[Kim Him Chan]
หัวใจผมเต้นสั่นรัว
ผมมองซ้ายมองขวาไปตามทางเดินในเซฟเฮาส์
ตอนนี้ผมกลับมาที่เซฟเฮาส์พร้อมไอ้ยงกุกแล้ว
และผมกำลังแอบหาทางไปที่ห้องทำงานของมัน!
ผมก้าวเดินไปตามทางอย่างระมัดระวัง
ไอ้ยงกุกเริ่มไว้ใจผมมากขนาดที่ว่าไม่จำเป็นต้องให้ลูกน้องมาเฝ้าหน้าห้องผมอย่างเคย
แม้แต่ประตูก็ไม่ได้ล็อกไว้
ผมรู้ว่าถ้าผมโดนจับได้ครั้งนี้ผมอาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย
หรือแม้แต่โอกาสที่จะมีชีวิตรอดไปได้ แต่ผมก็ยังจะเสี่ยง
เสี่ยงเพื่อช่วยตระกูลของตัวเองและทำลายไอ้ยงกุก.....!
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องๆหนึ่งอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดเสียง
ก่อนจะพบว่าที่นี้แหละคือห้องทำงานของไอ้ยงกุก
ผมเริ่มต้นการรื้อค้นทันทีอย่างเงียบเฉียบที่สุด
ภายในห้องทำงานของไอ้ยงกุกมีเพียงแสงสลัวจากระเบียงส่องเข้ามา
มันมืดมากแต่ผมก็พอมองเห็นได้ว่าภายในห้องไม่ค่อยมีข้าวของอะไรมากมาย
มีก็เพียงโต๊ะทำงาน โซฟาตัวยาว กับตู้หนังสือที่ผมว่าไม่เข้ากับไอ้ยงกุกเลย
มันหน้าจะมีพวกตู้เก็บอาวุตสงครามมากกว่า
ผมหยิบกล้องถ่ายรูปออกมา
เป็นกล้องที่คริสแอบส่งให้ผมก่อนออกจากที่นั้นโดยที่ไอ้ยงกุกไม่รู้
และคริสยังบอกแผนการนี้ให้กับผมอีกด้วย
สิ่งที่ผมต้องทำก็แค่หาหลักฐานการทำชั่วของไอ้ยงกุก ถ่ายรูปแล้วส่งต่อให้คริส
คริสจะเป็นคนจัดการต่อทุกอย่างเอง และหลังจากนั้นไอ้ยงกุกก็จะถูกทำลาย
ผมก็จะเป็นอิสระ
ผมกวาดสายตาไปในความมืด
มือค่อยๆรื้อค้นเอกสารมากมายบนโต๊ะทำงานของไอ้ยงกุก ก่อนจะกดถ่ายรูปไว้
ผมไม่รู้ว่าเอกสารที่ถ่ายได้คืออะไรเพราะมันมืดมาก แต่ผมก็ถ่ายเก็บไว้ทุกอันเพราะคิดว่าต้องมีซักอันที่ใช้เป็นหลักฐานได้
และในที่สุดผมก็ถ่ายพวกมันจนครบทุกใบ
ผมยกยิ้มออกมาในความมืดกับความสำเร็จของตัวเอง ที่นี้ไอ้ยงกุกก็จะต้องถูกทำลาย
ผมก็จะช่วยตระกูลของผมได้แล้ว
“ตึก ตึก....”จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก ผมเบิกตากว้างทันที ต้องเป็นไอ้ยงกุกแน่ๆ
มันกำลังจะเข้ามาในห้อง
ผมรีบเก็บกล้องทันที
ก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาที่หลบซ้อน แต่จะมองไปทางไหนก็มีแต่ที่โล่งว่างเปล่า
ผมจะทำยังไงดี เสียงฝีเท้าก็ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
หัวใจผมเต้นสั่นรัว
รู้สึกได้ว่ามือกำลังสั่น ถ้าผมถูกจับได้ไอ้ยงกุกฆ่าผมตายแน่ มันคงไม่ยอมปล่อยผมไป
ผมจะทำยังไงดี คิดสิๆๆ
และแล้ว.....
“แกร๊ก... อ๊ะ! ไอ้ยงกุกมึงอยู่นี้เอง....”
“ไอ้ฮิมชาน...”
“กูตามหามึงซะทั่วเลย
เลยหลงเดินเข้าไปในห้องอะไรไม่รู้มันมืดมาก กูกลัวเลยเดินออกมา”ผมบอกพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้กับมัน ไอ้ยงกุกจ้องมองผม
ก่อนที่ไอ้ยงกุกจะเปิดประตูเข้ามา
ผมแกล้งเปิดประตูออกไปก่อนเพื่อทำให้เหมือนว่าผมหลงเข้ามาจริงๆ
ทีแรกไอ้ยงกุกทำเหมือนตกใจและกำลังจะคิดว่าผมแอบเข้าไป
แต่ผมก็แกล้งโกหกออกไปอย่างเนียนที่สุด ไอ้ยงกุกจ้องมองผมเหมือนจะจับผิด
ผมจ้องมันตอบพร้อมกับตีสีหน้าใสซื่อ
“นั้นห้องทำงานกูเอง
เข้าไปด้วยกันสิ”ผมลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
ไอ้ยงกุกเชื่อคำโกหกของผม มันเปิดประตูห้องทำงานเข้าไป ผมเดินตามเข้าไปติดๆ
ภายในห้องถูกเปิดไฟสว่างโล่ง เอกสารบนโต๊ะไอ้ยงกุกถูกผมเก็บเรียบร้อยอย่างดี
ไม่มีหลักฐานอะไรบ่งบอกว่าผมเข้ามารื้อค้นในห้องนี้ และเหมือนไอ้ยงกุกก็กำลังสำรวจความเรียบร้อย
“ห้องทำงานมึงใหญ่ดีเนอะ
ไม่คิดว่าทำธุรกิจมืดต้องมีห้องทำงานด้วย”ผมพูดไปสายตาก็มองสำรวจไปทั่วห้อง
เพราะเมื่อกี้ที่เข้ามามันมืดมากจนมองอะไรไม่ชัดเจนนัก
เพื่อจะหาหลักฐานอะไรเพิ่มเติมได้บ้าง
“กูไม่ได้ทำธุรกิจมืดอย่างเดียว
แต่ยังมี.....”มันเว้นคำพูดไว้ ถึงไม่บอกผมก็รู้
เรื่องตระกูลใหม่ที่มันเพิ่งก่อตั้งขึ้นมาหละสิ
ก่อตั้งขึ้นมาเพื่อทำลายตระกูลของผม
ไอ้ยงกุกเดินไปนั่งที่หลังโต๊ะทำงาน
มันหยิบเอกสารบนนั้นขึ้นมาดู
“แล้วมึงตามหากูทำไม”มันถาม ผมเริ่มกะวนกระวายอีกครั้ง สมองรีบคิดหาคำตอบที่จะเอาตัวรอดได้
“ก ก็...
กูแค่อยากเห็นหน้ามึงก่อนนอนไม่ได้หรอ”ผมบอก
ไอ้ยงกุกละสายตาจากเอกสารในมือจ้องมองมาที่ผม ผมกลอกตาไปมากลัวว่ามันจะจับผิดได้
มันวางเอกสารในมือลง
“มานี้”มันพูดสั่ง ผมเริ่มหวาดหวั่นในใจ ขาค่อยๆก้าวออกไปช้าๆ เดินตรงเข้าไปหามัน
“อ๊ะ!”เมื่อผมเดินเข้าไปถึง ไอ้ยงกุกก็ดึงตัวผมให้ลงไปนั่งบนตักของมัน
แขนแกร่งโอบกอดรอบเอวผมไว้ ปลายจมูกไล่สูดดมความหอมที่ซอกคอของผม
“ย อย่า...”ผมเบี่ยงตัวหนีห้ามมันเอาไว้ ไอ้ยงกุกจ้องหน้าผม
ผมหลุบตาลงต่ำคิดว่ามันจะต้องไม่พอใจแน่ๆ
“วันนี้ดูมึงสนิทกับไอ้คริสจังนะ”ผมเงยหน้าขึ้นจ้องหน้ามันอย่างไม่เชื่อหู มันไม่ได้อารมณ์เสีย
แต่มันกำลังเปลี่ยนเรื่องไปคุยอย่างอื่นแทน
“ก็ปกติ
กูบอกแล้วว่าไม่ได้คิดอะไรกับคริสจริงๆ”
“กูไม่เชื่อ
แล้วทำไมมันต้องมาส่งมึงกลับบ้านด้วย”ถึงคำพูดจะดูเหมือนไม่พอใจ
แต่ไอ้ยงกุกยังใช้น้ำเสียงปกติคุยกับผม
“ไม่เชื่อก็แล้วแต่มึงสิ
แต่กูพูดความจริง”ผมบอกพร้อมกับแกล้งทำสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน
ดูๆแล้วก็เหมือนคนรักที่งองแงงใส่กัน แต่ที่จริงมันไม่ใช่เลย
ไอ้ยงกุกค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามาหาผมช้าๆ
ก่อนที่เสียงทุ้มของมันจะกระซิบที่ข้างหู
“พิสูจน์สิ”พูดจบผมก็ถูกมันอุ้มขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานทันที ผมทำสีหน้าตกใจ
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะหันหน้าเข้าหาไอ้ยงกุกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
ไอ้ยงกุกจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาหื่นๆ นี้มันจะให้ผมพิสูจน์อะไร
“มึงจะให้กูทำอะไร”ผมถามออกไป ไอ้ยงกุกยกยิ้ม
“ยั่วกูสิ แล้วกูจะเชื่อว่ามึงไม่ได้สนใจไอ้คริส
แต่มึงสนใจกู...”ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
มันจะให้ผมยั่วมันเนี้ยนะ แค่คิดผมก็ขนลุกแล้ว ไอ้ที่เคยทำกับ คริสแค่นั้นผมก็ฝืนเต็มทน
แต่นี้.....
ไอ้ยงกุกจ้องมองผม
สายตาของมันบ่งบอกว่าถ้าไม่ทำผมไม่รอดแน่ ผมจึงเริ่มต้นด้วยการค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง
ผมค่อยๆไล่นิ้วมือลงไปที่กระดุมเอทีละเม็ดๆ
และค่อยๆปลดออกที่ละเม็ดๆอย่างเชื่องช้า และเหมือนมันจะไม่ทันใจไอ้ยงกุก
มันจึงยื่นมือเข้ามาช่วยด้วยกานกระชากเสื้อของผม
“แคว่ก! เห้ย!”ผมอุทานออกมาอย่างตกใจ ไอ้ยกกุกเหยียดยิ้ม
มันจ้องมองแผ่นอกและเรือนร่างท่อนบนของผมอย่างชอบใจ
“ต่อสิ”มันบอก ผมหลุบตาลงต่ำด้วยความอาย ค่อยๆเลื่อนมือไปลูบไล้ร่างกายของตัวเอง
พยายามทำท่าทางให้ดูยั่วยวนที่สุด เพราะผมไม่รู้ว่าเวลายั่วต้องทำกันยังไง
แถมยังต้องยั่วผู้ชายด้วยกันเองอีก
ผมลูบไล้ร่างกายอยู่ซักพัก
ก็เปลี่ยนมาเคล้นคลึงหน้าอกของตัวเอง ก่อนจะใช้ปลายนิ้วบนขยี้ที่ยอดอก
ไอ้ยงกุกจ้องมองยอดอกของผมอย่างไม่ว่างตา
ยอดอกทั้งสองข้างถูกผมบดขยี้สลับกันไปมาจนมันแข็งเป็นไต
บ่งบอกว่าผมเริ่มมีอารมณ์แล้ว
ใบหน้าของผมแดงซ่านทั้งจากความอายและอารมณ์ที่ถูกปลุกด้วยตนเอง
ผมเลื่อนมือลงไปที่กางเกง
ก่อนจะจัดการถอดมันออก ไอ้ยงกุกเฝ้ามองอย่างตื่นเต้น กางเกงของผมค่อยๆเลื่อนลง
เผยให้เห็นสัดส่วนของท่อนล่างที่ตื่นขึ้นมาแล้ว
ผมชันขาขึ้นกับโต๊ะ
ก่อนจะค่อยๆแยกออกตรงหน้าไอ้ยงกุก มันจ้องมองตรงส่วนนั้นของผมอย่างหื่นกระหาย
ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดี จึงได้แต่นั่งนิ่งในท่านั้น
“ทำสิ จับของมึงซะ
แล้วเตรียมพร้อมให้กับตัวเองด้วย”คำสั่งของไอ้ยงกุก
ทำให้หัวใจผมกระตุกวาบ ถึงจะรู้อยู่ตั้งแต่แรกว่ามันคงไม่ได้ให้ผมยั่วเฉยๆแน่ก็เหอะ
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับตรงส่วนนั้นของตัวเองตามที่ไอ้ยงกุกสั่ง
ก่อนจะเริ่มต้นขยับชักรูดอย่างช้าๆ ความเสียวที่ส่วนนั้นแล่นลิ่วขึ้นมาทันที
ก่อนที่อีกมือจะเลื่อนลงไปแตะที่ช่องทางด้านหลัง
“อื๊อ...”ผมส่งเสียงร้องออกมาทันทีที่ปลายนิ้วสอดเข้าไป
ปลายเท้าจิกแน่นบนโต๊ะก่อนจะดันนิ้วเข้าไปจนสุด
“อ๊า....”เสียงร้องของผมไปกระตุ้นอารมณ์ไอ้ยงกุกได้ดี มันจับที่พักแขนเก้าอี้แน่นเหมือนกับพยายามระงับอารมณ์ในตัว
ผมแช่นิ้วทิ้งไว้ข้างในซักพัก
จนเริ่มที่จะหายเจ็บ ผมก็เริ่มขยับนิ้วเข้าออกสลับกลับหมุนวนข้างใน
มืออีกข้างก็ยังชักรูดอยู่
ตอนนี้ผมจึงกำลังสร้างความหฤหรรษ์ทั้งจากสองทางให้ตัวเอง
“อ้า...อ้า....”ผมเชิดใบหน้าที่แดงซ่านขึ้นร้องคราง ไอ้ยงกุกกลืนน้ำลายลงคอ
มันเริ่มจะทนดูผมยั่วสวาทไม่ไหวแล้ว
ผมเร่งจังหวะการชักรูดมากขึ้น
นิ้วที่ช่องทางด้านหลังก็ถูกเพิ่มขึ้นอีก ผมรู้สึกเหมือนกำลังมีอะไรอยู่จริงๆ
ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่าง ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“อ้า....อ้า....”เสียงผมร้องคราง ไอ้ยงกุกทนไม่ไหวอีกแล้ว มันกระชากมือผมออก
ก่อนจะสอดใส่แกนกายของตัวเองเข้ามาแทน
“อึก อ๊าาา.....”ผมร้องเสียงดัง เพราะแกนกายของมันใหญ่โตกว่านิ้วของผม
ไอ้ยงกุกกดผมลงกับโต๊ะ
มันขยับเข้าออกรัว คงเป็นเพราะอดทนอยู่นาน ผมจิกแผ่นหลังของมันแน่น
บทรักที่ร้อนแรงเริ่มต้นขึ้น
“อืม....อ้า.....”เสียงทุ้มของมันร้องครางอย่างพอใจ แต่ก็เหมือนแค่นั้นยังไม่พอ
มันกวาดข้าวของบนโต๊ะลงพื้นกระจัดกระจาย ก่อนจะจับผมพลิกตัวลงคว่ำหน้ากับโต๊ะ
ขาข้างหนึ่งถูกจับยกขึ้น อีกข้างลงไปยื่นกับพื้น
เพื่อให้แกนกายของมันเข้ามาได้ลึกมากกว่าเดิม
“อึก...อ้า....อ๊า....”ผมได้แต่ส่งเสียงร้องคราง แท่งเนื้อร้อนของไอ้ยกุกขยับเข้าออกที่ช่องทางด้านหลังอย่างรุนแรง
ผมจับขอบโต๊ะแน่นเพื่อระบายอารมณ์
“อ๊า....”ผมครางออกมาเสียงดัง เมื่อแท่งเนื้อของไอ้ยงกุกกระแทกโดนจุดกระสันเข้า
และนั้นคือความต้องการของไอ้ยงกุก
เมื่อมันรู้แล้วว่าตรงไหนจะสร้างความเสียวซ่านให้ผมได้มากที่สุด
มันก็กระแทกเข้าไปที่ตรงนั้นอย่างรุนแรง
“อ๊า...อ๊า....อื๊อ....”ผมร้องครางไม่เป็นภาษา แต่มันช่างสุขสมเสียเหลือเกิน มากจนผมต้องกระแทกสะโพกส่วนกลับลงไป
รับกับการกระแทกเข้ามาของไอ้ยงกุก
“พูดชื่อกูสิฮิมชาน...”เสียงไอ้ยงกุกเอ่ยสั่ง
“...ยง...กุก อ้า....”ผมยอมร้องเรียกชื่อมันอย่างว่าง่าย
“เรียกอีก
เรียกชื่อกูอีก....”
“....ยงกุก...อ๊า....”
“จำไว้...นี้คือชื่อคนที่เป็นเจ้าของของมึงแค่คนเดียว....”พูดจบมันก็จับผมขึ้นไปนอนหงายบนโต๊ะอีกครั้ง มันยึดสะโพกผมไว้แน่น
ก่อนจะเร่งกระแทกเข้ามารัวแรง และแล้วผมกับมันก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
“อ๊า.....”ผมและมันครางออกมาเป็นครั้งสุดท้าย
ภายในช่องทางด้านหลังเต็มปริ่มไปด้วยน้ำรักของมันที่ปลดปล่อยเข้ามา ส่วนผมก็ปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าขาและหน้าท้อง
“แฮ่กๆ”ผมนอนหอบหายใจ แต่ยังไม่ทันได้โกยอากาศหายใจเข้าปอดได้เต็มที่
ไอ้ยงกุกก็โน้มตัวลงมาประกบจูบกับผม
เป็นจูบที่นิ่มนวลและแสนอ่อนโยนที่ผมไม่เคยได้รับจากมันมาก่อน
“อืม....อื้อ....”ผมร้องประท้วงเพราะขาดอากาศหายใจ ไอ้ยงกุกถอนจูบออก มันจ้องมองใบหน้าของผม
แต่ผมกลับไม่กล้าเหลือบตาขึ้นไปสบตากลับมัน
“มึงเป็นของกูไอ้ฮิมชาน...”มันพูดขึ้น ผมไม่รู้ว่ามันต้องการสื่ออะไรจากคำพูดคำนี้
แต่ผมคงจะอยู่กับมันไม่ได้หรอก เพราะต่อจากนี้ไปแผนของผมกำลังจะสำเร็จ!
********
[Moon Jong Up]
“ฮือ...ฮือ....”เสียงร้องไห้ของผมยังดังไม่หยุดหลังจากที่โดนจับตัวไว้
มือที่โดนมัดไพล่หลังเจ็บปวดไปหมด ผมนั่งอยู่ที่มุมห้อง พี่แดฮยอนตอนนี้ไม่อยู่
ผมไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน เขาหายไปตั้งแต่วันที่จับผมไว้ที่นี้
ผมนึกไปต่างๆนาๆว่าพี่แดฮยอนต้องกลับมาฆ่าผมแน่ๆ
ผมไม่อยากให้เขากลับมาเลย ผมยังไม่อยากตาย
ผมได้แต่พาวนาขอให้พี่จียอนหรือใครก็ได้มาช่วยผมที
“แกร๊ก!”เสียงประตูดังขึ้น ผมเบิกตากว้าง สิ่งที่ผมกลัวเกิดขึ้นแล้ว พี่แด ฮยอนกลับมาแล้ว.....!
“ฮึก...ฮือ....”ผมขดตัวทันทีเมื่อพี่แดฮยอนเดินเข้ามา ผมไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมอง
“จงออบมากินข้าวสิ
พี่เอาข้าวมาให้”พี่แดฮยอนบอก น้ำเสียงที่อ่อนโยนพูดกับผม
แต่ผมไม่หลงเชื่อน้ำเสียงแบบนั้นอีกแล้ว ผมส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“จงออบนายไม่ได้กินอะไรเลยนะ
พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าต้องกินอาหารให้ครบทุกมื้อ มานี้สิพี่จะป้อนให้”พี่แดฮยอนทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ ผมรีบถอยตัวหนี พี่แดฮยอนหยุดชะงัก
“นายกลัวพี่ขนาดนั้นเลยหรอ”น้ำตาของผมไหลพรากออกมา จะให้ผมบอกยังไงหละว่าผมกลัวมากเลย....
“เฮ้อ...แต่ยังไงนายก็ต้องกินข้าวนะจงออบ”ผมเบิกตากว้างเมื่อพี่แดฮยอนเข้ามาดึงตัวผมออกจากมุมห้อง
“ไม่นะ! อย่าทำอะไรผมนะ! ฮือ...พี่จียอนช่วยผมด้วย...”
“จงออบพี่ไม่ทำอะไรนายหรอก
นายหยุดดิ้นก่อนสิ พี่จะป้อนข้าวให้”
“ไม่เอา ผมไม่กิน
ฮือ...ใครก็ได้ช่วยผมด้วย...”พี่แดฮยอนพยายามจับให้ผมนั่งเฉยๆพร้อมกับยืนช้อนที่มีอาหารอยู่มาตรงหน้าผม
แต่ผมก็สะบัดหน้าหนีไปมาไม่ยอมกิน ผมกลัวผมไม่ไว้ใจคนตรงหน้านี้อีกแล้ว
“จงออบอยู่เฉยๆสิ
พี่แค่จะป้อนข้าวให้นายนะ”
“ไม่ เคร้งงง!!”ผมดิ้นไปดิ้นมาจนในที่สุดช้อนในมือพี่แดฮยอนก็ถูกผมปัดล่วงหล่น
“พี่บอกให้กินข้าวไงจงออบเห็นไหมว่ามันหกหมดแล้ว!”พี่แดฮยอนตวาดใส่ผม ผมสะดุ้งตกใจ ก่อนจะก้มหน้านิ่งด้วยความหวาดกลัว น้ำตามากมายไหลอาบลงมา
“ฮือ....ฮือ...”พี่แดฮยอนทำสีหน้าเหมือนกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเอง
“ไม่เป็นไรนะจงออบ
เดี๋ยวพี่จะไปหยิบช้อนมาใหม่แล้วคราวนี้นายต้องกินข้าวนะ”พี่แดฮยอนบอกก่อนจะลุกขึ้น
“ผมอยากกลับบ้าน
พี่ปล่อยผมกลับบ้านได้ไหม”ผมลองเสี่ยงเอ่ยขอร้องออกไป พี่แดฮยอนหันหน้ากลับมามอง
“ไม่ได้หรอก...”
“ท...ทำไมหละ
ผมไม่อยากอยู่ที่นี้ ผมอยากกลับไปหาพี่จียอน ปล่อยผมไปเหอะ”
“ถ้าปล่อยนายไป
นายก็จะไม่กลับมาหาพี่อีกแล้วใช่ไหมหละ”ผมนิ่งงันไปกับคำพูดนี้ของพี่แดฮยอน
พี่แดฮยอนกลัวผมทิ้งไปงั้นหรอ....
“หึ เห็นไหมหละ
เพราะงั้นพี่จะไม่มีวันปล่อยนายไปเด็ดขาด”พูดจบพี่แด ฮยอนก็ทำท่าจะเดินออกไปอีกครั้ง
“แต่พี่เป็นฆาตกร!
พี่ฆ่าคนผมไม่อยากอยู่กับพี่ ผมกลัว...อึ๊”ผมรีบเม้มปากแน่น
เพราะความกลัวทำให้ผมเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
พี่แดฮยอนค่อยๆหันหน้ากลับมาอีกครั้ง ผมรีบถอยหลังหนี แววตาของพี่แดฮยอนเรียบนิ่ง....
“พี่ว่า...จงออบไปอาบน้ำดีกว่านะ
เดี๋ยวพี่จะไปเอาเสื้อผ้ามาให้”พี่แดฮยอนพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมร้องไห้ออกมาทันที นี้พี่แดฮยอนจะไม่ยอมปล่อยผมไปจริงๆใช่ไหม
…….
…………..
…………………
“ซ่า.....”เสียงน้ำไหลล้นออกจากอ่าง
ผมเอื้อมมือไปหมุนปิดก๊อกน้ำ ผมกอดเข่าแช่ตัวอยู่ในอ่างเนิ่นนานทั้งๆที่อาบน้ำเสร็จตั้งนานแล้ว
เพราะผมยังไม่อยากออกไปจากห้องน้ำตอนนี้...
“ก๊อกๆๆ
จงออบเป็นอะไรรึเปล่า นายเข้าไปนานแล้วนะ”เสียงพี่แดฮยอนเคาะประตูเรียก
ผมยกมือขึ้นปิดหูตัวเองทั้งสองข้าง ไม่อยากได้ยินเสียงนี้
ความกลัวเริ่มกัดกินจิตใจ ผมนั่งตัวสั่นเทา น้ำตาไหลอาบใบหน้า
อยากจะกลับบ้าน
ทำไมพี่จียอนกับพ่อและแม่ถึงไม่มาช่วยผม หรือพวกเขากลัวพี่แดฮยอนกัน
พี่แดฮยอนคงมีอิทธิพลต่อตระกูลผมมากจริงๆสินะ ทุกคนถึงเลือกที่จะทิ้งผม....
ผมอยากจะนั่งอยู่ในห้องน้ำตลอดไปโดยไม่ออกไปอีกเลย
แต่ความเหน็บหนาวก็บีบบังคับให้ผมต้องยอมออกไป ผมลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ
หยิบเสื้อผ้าที่พี่แดฮยอนเอามาให้มาสวมใส่ เสื้อของพี่แดฮยอนตัวใหญ่เกินไป
พอผมใส่จึงกลายเป็นดูเหมือนชุดเดรสของผู้หญิง
“แกร๊ก!”ผมเปิดประตูห้องน้ำออกไป ก็พบว่าพี่แดฮยอนกำลังนั่งดูทีวีอยู่
“จงออบอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ
มานั่งดูทีวีกับพี่สิ”พี่แดฮยอนหันมาเอ่ยชวน
ผมได้แต่ยืนนิ่งที่หน้าประตูห้องน้ำ ก่อนจะค่อยๆอ้าปากตอบกลับไป
“....ครับ พี่แดฮยอน.....”พี่แดฮยอนฉีกยิ้มนิดๆให้ก่อนจะหันกลับไปสนใจทีวีต่อ
ผมรอจนแน่ใจว่าพี่แดฮยอนจะไม่หันกลับมา
ผมมองไปทางประตูห้อง มันต้องใช้คีย์การ์ดสินะผมถึงจะออกไปได้
ผมเริ่มมองหาคีย์การ์ดที่ตัวพี่แดฮยอนแต่มันไม่มี ผมมองหาไปรอบๆก่อนจะพบว่ามันวางอยู่บนโต๊ะที่ทางเข้า
ผมหันไปมองที่พี่แดฮยอนอีกครั้ง
หัวใจเต้นรัวด้วยความกลัว แค่ผมเอื้อมมือออกไปหยิบมันมา ผมก็จะสามารถหนีออกไปจากห้องนี้ได้
พี่แดฮยอนยังคงสนใจแต่รายการในทีวี
ผมหันกลับมามองที่คีย์การ์ด มือที่สั่นเทาของผมค่อยๆเอื้อมออกไป
คีย์การ์ดอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมแล้ว
เสียงรายการทีวียังดังเข้ามาในโสตประสาท
ผมเอื้อมมือออกไปคว้าคีย์การ์ดมาไว้ในมือ ผมชูมันขึ้นมาตรงหน้าอย่างดีใจ
ผมได้มันมาแล้วและผมกำลังจะได้กลับบ้าน
“หมับ! ทำอะไรน่ะจงออบ”ผมเบิกตากว้าง
มือข้างที่ถือคีย์การ์ดอยู่ถูกพี่แดฮยอนจับไว้ คีย์การ์ดล่วงหล่นจากมือของผม
พี่แดฮยอนมองตามลงไปก่อนจะค่อยๆหันกลับมาจ้องหน้าผม
“คิดจะหนีพี่หรอ!”
“เปล่านะ
จงออบเปล่านะ...”ผมส่ายหน้าปฏิเสธทั้งๆที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา
พี่แดฮยอนเหวี่ยงผมลงไปที่พื้น
“ตุบ! โอ้ยย...”ผมร้องออกมาก่อนจะจ้องมองพี่แดฮยอนด้วยความหวาดกลัว
“ทำไมจงออบไม่ฟังพี่บ้าง
พี่บอกว่าไม่ให้ไป ทำไมถึงไม่เชื่อฟังกันเลย”
“ก็ผมไม่อยากอยู่กับพี่นิ
พี่จะขังผมไว้ไม่ได้ ปล่อยผมไปนะ”พี่แดฮยอนมีสีหน้าโกรธจัด
มือหนากระชากเข็มขัดออกจากเอวตัวเอง
“จงออบเป็นเด็กดื้อ
พี่จะต้องสั่งสอนเด็กดื้ออย่างจงออบ...”ผมจ้องมองเข็มขัดในมือพี่แดฮยอนอย่างสะพรึงกลัว
“เพลี๊ยะ! โอ้ย! เพลี๊ยะ! โอ้ย!”สายเข็มขัดถูกพี่แดฮยอนฟาดใส่ตัวผม ผมพยายามถอยหนีพร้อมกับยกมือขึ้นมาป้องกันตัวเอง
“จงออบเป็นเด็กดื้อ
เพลี๊ยะ! พี่ต้องลงโทษจงออบ เพลี๊ยะ!”
“ฮึก..ฮือ...เพลี๊ยะ! โอ้ย! จงออบไม่ใช่เด็กดื้อ ฮือ....พอแล้ว....”พี่แดฮยอนยังฟาดสายเข็มขัดใส่ผมไม่หยุด ผมเข้าไปเกาะชายเสื้อพี่แดฮยอนไว้พร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ฮือๆ
พอแล้ว...ฮือ....จงออบไม่ดื้อแล้ว
จงออบไม่คิดหนีพี่แดฮยอนแล้ว...ฮือ...หยุดตีจงออบเถอะ”พี่แดฮยอนชะงักมือที่จะฟาดสายเข็มขัดลงมา
แววตาที่จ้องมองลงมาวูบไหว พี่แดฮยอนยอมปล่อยสายเข็มขัดลงกับพื้นก่อนจะโผลงมาโอบกอดผมไว้
“อย่าดื้อกับพี่อีกนะครับจงออบ
แล้วก็อย่าคิดหนีพี่อีกด้วย”ผมพยักหน้าหงึกหงักตรงอกแกร่ง
พี่แดฮยอนยกมือขึ้นลูบหัวของผมอย่างปลอบประโลม ผมโอบกอดพี่แดฮยอนแน่น
“ครับ
ผมจะไม่หนีพี่แดฮยอนอีกแล้ว ผมจะอยู่กับพี่แดฮยอน......ตลอดไป”ปากผมพร่ำบอก แต่สายตากลับมองไปที่คีย์การ์ด ผมจะต้องกลับบ้านให้ได้...!
พี่แดฮยอนน่ากลัวเหลือเกิน.....
********
[Yoo Young Jae]
ฝันร้ายที่แสนทรมานและเจ็บปวด
ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่รับรู้คือหัวที่ปวดจนแทบระเบิด
ร่างกายที่ขยับไม่ได้เพราะความบอบช้ำ
“โอ้ยยย....”ผมร้องออกมา นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด มือจับที่หัวก่อนเป็นอันดับแรก
ผมพบว่าที่หัวตรงที่ถูกกรอบรูปฟาดมีผ้าพันแผลแปะอยู่
มันถูกทำแผลแล้วเรียบร้อย ตรงแขนและหน้าอกที่ถูกกรีดก็ถูกทำแผลหมดแล้วเช่นกัน
เหลือก็แต่รอยฟกช้ำตามตัวที่ยังมีให้เห็น ผมก้มลงมองเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่
ไอ้เซโล่คงไม่ได้พาผมไปโรงพยาบาล
“ฟื้นแล้วหรอ...”ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อไอ้เซโล่เอ่ยทักผม มันนั่งอยู่ตรงปลายเตียง
ผมจะขยับตัวหนีแต่ก็ทำไมได้ ผมมองมันด้วยความหวาดหวั่น ไอ้เซโล่จ้องมองผมสายตาเรียบนิ่ง
“เจ็บมากไหม”มันถาม ผมไม่เข้าใจมันจะถามผมทำไมในเมื่อมันเป็นคนทำร้ายผมเอง
“มึงเป็นอะไร
มึงต้องการอะไรอีก....”
“กูแค่อยากขอโทษ
กูไม่ได้ตั้งใจทำร้ายมึง”มันพูด แววตาสั่นระริกเหมือนกำลังเสียใจอยู่
“มึงไม่ได้ตั้งใจ
แต่มึงก็ไม่คิดที่จะหยุดตอนที่กูอ้อนวอนขอร้องมึง”ผมบอก
ไอ้เซโล่ถึงกับนิ่งงัน นี้คงเป็นอาการยอมรับของมันสินะ
“กูแค่ไม่อยากให้มึงไปจากกู
ถึงแม้มึงจะนอกใจกู แต่กูรักมึงนะยองแจ”คำบอกรักของมันทำให้ผมเจ็บแปลบที่หัวใจ
รักงั้นหรอ...รักแล้วทำไมมันถึงทำร้ายผมได้ขนาดนี้
“กูจะกลับบ้าน”ผมบอกก่อนทำท่าจะลุกขึ้น
“ไม่! อย่าไปนะ กูไม่ให้มึงไป”ไอ้เซโล่รีบลุกขึ้นมาดันตัวผมไว้
“ถอยไปกูจะกลับบ้าน!”
“ไม่! กูไม่ให้มึงไป...อยู่กับกูนะไอ้ยองแจ”มันเอ่ยขอผม
“กูบอกให้ถอยไปไงไอ้เซโล่!
ตุบ! โอ้ย!”ผมร้องออกมาเมื่อไอ้เซโล่จับผมกระแทกลงบนที่นอน
มันรีบค้นหาอะไรบางอย่างก่อนจะหยิบขึ้นมาชูต่อหน้าผม
“อ ไอ้เซโล่....!”ผมเบิกตากว้าง มันคือคัตเตอร์ที่มันใช้ทำร้ายผมนั้นเอง
“กูบอกว่าไม่ให้มึงไปไง!
หรือมึงอยากเจ็บตัวอีก.....”มันบอก
สายตาบ่งบอกว่าเอาจริง
“ม...ไม่เอานะ
อย่าทำอะไรกูอีกเลยนะเซโล่...”ผมเอ่ยขอร้องมัน
จ้องมองคัตเตอร์ในมือมันอย่างหวาดกลัว
“ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวอีก
อย่าคิดจะไปไหนจากกู!”ผมพยักหน้าหงึกหงัก
ไอ้เซโล่ค่อยๆลดคัตเตอร์ในมือลง
“ป่านนี้มึงคงหิวแล้ว
เดี๋ยวกูจะเอาข้าวมาให้ มึงจะได้กินยา”มันบอกก่อนจะเดินออกไป
ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังมัน ผมจะทำยังไงดี ผมจะหนีไปจากมันได้ยังไง.....
*********
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น