[Moon Jong Up]
พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันหมั้นของพี่แดฮยอนกับพี่จียอนแล้ว
ผมนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าจอทีวี
ภาพในจอที่วีที่กำลังเคลื่อนไหวไม่ได้เข้าสู่สายตาผมซักนิด
“เหม่ออะไรอยู่ครับ”พี่แดฮยอนเดินเข้ามานั่งซ้อนด้านหลังเอ่ยถาม ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกระเถิบออกห่าง
ความกลัวที่มีต่อคนคนนี้ยังไม่จางหายไป
“ป...เปล่าครับ
ผมแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”ผมตอบก่อนจะกดเปลี่ยนช่องทีวี
“ใช่เรื่องงานหมั้นพรุ่งนี้รึเปล่า”ผมชะงัก มือหนาของพี่แดฮยอนค่อยๆโอบรอบเอวผมไว้
ก่อนที่จะเอาคางมาเกยที่ไหล่ของผม ความรู้สึกบางอย่างถูกส่งผ่านมาทางอ้อมกอดนี้
ความรู้สึกรัก หวงแหน แต่ก็เสียใจ
ผมจับมือของพี่แดฮยอนออกจากเอว
ก่อนจะหันไปเผชิญหน้า แววตาของเราทั้งสองที่เศร้าสร้อยจ้องมองกันและกัน
แต่จู่ๆน้ำตาของผมก็ไหลลงมา พี่แดฮยอนมีสีหน้าตกใจ
“จงออบ....ร้องไห้ทำไมครับ”พี่แดฮยอนปาดน้ำตาออกจากใบหน้าผม
น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามผมด้วยสีหน้ากังวลใจ
“พรุ่งนี้...พี่ต้องปล่อยจงออบไป
ไม่ว่ายังไงพี่ก็จะขังจงออบไว้ไม่ได้อีกแล้ว”ผมบอก
พี่แต่แดฮยอนนิ่งงัน มันถึงเวลาแล้วที่เราทั้งคู่ควรจะทำสิ่งที่ถูกต้อง
“แต่พี่ไม่อยากเสียจงออบไป”
“ผมก็ไม่อยากเสียพี่แดฮยอนไปเหมือนกัน
แต่เราทำอย่างงั้นไม่ได้ พี่แดฮยอนต้องหมั้นและต้องแต่งงานกับพี่จียอน
ผมไม่ควรจะอยู่กับพี่”พี่แดฮยอนดึงผมเข้าไปกอดแน่น
“พี่ไม่อยากเสียจงออบไป....
แต่เราคงทำแบบนั้นไม่ได้สินะ”ไม่มีคำพูดใดถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอีก
มีเพียงอ้อมกอดที่หมอบให้กันและกันเพื่อปลอบประโลมหัวใจ
พี่แดฮยอนดันตัวผมออกก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าลงมา
ผมที่รู้ดีว่าพี่แดฮยอนต้องการอะไรเงยหน้าขึ้นหลับตาพริมรอรับจูบจากอีกฝ่าย
ริมฝีปากหนาทาบทับลงมาอย่างนุ่มนวล
สองริมฝีปากทาบทับกันอยู่นานก่อนที่ลิ้นซากจะสอดแทรกเข้ามา ผมตอบรับลิ้นอีกฝ่ายอย่างชำนาญ
ความหอมหวานถูกแลกเปลี่ยนอย่างโหยหา ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายถอนจูบออกเอง
เราทั้งสองสบตาซึ่งกันและกันอย่างมีความหมาย
พี่แดฮยอนค่อยๆดันผมลงนอนบนโซฟา
ผมยอมนอนลงอย่างง่ายดายก่อนที่จมูกโด่งสันจะไล่วนไปมาอยู่ข้างแก้มแล้วไล่ลงไปยังซอกคอ
พี่แดฮยอนสูดดมความหอมหวนจากร่างกายของผม ผมยอมให้พี่แดฮยอนทำอย่างงั้น
เราทั้งคู่ต่างต้องการกันและกันมากที่สุดในเวลานี้
มือของพี่แดฮยอนสอดเข้ามาใต้เสื้อ
ลูบไล้ผิวกายของผมก่อนจะดึงเสื้อออก ผมขยับตัวให้พี่แดฮยอนถอดเสื้อออกง่ายๆ
ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายถอดเสื้อพี่แดฮยอนออกเช่นกัน
เราทั้งคู่ช่วยกันถอดเสื้อผ้าให้กันและกัน และเมื่อไร้เสื้อผ้าขวางกัน
เราก็โผเข้าหากันอย่างเร้าร้อน
ริมฝีปากร้อนของพี่แดฮยอนกดจูบไปทั่วพร้อมกับสร้างร้อยรักสีหวานไว้
ผมบิดเร้าร่างกายนิดๆด้วยความเคลิบเคลิ้ม
“อา.....”เสียงครางเบาๆออกมาจากปากของผม พี่แดฮยอนเลื่อนปากลงเรื่อยๆ
เรียวขาถูกกดจูบก่อนที่โพรงปากร้อนจะครอบครองส่วนนั้นของผม
“อึก อื้อ....”ผมส่งเสียงคราง เหมือนครั้งแรกที่เรามีอะไรกัน
พี่แดฮยอนจะเป็นฝ่ายหมอบความสุขให้ผมก่อนแทนที่จะเป็นตัวเอง
“พร้อมกันได้ไหม....”ผมเอ่ยบอก พี่แดฮยอนถอนปากออกจากแกนกายของผม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับผม
“เรามีความสุขไปพร้อมๆกันเถอะ”ผมเอ่ยบอกอีกครั้ง พี่แดฮยอนยิ้มออกมาบางๆก่อนจะพยักหน้าให้
เรียวขาของผมถูกจับแยกออก
พี่แดฮยอนก้มลงไล่เลียที่ช่องทางรัก
เพียงแค่ปลายลิ้นแตะสัมผัสผมก็ต้องบิดเร้าไปทั้งตัว
“อา....”พี่แดฮยอนชอนไชปลายลิ้นเข้ามาจนที่ช่องทางรักฉ่ำเยิ้ม
ก่อนจะเริ่มเปลี่ยนเป็นนิ้วแทน ช่องทางที่ไม่ได้ถูกสัมผัสมานาน
เมื่อปลายนิ้วแทรกเข้ามาจึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บ
“อึก”ผมกัดปากแน่น มือจิกลงบนโซฟา
พี่แดฮยอนเหมือนจะรับรู้ได้ว่าผมกำลังเจ็บปวดจึงหยุดนิ้วค้างไว้ พี่แดฮยอนจับมือของผมที่จิกลงบนโซฟาไปจับไว้ที่บ่าแทน
“ถ้าเจ็บก็จิกลงมาบนตัวพี่นะ
เราจะได้เจ็บไปด้วยกันและมีความสุขไปด้วยกัน”คำพูดที่ลึกซึ้งของพี่แดฮยอนทำให้ผมน้ำตาคลอออกมา
ผมพยักหน้ารับ พี่แดฮยอนจึงค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปลึกกว่าเดิม
“อึก”ผมจิกเล็บลงบนเนื้อของพี่แดฮยอน พี่แดฮยอนไม่ได้ร้องหรือแสดงความเจ็บออกมา
นิ้วถูกดันเข้ามาจนสุด ผมยิ่งจิกเล็บลงไปแรงมากขึ้น
พี่แดฮยอนแช่นิ้วค้างไว้ข้างในตัวผม
ผมพยายามปรับตัวให้คุ้นชิน นิ้วที่จิกลงไปบนบ่าของพี่แดฮยอนค่อยๆผ่อนแรงลง
จนกระทั่งกลายเป็นแตะไว้เฉยๆ
พี่แดฮยอนเริ่มหมุนวนนิ้วข้างในปรับขยายช่องทางรัก
นิ้วถูกสอดใส่เข้ามามากขึ้นก่อนจะชักเข้าออก
“อ้า....”ความรู้สึกเจ็บเริ่มหายไปแทนทีด้วยความหฤหรรศ์
ผมส่งเสียงครางช่องทางรักตอดรัดนิ้วของพี่แดฮยอนแน่น
“อ้า... ข เข้ามาเถอะครับพี่แดฮยอน”ผมอ้าปากเอ่ยขอ พี่แดฮยอนจึงยอมถอนนิ้วออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นสิ่งนั้นที่ใหญ่โตกว่า
“อ๊า!”ผมสะดุ้งสุดตัวโอบกอดรอบคอพี่แดฮยอนแน่น
“อ้า...มันแน่นจังเลยจงออบ”พี่แดฮยอนร้องบอกสีหน้าดูตึงเครียด แกนกายที่ใหญ่โตถูกดันเข้ามาจนสุด
ผมรู้สึกจุกและคับแน่นไปหมด
พี่แดฮยอนก้มลงมาประกบปากกับผม
เราจูบอยากดูดดื่มเพื่อหมอบความรักให้แก่กันและกัน เรื่องเลวร้ายมากมายที่เข้ามา
ถูกแทนที่ด้วยจูบนี้ของเราทั้งสอง
ถึงจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆจากนั้นเราก็คงต้องกลับไปพบเจอกับมันอีก
แต่ขอแค่เวลานี้ที่เราจะได้มอบความรักและหัวใจให่คนที่เราต้องการจริงๆ
เราถอนจูบออก
พี่แดฮยอนเริ่มขยับแกนกายเข้าออกด้วยจังหวะเชื่องช้า
ช่องทางรักของผมตอดรัดเป็นจังหวะตอบรับแกนกายของพี่แดฮยอน
“อ้า.....”เสียงครางเบาๆแต่สุขสมถูกผมเปร่งออกมา พี่แดฮยอนเร่งจังหวะเร็วขึ้น
มือหนาคว้าแกนกายผมไว้ ไม่ลืมที่บอกว่าจะมีความสุขไปพร้อมกัน
แกนกายของผมถูกรูดชักไปพร้อมกับแกนกายที่เข้าออกด้านหลังของพี่แดฮยอน
เราทั้งสองส่งเสียงครางรับกันไปมา จังหวะที่เชื่องช้าถูกเร่งเป็นเร็ว
จังหวะที่เร็วถูกเร่งให้เร็วยิ่งขึ้น
“อ้าาา...พี่...แดฮยอน...”
“อ้าาา...จงออบ...”
“อา...อ้า...ผมรักพี่...รักมากที่สุด”ผมเอ่ยบอก พี่แดฮยอนสบตากับผม
“อ้า...พี่ก็รักจงออบ...รักมากที่สุด...มากกว่าชีวิตของพี่...”เราสองคนกอดรัดกันแน่น แกนกายยังขยับเข้าออกด้วยจังหวะคงที่
ก่อนที่ร่างกายของเราทั้งคู่จะกระตุกเกร็ง
“อ๊าาา.....”ผมร้องครางออกมาเป็นครั้งสุดท้าย น้ำรักถูกปลดปล่อยเต็มฝามือของพี่แดฮยอน
“อ้า....”พี่แดฮยอนปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน น้ำรักถูกฉีดพ่นอยู่ข้างใน
และเหมือนเคยพี่แดฮยอนก้มลงไล่เลียน้ำรักของผม ริมฝีปากหนาก้มลงกลืนกิน
ผมคว้าคอพี่แดฮยอนลงมาประกบจูบ
น้ำรักของผมที่อยู่ในปากของพี่แดฮยอนถูกผมกลืนกินเข้าไป
“อร่อมมั้ย”พี่แดฮยอนเอ่ยถาม ผมพยักหน้านิดๆ เราทั้งคู่จ้องตากันอยู่นาน
ก่อนที่จะโผเข้ากอดกันแน่นอีกครั้ง
“ฮึก
ผมรักพี่แดฮยอนนะครับ”ผมร้องไห้บอกออกมา
“พี่รู้แล้วว่าจงออบรักพี่
พี่เองก็รักจงออบมากเหมือนกัน ไม่ว่าพรุ่งนี้อะไรจะเกิดขึ้น
พี่จะไม่ยอมเสียจงออบไปเด็ดขาด”คำพูดของพี่แดฮยอนทำให้ผมรู้ว่ายังไงพี่แดฮยอนก็ไม่มีวันปล่อยผมไป
ผมดีใจที่พี่แดฮยอนรักผมมากขนาดนี้ แต่......ผมจะอยู่กับพี่แดฮยอนไม่ได้
ขอโทษนะครับพี่แดฮยอน......
********
[Yoo Young Jae]
วันนี้เป็นวันหมั้นของพี่สาวไอ้จงออบ
ผมยังอยู่ที่บ้านของไอ้เซโล่ ผมไม่ได้ก้าวออกไปจากห้องนอนของมันเลย
วันๆเห็นเพียงมันที่เอาแต่เดินไปเดินมาในมือถือกระปุกยากรอกใส่ปาก
พอถึงเวลาก็เอาข้าวมาให้ บางทีจู่ๆมันก็คลั่งอาละวาดขึ้นมา
จนผมแทบจะหาที่หลบไม่ทัน
ผมเห็นมันเป็นแบบนั้นก็รู้สึกสงสาร
และถ้าให้ถามหัวใจจริงๆก็คือผมยังรักมันอยู่
ไอ้เซโล่จะไม่มีอาการเวลาที่มันเอาข้าวมาให้ผม
หรือก็คืออาการจะไม่กำเริบเวลาที่มันอยู่ใกล้ผมนั้นเอง
ผมอยากจะช่วยมันอยากจะรักษามันให้หาย
แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าคือชีวิตของไอ้ฮิมชานที่ยังอยู่กับไอ้ยงกุก
ผมจะต้องออกไปจากที่นี้ ต้องไปช่วยไอ้ฮิมชาน
ลางสังหรณ์บางอย่างบอกผมว่าไอ้ฮิมชานกำลังไม่ปลอดภัย
“ยองแจมากินข้าวสิ
กูเอาข้าวมาให้แล้ว”เสียงไอ้เซโล่เอ่ยเรียก
มันวางจานอาหารลงบนโต๊ะ ผมเดินไปที่โต๊ะก่อนจะนั่งลง
ไอ้เซโล่นั่งลงตรงฝั่งตรงข้าม
ทุกวันมันจะต้องมานั่งจ้องมองผมกินข้าว
หรือแม้แต่เวลาที่ผมนอนมันก็จะมานั่งเฝ้าไว้
เหมือนกับว่ามันกลัวผมจะหนีหายไปไหนจากมัน
“ไอ้เซโล่...”ผมเอ่ยเสียงเบาเรียกมัน
“หืม...”มันส่งเสียงตอบรับในลำคอ ผมไม่รู้ว่าวิธีนี้จะได้ผลรึเปล่าแต่ผมก็จะลองดู
“วันนี้เป็นวันหมั้นของตระกูลหิมะกับเพื่อนมึงใช่ไหม
มึงไม่คิดจะไปร่วมงานหรอ”ไอ้เซโล่จ้องหน้าผม
ผมรู้สึกผวาขึ้นมา สายตานั้นที่จ้องมาทำให้ผมกลัว
“ไม่ กูไม่ไป”มันตอบ ผมกำมือแน่น
“ทำไมหละ
นั้นเพื่อนมึงไม่ใช่หรอ หรือว่ามึงกลัวว่าถ้าออกไปได้แล้วกูจะหนี กูไม่ไปก็ได้นะ
มึงขังกูไว้ที่นี้ก็ได้”ผมบอก
“แล้วทำไมมึงถึงอยากให้กูไปนักหละ”ผมถึงกับสะอึก สมองรีบคิดหาคำตอบให้ได้
“ก...ก็ตระกูลหิมะสนิทกับตระกูลของกู
จงออบก็สนิทกับกู พี่สาวมันกูก็รู้จัก กูแค่อยากไปแสดงความยินดี
แต่กูฝากมึงไปแสดงความยินดีก็ได้”ไอ้เซโล่นิ่งเงียบไป มันนิ่งเงียบไปนานมากจนผมคิดว่าแผนการนี้คงไม่สำเร็จ
“ก็ได้...กูจะไป”ผมเผลอยิ้มออกมา พอรู้ตัวก็รีบหุบยิ้มทันที
“แต่....”หัวใจผมกระตุกวูบ มันยังจะแต่อะไรอีก
“ต...แต่อะไรหรอ...”ผมเอ่ยถาม
“แต่หลังจากที่มึงกินข้าวหมด”ผมแทบจะเผลอพ้นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ผมคิดว่ามันจะไม่ยอมไปซะแล้ว
และหลังจากมันไปแล้วนั้น ผมก็คิดว่าคงไม่อยากหรอกสำหรับการออกไปจากที่นี้
“กินข้าวสิ”
“อ่อ อื้อๆ”ผมตักข้าวเข้าปาก โดยที่มีสายตาของมันจ้องมองอยู่
ขอโทษนะไอ้เซโล่ที่กูต้องทำมึงเสียใจอีกครั้ง
แต่กูอยู่กับมึงไม่ได้ถ้าเพื่อนของกูยังต้องทุกทรมานอยู่กับเพื่อนของมึง
*********
[Moon Jong Up]
มาถึงแล้วสินะวันนี้.....
เมื่อคืนนี้ผมกับพี่แดฮยอนนอนกอดกันทั้งคืน
และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่พี่แดฮยอนจะต้องไปงานหมั้นของตัวเองกับพี่จียอนแล้ว
“จงออบ...”เสียงพี่แดฮยอนเอ่ยเรียกผมที่เอาแต่ยืนนิ่ง ตอนนี้พี่แดฮยอนกำลังยืนอยู่ที่ประตูกำลังจะเปิดประตูออกไป
“ครับ พี่แดฮยอน...”ผมขานรับ พี่แดฮยอนฉีกยิ้มบางๆมาให้ผม
รอยยิ้มที่ผมรู้ดีว่ามันมาจากความเศร้าข้างใน
“พี่จะรีบกลับมานะ
หลังจากงานหมั้นจบลงพี่จะรีบกลับมาหาจงออบทันที”พี่แดฮยอนบอก
ผมฉีกยิ้มนิดๆให้ พี่แดฮยอนหยิบคีย์การ์ดมาเปิดประตูออกไป
ก่อนจะเก็บคีย์การ์ดลงกระเป๋ากางเกง
“พี่แดฮยอน....”จู่ๆผมก็เอ่ยเรียก ก่อนจะโผเข้าไปกอดพี่แดฮยอนไว้
พี่แดฮยอนที่จู่ๆก็ถูกผมโผเข้ากอดก็ต้องตกใจ
แต่แล้วก็แปลเปลี่ยนเป็นกอดผมตอบกลับมา เรากอดกันอยู่ซักพักผมก็ดันตัวออก
“ผมจะรอพี่กลับมานะครับ”ผมพูดใบหน้าเศร้า
“พี่จะรีบกลับมาครับคนดี”พี่แดฮยอนยกมือขึ้นลูบหัวผมก่อนจะเดินออกไป
ผมจ้องมองบานประตูที่พี่แดฮยอนเดินออกไปแล้ว
บานประตูถูกปิดลง ระบบล็อกอัตโนมัตเริ่มทำงาน ผมค่อยๆชูสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นมา
คีย์การ์ดของพี่แดฮยอน....
*********
[Moon Jong Up]
ผมหนีออกมาแล้ว...ผมหนีออกมาจากคอนโดของพี่แดฮยอนแล้ว
ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนที่พลุกพล่าน
เสื้อยืดตัวบางของพี่แดฮยอนที่ผมสวมใส่
ไม่ได้ช่วยปกป้องผิวกายผมจากอากาศที่เย็นได้เลย ผมกระชับแขนกอดตัวเองนั้น
ก่อนจะก้าวขาเดินไปตามเส้นทางเรื่อยๆ
ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหนหลังจากหนีออกมาได้แล้ว
จะกลับบ้านก็คงไม่ได้เพราะพี่แดฮยอนคงตามหาผมเจอ และอีกอย่างผมควรจะหนีไปให้ไกล
ไปให้ไกลจากพี่แดฮยอนและพี่จียอนเพื่อทั้งสองจะได้ครองรักกันอย่างเป็นสุข หรืออย่างน้อยก็เพื่อตัวผมเอง
ผมหยุดยืนอยู่ตรงทางแยก
สัญญาณไฟสีแดงบอกให้ผมรอ
รถยนต์มากมายขับผ่านหน้าผมไปโดยที่ผมไม่รู้จุดหมายของพวกเขา
ผมยื่นเหม่อลอยอยู่ตรงทางแยกโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว
ผู้คนรอบกายผมต่างก้าวเดิน ผมที่มั่วแต่ยืนเหม่อลอยจึงถูกเดินชน
ร่างของผมถูกชนจนเซไปมา
ผมเซออกไปยืนอยู่กลางถนน ก่อนที่สัญญาณไฟจะเปลี่ยนอีกครั้งเป็นสีแดง
ผมได้ยินเสียงแตร่รถบีบดังลั่น ก่อนที่รถหลายคันจะขับผ่านตัวผมไป
ผมเริ่มได้สติและตกใจกับจุดที่ตัวเองกำลังยืนอยู่
ผมหันมองไปรอบกาย
รถมากมายขับเฉียดผมไปมา ผมก้าวขาถอยหลังเพราะความตกใจ
ก่อนที่รถคันหนึ่งจะพุ่งมาด้วยความรวดเร็วตรงมายังจุดที่ผมยืนอยู่.....
“เอี๊ยดดดดด!!!”
เหมือนกาลเวลาหมุนช้าลง
ภาพของรถคันนั้นที่พุ่งเข้ามา ผมเบิกตากว้างด้วยความกลัว ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงลง
ผมทรุดลงนั่งกับพื้น หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย......
*********
[Yoo Young Jae]
หลังจากที่ไอ้เซโล่ออกจากบ้านไปแล้ว
มันขังผมไว้ในห้องนอนของมันจริงๆ ผมใช้เวลาอยู่นานในการหาทางออกมา
และในที่สุดผมก็ปีนออกมาจากทางหน้าต่างห้องมันได้ ผมค่อยๆย่องออกมาหน้าบ้าน
เพราะกลัวว่าไอ้เซโล่จะยังไม่ได้ออกไปจริงๆ รถของผมยังจอดไว้หน้าบ้านของมัน
โชคดีที่ผมพกกุญแจรถไว้กับตัวตลอด ผมจึงตรงไปขึ้นรถทันที
ผมขับรถออกมาได้ซักพักก็ติดสัญญาณไฟแดง
ในขณะรอสัญญาณไฟเปลี่ยนสีผมจึงคิดถึงชื่อสถานที่ที่ไอ้ฮิมชานบอกเมื่อวันนั้น
สถานที่ที่มันถูกไอ้ยงกุกจับตัวไป
ผมจะต้องไปช่วยมันออกมาให้ได้
และแล้วสัญญาณไฟก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว
ผมได้ยินเสียงแตร่รถข้างหน้าบีบกันดังสนั่นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเมื่อรถข้างหน้าขับออกไปผมก็เหยียบคันเร่งทันที
และในขณะที่ผมเหยียบคันเร่งจนสุด
รถกำลังจะขับผ่านสัญญาณไฟไป ก็ปรากฏร่างของใครคนหนึ่งกำลังยืนขวางทางข้างหน้ารถผมอยู่
“เห้ย!”ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะผมเหยียบเบรกกระทันหัน
“เอี๊ยดดดดด!!!”เสียงล้อรถบดกับถนนลากยาว ผมหลับตาลงแน่น คิดว่ายังไงก็ต้องชนแน่นอน
แต่แล้วทุกอย่างก็สงบลง
รถของผมหยุดนิ่ง ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ไม่มีการกระแทกไม่มีเสียงชน
แล้วคนคนนั้นหละ
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ก้าวลงจากรถทันที
ผมก้าวขาไปด้านหน้ารถอย่างกล้าๆกลัวๆ ร่างของคนคนนั้นค่อยๆปรากฏต่อสายตาของผม
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“จงออบ!”ผมตะโกนร้องเรียก ไอ้จงออบนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ที่พื้น
ตาเบิกโพลงเพราะความกลัว ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี้
“จงออบ...มึงเป็นอะไรรึเปล่า”ผมก้มลงไปดูมัน จับตัวมันหันซ้ายหันขวาว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหม
แต่มันก็ไม่โต้ตอบอะไรผมกลับมา
“จงออบ..จงออบๆ”ผมจับตัวมันเขย่า มันคงกำลังช็อกอยู่ที่เมื่อกี้เกือบโดนรถผมชน
และในที่สุดมันก็ได้สติ มันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม
“พ...พี่ยองแจ
พี่ยองแจ!”มันโผเข้ากอดผมแน่น
“ไอ้จงออบ...มึงเป็นอะไร”ผมถาม และจู่ๆมันก็ร้องไห้ออกมา ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
ตอนนี้ผู้คนก็เริ่มมุงดูแล้วด้วย รถที่ขับผ่านไปมาก็บีบแตร่ใส่
“จงออบ...มึงขึ้นรถก่อนเถอะ
แล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน”ผมว่าก่อนจะพยุงมันไปขึ้นรถ
พอมันขึ้นไปนั่งบนรถแล้วผมก็รีบเดินไปนั่งที่ฝั่งคนขับทันที
ก่อนจะขับออกไปจากสถานที่เกิดเหตุด้วยความรวดเร็ว
…….
…………..
…………………
ผมขับรถมาจอดที่ข้างทาง
สีหน้าไอ้จงออบยังดูไม่ค่อยดีนัก ผมเองก็ตกใจไม่น้อยเพราะเกือบจะขับรถชนมัน
แต่ทำไมมันถึงมาอยู่กลางถนนให้รถเกือบชนมันหละเนี้ย
“จงออบ...ทำไมมึงถึงมาเดินอยู่กลางถนนว่ะ
วันนี้วันหมั้นพี่มึงไม่ใช่หรอ”ผมถาม
ไอ้จงออบค่อยๆเงยหน้าขึ้นหันมามองผม ขอบตามันแดงกล้ำเพราะเพิ่งผ่านจากการร้องไห้
“ผม...ผมหนีมา”
“ห๊ะ มึงหนีใครมา”ผมถามอย่างตื่นตระหนกหันมองซ้ายมองขวา กลัวว่าจะเจอไอ้เซโล่
แต่สงสัยว่าผมจะหลอน ไอ้เซโล่จะมาตามไอ้จงออบทำไม
“ฮึก
พี่ยองแจ...พาผมหนีไปหน่อยได้ไหม ผมต้องไปจากที่นี้”จู่ๆมันก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“เดี๋ยว...ไอ้จงออบ
มึงเป็นอะไรบอกกูได้ไหม แล้วมึงจะหนีไปไหนกัน”ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“พี่แดฮยอนต้องแต่งงานกับพี่จียอน
ผมไม่อยากอยู่กีดขวางพวกเขาผมจึงเลือกที่จะไป แต่พี่แดฮยอนไม่ยอม
พี่แดฮยอนขังผมไว้ผมก็เลยหนีมา”ผมเริ่มพอจะเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง
ไอ้จงออบเวลานี้ช่างดูน่าสงสารเหลือเกิด มันก็คงเจอชะตากรรมที่ไม่ต่างจากผมนัก
เพราะรักถึงโดนทำร้าย....
“ได้ กูจะพามึงหนี
แต่ตอนนี้ต้องไปช่วยไอ้ฮิมชานก่อน”
“พี่รู้แล้วหรอว่าพี่ฮิมชานอยู่ไหน”ไอ้จงออบเปลี่ยนท่าทางทันที มันรีบเอ่ยถาม
“อือ
ไอ้ฮิมชานโดนไอ้ยงกุกที่เป็นผู้นำตระกูลดาร์กจับตัวไป
เรื่องมันค่อนข้างจะซับซ้อนน่ะ แต่ที่แน่ๆดูเหมือนไอ้เซโล่กับ....แดฮยอน จะสมรู้ร่วมคิดด้วย”เมื่อผมพูดจบ ผมก็สังเกตว่าไอ้จงออบดูมีท่าทีตกใจ มันจ้องหน้าผมนิ่ง
ผมรู้ว่ามันคงตกใจที่คนรักของมันหรือก็คือคู่หมั้นพี่สาวของมันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย
“ม...หมายความว่ายังไง”มันถาม
“กูยังอธิบายให้มึงฟังตอนนี้ไม่ได้
แต่ตอนนี้เราไปช่วยไอ้ฮิมชานกันก่อนเถอะ”ไอ้จงออบนิ่งไปซักพักก็พยักหน้าตอบกลับมา
ผมจึงสตาร์ทรถอีกครั้งขับออกไปทันที จุดหมายคือที่ที่ไอ้ฮิมชานถูกจับตัวไว้.....
********
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น