B.a.p : Dark Love ความรักสีดำ Chapter 19

[Kim Him Chan]

ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงกุกกัก และพอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเป็นไอ้ยงกุกที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่ เมื่อคืนนี้ผมนอนที่ห้องมัน มันกับผมนอนกอดกันทั้งคืน แต่นี้มันกำลังจะไปไหนกัน.......

“อ้าว มึงตื่นแล้วหรอ...”มันหันมาพูดกับผม ผมลุกขึ้นนั่งจ้องมองมัน

“มึงจะไปไหนหรอ...”ผมถาม นี้คงเป็นวันแรกที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี้

“กูก็ไปจัดการกับไอ้เวรนั้นนะสิ”ผมตาสว่างขึ้นมาทันที ไอ้ยงกุกจะไปฆ่าไอ้คริสงั้นหรอ!

“ให้กูไปด้วยนะ...”ผมบอก

“ไม่ได้ มึงนอนพักผ่อนอยู่นี้แหละ วันนี้ก็ไม่ต้องไปบ่อนด้วย”ไอ้ยงกุกบอกก่อนจะเดินไปหยิบปืนในลิ้นชักออกมา ผมมองตามมันด้วยความวิตก ถ้าเกิดไอ้    คริสมันบอกไอ้ยงกุกเรื่องผมหนีหละ....

“ให้กูไปด้วยเถอะนะไอ้ยงกุก”ผมเอ่ยขอมันอีกครั้ง

“กูบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ กูไม่อยากให้มึงเห็นตอนที่กูฆ่ามัน มึงคงไม่ชอบเห็นคนถูกฆ่าใช้ไหมหละ”เมื่อมันพูดมาขนาดนี้ ผมก็คงหมดปัญญาจะขอร้องมัน ไอ้ยงกุกเอาปืนเหน็บที่ด้านหลังก่อนจะทำท่าจะเดินออกไป

“ไอ้ยงกุก....”ผมเอ่ยเรียกมันไว้ มันหันกลับมามอง

“เมื่อคืนนี้มึงบอกกูว่า มึงจะยอมลืมความแค้นทั้งหมดเพื่อกูใช่ไหม”ผมถาม ไอ้ยงกุกพยักหน้าให้

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่ากูจะเคยทำผิดอะไร มึงก็จะยกโทษให้กูใช่ไหม”แววตาของผมที่มองมันสั่นระริก ไอ้ยงกุกฉีกยิ้มก่อนจะเดินกลับมาหาผม

“มึงเป็นอะไรไอ้ฮิมชาน กูบอกแล้วไงว่ากูจะลืมเรื่องเลวร้ายทุกอย่างเพื่อจะอยู่กับมึง”มันบอกพร้อมกับลูบหัวของผม ผมคว้ามือมันมาจับไว้

“กูรักมึงนะไอ้ยงกุก...”ผมบอก ไอ้ยงกุกจ้องหน้าผมนิ่ง ผมสื่อสายตาออกไปอย่างมีความหมาย หวังว่ามันจะรับรู้ได้ว่าผมรักมันแค่ไหน และจะยอมให้อภัยผมเมื่อมันได้รู้ความจริง

“กูก็รักมึงฮิมชาน...”มันพูดพร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่น ยิ้มที่ผมเพิ่งเคยได้เห็นครั้งแรก พูดจบมันก็เดินออกไป ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังของมัน หวังว่าสวรรค์จะไม่กลั่นแกล้งความรักที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างผมกับไอ้ยงกุกให้ต้องพังทลายเลย

********

[Bang Yong Gook]

ผมมายืนอยู่หน้าโกดังร้าง สถานที่ที่สั่งให้ลูกน้องจับตัวไอ้คริสไว้ เมื่อผมเดินเข้าไปก็พบกับร่างของมันที่ยับเยินนอนกองอยู่ที่พื้น แขนถูกมัดไพล่หลัง ที่ต้นขาได้รับบาดเจ็บจากการถูกยิง คาดว่ามันจะถูกผมยิงเมื่อคืนนี้

ผมเดินเข้าไปหามันแต่มันสลบอยู่ ผมจึงสั่งให้ลูกน้องจัดการให้มันฟื้น

“ซ่า....”น้ำเย็นๆทั้งถังถูกเทราดใส่มัน มันสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก่อนจะมองซ้ายมองขวาด้วยความหวาดระแหว่งและแล้วสายตาของมันก็มาหยุดที่ผม

“อ...ไอ้ยงกุก!”มันเอ่ยเรียกชื่อผมเสียงสั่น หึ มันคงจะรู้ชะตากรรมของมันสินะว่าจะเป็นยังไง

ผมจ้องมองมันด้วยความเกลียดชังและโกรธแค้น วันนี้แหละที่ความแค้นระหว่างผมกับมันจะสิ้นสุด

“ม...มึงอย่าฆ่ากูนะยงกุก ก...กูอธิบายได้”

“มึงจะอธิบายเหี้ยอะไร มึงจับเมียกูไปและยังจะใช้เมียกูเป็นเครื่องแก้แค้นกูอีก”ผมว่าเสียงโหด ไอ้คริสลุกลี้ลุกลนเหมือนอยากจะบอกอะไรซักอย่าง แต่ผมไม่สนใจมันยังไงมันก็ต้องตายอยู่ดี จะเสียเวลาฟังคำแก้ตัวของมันทำไม

ผมหยิบปืนที่ด้านหลังออกมา ก่อนจะจ่อไปที่หัวของมัน มันเบิกตากว้างสีหน้าตื่นตระหนก

“กูมีเรื่องจะบอกจริงๆนะ ย...อย่าฆ่ากู! อย่า!!!”

“คุณยงกุกครับ....”ผมที่กำลังจะเหนี่ยวไกลต้องลดปืนลง ก่อนจะหันไปมองลูกน้องที่ส่งบางสิ่งมาให้

“อะไร!”ผมถามเสียงโหด

“กล้องครับ คุณคริสถือมันไว้ตอนที่พวกเราจับตัวเขาได้”ผมหันไปมองหน้าไอ้คริส มันพยักหน้าหงึกหงักเหมือนอยากให้ผมสนใจที่กล้องนั้น ผมจึงคว้ามาดู

ทำไมไอ้คริสมันต้องคว้ากล้องตัวนี้ไปตอนหนีผม แล้วทำไมมันถึงคิดว่าภาพถ่ายในนี้จะสามารถช่วยชีวิตมันได้ ผมกดเปิดกล้องดู รูปภาพมากมายในนั้นแสดงต่อสายตาของผม

“นี้มัน....อะไรกัน”ผมพึมพำออกมา มือที่ถือกล้องลดมือลง

“มึงไปเอาข้อมูลพวกนี้มาจากไหน!”ผมขึ้นเสียงใส่ไอ้คริส

“ฮิมชาน...ฮิมชานเป็นให้กูมา ผลั๊ว!”ผมชกไปที่หน้ามันหนึ่งที มันพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน ฮิมชานจะเป็นคนเอาข้อมูลพวกนี้ไปให้มันได้ยังไง ในเมื่อ.....อ๊ะ!

ดวงตาของผมกระตุกวูบ วันนั้น.....วันที่ไอ้ฮิมชานเดินออกมาจากห้องทำงานของผม....มันบอกว่าเดินตามหาผมแล้วหลงเข้าไป แต่ไอ้ฮิมชานจะทำแบบนั้นเพื่ออะไรกัน ในเมื่อผมกับมันรักกัน

“แค่กๆ เป็นฮิมชานจริงๆ มันมาขอร้องให้กูร่วมมือกันกำจัดมึง และมันยังขอให้กูพาหนี เรื่องนี้กูไม่ผิดนะ ผลั๊ว!”ผมซัดเข้าไปที่หน้ามันอีกหนึ่งที มือที่ถือกล้องอยู่สั่นรัว นี้มันไม่เป็นความจริงใช่ไหม ไอ้ฮิมชานไม่ได้หักหลังผม ไม่...มันไม่ได้หักหลัง แต่มันไม่เคยอยู่ฝ่ายเดียวกับผมอยู่แล้ว นี้เป็นแผนของมัน

“มึง...ไอ้เวรเอ่ย!”ผมเข้าไปกระทืบไอ้คริสไม่ยั้ง ความโกรธทั้งหมดถูกส่งไปที่เท้าและมัด ไอ้คริสที่ไม่สามารถจะป้องกันตัวเองได้เริ่มกระอักเลือด

“แฮ่กๆ โธ่เว้ย!!!!”ผมตะโกนร้องออกมา ทำไม...ทำไมไอ้ฮิมชานถึงทำแบบนี้ ทั้งๆที่ผมเชื่อใจมัน ไว้ใจมันแล้วแท้ๆ แต่ทำไม ทำไม!!!

“มึงอย่ามีชีวิตอยู่อีกเลย!”ผมยกปืนขึ้นจ่อไปที่ไอ้คริส มันเบิกตาโพลง

“อย่า....อย่า!!!!”

“ปัง!”

ร่างของไอ้คริสล่วงลงกับพื้น เลือดสีแดงฉานค่อยไหลออกมาจากร่างมัน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองคนเก่ากลับมา  

“สิ้นสุดกันทีกับชีวิตของมึง ต่อไปก็เป็นตามึงแล้ว.....ไอ้ฮิมชาน...”

*********

[Kim Him Chan]

“เพล้ง! โอ้ยย...”รูปภาพของไอ้ยงกุกที่ผมถือดูอยู่ล่วงตกแตก ปลายนิ้วมือถูกเศษกระจกจากกรอบรูปบาด เลือดสีแดงสดค่อยๆซึมออกมาจากปากแผล ผมรีบเอาปากอมที่นิ้วไว้ แต่เลือดก็หยดลงบนรูปภาพของไอ้ยงกุก

รูปภาพของไอ้ยงกุกที่มีเลือดของผมหยดอยู่ ผมเห็นแล้วรู้สึกหัวใจกระตุกวูบแปลกๆ นี้มันเป็นรางบอกเหตุอะไรหรือเปล่า หรือว่าจะเป็นผมเองที่กำลังไม่ปลอดภัย

ผมเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังข้างนอกเซฟเฮาส์ ไอ้ยงกุกออกไปนานแล้ว เวลาที่เดินผ่านไปทุกนาที ผมมีแต่ความหวาดกลัว กลัวที่ไอ้ยงกุกไปหาคริส กลัวว่าคริสจะบอกเรื่องที่ผมหนีกับไอ้ยงกุก กลัวว่าไอ้ยงกุกจะรู้ความจริงทุกอย่างแล้วจะกลับมาฆ่าผม แต่ผมก็ยังรอ....

ผมรอไอ้ยงกุกกลับมา ไม่ว่ามันจะกลับมาพร้อมความจริงหรือไม่ แต่ผมก็ยังเชื่อในคำพูดของมัน คำพูดของมันก่อนจากไปที่บอกว่าจะให้อภัยผม

“มึงจะอภัยให้กูใช่ไหม ยงกุก.....”

“เอี๊ยดดด....”เสียงล้อรถบนกับพื้น ผมมองลงไปยังด้านหลัง พบว่ารถของไอ้ยงกุกขับกลับมาแล้ว แต่ทำไมต้องขับมาด้วยความรวดเร็วขนาดนั้น แถมยังเป็นไอ้ยงกุกที่ก้าวลงมาจากฝั่งครขับอีก

ไอ้ยงกุกเดินเข้ามาในตัวเซฟเฮาส์ ผมได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายด้านนอก เสียงฝีเท้าที่ปึงปังเดินขึ้นบัดไดมา ผมยืนรอมันอยู่ในห้อง

“ปัง!”ประตูถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง ปรากฏร่างของไอ้ยงกุกที่เดินเข้ามา

“ไอ้ยงกุก....”ผมเอ่ยเรียกชื่อมันอย่างดีใจที่มันกลับมาแล้ว แต่ก็ต้องลดสายตาลงจ้องมองที่มือของมัน มันกำลังถือกล้องอยู่ กล้องตัวที่ผมเอาไปให้คริส!

ผมระบายยิ้มน้อยๆออกมา ก่อนจะเงยหน้าจ้องหน้ามันอีกครั้ง มันคงรู้ความจริงทุกอย่างแล้วสินะ แล้วมันจะให้อภัยผมไหม

“มึงกล้าหลอกกูไอ้ฮิมชาน! มึงเอาข้อมูลไปให้ไอ้คริส มึงวางแผนทั้งหมด!”น้ำเสียงที่พูดอย่างขุ่นเคืองทำให้ผมรู้ว่ามันคงไม่ให้อภัยผมแน่ น้ำตาของผมไหลวืดลงมา สบตากับมันที่มองมาด้วยความเกลี้ยวโกรธ

“กูขอโทษ....”ผมพูดออกได้เพียงเท่านี้ เพียงคำนี้ที่ผมอยากบอกกับมัน

“มึงมีอะไรจะแก้ตัวไหม”มันกดเสียงลงต่ำเอ่ยถาม ผมส่ายหน้าช้าๆให้มันแทนคำตอบ ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวทั้งนั้น และมันคงจะไม่อถัยให้ผมสินะ

“งั้นมึงก็เตรียมตัวตายได้เลย!”

“โอ้ย! ไอ้ยงกุก...”พูดจบมันก็กระชากแขนผมอย่างแรง มันลากผมออกจากห้อง

ผมที่โดนลากอยู่มองตรงไปยังเส้นทางด้านหน้าที่มันจะพาผมไป เส้นทางที่มันจะพาผมไปคือทางไปชั้นใต้ดิน!

“ไม่ กูไม่ไปนะ”ผมแกะมือมันออกจากแขน ก่อนจะหมุนตัววิ่งหนี ยังไงผมก็ไม่ยอมลงไปที่นั้นเด็ดขาด มันจะฆ่าผมที่นั้น

“มึงคิดว่าจะหนีกูได้หรอ!”

“อย่า...”ไอ้ยงกุกคว้าข้อมือผมไว้ มันออกแรงลากผม ผมพยายามฝืนตัวไว้ ไม่ยอมไปตามแรงลากของมัน

“กูขอโทษ....อย่าฆ่ากูเลยนะยงกุก”ผมเอ่ยอ้อนวอนมัน แต่มันก็ยังลากผมไปเรื่อยๆ

“หึ ขอโทษหรอ...มันสายไปแล้วไอ้ฮิมชาน”

ในที่สุดผมก็ถูกลากลงมาชั้นใต้ดิน ผมพยายามคว้าทุกอย่างที่คว้าได้ เพื่อเหนี่ยวรั้งตัวเองไว้ไม่ให้ถูกลาก ไอ้ยงกุกจึงทั้งออกแรกลากทั้งกระชากผม เล็บของผมจึงขูดขีดลากยาวไปตามกำแพง

ผมมองประตูห้องใต้ดินเบื้องหน้าด้วยความหวาดกลัว ที่นั้น...ที่ที่ผมเคยยิงคนตาย ที่ไอ้ยงกุกเคยฆ่าคนพวกนั้น ไม่...ผมไม่อยากเข้าไปในนั้น ไอ้ยงกุกจะฆ่าผมเหมือนคนพวกนั้นอยากที่มันเคยพูด

“ไม่! กูไม่ไป ปล่อยกูนะ”ผมร้องโวยวายไปตลอดทาง แต่จนแล้วจนรอดไอ้ยงกุกก็ลากผมเข้าไปจนได้ ผมพยายามจับบานประตูไว้ ไอ้ยงกุกจึงเหวี่ยงผมเข้าไปในห้อง

“ปึก! โอ้ย!”ผมกระแทกกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะสัมผัสได้ถึงน้ำอะไรบางอย่างบนพื้น ผมยกมือที่เปื้อนน้ำนั้นขึ้นมาดู มันมีสีแดงสดและกลิ่นคาว

“ล...เลือด!!!”ผมรีบกระเถิบตัวถอยหนีจากตรงนั้น มันคงเป็นเลือดของคนที่ถูกยิงตายที่นี้                      

“ที่นี้กูใช้ฆ่าพวกศัตรูมามากมาย และวันนี้ก็เป็นคิวของมึงไอ้ฮิมชาน”เสียงไอ้ยงกุกเอ่ยบอกอย่างเยือกเย็น ผมเงยหน้าขึ้นมองมันอย่างหวาดหวั่น มันจะฆ่าผมจริงๆใช่ไหม

“ฮึก...ฮือ....กูขอโทษ...ตอนนั้นกูแค่อยากช่วยตระกูลของกู...กูไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายมึงจริงๆ”ผมได้แต่ร้องไห้พูดออกมา แต่น้ำตาที่ไหลอาบลงมากับคำพูดที่ดูเหมือนแก้ตัว คงไม่สามารถจะช่วยให้ผมพ้นจากเงื้อมือของไอ้ยงกุกได้

มันชักปืนออกมาจ่อที่หัวของผม แววตาที่โหดเหี้ยมจ้องมองผมลงมา ผมได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องมัน ภาพของมันเมื่อคืนนี้ที่บอกรักผมฉายเข้ามาในหัวสมอง รอยยิ้มอบอุ่นที่ผมเพิ่งเคยได้เห็นครั้งแรกเมื่อเช้านี้ ความรักระหว่างผมกับมันที่เพิ่งจะแน่ใจ สุดท้ายต้องมาจบลงเพราะความผิดพลาดของผมเพียงคนเดียว

“ตายซะเหอะมึงไอ้ฮิมชาน!”

“ฮือ....ฮือ....”ผมหลับตาลงแน่น เตรียมรับลูกกระสุนปืนของมัน ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ มันคงจะต้องเจ็บมากเลยใช่ไหม แต่หลังจากนั้นผมก็คงไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว เพราะผมคงจะตายแล้วสินะ......

ผมหลับตาแน่นอยู่นาน แต่ก็ยังไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ แม้แต่เสียงปืนที่ควรจะได้ยิน ไอ้ยงกุกมันฆ่าผมรึยังนะ

ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่ผมเห็นคือไอ้ยงกุกที่ยังถือปืนจ่อหัวผมอยู่ มือของมันที่ถือปืนอยู่สั่นระริก แววตาวูบไหวไปมาจ้องมองมาที่ผม มันค่อยๆลดปืนในมือลง ผมมองการกระทำของมันอย่างไม่เข้าใจ ทำไม...ทำไมไม่ฆ่ากูซะหละไอ้ยงกุก

“มึงคิดจริงๆหรอ ว่ากูจะยอมให้มึงตายง่ายๆแบบนี้ ไอ้ฮิมชาน....”ไอ้ยงกุกเขวี้ยงปืนในมือทิ้งก่อนจะก้าวเข้ามา ผมกระเถิบตัวถอยหนีมัน มันจะทำอะไร ทำไมมันไม่ฆ่าผม

“ย...อย่านะ อย่า...ผลั๊ว!”หมัดของไอ้ยงกุกซัดเข้าหน้าผมเต็มๆ ก่อนจะตามมาอีกหลายครั้งทั้งเท้าและมือ มันเตะอัดเข้าที่ท้องผมอย่างแรง ผมได้แต่นอนจุกกองอยู่ที่พื้น

“ผลั๊ว! อ๊อก...”จนในที่สุดผมก็กระอักเลือดออกมา ไอ้ยงกุกจึงหยุดซ้อมผม ร่างกายของผมฟกช้ำ เลือดที่กระอักออกมาถูกมือของผมรองรับไว้

“คนหลอกลวงอย่างมึงต้องโดนบทลงโทษที่แสนสาหัสไอ้ฮิมชาน!”พูดจบมันก็ปลดกางเกงตัวเองลง ผมพยายามกระเถิบถอยหนี แต่มันก็กระชากหัวผมไว้

ไอ้ยงกุกดึงกางเกงผมออกก่อนจะโยนทิ้งอย่างง่ายดาย มันดึงผมเข้าไปใกล้ก่อนจะจับขาผมแยกออก ผมพยายามดันตัวออกจากมัน แต่มันก็กดตัวผมไว้

“ฮึก...อย่า....อย่านะไอ้ยงกุก”ผมเอ่ยขอร้องมัน ถ้ามันจะฆ่าก็ฆ่าผมเลย แต่อย่าทำร้ายผมแบบนี้

ไอ้ยงกุกไม่ฟังเสียงใดๆทั้งนั้น มันสอดแกนกายของมันเข้ามา

“อย่า...โอ้ยยย!!!”ผมกรีดร้องเสียงหลง การถูกสอดใส่เข้ามาโดยไม่ได้ถูกเตรียมพร้อม ทำให้ผมรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดจากการฉีกขาดที่รุนแรง น้ำตาของผมไหลอาบอยากตายไปซะตอนนี้เลย เพราะผมรู้ว่านี้มันเพิ่งจะเริ่มต้นบทลงโทษที่แสนเจ็บปวดของผมเท่านั้น

“ฮึก...ฮือ...เจ็บ...กูเจ็บ...อย่าทำอะไรกูอีกเลยไอ้ยงกุก...มึงฆ่ากูเถอะ”ผมขอร้องให้มันฆ่าผม อยากน้อยผมก็ไม่ต้องเจ็บปวดมากนัก แต่มันกับเหยียดยิ้มตอบกลับมา นั้นเป็นการบ่งบอกว่าสิ่งที่ผมขอมันไม่มีทางเป็นไปได้

“อึก...โอ้ยย!!!”ไอ้ยงกุกกระแทกลงมาอย่างแรง ผมจิกเล็บลงกับพื้น เจ็บจนเจียนตาย เลือดมากมายไหลลงมาตามเรียวขาของผม

ไอ้ยงกุกกระแทกกระทันลงมาอยากต่อเนื่องและรุนแรง ผมได้แต่ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บและทรมาน ทรมานที่ถูกคนที่รักสัมผัสอย่างเจ็บปวด

“ฮือ...ฮือ...”ผมร้องไห้ไม่ขาดสาย จ้องมองใบหน้าที่โหดเหี้ยมของไอ้ยงกุก

“เพลี๊ยะ! อย่ามาจ้องหน้ากูอย่างงั้นนะ มึงมันผิดเองไอ้ฮิมชาน”มันตบหน้าผม ผมหน้าหันไปตามแรงตบและไม่กล้าหันกลับไปจ้องมองมันอีกเลย

ไอ้ยงกุกเมื่อเห็นผมนิ่ง มีเพียงเสียงร้องไห้ของผมเท่านั้น ก็เหมือนมันจะไม่พอใจ มันจึงจับที่แกนกายของผม ผมสะดุ้งเฮือกคว้ามือมันไว้ มันปัดมือผมออก

“ทำไม มึงจะได้มีความสุขไปพร้อมกูไงไม่ดีหรอ”เสียงที่เยือกเย็นของมันพูด ผมส่ายหน้า มันไม่เป็นอย่างที่มันพูดแน่

“อึก โอ้ยย...เจ็บ ปล่อย....”ผมกรีดร้องอีกครั้ง เมื่อไอ้ยงกุกบีบและชักรูดแกนกายผมอย่างแรง มันไม่ได้รู้สึกดีเลยกลับตรงกันข้ามด้วยซ้ำ มันทั้งเจ็บทั้งจุกไปหมด

ไอ้ยงกุกก้มตัวลงมาหาผม มันทำท่าเหมือนจะจูบปลอบประโลม แต่แล้วมันกลับก้มลงขบกัดวอกคอผมอย่างแรง

“โอ้ยย!!!”มันขบกัดไปทั่วซอกคอ และลามลงมาถึงหน้าอก ความเจ็บปวดแบบนี้ แบบที่มันเคยทำกับผมเมื่อครั้งแรก

“หยุด...หยุดนะ....เพลี๊ยะ!”เมื่อผมทำท่าจะขัดขืน ไอ้ยงกุกจึงตบผมอีกครั้ง มันจับผมนอนคว่ำก่อนจะกระแทกกระทันรุนแรง บวกกับปากของมันที่คอยสร้างความเจ็บปวดให้ผมอีกแรงด้วย

“ฮือ...ฮือ....”ผมได้แต่คว่ำหน้าร้องไห้เป็นเวลานาน ผมไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่รู้ว่านานมากที่ไอ้ยงกุกทำแบบนั้นกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมไม่รู้ว่ามันปลดปล่อยออกมาแล้วกี่ครั้ง แต่มันก็ยังไม่หยุดทำซักที จนน้ำตาของผมแห้งเหือด ผมไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว แม้แต่ความเจ็บหรือความเสียใจ ผมได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างงั้น และยังไม่สลบไปเสียที

“อึก...อื้อ...”เสียงของไอ้ยงกุกที่ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ตอนนี้ผมเหมือนกับคนไร้วิญญาณ คนที่ตายไปแล้วทั้งเป็น

“ทุกอย่างเป็นเพราะมึงไอ้ฮิมชาน...ถ้ามึงไม่วางแผนจะทำลายกู มึงก็ไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้ กูก็คงไม่ต้องทำร้ายมึง ทั้งๆที่กูไม่เคยคิดจะทำร้ายมึงเลย....”เสียงของไอ้ยงกุกพร่ำบอก ผมหลับตาลงช้าๆอยากจะตายไปซะจริงๆเลย แต่ความเจ็บเมื่อไอ้ยงกุกถอนแกนกายออก ก็บอกว่าผมยังมีชีวิตอยู่

ผมได้ยินเสียงไอ้ยงกุกเดินจากไป มันปิดประตูห้องขังผมไว้ ผมคดตัวกอดตัวเองไว้ทันที รอบตัวของผมมืดสนิท มีเพียงกลิ่นคาวเลือดที่ผมรับรู้

คำพูดของไอ้ยงกุกที่มันบอกก่อนจากไป ถ้าผมไม่คิดวางแผนทำลายมัน ป่านนี้....ผมกับมันจะได้รักกันอย่างมีความสุขไหมนะ

เมื่อคิดได้ยังงั้น น้ำตาของผมที่แห้งเหือดไปแล้วก็ไหลออกมาอีกครั้ง ผมคงต้องตายอยู่ในนี้ ต้องตายอยู่ที่นี้โดยที่ยังไม่ได้กลับไปหาพ่อกับแม่ หรือไม่ไอ้ยงกุกก็คงจะกลับมาฆ่าผมทิ้งซักวัน.....

********