ่ง
เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง
ใบหน้าของทุกคนซีดเผือดเพราะกลัวตาย หัวใจผมเต้นรัวแรง เหงื่อผุดออกมาเต็มหน้าผาก
มือกระชับปืนแน่น
เสียงฝีเท้าย้ำเดินอยู่กับที่เหมือนกำลังสับสนเพราะตามหาผมไม่เจอ
ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะค่อยๆเดินจากไป ผมค่อยๆแง้มประตูเปิดออก เห็นแผ่นหลังของพี่แด
ฮยอนเดินออกไปไกลแล้ว ขอโทษนะครับพี่แดฮยอน แต่ผมไม่ต้องการให้พี่ทำร้ายใครอีก
และผมก็ไม่ต้องการทำร้ายพี่ด้วย
“ทุกคนไปต่อเถอะครับ”
[Kim Him Chan]
“พลั๊ก!...พลั๊ก! พลั๊ว!”ผมกับไอ้ยงกุกแลกมัดกันไปมา
มันว่องไวมากแถมพละกำลังยังมีมากกว่าผมหลายเท่า
ผมเบี่ยงตัวหลบหมัดของมันก่อนจะต้องก้าวถอยหลังหนีการจู่โจมที่รุนแรง
“อย่าเอาแต่หนีสิ
มึงเป็นคนท้ากูสู้ไม่ใช่หรอ”มันพูด ผมกัดปากอย่างเจ็บใจ
ก่อนจะพุ่งเข้าใส่มันด้วยความเร็ว
ผมปล่อยหมัดออกไป
ไอ้ยงกุกเบี่ยงตัวหลบ ผมยกเท้าขึ้นถีบมันเต็มแรง ไอ้ยงกุกถึงกับเซถอยไปหลายก้าว
“หึ
กูก็กำลังสู้อยู่นี้ไง ไม่งั้นมึงจะโดนตีนกูไปเต็มๆหรอ”ผมบอก
คำพูดของผมยิ่งไปกระตุ้นโทสะในตัวไอ้ยงกุกมากขึ้น มันพุ่งเข้าใส่ผม
“ผลั๊ว! ผลั๊ก! ผลั๊ว!”ผมกับมันสู้กันอย่างดุเดือด
“ปัง!ปัง!ปัง!”ลูกกระสุนเฉียดเราทั้งคู่ไปมา
แต่เราทั้งคู่ก็ยังไม่มีใครเป็นอะไร สิ่งที่สนใจในตอนนี้คือการต่อสู้ตรงหน้า
จีโอกับอีจุนยังคงสู้กันอยู่ถัดจาดผมกับไอ้ยงกุกไป
ทั้งคู่ฝีมือสูสีจนดูไม่ออกว่าใครจะแพ้จะชนะ
“พลั๊ก!”ผมโดนหมัดของไอ้ยงกุกเต็มๆ จนเซล้มลงกับพื้น เลือดไหลออกมาจากมุมปาก
ผมยกมือขึ้นจับปากของตัวเอง
“ฝีมือมึงยังเท่าเดิมเลยนะไอ้ฮิมชาน
อ่อนแอยังไงก็ยังอ่อนแออยู่อย่างเดิม”ผมหันไปมองหน้ามันด้วยความโกรธเคือง
ไอ้ยกุกแสยะยิ้มเดินเข้ามาหาผม
“อึ๊ก!”มันนั่งคร่อมลงมาก่อนจะใช้มือบีบคอผม ผมจับมือมันไว้ก่อนจะดิ้นรน
มันกดสายตาลงมาจ้องมองใบหน้าผม
“มึงมันสมควรตายไอ้ฮิมชาน
ความแค้นระหว่างกูกับมึงจะต้องจบลงในวันนี้”มันพูดพร้อมกับมือที่ออกแรงบีบมากขึ้น
ผมนิ่วหน้าเพราะขาดอากาศหายใจ พยายามแกะมือมันออกจากคอแต่ก็ไม่สำเร็จ
แต่ในทันใดนั้นหางตาของผมก็เหลือบไปเห็นปืนที่ผมกับไอ้ยงกุกยื้อแย้งกันตอนแรกแต่กระเด็ดล่วงหล่น
นอนอยู่ห่างจากตัวผมอยู่พอสมควร
ผมยื่นมือออกไปจะไปคว้ามันมา
แต่เอื้อมเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึง แรงบีบที่คอก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมจะขาดอากาศหายใจตายอยู่รอมร่อ....
อีกนิดเดียว......อีกนิดเดียว......ผมได้แต่คิดอยู่ในใจ
ปลายนิ้วแตะได้แค่ปลายกระบอกปืน ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอ ผมมองไม่เห็นปืนอีกต่อไป
นี้ผมจะต้องตายด้วยน้ำมือของไอ้ยงกุกจริงๆใช่ไหม.....
[Yoo Young Jae]
“ปัง!ๆๆๆๆ”ไอ้เซโล่ยังไม่หยุดกระหน่ำยิง
ผมหาจังหวะเข้าไปหามันไม่ได้เลย แถมยังต้องคอยยิงปืนใส่ไอ้พวกที่เร่งปืนมาหาผมอีก
“ไอ้เซโล่!”ผมตระโกนเรียกมันอีกครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ยิน
จะแสดงตัวออกไปก็กลัวว่าจะโดนลูกกระสุนปืนของมัน
ตอนนี้มีคนบาดเจ็บและตายจำนวนมากจากฝีมือไอ้เซโล่
ทั้งบอดี้การ์ดของฝ่ายตระกูลสายลม
ทั้งแขกที่มาร่วมงานหรือแม้แต่ลูกน้องฝั่งมันเองที่พลอยโดนลูกหลงไปด้วย
เพราะไอ้เซโล่เล่นยิงไม่เลือกหน้า ถ้าขืนผมยังไม่ออกไปห้ามมันตอนนี้
มีหวังทุกคนต้องตายมากขึ้นไปอีก และผมยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้
ผมมองหาจังหวะที่จะเข้าไปถึงตัวไอ้เซโล่ได้
แต่แล้วสายตาผมก็ไปปะทะเข้ากับร่างของใครคนหนึ่งที่กำลังถือปืนจ่อไปที่ไอ้เซโล่
“พี่แจบอม!”ผมเบิกตากว้างมองปืนในมือพี่แจบอมสลับกับไอ้เซโล่ที่ยังคงกระหน่ำยิง
ผมไม่รู้ว่าพี่แจบอมมาที่นี้ได้ยังไง พวกตำรวจก็เริ่มบุกเข้ามาที่นี้
และตอนนี้พี่แจบอมกำลังจะยิงไอ้เซโล่!
“ไม่! อย่านะ!”
“ปัง!”ผมพุ่งตัวออกไปทันที เหมือนเวลาหมุนช้าลง พี่แจบอมเมื่อเห็นผมก็มีสีหน้าตกใจแต่มันสายไปแล้ว
ลูกกระสุนถูกยิงออกมาแล้ว ผมพุ่งตัวเข้าไปหาไอ้เซโล่
ไอ้เซโล่หันหน้ามาพอดี
มันเห็นผมแล้วและมันกำลังจะฉีกยิ้มออกมา
แต่แล้วลูกกระสุนกลับพุ่งเข้าใส่กลางลำตัวของมัน เลือดพุ่งออกมาจากบาดแผล
ผมเบิกตากว้าง ไอ้เซโล่ที่ยังมองผมอยู่กำลังจะล้มลง ผมเข้าไปรับตัวของมันไว้
“ไอ้เซโล่! ไอ้เซโล่! มึงอย่าเป็นอะไรนะ”ผมพูดน้ำตาคลอ
ไอ้เซโล่นอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ผมเข้าไปช่วยมันไว้ไม่ทัน มันโดนยิง
“ไอ้ยองแจ...”ไอ้เซโล่เอ่ยเรียกชื่อผม มันจ้องมองใบหน้าผมเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
ก่อนจะกระอักเลือดออกมา
“ไอ้เซโล่ กูขอโทษ ฮือ....กูขอโทษที่ทิ้งมึงไป
มึงอย่าเป็นอะไรนะ...”ผมร้องไห้บอก
พยายามกดแผลห้ามเลือดให้มัน
“ไอ้...ยองแจ มึง...กลับมา...หากูแล้ว....”มันพยายามพูด
“มึงอย่าเพิ่งพูดอะไรนะไอ้เซโล่
กูจะพามึงไปโรงพยาบาล”ผมห้ามัน
“แกร๊ก!”เสียงบางอย่างดังขึ้นที่เหนือหัว ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะต้องตาโต
“ถอยออกมายองแจ
พี่จะฆ่ามัน”พี่แจบอมถือปืนจ่อมาที่ไอ้เซโล่
“ไม่! พี่ห้ามฆ่าไอ้เซโล่นะ”ผมกอดไอ้เซโล่แน่น
“แต่มันเป็นคนเลว
มันทำธุรกิจมืด และมันยังฆ่าคน ยองแจจะปกป้องมันทำไม!”
“เพราะผมรักมัน!
ไอ้เซโล่คือคนรักของผม ตลอดเวลาที่คบกันมา ผมทำร้ายมันมาตลอด
แต่มันก็ยังรักผมเพียงคนเดียว ผมขอโทษพี่แจบอมที่หลอกใช้พี่
แต่ผมยอมปล่อยมือจากไอ้เซโล่ไม่ได้อีกแล้ว...”ผมบอกด้วยสายตาปวดร้าว
พี่แจบอมดูมีสีหน้าตกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บปวด
“ยองแจเลือกมันใช่ไหม....”พี่แจบอมเอ่ยถาม
“ครับ
ผมเลือกไอ้เซโล่ และผมจะไม่มีวันปล่อยมือไปจากไอ้เซโล่อีก”ผมตอบ
พี่แจบอมค่อยๆลดปืนในมือลง
“ไอ้ยองแจ....”เสียงไอ้เซโล่เอ่ยเรียกผม ผมก้มลงมองดูมัน มันยังมีสติอยู่
“ไอ้เซโล่แข็งใจไว้นะ
กูจะพามึงไปโรงพยาบาล”ผมบอก ไอ้เซโล่ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของผม
“กู...รักมึงนะ”มันพูดพร้อมกับฉีกยิ้มให้ ก่อนที่มันจะค่อยๆหลับตาลง
มือของมันที่ลูบใบหน้าของผมล่วงลงกับพื้น ผมเบิกตากว้างหัวใจกระตุกวูบ
“ไอ้เซโล่....ไอ้เซโล่.....ไอ้เซโล่!”ผมพยายามเขย่าตัวเรียกมัน แต่มันก็ไม่ตอบอะไรกลับมา
ผมรู้สึกว่าร่างกายชาไปหมด ไอ้เซโล่ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว.....
“ฮือ....ไอ้เซโล่....มึงอย่าตายนะ
ไอ้เซโล่.....”ผมร้องไห้โฮออกมา
เขย่าตัวไอ้เซโล่อย่างบ้าคลั่ง มันจะต้องไม่ตาย มันจะต้องไม่ทิ้งผมไป
ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์กลับมาหามันแล้ว มันจะต้องอยู่กับผม
“ฮือ....ไอ้เซโล่...ฟื้นขึ้นมานะ
ฮือ.....”พี่แจบอมได้แต่ยืนดูผมที่เอาแต่เขย่าตัวเรียกไอ้เซโล่ด้วยสายตาเจ็บปวด
ผมโอบกอดร่างของไอ้เซโล่ไว้ ขอร้อง....หากสวรรค์มีจริง
อย่าเพิ่งเอาไอ้เซโล่ไปจากผมเลย....
[Kim Him Chan]
สติของผมใกล้จะดับวูบ
ภาพเบื้องหน้ากลายเป็นสีดำ ผมกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย...
แต่แล้วจู่ๆมือของไอ้ยงกุกที่บีบคอผมก็ค่อยๆผ่อนแรงลง
มันผ่อนแรงที่มือลง จนกระทั่งเอามือออกจากคอของผม
“แค่กๆ แฮ่กๆๆ”ผมทั้งไอทั้งหอบหายใจรุนแรง สายตาเริ่มกลับมามองเห็นทุกอย่างชัดดังเดิม
ความรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านพ้นความตาย ผมจ้องมองหน้าไอ้ยงกุกด้วยความงุนงง นี้มันเกิดอะไรขึ้น
มันปล่อยมือออกจากคอผมทำไม
ไอ้ยงกุกกำลังจ้องมองผมลงมา
สายตาของมันอ่อนลงไปอย่างมากอย่างกับคนละคน แต่แววตานั้นกลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
“ทำไม...ทำไมกูถึงฆ่ามึงไม่ได้ไอ้ฮิมชาน
ทั้งๆที่มึงคิดจะทำร้ายกู ทั้งๆที่มึงหลอกหลวงกู และทั้งๆที่มึงทำลายความรักที่กูมีให้มึง
แล้วทำไมกูถึงฆ่ามึงไม่ลง!”ไอ้ยงกุกพูดเหมือนตัดพ้อ
“ไอ้ยงกุก....”ผมเรียกชื่อของมัน ตาสบตาซึ่งกันและกัน
ในหัวใจผมเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดมากมาย
อยากจะขอโทษแต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะมัน
ถ้ามันไม่ทำร้ายผมก่อนผมก็คงไม่ต้องทำร้ายมันเหมือนกัน
และไม่ใช่มันคนเดียวที่ต้องรู้สึกเจ็บกับความรักที่พังทลายลงเพียงข้ามวัน
ผมเองก็เจ็บและเสียใจไม่น้อยไปกว่ามันเลย
“ปึก!”ผมพลักมันออกไปในขณะที่มันไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะกลิ้งไปคว้าปืนมา
ผมลุกขึ้นยืนจ่อปืนไปที่มัน ไอ้ยงกุกมองผมอย่างตกใจ
“ทุกคนหยุด! ถ้าไม่หยุดกูจะยิงไอ้ยงกุก!”ผมตะโกนสั่ง
ลูกน้องของไอ้ยงกุกทุกคนรวมถึงจีโอหันมามอง
“คุณยงกุก... พลั๊ก!
โอ้ย!”จีโอที่หันมามองไอ้ยงกุกถูกอีจุนชกเข้าเต็มหน้า
ก่อนจะต้องนิ่งค้างเพราะอีจุนถือปืนจ่อไว้ ตอนนี้ทั้งหมดในห้องโถงหยุดนิ่ง
ลูกน้องฝ่ายไอ้ยงกุกยอมทิ้งปืนลง บอดี้การ์ดฝ่ายผมจึงเป็นฝ่ายถือปืนจ่อไว้
ไอ้ยงกุกหันมองไปรอบตัว
“ไอ้ฮิมชาน...หึ
สุดท้ายมึงก็ยังคิดจะทำร้ายกูสินะ”มันพูด
แววตาเจ็บปวดจ้องมองผม
“กูขอโทษ
แต่ฐานะของกูตอนนี้คือผู้นำของตระกูล กูปล่อยให้มึงทำลายตระกูลกูไม่ได้จริงๆ”ผมบอก ไอ้ยงกุกจ้องหน้าผมนิ่ง ไม่รู้ทำไมแววตาที่มันใช้มองผมถึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด
“งั้นมึงก็ยิงกูเลยไอ้ฮิมชาน”นี้ผมฟังผิดไปรึเปล่า ไอ้ยงกุกสั่งให้ผมยิงมัน
แววตาของมันไม่มีคำว่าล้อเล่น
“มึงหมายความว่ายังไง”
“กูบอกให้มึงยิงกูไอ้ฮิมชาน”ทุกคนมีสีหน้างงงวย รวมถึงผมด้วย นี้ไอ้ยงกุกมันกำลังคิดอะไรอยู่
“มึงคิดจะทำอะไรไอ้ยงกุก
ทำไมจู่ๆถึงยอมให้กูฆ่ามึงง่ายๆแบบนี้”ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
ตอนนี้ในหัวเริ่มสับสน ไอ้ยงกุกคิดจะทำอะไรกันแน่
“ตอนแรกกูคิดจะมาที่นี้เพื่อฆ่ามึงเพราะกูโกรธมึงมาก
แต่แล้วกูก็รู้ว่ากูทำไม่ได้ ทั้งๆที่มึงทำให้กูเสียใจ แต่กูก็เลิกรักมึงไม่ได้ไอ้ฮิมชาน”หัวใจผมเต้นแรง ดวงตาวูบไหวจ้องมองไอ้ยงกุก นี้มันยังรักผมอยู่หรอ
“กูขอโทษที่กูทำร้ายมึงไอ้ฮิมชาน
ทุกอย่างมันเป็นความผิดของกูเอง ความแค้นทำให้กูมองข้ามสิ่งที่สำคัญไปก็คือมึง
จนกระทั่งกูเกือบจะฆ่ามึงด้วยมือของกูเอง กูถึงเข้าใจว่าที่กูโกรธมึงเป็นเพราะกูไม่ต้องการเสียมึงไป
แต่กูก็เกือบจะเสียมึงไปตลอดกาล
มึงยิงกูเลยไอ้ฮิมชานเพราะกูคงไม่สามารถจะทำร้ายมึงได้อีกแล้ว”
ผมไม่รู้ว่าน้ำตาของผมไหลออกมาตอนไหน
ทั้งหมดที่ไอ้ยงกุกพูดคือมันจะบอกว่ายังรักผมอยู่ใช่ไหม ผมควรจะทำยังไงต่อดี
ผมกระชับปืนในมือแน่น
เร่งไปที่หัวของไอ้ยงกุก อยากจะให้อภัยแต่ผมก็ยังมีสิ่งที่ต้องปกป้อง
น้ำตาของผมไหลอาบลงมา ไอ้ยงกุกค่อยๆหลับตาลง
“กูขอโทษไอ้ยงกุก....”
[Jung Dae Hyun]
หลังจากที่ผมวิ่งตามหาจงออบไปทั่ว
ผมก็กลับเข้ามาอยู่ท่ามกลางการต่อสู้อีกครั้ง เสียงปืนยังดังอยู่เรื่อยๆ ผมมองหาร่างของจงออบ
เพราะคิดว่าจงออบอาจจะวิ่งหนีกลับเข้ามาที่นี้
แต่แล้วสายตาผมก็ไปพบกับไอ้ยองแจที่กำลังโอบกอดร่างไอ้เซโล่ไว้
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไอ้เซโล่โดนยิง! ผมกำลังจะวิ่งเข้าไปหาไอ้เซโล่
“ทุกคนหยุด! ถ้าไม่หยุดกูจะยิงไอ้ยงกุก!”ผมหันไปมองตามเสียง
ก่อนจะพบว่าไอ้ฮิมชานถือปืนจ่อไอ้ยงกุกไว้ ผมตกใจมากกว่าเดิม
ทุกคนยอมหยุดการต่อสู้ตรงหน้า
ลูกน้องฝ่ายผมทิ้งอาวุตลงกับพื้นก่อนจะถูกพวกบอดี้การ์ดควบคุมตัวไว้
ผมรีบหาที่หลบทันที
ตอนนี้สถานการณ์ฝ่ายผมกำลังย้ำแย่มาก
ไอ้เซโล่ถูกยิง ไอ้ยงกุกก็ยังพ่ายแพ้ให้กับไอ้ฮิมชานทั้งๆที่ไม่น่าจะเป็นไปได้
ผมเริ่มกระวนกระวาย ผมต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อแก้ไขสถานการณ์นี้
ผมยกปืนในมือขึ้นมาเร่งไปที่ไอ้ฮิมชาน
หวังจะช่วยไอ้ยงกุก นิ้วของผมสอดเข้าที่ไกปืน ตาจับจ้องอยู่ที่ร่างนั้น
ผมกำลังจะเหนี่ยวไกปืน แต่แล้วจู่ๆก็มีใครบางคนเข้ามายืนตรงหน้า
ผมเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะต้องตาโต เพราะคนคนนั้นคือ
“จงออบ!”ผมลดปืนในมือลง จงออบเข้ามาขวางไว้ไม่ให้ผมยิงไอ้ฮิมชาน
“หยุดเถอะครับพี่แดฮยอน...ผมยอมให้พี่ฆ่าคนอีกไม่ได้แล้ว”จงออบบอกเสียงอ่อน แววตาจ้องมองผมเหมือนกำลังขอร้อง
ผมมองไปที่ไอ้ยงกุกสลับกับจงออบไปมา ก่อนที่ผมจะต้องยอมทิ้งปืนในมือลง
“ถ้าจงออบต้องการ
พี่ก็จะหยุดเพื่อจงออบ แต่พี่อยากให้จงออบรู้ไว้
ว่าพี่ไม่เคยคิดอยากจะทำร้ายใครเลย นอกเสียจากต้องการปกป้องคนที่พี่รัก
พี่รักจงออบนะครับ”ผมบอก แววตาของจงออบสั่นไหว
“พี่ยอมเพื่อจงออบแล้ว
แล้วจงออบหละจะยอมกลับมาหาพี่ได้ไหมครับ”คราวนี้เป็นคำถาม
จงออบนิ่งเงียบไป ที่ขอบตาเริ่มมีน้ำตาคลอ
ผมฉีกยิ้มบางๆแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ออกมาจากหัวใจ
“ผมพร้อมมจะกลับไปหาพี่เสมอครับพี่แดฮยอน...”จงออบโผเข้ากอดผม ผมอ้าแขนรับก่อนจะโอบกอดแนบแน่น ทั้งคิดถึงทั้งโหยหา
ไม่อยากจะเสียไปอีกแล้ว
“อย่าหนีพี่ไปอีกนะจงออบ”ผมบอก
“ครับ
ผมจะไปหนีพี่ไปไหนอีกแล้ว”
“หยุดก่อน! ห้ามยิงนะ!”จู่ๆเสียงหนึ่งก็ตระโกนขึ้น
ผมกับจงออบลืมไปซะสนิทว่าตอนนี้กำลังอยู่ในสถาณการณ์ใด
ผมกับจงออบหันกลับไปมองที่ไอ้ฮิมชานกับไอ้ยงกุก ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีใครเข้ามาขวางไอ้ฮิมชานไว้
ผมกับจงออบตาโต เป็นไปได้ยังไงกัน ทำไมถึง.....
[Kim Him Chan]
ผมกับไอ้ยงกุกต้องตกตะลึง
เมื่อพ่อของผมเข้ามายืนขวางผมเอาไว้ไม่ให้ยิงไอ้ยงกุก ผมมองพ่อด้วยความไม่เข้าใจ
พ่อเข้ามาขวางไว้ทำไมกัน
“พ่อ...”
“แกจะยิงยงกุกไม่ได้ฮิมชาน...”พ่อพูดน้ำเสียงจริงจัง
“ทำไมครับ
ทำไมผมถึงยิงไอ้ยงกุกไม่ได้”ผมถาม
“เพราะยงกุกคือ...ลูกของฉัน....!”ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นี่มันเรื่องอะไร พ่อพูดเรื่องอะไรกัน
ไอ้ยงกุกเงยหน้าขึ้นมองพ่อผม
“ม...หมายความว่าไง
พ่อพูดเรื่องอะไรน่ะ”ผมเริ่มสับสน พ่อกำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม
“พ่อพูดความจริงฮิมชาน
ยงกุกคือลูกของพ่อ เรื่องระหว่างตระกูลสายลมและตระกูลไฟเป็นเรื่องเข้าใจผิด
ที่จริงคนที่เป็นทายาทตระกูลไฟคือ.....แกฮิมชาน”ผมแทบจะหยุดหายใจ
ทั้งหมดนี้มันไม่เป็นความจริงใช่ไหม
“ง...งั้นหมายความว่า
ผมก็ไม่ใช่ลูกของพ่อนะสิ”ผมจ้องมองใบหน้าของพ่อก่อนจะเห็นแม่ที่กำลังยืนร้องไห้
นี้มันเป็นความจริงหรอ
“นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน”เป็นไอ้ยงกุกที่พูดขึ้น มันมีสีหน้าไม่ต่างจากผมนัก คือสับสนและงุนงงไปหมด
ทุกคนในที่นี้ก็ดูจะตกใจไม่น้อย
“พ่อขอโทษฮิมชาน...”พ่อเอ่ยบอกสีหน้าดูสำนึกผิดและเจ็บปวด ผมเผลอก้าวถอยหลังอย่างหมดแรง
น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้า ผมส่ายหน้าพร้อมกับก้าวถอยหลัง
“ไม่จริง...นี้ไม่ใช่เรื่องจริง...พ่อโกหก
นี้มันไม่ใช่เรื่องจริง!”ผมตระโกนบอกก่อนจะหันหลังวิ่งออกไป
“ไอ้ฮิมชาน!”ผมได้ยินเสียงไอ้ยงกุกตระโกนเรียกผม แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ผมวิ่งออกมาพร้อมกับความสับสนและเจ็บปวด นี้มันเกิดอะไรขึ้น
ใครก็ได้ช่วยบอกผมที....
[Bang Yong Gook]
“เดี๋ยวยงกุก
ฉันว่านายคงอยากจะรู้ความจริงทั้งหมดใช่ไหม”ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยห้ามผมที่กำลังจะวิ่งตามไอ้ฮิมชานไป
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขาคือใครกันแน่ เป็นอดีตผู้นำตระกูลสายลม เป็นพ่อไอ้ฮิมชาน
หรือว่าเป็นพ่อของผม....
ผมชะงักเท้าที่กำลังจะออกวิ่งตามไอ้ฮิมชานไป
ก่อนจะหันมามองที่ผู้ชายคนนี้แล้วหันไปมองทางไอ้ฮิมชานอีกครั้ง
ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังของไอ้ฮิมชานที่วิ่งออกไป
นี้มันเรื่องอะไรกัน
ทำไมทุกอย่างมันถึงดูผิดคลาดไปซะหมด ความจริงคืออะไร แล้วตัวผมคือใครกันแน่....
…….
…………..
…………………
ภายในห้องทำงาน
ผมกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับผู้ชายที่บอกว่าผมคือลูกของเขา
เขาต้องการเล่าความจริงทั้งหมดให้ผมฟัง จึงขอให้ผมมาคุยด้วยที่นี้เพียงสองคน
“คุณรู้ใช่ไหมว่าถ้าโกหกจุดจบของคุณจะเป็นยังไง”ผมบอก สีหน้าแสดงออกว่าพูดจริง
“ฉันรู้ยงกุก
และฉันไม่คิดที่จะโกหกเธอซักนิด”ผู้ชายตรงหน้าบอก
ผมเห็นแววตาของเขาที่จริงจัง ผมจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ฉันจะเริ่มเล่าให้เธอฟังตั้งแต่แรกเลยละกันนะ”ผมไม่ได้ตอบแต่นิ่งเงียบฟัง
“เรื่องราวระหว่างตระกูลไฟและตระกูลสายลมนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด
ที่จริงเราทั้งสองตระกูลสนิทกันมาก ฉันกับผู้นำตระกูลไฟเราเป็นเพื่อนซี้กัน
เราแต่งงานและมีลูกในเวลาใกล้เครียงกัน”ผมเหลือบมองหน้าของผู้ชายตรงหน้าเป็นพักๆ
“ในตอนนั้นตระกูลไฟกำลังมีปัญหา
ภายในขัดแย้งกัน คนในตระกูลคิดจะแย้งอำนาจ ฉันคอยเป็นที่ปรึกษาให้กับเพื่อนฉันเสมอ
และในวันที่เกิดเหตุฉันกับภรรยาและลูก ก็คือเธอยงกุกเราไปที่ตระกูลไฟ เพื่อจะไปเยี่ยมเด็กน้อยที่เพิ่งเกิดจากเพื่อนฉันก็คือฮิมชาน
ฮิมชานเกิดจากหลังเธอไม่นานนัก เราไปที่นั้นกันในวันนั้น”พอถึงตรงนี้เขาก็หยุดเล่าไปเล็กน้อย
ผมเริ่มรู้สึกถึงรางร้ายในเรื่องที่กำลังจะถูกเล่าต่อ
“เธอกับฮิมชานตอนนั้นน่ารักมากๆเลย
พวกเรากำลังสนุกสนานกับการได้จ้องมองเธอกับฮิมชานที่นอนอยู่คู่กัน
แต่แล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น มีกองกำลังจำนวนมากบุกรุกเข้ามา ฉันและเพื่อนช่วยกันต่อสู้
ฉันสั่งให้ภรรยาและแม่ของฮิมชานพาเด็กๆหนีไป แต่พวกเราก็ถูกล้อมไว้
แม่ของฮิมชานปกป้องเขาไว้จนสุดความสามารถ จนกระทั่งเธอถูกฆ่าตาย
เธอฝากฮิมชานไว้กับภรรยาของฉัน
หลังจากนั้นผู้นำตระกูลไฟก็พลาดท่าโดนฆ่าตายเหมือนกัน
ฉันจึงรีบพาภรรยาและเด็กน้อยอีกสองคนหนี เราหนีไปได้ไม่ไกลนักพวกมันก็ตามมา
พวกมันพยายามแย้งเด็กไปจากเรา
ตอนนั้นเราทั้งคู่พยายามปกป้องพวกเธออย่างสุดความสามารถแล้ว
แต่เธอคนใดคนหนึ่งก็ถูกเอาไปเพราะคิดว่าเป็นทายาทของระกูลไฟ
แต่เด็กที่ถูกเอาไปคือเธอยงกุกไม่ใช่ฮิมชาน”
หลังจากที่ฟังจบ
ผมก็ต้องรู้สึกช็อก ไม่คิดว่าเรื่องราวทั้งหมดมันจะเป็นแบบนี้
ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้
“หลังจากนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเธอที่ถูกเอาไปจะเป็นยังไงต่อ
พวกเราส่งคนออกตามหาแต่ก็ไม่พบ
แถมยังมีข่าวประกาศออกมาว่าตระกูลไฟถูกทำลายแล้วเพราะทำเรื่องผิดกฎหมาย”ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าจ้องมองผม สายตานั้นสื่อออกมาว่าโหยหาขนาดไหน
“คนสนิทของพ่อผม
เขาเป็นคนไปช่วยผมมา เขาบอกว่าไปช่วยผมมาจากพวกตระกูลสายลมที่จับตัวผมไป
เขาเป็นคนคอยเลี้ยงดูผม ทั้งเขากับภรรยาต้องคอยแอบซ้อนผมไว้ จนกระทั่งพวกเขาตาย
ลูกของเขาจีโอจึงกลายมาเป็นลูกน้องคนสนิทของผม แต่ก่อนที่เขาจะตายเขาคอยบอกผมเสมอ
ว่าตระกูลสายลมเป็นคนทำให้ตระกูลไฟของผมต้องล้มสลาย
เขาบอกว่าผมต้องมีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้น”ผมบอก
ภาพในตอนนั้นไหลย้อนกลับมา
“นั้นมันไม่ใช่ควมจริง
ความจริงคือเธอคือทายาทตระกูลสายลม และฮิมชานคือทายาทตระกูลไฟ ตระกูลสายลมไม่ได้ทำลายตระกูลไฟ
แต่เราช่วยพวกเขาจนถึงวินาทีสุดท้าย และคอยเลี้ยงดูฮิมชานมาในขณะที่คอยตามหาเธอ
ยงกุก...”ผมรู้สึกจุกข้างในอก
ทำไมทุกอย่างที่ผมรับรู้มาตั้งแต่เด็กถึงกลายเป็นเรื่องผิดพลาดไปซะหมด
ตระกูลสายลมไม่ได้ทำอะไรผิด และไอ้ฮิมชานก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ก็แค่ผมกับมันถูกจับไปผิดคน
ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไม....
[Moon Jong Up]
หลังจากจบเรื่องราวทุกอย่าง
การต่อสู้สิ้นสุดลงพร้อมกับเรื่องที่หน้าตกใจ ตำรวจก็มาควบคุมตัวพวกนั้นไปทั้งหมด
รวมถึงพี่แดฮยอน
จงออบสัญญากับพี่นะว่าจะรอพี่”พี่แดฮยอนเอ่ยบอก ผมจับมือหนานั้นไว้แน่น
น้ำตาอาบลงมาบนใบหน้า
“ฮึก ครับ ผมสัญญา...”ผมตอบ
“สัญญาแล้วครั้งนี้อย่าผิดสัญญานะ
พี่กลับมาจงออบจะต้องยังอยู่รอพี่หละ”ผมพยักหน้ารับ
น้ำตาหยดลงพื้น พี่แดฮยอนโอบกอดผมครั้งสุดท้าย ก่อนตำรวจจะควบคุมตัวไป
มือหนานั้นค่อยๆหลุดจาดมือผม
“ผมจะรอพี่ครับพี่แดฮยอน....”ผมตระโกนไล่หลังไป พี่แดฮยอนหันมาส่งยิ้มให้ผม
“ไอ้เซโล่มึงอย่าตายนะ
ฮือ...”เสียงพี่ยองแจพูดไปร้องไห้ไปสะอึกสะอื้นเดินออกมาจากบ้าน
พร้อมกับรถเข็นผู้บาดเจ็บที่มีร่างของเซโล่นอนนิ่งอยู่บนนั้น
รถเข็นถูกนำขึ้นรถพยาบาลเพื่อนำผู้บาดเจ็บไปที่ส่งโรงพยายาม
พี่ยองแจเดินตามขึ้นไปด้วย มือที่เปื้อนเลือดจับกับมือของคนที่นอนแน่นิ่ง
พี่ยองแจร้องไห้จนตัวโยน เห็นแล้วผมก็นึกสงสาร
ผมขอพาวนาให้เซโล่ไม่เป็นอะไรด้วยเถอะ ขอให้ทั้งสองคนได้กลับมารักกันดังเดิม
“ขอโทษนะครับที่ผมมาช่วยช้าไป
จึงมีคนตายและบาดเจ็บมากขนาดนี้”เสียงตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก
นายคือผู้กอง ปาร์ค แจบอม สินะ”
“ใช่ครับ
ผมผู้กองปาร์ค ว่าแต่จะให้ทำยังไงกับบังยงกุกดี”
“รอก่อน
ฉันเชื่อว่าเขาคงไม่หนีแล้วหละ”เป็นฮยอนอาที่ตอบ
เธอจ้องมองเข้าไปในตัวบ้าน เธอเป็นถึงตำรวจยศสูงเลยทีเดียว ซึ่งผมก็เพิ่งมารู้เมื่อกี้ตอนที่เธอเข้ามาขอจับกุมตัวพี่แดฮยอน
ผมหันกลับไปมองรถตำรวจที่พาพี่แดฮยอนไป
เรื่องทุกอย่างจบลงแล้วสินะ แล้วพี่ฮิมชานหละ หนีไปที่ไหน
ตอนนี้คงจะกำลังเสียใจมากเลยสินะ
*********
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น