B.a.p : Dark Love ความรักสีดำ Chapter 22

[Bang Yong Gook]

“นี้มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ...ทำไมพวกตำรวจถึงรู้เซฟเฮาส์ของไอ้ยงกุกได้”

“ไอ้ยงกุกมันจะตายไหม”

“ไอ้ยงกุกมันไม่ตายง่ายๆหรอก”

เสียงบทสนทนาดังเข้าหูผม ผมค่อยๆกระพริบตาลืมขึ้น ทันทีที่รู้สึกตัวความเจ็บจากบาดแผลก็แล่นลิ่วทันทีจนผมต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

“โอ้ย!”ผมร้อง มือกุมที่ท้องที่มีผ้าพันแผลพันรอบเอว

“อ๊ะ! คุณยงกุกฟื้นแล้วครับ”เสียงจีโอร้องบอก ผมลืมตาขึ้นมอง ก็พบกับจีโอ ไอ้แดฮยอนและไอ้เซโล่ที่จ้องมองผมอยู่

“ไงมึง ตายอยากจริงๆนะ”ไอ้แดฮยอนพูด นี้มันใช่คำพูดแรกที่มันควรพูดกับคนที่เพิ่งรอดตายมาอย่างหวุดหวิดมั้ยเนี้ย ว่าแต่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมจำได้ว่าตัวเองถูกยิง แล้วก็เห็นพวกตำรวจกำลังล้อมรอบผมกับจีโอ แต่ทำไม....

“ทำไมกูมาอยู่ที่นี้ว่ะ”ผมถาม จีโอช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่ง ผมพบว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนซักที่เป็นห้องพักเล็กๆที่ดูเก่าและทรุดโทรมมาก เตียงเก่าๆที่ผมนั่งอยู่ โต๊ะตู้ทีวีก็ดูเหมือนจะแทบใช่การไม่ได้แล้ว แต่ทีวีก็ยังถูกเปิดใช้การอยู่ ในจอฉายรายการข่าว

“มึงก็ถูกพวกตำรวจบุกเซฟเฮาส์ไง กูกับไอ้เซโล่ได้ข่าวมึงจากลูกน้องเลยรีบไปช่วย มึงโดนยิงแล้วก็เสียเลือดไปมาก นี้ก็สลบไปตั้งสองวัน”ไอ้แดฮยอนบอก นี้ผมสลบไปถึงสองวันเลยงั้นหรอ ผมกุมแผลที่ท้องตัวเอง

“แล้วตอนนี้กูอยู่ที่ไหน”ผมถามต่อ

“ห้องเช่าราคาถูกๆแต่ไกลหูไกลตาตำรวจน่ะ ไอ้เซโล่เป็นคนหาให้ หรูดีมั้ยหละ”ผมหันไปมองไอ้เซโล่ มันเอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนตู้ไม้เก่าๆ ใบหน้าขาวซีดแต่ขอบตาดำคล้ำเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาหลายวัน ถ้าผมไม่รู้จักมันแล้วมาเห็นมันสภาพนี้ ต้องคิดว่ามันกำลังป่วยหนักอยู่แน่ๆ แต่ตอนนี้มันก็กำลังป่วยอยู่นิเนอะ แต่ป่วยเป็นโรคประสาท....แล้วนี้อาการมันกำเริบรึเปล่าเนี้ย....

“นี้มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ ทำไมตำรวจถึงบุกไปที่เซฟเฮาส์มึงได้ มึงรู้ไหมว่าตอนนี้ที่บ่อนใต้ดินมึงถูกตำรวจเข้ายึดแล้ว”ไอ้แดฮยอนกึ่งถามกึ่งเล่าให้ผมฟัง

“ชิบ! กูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอหลังจากฮยอนอากับไอ้ฮิมชาน.....”ผมหยุดพูดไปเหมือนนึกอะไรออก

“ฮยอนอา....ใช่สิ ฮยอนอาเป็นตำรวจ”ผมเพิ่งนึกออกว่าฮยอนอาเป็นคนที่ยิงผม แถมเธอยังอยู่ในชุดเครื่องแบบตำรวจอีกด้วย

“ฮยอนอา? ใครว่ะ เด็กมึงรึไง”ไอ้แดฮยอนขมวดคิ้วถาม

“ไม่ใช่เว้ย ฮยอนอาเป็นคนรับใช้ที่เซฟเฮาส์ กูเพิ่งรู้เมื่อตอนที่โดนยัยนี้ยิงว่ายัยนี้มันเป็นตำรวจ ชิ พูดแล้วเจ็บใจชิบเลย”ผมชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ

“หึ ก็สมควร คิดจะรับใครเข้ามาทำงานก็ไม่ดูให้ดีก่อน แล้วไงต่อ พอฮยอนอารู้ว่าที่นั้นคือเซฟเฮาส์มึงก็เลยเอาตำรวจมาบุกรึไง”

“ไม่ใช่ ยัยนั้นเข้ามาทำงานได้ซักพักแล้ว แต่ที่ยังไม่เอาตำรวจมาบุกคงเพราะกำลังหาหลักฐานเอาผิดกูอยู่ แล้วก็หาเจอ...”

“หาเจอได้ยังไงว่ะ ปกติมึงจะระวังตัวอย่างดีเลยไม่ใช่หรอ แล้วทำไมครั้งนี้ถึงพลาดว่ะ”ไอ้แดฮยอนถาม ใช่ ปกติผมจะระวังตัวอย่างดี จนกระทั่ง...

“ไอ้ฮิมชาน...มันเคยเข้าไปในห้องทำงานกู มันใช้กล้องถ่ายรูปถ่ายหลักฐานทุกอย่างไว้ กูจับได้เลยจับมันขังไว้ที่ห้องใต้ดิน แต่ฮยอนอาก็ไปช่วยมันออกมา แล้วคงจะเอาหลักฐานนั้นไปด้วย”ผมเล่าเรื่องทั้งหมดบวกกับข้อสันนิฐานของผมให้พวกมันฟัง พวกมันนิ่งเงียบ...

“มีอีกสองคนที่มาช่วยคุณฮิมชานกับฮยอนอาหนีไป คุณแดฮยอนกับคุณเซโล่รู้ไหมครับว่าเป็นใคร”จีโอถาม ผมเห็นอาการสะดุ้งตกใจแปลกๆของพวกมัน ไอ้เซโล่จิกเล็บลงบนขาของตัวเองเหมือนกำลังระงับอาการบางอย่าง

“คือ...กูคิดว่าสองคนนั้นที่มาช่วยฮิมชานไปน่าจะเป็นจงออบกับยองแจ”ไอ้แดฮยอนเป็นฝ่ายตอบ แววตามันดูซึมเศร้าลง

“หมายความว่าไง”ผมถามอย่างไม่เข้าใจ

“ไอ้เซโล่บอกกูว่า ยองแจรู้ความจริงทุกอย่างแล้วและคิดที่จะไปช่วยฮิมชาน มันก็เลยจับตัวยองแจไว้ แต่หลังจากงานหมั้นกู พอมันกลับไปก็ไม่พบยองแจแล้ว เลยคิดว่าน่าจะเป็นยองแจที่ไปช่วยฮิมชาน ส่วนจงออบ....”ไอ้แดฮยอนหยุดพูด มันนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ ซึ่งผมก็เข้าใจดี ทั้งสามคนนั้นเป็นเพื่อนรักกันมาก ถ้าอีกคนหนึ่งตกอยู่ในอันตราย อีกสองคนก็พร้อมจะไปช่วยเสมอ แล้วนี้ก็คงจะหนีไปด้วยกัน ไม่งั้นไอ้แดฮยอนและไอ้เซโล่คงไม่มีสภาพแบบนี้แน่

“แล้วตอนนี้พวกเราจะทำยังไงกันดีครับ คุณยงกุกก็ถูกตำรวจตามล่า ผมคิดว่าอีกไม่นานคุณแดฮยอนและคุณเซโล่ก็ต้องโดนไปด้วยแน่ เพราะธุรกิจมืดทุกอย่างมีพวกคุณเป็นหุ้นส่วนด้วย”จีโอเอ่ยถามออกมา ผมเริ่มขมวดคิ้วคุ้นคิด

“ไอ้ยงกุก...ตอนนี้มึงก็ซ้อนตัวอยู่ที่นี้ก่อนแล้วกัน กูกับไอ้เซโล่จะออกไปจัดการพวกธุรกิจใต้ดินก่อน เพื่อไม่ให้ไอ้พวกตำรวจตามเจอ”ไอ้แดฮยอนเสนอ ผมพยักหน้าเห็นด้วย

ความรู้สึกบางอย่างกำลังบอกผม มันบอกผมว่าสงครามกำลังเริ่มขึ้น และผมไม่ยอมให้มันจบแบบนี้แน่!

*******

[Jung Dae Hyun]

หลังจากที่หาที่ซ้อนตัวไอ้ยงกุกได้ ผมกับไอ้เซโล่ก็เริ่มออกจัดการกับพวกธุรกิจมืดทั้งหลายของพวกเรา ทั้งเคลื่อนย้ายหรือไม่ก็ต้องหยุดไปก่อน ถึงแม้จะทำให้เสียรายได้ไปมหาศาลแต่ก็คุ้มกับการที่ตำรวจตามหาไม่เจอ

ในระหว่างที่ผมคอยจัดการกับพวกธุรกิจมืด ผมก็ได้สั่งให้คนตามหาจงออบไปด้วย ทุกวันผมเฝ้าคอยรอข่าวว่าเมื่อไหร่จะเจอตัวจงออบซักที ทั้งคิดถึงและโหยหา อยากจะตามตัวให้พบเร็วๆ จะได้บอกกับจงออบซักทีว่าความรักของเราไม่มีอุปสรรคมาขวางกันอีกแล้ว แต่พวกเขาทั้งสามหนีไปอยู่ที่ไหนกัน.....

“อ้ากกก! ปัง!ปัง!ปัง!”เสียงร้องและเสียงปืนดังขึ้น ผมรีบหันควับไปมอง มือรีบจับที่กระบอกปืนที่เอวเพราะคิดว่าพวกตำรวจบุกมา แต่แล้วกับพบว่าไม่ใช่ คนที่ยิงปืนคือไอ้เซโล่ไม่ใช่ตำรวจ มันเป็นอะไร....

ผมเดินเข้าไปในที่เกิดเหตุ ไม่พบว่าใครเป็นอะไรมีเพียงข้าวของที่เสียหายจากการถูกยิง ลูกน้องทุกคนหาที่หลบกำบัง มีเพียงไอ้เซโล่ที่ยืนถือปืนหอบหายใจ

“ไอ้เซโล่นี้มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ มึงยิงปืนทำไมว่ะ”ผมถาม ดูท่าทางของไอ้เซโล่จะไม่ปกติ อย่าบอกนะว่าอาการมันกำเริบ!

“ไอ้ยองแจ...ไอ้ยองแจ...มัน....ทิ้งกูไปแล้ว...”แน่ชัดแล้วว่าตอนนี้ไอ้เซโล่อยู่ในภาวะไม่ปกติ มันยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองเหมือนคนบ้าคลั่ง

“ไอ้เซโล่มึงใจเย็นๆนะเว้ย ส่งปืนมาให้กูก่อน...”ผมบอก แต่ไอ้เซโล่ก็ไม่ฟัง มันเอาแต่พูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา แถมยังชี้ปืนจ่อไปหาทุกคนรวมถึงผมด้วย ผมถึงกับชะงักเหงื่อตกออกมาจากหน้าผาก

“ไอ้ยองแจ...ไอ้ยองแจ....”มันพูด ผมจะทำยังไงกับมันดี ควรจะเข้าไปล็อกตัวมันเลยไหม แต่กลัวว่าผมจะโดนมันยิงก่อนนะสิ

“ไอ้เซโล่ นั้นยองแจ!”ผมชี้มือไปที่ด้านหลังมัน ไอ้เซโล่รีบหันควับไปทันที ผมอาศัยจังหวะนี้เข้าแย้งปืนมัน ก่อนจะใช้ด้ามปืนฝาดหัวมันเต็มแรง

“ปึก! ตุบ...”ไอ้เซโล่สลบล้มลงกับพื้น

“เฮ้อ....ทุกคนกลับไปทำงานตามเดิม ไม่มีอะไรแล้ว”ผมเอ่ยสั่งพวกลูกน้อง ก่อนจะก้มลงไปพยุงตัวไอ้เซโล่ขึ้นมา

ไอ้ยองแจมันจะรู้มั้ยนะ ว่าที่ไอ้เซโล่ต้องเป็นโรคประสาทแบบนี้ก็เพราะมัน และก็เพราะมันอีกที่จะทำให้ไอ้เซโล่หายได้

พอคิดแบบนั้นผมก็อดคิดถึงจงออบขึ้นมาอีกไม่ได้ แล้วจงออบจะรู้มั้ยว่าผมใกล้จะเป็นโรคประสาทตามไอ้เซโล่อยู่แล้ว ทำไมจงออบถึงไม่กลับมาหาผมซักที กลับมาหาพี่เถอะนะจงออบ...

********

~ ผ่านมา 2 เดือน~ 

[Bang Yong Gook]

“ปัง!ปัง!ปัง!”ผมวิ่งหลบลูกกระสุนที่ถูกยิงใส่ เฉียดกายไปเพียงนิด ลูกกระสุนฝังเข้าที่กำแพง

“ชิบ!”ผมสบถ เพราะตัวเองเพิ่งออกมาข้างนอกได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถูกตามล่าซะแล้ว แต่พวกมันไม่ใช่ตำรวจ พวกมันเป็นพวกคู่อริ พอได้ข่าวว่าผมกำลังอยู่ช่วงขาลง ก็คิดที่จะกำจัด

ผมวิ่งหลบลูกกระสุนของพวกมันเข้าไปในตรอกแคบๆ และนี้อาจจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างแรง เพราะที่สุดของตรอกนี้ดันเป็นทางตัน

“โธ่เว้ย!”ผมสบถอย่างหัวเสีย ปืนในมือก็ดันยิงจนลูกกระสุนหมดแล้วด้วย หรือนี้จะเป็นวาระสุดท้ายของผมแล้ว....

“หนีไม่รอดแล้วไอ้บังยงกุก”พวกมันเข้ามาล้อมรอบผมไว้ ปืนในมือยกขึ้นจ่อมาที่ผม ผมยกมือขึ้นเหนือหัวบอกว่ายอมแพ้

“หึ นี้หรอว่ะบังยงกุกผู้ยิ่งใหญ่ หัวหน้าตระกูลดาร์กที่เหี้ยมโหด สุดท้ายก็ต้องมาตายเหมือนหมาอยู่ในตรอก”ผมกัดฟันกรอดๆด้วยความโมโหกับคำดูถูก แล้วพวกมันจะได้รู้ว่าหมาจนตรอกมันเป็นยังไง

“ตายซะเหอะมึงไอ้บังยงกุก! แกร๊ก! เฮ้ย...กระสุนหมด!”ผมกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะคว้าปืนของไอ้คนข้างๆมายิงไอ้ตัวตรงหน้า

“ปัง!”ร่างของมันล่วงลงพื้น

“เห้ย! มึง....ปัง!ปัง!ปัง!”ผมหันไปยิงไอ้ที่เหลือด้วยความไว สุดท้ายร่างไร้วิญญาณของพวกมันก็ลงไปนอนกองกับพื้น เลือดไหลนอง

ผมแสยะยิ้มจ้องมองฝีมือของตัวเองก่อนจะเดินออกจากตรอกนี้ไป....

…….

…………..

…………………

“คุณยงกุก ไปไหนมาครับ...”พอผมกลับเข้ามาในห้องเช่าที่ที่ใช้หลบซ้อนตัวจากพวกตำรวจ จีโอก็เอ่ยถามทันทีด้วยสีหน้าร้อนใจ ผมถอดเสื้อนอกออกโยนลงบนที่นอนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง

“อยู่แต่ในนี้มันอึกอัด ฉันเลยออกไปข้างนอกมา”ผมตอบสีหน้าเบื่อหน่าย เมื่อไหร่ไอ้เซโล่กับไอ้แดฮยอนจะจัดการพวกตำรวจได้ซักที

“แต่มันอันตรายนะครับ ตอนนี้มีแต่คนตามล่าคุณไปหมด ทั้งตำรวจทั้งพวกศัตรู...”

“นายเลิกบ่นซักทีได้มั้ยจีโอ ฉันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรซักหน่อย”ผมบอกด้วยอารมณ์หงุดหงิด จีโอจึงหยุดพูด ผมหยิบรีโมตขึ้นมากดเปิดทีวี ไอ้ทีวีนี้ก็ทำท่าจะพังอยู่รอมร่อ

‘ข่าวด่วนล่าสุดของเมือง ตอนนี้ประชาชนในเมืองกำลังตื่นตัวกันอย่างมาก เนื่องจากการบริจาคเงินจำนวนมหาศาลของตระกูลสายลม ช่วยให้ประชาชนอยู่กันอย่างสบายขึ้น หลังจากที่ตระกูลสายลมทำท่าว่าจะเสื่อมอำนาจลง แต่แล้วก็กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง’

หลังจากได้ยินคำประกาศข่าว ผมก็ต้องกำมัดแน่น นี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมไอ้ตระกูลสายลมถึงกลับมายิ่งใหญ่ได้อีกๆ ทั้งๆที่เกิดเรื่องมากมายขนาดนั้น แต่ทำไม....

“ก๊อกๆๆๆ”เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมกับจีโอหันไปคว้าปืนเตรียมพร้อม

“ใคร?”ผมตระโกนถาม เสียงหายเงียบไป ก่อนจะมีเสียงตระโกนตอบกลับมา

“กูแดฮยอนกับไอ้เซโล่”ผมกับจีโอลดปืนในมือลงทันที ก่อนที่ผมจะพยักหน้าสั่งให้จีโอไปเปิดประตู ไอ้แดฮยอนกับไอ้เซโล่เดินเข้ามา สีหน้าพวกมันดูไม่ดีนัก

“กูได้ข่าวว่ามึงถูกตามล่าวันนี้หรอ”ไอ้แดฮยอนมาถึงก็เปิดประเด็ดถาม นี้คงเป็นสายข่าวของไอ้เซโล่หละสิ ถ้ามันจะรู้จะเห็นขนาดนี้แล้วทำไมถึงไม่เข้าไปช่วยผมว่ะ

“เออ แต่กูส่งมันไปเที่ยวในนรกแล้ว”ผมตอบ

“ไอ้ยงกุก ตอนนี้พวกเราเกิดปัญหาใหญ่แล้วนะเว้ย”ไอ้แดฮยอนพูดสีหน้าเคร่งเครียด ผมมองหน้ามันกับไอ้เซโล่ จะมีอะไรใหญ่กว่าผมถูกตำรวจกับศัตรูตามล่า ธุรกิจใต้ดินทั้งหมดต้องหยุดพักอีกรึไง

“อะไรว่ะ”ผมถาม

“พวกกูจัดการกับพวกตำรวจไม่ได้ แถมพวกมันยังออกตามล่ามึงอย่างเต็มกำลังด้วย กูกับไอ้เซโล่ก็โดนไปด้วย พวกกูก็เลยสืบดูว่าทำไมพวกตำรวจมันถึงได้หึกเหิมขนาดนี้ แล้วก็พบว่า....”ไอ้แดฮยอนหยุดเล่า ผมขมวดคิ้วมุ่น

“พบว่าอะไร....”ผมถาม

“พบว่าพวกตำรวจมีพวกตระกูลสายลมอยู่เบื้องหลัง ตระกูลสายลมเป็นแกนนำสำคัญที่สั่งให้พวกตำรวจตามล่ามึง”พอไอ้แดฮยอนพูดจบ ความโกรธในตัวผมก็พุ่งพล่านทันที แค้นเก่ายังชำระไม่หมด แค้นใหม่ก็เริ่มขึ้นซะแล้ว

“แต่งานนี้ก็ไม่ได้มีตระกูลสายลมเพียงอย่างเดียว ยังมีตระกูลสายน้ำและตระกูล....หิมะอีกด้วย”ไอ้แดฮยอนมีท่าทางกระอักกระอวล

“มึงหมายความว่าไง?”ผมถาม ตอนนี้ในหัวมึนงงไปหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมสามตระกูลนั้นถึงร่วมมือกัน ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆกับเรื่องนี้แล้วสิ

“คือ.....”ไอ้แดฮยอนอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบซักที

“บอกกูมาไอ้แดฮยอนว่ามันเกิดอะไรขึ้น!”ผมเร่งถามด้วยความร้อนใจ ไอ้แดฮยอนเงยหน้าสมตากับผม

“พวกไอ้ฮิมชานกลับมาแล้ว ทั้งยองแจแล้วก็....จงออบ”ผมลุกพรวดทันทีที่ฟังจบ ไอ้ฮิมชานกลับมาแล้ว!

“เมื่อไหร่”ผมถาม

“ก็ตั้งแต่ตระกูลสายลมฟื้นตัวนั้นแหละ ทุกอย่างน่าจะเป็นฝีมือของไอ้       ฮิมชาน”ความโกรธในตัวผมทวีความรุนแรงมากกว่าเดิม

“ไอ้ยองแจ....ไอ้ยองแจ....กูจะไปหามัน!”จู่ๆไอ้เซโล่ก็พูดขึ้น มันทำท่าจะวิ่งออกไปนอกห้อง ไอ้แดฮยอนกับผมต้องจับตัวมันไว้

“ใจเย็นๆก่อนไอ้เซโล่! ขืนมึงไปหาไอ้ยองแจตอนนี้มึงได้โดนตำรวจจับก่อนแน่”ไอ้แดฮยอนบอก ไอ้เซโล่เริ่มสงบลง อาการของมันใกล้จะเป็นปกติแล้วแท้ๆ แต่พอได้ยินชื่อไอ้ยองแจทีไร อาการก็จะกำเริบขึ้นมาทุกครั้ง

“ใช่ กูว่ามึงใจเย็นๆก่อนดีกว่าไอ้เซโล่ เพราะพวกเราได้ไปหาพวกมันแน่”ผมยกยิ้มพูดขึ้น ไอ้แดฮยอน ไอ้เซโล่และจีโอมองหน้าผม

“มึงจะทำอะไรว่ะไอ้ยงกุก”ไอ้แดฮยอนถาม

“กูก็จะไปล้างแค้นให้สำเร็จ แล้วทวงทุกอย่างกลับคืนมาไง”ผมบอก แววตาเปลี่ยนไปกลายเป็นแววตาของสัตว์ป่าที่พร้อมจะออกล่าในเร็วนี้

แล้วเราจะได้พบกันอีกครั้ง...ไอ้ฮิมชาน....!

**********

 [Kim Him Chan]

“ปัง!ปัง!ปัง!”ปืนในมือเหนี่ยวไกออกไป กระสุนทุกนัดเจาะเข้ากลางเป้าทุกนัด ผมมองผลงานของตัวเองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ

“คิดยังไงถึงมาซ้อมยิงปืนว่ะ”ผมหันไปหาบุคคลที่เดินเข้ามาใหม่

“ไม่มีอะไรหรอก กูแค่เตรียมพร้อมไว้ก่อน มึงก็รู้นิว่าตอนนี้พวกเรากำลังทำเรื่องอันตรายขนาดไหน”ผมบอก ไอ้ยองแจพยักหน้าเห็นด้วย

“แล้วไอ้จงออบหละ มันหายไปไหนว่ะ”ผมถาม

“มันกลับไปที่บ้านน่ะ เห็นบอกว่าเป็นห่วงพี่มัน”ไอ้ยองแจตอบ ผมกับมันสื่อสายตาประมาณว่าเข้าใจ เพราะตอนนี้ถ้าจะให้บอกว่าจิตใจของใครย้ำแย่ที่สุดก็คงเป็นไอ้จงออบ....

หลังจากที่มันและผมฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของไอ้ยองแจ ทั้งเรื่องธุรกิจมืดที่ไอ้ยงกุก ไอ้เซโล่แล้วก็ไอ้แดฮยอนทำร่วมกัน และยังเรื่องที่พวกมันร่วมมือกันเรื่องจับตัวผมไปอีก ไอ้จงออบก็ดูมีอาการช็อกตกใจมากหลังจากนั้นก็มีอาการซึมๆ ผมคิดว่ามันก็คงจะต้องกำลังเสียใจอยู่แน่ แต่มันก็ยังให้ความร่วมมือกับผมช่วยจับไอ้พวกนั้นเข้าคุก

“ไอ้จงออบมันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมว่ะ”ผมพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงจริงๆ

“มันไม่เป็นอะไรหรอก กูว่าตอนนี้มันก็เข้มแข็งขึ้นมากแล้วหละ”ไอ้ยองแจตบบ่าผมบอก

“คุณฮิมชานครับ...”เสียงอีจุนเอ่ยเรียก ผมกับไอ้ยองแจหันไปมอง

“มีอะไรหรออีจุน”ผมถาม

“ทำไมมาอยู่ที่นี้หละครับ มันไม่ปลอดภัยนะครับ งานยกตำแหน่งผู้นำให้คุณฮิมชานจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว ถ้าเกิดมีคนคิดจะทำร้ายคุณอีกหละครับ”อีจุนบอกด้วยสีหน้าจริงจังและเป็นห่วง ผมฉีกยิ้มบางๆให้

“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกอีจุน ถ้าจะมีใครมาทำร้ายฉัน มันก็ยังไม่มาตอนนี้หรอก”ท้ายประโยคผมหุบยิ้มลง

“หมายความว่าไงครับ?”อีจุนขมวดคิ้วถาม

“อ่อ เปล่าหรอก นายมาตามฉันเข้าไปข้างในใช่ไหม งั้นก็ไปกันเถอะ”ผมก้าวเดินนำไป สิ่งที่ผมพูดมันไม่ใช่แค่การพูดเล่น ผมรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้นจริงๆแน่ แต่แค่เมื่อไหร่เท่านั้นเอง เมื่อไหร่ที่ไอ้ยงกุกจะปรากฏตัวออกมา....มาเพื่อฆ่าผม....!

*********