B.a.p : Dark Love ความรักสีดำ Chapter 18

[Kim Him Chan]

วันนี้ไอ้ยงกุกก็พาผมมาที่บ่อนใต้ดินของมันเช่นเคย มันกำลังตรวจดูความเรียบร้อยของที่นี้ ผมที่มันยอมปล่อยให้เป็นอิสระนั่งอยู่ที่เคาเตอร์บาร์ ผมกำลังนั่งรอใครบางคนอยู่

“ปลอดภัยดีสินะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างๆ ผมสะดุ้งหันไปมอง

“คริส....”

“ยังมานั่งอยู่ที่นี้ได้ก็คงปลอดภันดีสินะ”คริสบอกพร้อมกับยิ้มกว้างให้ผม ทำไมวันนี้เขาดูร่าเริงแปลกๆจัง

“ฉันถ่ายรูปมาแล้ว แล้วต้องทำอะไรต่อ”ผมถาม ก่อนจะหันไปมองที่ไอ้ยงกุกเป็นระยะ

“ไปกับฉัน...”

“ไปไหน?”ผมทำสีหน้าไม่เข้าใจ คริสจะให้ผมไปไหนกัน....

“หลังจากที่นายให้หลักฐานฉันมาแล้ว ฉันจะพานายหนี...”

“หนีหรอ!!!”ผมเผลอพูดเสียงดังก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปาก ผมหันไปมองที่ไอ้ยงกุกอีกครั้งมันยังคงยุ่งอยู่กับงานและลูกน้อง ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ทำไมหละ”ผมถามใบหน้าขมวดคิ้ว

“ก็นายต้องการหนีไม่ใช่หรอ ฉันจะจัดการที่เหลือเอง ตอนนั้นนายก็จะอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว”นั้นสินะ ผมต้องการที่จะหนีไม่ใช่หรอ แล้วผมยังจะสงสัยอะไรอีก คริสจะจัดการกับไอ้ยงกุก แล้วผมก็จะปลอดภัย

“ตกลง แต่....จะไปเมื่อไหร่”

“ตอนนี้.....!”

[Bang Yong Gook]

“ไปจัดการให้เรียบร้อย....แล้วอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก”ผมเอ่ยสั่งลูกน้องเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่มีคนคิดจะโกง เล่นการพนันเสียแต่ไม่ยอมจ่ายหาว่าบ่อนของผมโกงมัน ผมจึงจัดการให้ลูกน้องลากมันออกไปนอกบ่อนซะ พร้อมกับให้จัดการสั่งสอนอีกเล็กน้อย

พอหมดเรื่องแล้วผมก็คิดจะเดินกลับไปที่เคาเตอร์บาร์ที่ที่ไอ้ฮิมชานนั่งอยู่ เพื่อไปหาเหล้ามาดื่มแก้เครียด แต่พอผมหันกลับไปมองที่เคาเตอร์บาร์ ผมก็พบว่าไอ้ฮิมชานไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว....!

ผมมองไปรอบๆตรงส่วนที่เป็นบาร์แต่ก็ไม่เจอ หันไปมองที่โต๊ะคาสิโนแต่ละตัวก็ไม่เห็นร่างของมันนั่งเล่นอยู่ ผมรีบเดินเข้าไปดูในห้องทำงานแต่ก็ไม่มี หัวใจผมเริ่มเต้นแรง ผมเริ่มมองไปรอบๆบ่อนอย่างกระวนกระวาย ไอ้ฮิมชานหายไปไหน!

“มองหาอะไรอยู่หรอครับ”จีโอเดินเข้ามาถาม เมื่อเห็นท่าทางของผมที่หันซ้ายหันขวาอย่างกระวีกระวาด

“ไอ้ฮิมชาน...ไอ้ฮิมชานหายไปไหน”ผมบอก จีโอรีบมองหาทันที

“คุณฮิมชานไม่ได้อยู่ที่นี้ครับ”จีโอตอบ ผมรีบเดินตรงไปที่เคาเตอร์บาร์ตรงที่ไอ้ฮิมชานเคยนั่งอยู่ทันที จีโอเดินตามมา

“เห้ย! มึงเห็นไอ้ฮิมชานรึเปล่า”ผมเข้าไปถามลูกน้องที่เป็นบริกร มันทำท่าทางหวาดกลัวใส่ผม

“ค คือว่า... ผ ผมเห็นคุณคริส พ พาเขาไปครับ”มันตอบเสียงตะกุกตะกัก เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็เผลอกำมัดแน่นทันที

“ไอ้คริส!!!”

********

ผมมองสำรวจสถานที่ที่คริสพามา มันเป็นคอนโดอยู่ใจกลางเมือง ตอนนี้ผมอยู่กับคริสแค่สองคนหลังจากที่คริสพาผมแอบหนีออกมาจากบ่อนใต้ดินของไอ้ยงกุกได้สำเร็จ คริสให้ผมนั่งรออยู่ตรงโซฟา ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบน้ำมาให้

แก้วน้ำถูกวางลงตรงหน้า แต่ผมไม่รู้สึกกระหายน้ำเลยซักนิด ตอนนี้ผมกำลังกลัว มือสองข้างบีบเข้าหากันแน่น ป่านนี้ไอ้ยงกุกคงรู้แล้วว่าผมหนีมา

“ไม่ต้องกลัวนะครับ ตอนนี้คุณอยู่กับผมแล้ว ไอ้ยงกุกจะมาทำร้ายคุณไม่ได้แน่”คริสบอกพร้อมกับนั่งลงที่ข้างๆผม รอยยิ้มอบอุ่นนั้นทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้น แต่ก็ยังอดกลัวไม่ได้อยู่ดี เพราะอยู่กับมันมานานพอสมควร ผมรู้ดีว่ามันนั้นเหี้ยมโหดแค่ไหน

“ไหนหละหลักฐานที่คุณถ่ายมาได้”ผมหันไปหยิบกล้องถ่ายรูปส่งให้คริส คริสเปิดกล้องเช็คภาพที่ผมถ่ายมา ผมมองกล้องกับคริสสลับกันอย่างลุ้นๆ

“มันใช้ได้ไหม”ผมถาม

“ทั้งรายชื่อคน รายชื่อสถานที่ และก็กำหนดการนัดส่งของ ทุกอย่างคุณถ่ายได้มาครบครับ”ผมฉีกยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าภาพหลักฐานที่ถ่ายมาใช้ได้

“แล้วต่อไปนายจะทำอะไรต่อ”ผมถามอีกครั้ง คริสวางกล้องถ่ายรูปลงบนโต๊ะ

“คุณดื่มน้ำก่อนดีกว่านะ ดูเหมือนคุณจะเหนื่อยๆ”คริสไม่ตอบแต่หยิบแก้วน้ำส่งให้ผมแทน ผมลังเลอยู่นิดนึงเพราะผมไม่ได้รู้สึกหิวน้ำ แต่ดื่มซักหน่อยก็ดี ผมจึงรับแก้วน้ำมาดื่มจนหมดก่อนจะส่งคืนให้คริส คริสรับแก้วผมไปวางลงที่เดิม

“หลักฐานที่คุณเอามามันเป็นข้อมูลที่ดีมาก ต่อไปผมก็จะเอาข้อมูลที่คุณเอามาใช้กำจัดไอ้ยงกุกให้พ้นเส้นทางของผมซักที”ผมขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ

“หมายความว่าไง นายไม่ได้จะส่งหลักฐานให้ตำรวจหรอกหรอ”ผมถาม

“หึ คุณจะบ้ารึไง ขืนผมส่งให้ตำรวจผมก็โดนจับไปด้วยนะสิ อย่าลืมสิผมก็เป็นหุ้นส่วนของไอ้ยงกุกนะ”

“งั้นก็หมายความว่า....นายให้ฉันไปถ่ายหลักฐานที่เป็นข้อมูลสำคัญมา เพื่อให้นายใช้กำจัดไอ้ยงกุกงั้นหรอ”ผมสรุปเรื่องราวทั้งหมด คริสฉีกยิ้มตอบกลับมา ผมก้มหน้ามองมือตัวเองอย่างคุ้นคิด

ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าผมทำถูกรึเปล่า ตอนแรกผมคิดว่าคริสจะส่งหลักฐานให้ตำรวจ แต่นี้มัน....เหมือนกับว่าผมโดนหลอกเลย แต่ถ้าคิดอีกทีผมก็ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับไอ้ยงกุก ยังไงผมก็ช่วยตระกูลของผมไว้ได้

“แล้วฉันจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่”ผมเงยหน้าขึ้นถาม แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆผมถึงรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา ใบหน้าของคริสที่ผมมองอยู่ก็เริ่มเบลอ ผมพยายามสะบัดหัวไล่อาการเวียนหัวออกไป

“เร็วๆนี้แหละครับ หลังจากที่.....”

“หลังจากอะไร อ๊ะ!”ผมยกมือขึ้นกุมขมับ ทำไมถึงเวียนหัวขนาดนี้ ตอนนี้ผมแทบจะทรงตัวให้นั่งอยู่ไม่ไหวแล้ว อาการเวียนหัวยิ่งหนักขึ้นๆ

“ดูเหมือนคุณจะไม่สบายนะ เป็นอะไรรึเปล่า”เสียงคริสเอ่ยถาม ผมโบกมือบอกว่าไม่เป็นอะไร

“เมื่อกี้นายบอกว่าฉันจะได้กลับบ้านเร็วๆนี้ หลังจากอะไร...”ผมถามซ้ำอีกที ใบหน้าของคริสพร่าเบลอ แต่เหมือนผมจะเห็นรอยยิ้มของเขา คริสกำลังยิ้มอะไร?

“ก็หลังจากที่กูข่มขืนมึงไง! แล้วส่งคริปให้ไอ้ยงกุกมันดูนะสิ”

“ห๊ะ! น...นายพูดอะไรน่ะ”ผมถามเพราะคิดว่าตัวเองฟังผิดไป

“แคว่ก!”เสื้อที่ผมใส่ถูกฉีกขาด ผมรีบยกมือขึ้นป้องกันตัวเองอย่างตกใจ

“จ...จะทำอะไรน่ะ!”ผมถามน้ำเสียงตื่นตระหนก อาการเวียนหัวก็ยังไม่หายไปซักที ภาพของคริสที่ผมเห็นเพียงร่างพร่าเบลอค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ ผมทำท่าจะลุกขึ้นหนี แต่เป็นเพราะอาการเวียนหัว ทำให้ผมถูกอีกคนฉุดลงไปนอนบนโซฟาอย่างง่ายดาย

“มึงจะหนีไปไหน ไม่ว่ายังไงมึงก็หนีกูไม่พ้นหรอกฮิมชาน....”เสียงคริสบอก ผมชักสีหน้าอย่างไม่เข้าใจ คริสทำอย่างงี้ทำไมกัน....

“ทำไม...มึงทำอย่างงี้ทำไม”ผมถามอย่างอยากลำบาก ตอนนี้อาการเวียนหัวคงมากถึงมากที่สุดแล้ว ผมไม่เหลือเรี่ยวแรงอีกต่อไป

“หึ มึงจำเรื่องความแค้นระหว่างกูกับไอ้ยงกุกได้ไหมหละ และตอนนี้กูก็จะใช้มึงแก้แค้นที่มันเคยแย้งคนรักกูไปไง”คริสตอบ ผมนึกถึงเรื่องที่คริสเล่าให้ฟัง

“แต่กูไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับความแค้นของพวกมึงซะหน่อย”ผมบอกพร้อมกับพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่มีแรง

“เกี่ยวสิ นี้มึงไม่รู้ตัวเลยสินะ ว่าตัวเองสำคัญกับไอ้ยงกุกขนาดไหน มึงมันโง่เองฮิมชานที่หนีจากไอ้ยงกุกมา แล้วมาติดกับมัจจุราชอย่างกู”ใช่ ผมมันโง่เอง แต่ผมไม่ยอมรับเรื่องที่ว่าผมเป็นคนสำคัญของไอ้ยงกุกหรอกนะ ผมเป็นได้แค่นักโทษของมันเท่านั้นแหละ

“ปล่อยกู...ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!”ถึงแรงกายไม่มี แต่ปากผมยังใช้ได้อยู่ ผมแหกปากร้องลั่นให้คนช่วย

“หึ ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ มึงคิดว่าใครจะมาได้ยินมึงกัน ไอ้ยงกุกรึไง รอกูข่มขืนมึงเสร็จก่อนหละกันนะ”พูดจบมันก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอของผม

“อย่า...อย่านะ!!!”แขนที่ไร้เรี่ยวแรงของผมพยายามผลักมันออกไป ริมฝีปากร้อนของมันกดจูบลงมาอย่างรุนแรง มือหนาลูบไล้ผิวกายผมอย่างจาบจ้วง

“ฮึก อย่า....”ผมพยายามร้องห้าม ริมฝีปากของมันเลื่อนลงมาที่หน้าอก ลิ้นร้อนแลบเลียยอดอกของผมอย่างถูกใจ ผมพยายามบิดกายหนี แต่ยิ่งหนีมันก็ยิ่งทำรุนแรงขึ้น

น้ำตาของผมเอ่อล้นรอบดวงตา รู้สึกรังเกียจและขยะแขยงไปหมด แต่ก็ไม่สามารถจะขัดขืนมันได้ เรี่ยวแรงของผมหายไปหมด ผมคิดว่านั้นคงเป็นเพราะน้ำที่มันให้ผมกินแน่

“ฮึก อย่า....อย่า.....”เสียงของผมเริ่มเบาลงเรื่อยๆ แขนที่ไร้เรี่ยวแรงทิ้งลงข้างลำตัว

“หึ หมดฤทธิ์แล้วสิมึง”มันเงยหน้าขึ้นพูด ผมจ้องหน้ามันด้วยความรังเกียจ ถึงจะมองเห็นเป็นภาพรางๆก็เหอะ

“เลว...มึงมันเลว เพลี๊ยะ!”ผมโดนตบหน้าหัน ในปากรับรู้ได้ถึงรสเลือด

“กูก็เลวไม่ต่างจากผัวมึงหรอก!”มันบอกก่อนก้มลงไปกดจูบหน้าอกของผมอีกครั้ง มือก็เลื่อนลงไปยังกางเกงของผม มันลูบไล้ตรงส่วนนั้นของผมผ่านเนื้อผ้า แต่ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น หน้าแปลกที่ในเวลาอย่างนี้ จู่ๆผมก็นึกถึงไอ้ยงกุก

ผมมันโง่เองที่คิดว่าหนีไอ้ยงกุกมาแล้วตัวเองจะปลอดภัย แต่ที่ไหนได้แค่ถูกหลอกใช้ยังไม่พอ ผมยังต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้อีก ผมได้แต่นอนนิ่งให้ไอ้เลวนี้มันทำตามใจ หลังจากวันนี้ไปผมคงไม่สามารถจะมีชีวิตได้เหมือนเดิม ผมคงจะถูกคนอื่นรังเกียจ แม้แต่ไอ้ยงกุกเองก็คงคิดอย่างงั้น

“ฮึก...ฮือ...ไอ้ยงกุกช่วยกูด้วย....”ผมเผลอพูดชื่อของคนที่อยู่ในใจออกมา ถ้ามันตามมาฆ่าผมตอนนี้ก็คงดี อย่างน้อยผมก็ตายไปโดยไม่ถูกคนอื่นสัมผัสนอกจากมันคนเดียว

“ฮ่าๆๆ เรียกให้ไอ้ยงกุกมาช่วยงั้นหรอ เกิดรักอะไรมันขึ้นมาตอนนี้หละ มันไม่สายไปรึไง”ไอ้คริสเงยหน้าขึ้นมาหัวเราะเย้ยยัน

“ฮือ...ไอ้ยงกุกช่วยกูด้วย...”ผมไม่ฟังมันแต่ยังเอ่ยเรียกชื่อไอ้ยงกุกอยู่

“มึงหุบปากเดี่ยวนี้นะ กูไม่อยากได้ยินชื่อมัน”

“ไอ้ยงกุก...ช่วยกูด้วย...”

“กูบอกให้มึงหุบปากไง! อยากโดนตบอีกใช่ไหม”มันบอกพร้อมกับง้างมือขึ้น

“ฮือ...ไอ้ยงกุก.....”

“ปัง! มึงก็ลองตบเมียกูสิ!”เสียงประตูถูกพังเข้ามา ตามด้วยเสียงที่คุ้นหู ผมและไอ้คริสหันไปมองพร้อมกัน แต่ผมเห็นแค่เพียงร่างลางๆของคนที่บุกเข้ามา

“เห้ย! มึง....มาที่นี้ได้ไงกัน”ไอ้คริสลุกออกจากตัวผม ผมเห็นมันกำลังยืนชี้ไปทางประตู

“มาได้ไงไม่สำคัญ สำคัญที่ว่ามึงพาเมียกูมาทำไม! กูเตือนมึงแล้วใช่ไหม ว่าอย่าแตะต้องเมียกู! ตายซะเถอะมึง!!!”

“ปัง!ปัง!ปัง!”เสียงปืนดังขึ้น ผมรีบยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองไว้

“ไอ้เชี่ยเอ้ย! มึงยิงกู...ปัง!ปัง!ปัง!”เสียงไอ้คริสพูดขึ้น ก่อนที่เสียงปืนจะดังตามมาอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าวของทุกอย่างเหมือนจะโดนยิงกระจุย และแต่ตอนนี้ผมกำลังกลัวมาก

“ปัง!ปัง!ปัง!”เสียงปืนยังดังอย่างต่อเนื่อง ผมได้แต่นั่งกุมหัวตัวเอง น้ำตาไหลพรากลงมา ตัวผมสั่นเทา

“ฮือ....ฮือ....”

“ฮิมชาน....ไอ้ฮิมชาน.....”เสียงๆหนึ่งเอ่ยเรียกผม ทุกอย่างสงบลงแล้ว.....

“อ๊ะ! ย...อย่าเข้ามานะ ออกไป!”ผมผลักมือของใครไม่รู้ที่แตะลงบนตัวผมออก

“ไอ้ฮิมชาน....นี้กูเองนะ กูยงกุกไง”มันพูด ผมเงยหน้าขึ้นมอง ภาพตรงหน้าเริ่มปรับชัดเจน ร่างของใครคนหนึ่งที่ถือปืนยืนอยู่ตรงหน้าผม โครงหน้าของไอ้ยงกุกค่อยๆปรากฏเด่นชัดต่อสายตา

“ไอ้ยงกุก! ฮือ......”ผมร้องไห้โฮออกมา ก่อนจะโผกอดไอ้ยงกุกแน่น

“มึงไม่เป็นไรแล้วไอ้ฮิมชาน กูมาช่วยมึงแล้ว”

“ฮือ....กูกลัว...มันจะทำอย่างงั้นกับกู กูกลัว.....”ผมร้องไห้บอกออกมา ไอ้ยงกุกโอบกอดผมแน่น

“มันหนีไปแล้วครับ”จีโอวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาบอก

“ชิ เสือกหนีไปได้อีกนะมึง ช่างมันกูจะพาไอ้ฮิมชานกลับบ้าน ส่วนไอ้คริสกูจะตามไปฆ่ามันทีหลัง!”ไอ้ยงกุกบอกเสียงขุ่น แต่มันก็ยังไม่คลายอ้อมกอดออกจากผม

“ไอ้ฮิมชาน....กูจะพามึงกลับบ้านนะ”มันบอกผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่มันจะช้อนตัวผมอุ้มขึ้น ผมซบใบหน้าลงกับอกของมัน รู้สึกดีจังที่มันมาช่วยผม แต่....ทำไมมันถึงไม่ฆ่าผมหละ ผมหนีมันมาไม่ใช่หรอ....

…….

…………..

…………………

 “มึงบาดเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า”เสียงไอ้ยงกุกเอ่ยถามผม ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ที่เซฟเฮาส์แล้ว และไอ้ยงกุกกำลังทำแผลที่มุมปากของผมอยู่ แผลที่โดนไอ้       คริสมันตบ

“โอ้ย! ม...ไม่ กูไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนแล้ว”ผมร้องออกมาก่อนจะตอบ ไอ้ยงกุกรีบลดมือลง สายตาของมันที่จ้องมองมาที่ผมเต็มไปด้วยความห่วงใย

แต่ผมจ้องมองมันด้วยความแปลกใจ ทำไมไอ้ยงกุกมันถึงไม่ฆ่าผมนะ แล้วทำไมกลายเป็นว่ามันไปช่วยผมกัน หรือว่ามันไม่รู้ว่าผมคิดหนี ผมเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่....

“คุณยงกุกครับ ลูกน้องของเราจับตัวคุณคริสได้แล้วครับ”จีโอที่เดินไปคุยโทรศัพท์เดินกลับมาบอก

“สั่งให้เฝ้ามันไว้ให้ดี พรุ่งนี้กูจะไปฆ่ามัน! ด้วยตัวเอง”ไอ้ยงกุกกำมัดแน่นบอก ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา แล้วถ้ามันรู้ว่าผมหนีหละ ผมจะเป็นยังไง....

“ครับ”จีโอตอบรับก่อนจะเดินออกไป ผมจึงอยู่กับไอ้ยงกุกเพียงสองคนอีกครั้ง

“ทำไม....”มันหันกลับมามองหน้าผม

“ทำไมอะไร?”มันถาม ผมลังเลไม่กล้าพูดออกไป

“ทำไม...มึงถึงมาช่วยกูหละ”และแล้วผมก็ตัดสินใจถามออกไป

“เพราะมึงเป็นของกูไงไอ้ฮิมชาน และกูก็ไม่ยอมให้ใครมาแย้งของของกูไปทั้งนั้น”ไอ้ยงกุกตอบสายตาจริงจัง นี้หมายความว่ามันไม่รู้ใช่ไหมว่าผมคิดจะหนี

“มึงรักกูหรอไอ้ยงกุก”ไอ้ยงกุกถึงกับชะงัก ผมเองก็ต้องตกใจที่จู่ๆก็ถามอะไรออกไปแบบนั้น ไอ้ยงกุกนิ่งเงียบไปซักพักก่อนจะอ้าปากตอบกลับมา

“ใช่....กูรักมึง”ผมตกใจมากกว่าเดิม เงยหน้าขึ้นจ้องหน้ามัน แววตาที่มันมองมานั้นไม่มีคำว่าล้อเล่นหรือโกหก

“ต...แต่กู...”

“กูไม่สนใจอีกแล้วว่ามึงจะเป็นใคร ตระกูลของมึงจะเคยทำลายตระกูลกูรึเปล่า แต่กูรักมึงไอ้ฮิมชาน และกูไม่ยอมให้ใครมาแย้งมึงไปจากกูทั้งนั้น”น้ำตาผมไหลพรากลงมากับคำสารภาพรักของมัน ผมไม่ได้ซึ้งจนร้องไห้ แต่ผมกำลังรู้สึกผิด ผิดที่คิดจะหนีมัน ผิดที่เกือบจะตกเป็นเครื่องมือให้คนอื่นทำร้ายมัน ผิดที่ผมเองก็เพิ่งรู้สึกรักมันเหมือนกัน

“ฮือ...ไอ้ยงกุกกูขอโทษ....”ผมร้องไห้บอกออกมา

“มึงจะขอโทษกูทำไม มึงไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย”นั้นสิ ไอ้ยงกุกไม่รู้สินะว่าผมทำผิดเรื่องอะไร ถ้ามันรู้มันก็คงไม่ยอมปล่อยผมให้ผมมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแน่

“เปล่า... กูแค่จะบอกว่า....กูก็รักมึงเหมือนกัน”ไอ้ยงกุกดึงผมเข้าไปกอด

“ต่อไปนี้อยู่กับกูนะไอ้ฮิมชาน กูจะลืมความแค้นทั้งหมด แล้วเราจะอยู่ด้วยกัน”ผมพยักหน้าตอบตกลง ก่อนที่เราทั้งสองจะกอดกันแน่น

ตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของตัวเองแล้ว และผมขอให้หลังจากวันนี้ ผมและไอ้ยงกุกเริ่มต้นกันใหม่อย่างมีความสุขด้วยเถอะ

“เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”         

“อือ.....”

*********