B.a.p : Dark Love ความรักสีดำ Chapter 16

[Yoo Young Jae]

หลังจากได้ฟังคำเตือนของไอ้ฮิมชานเรื่องไอ้เซโล่ ผมก็ขับรถตรงมาที่บ้านไอ้เซโล่ทันที มันมีเรื่องที่จะต้องบอกผมอีกหลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่มันทำร้ายพี่แจบอม เรื่องที่มันค้ายาเสพติด เรื่องที่มันทำธุรกิจผิดกฎหมายและเรื่องที่มันเป็นเพื่อนกับไอ้ยงกุก....!

“ไอ้เซโล่ มึงอยู่ไหน....”ผมตะโกนเรียกหามัน แต่ก็ไม่มีเสียงขานรับตอบกลับมา หรือว่ามันจะไม่อยู่บ้านเพราะผมตรงมาที่นี้เลยโดยที่ไม่ได้โทรบอกมันก่อน ผมเดินขึ้นไปยังห้องนอนเพื่อมันจะอยู่ที่นั้น

“ไอ้เซโล่...”ผมเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อของมัน แต่ภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของไอ้เซโล่

“มันไปไหน...”ผมพูด ก่อนทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่แล้วขาของผมก็ต้องชะงักเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ

ผมขมวดคิ้วจ้องมองมันนั้นไม่ใช่โทรศัพท์ของไอ้เซโล่ ผมเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมา มันคุ้นตาผมมากเหมือนโทรศัพท์ของ....

ว่าแล้วด้วยความสงสัยผมก็กดเปิดหน้าจอทันที และภาพบนหน้าจอก็ทำให้ผมถึงกับต้องเบิกตากว้าง เพราะมันคือรูปผมกับไอ้จงออบและไอ้ฮิมชานที่ยืนกอดคอกันส่งยิ้มกว้างออกมา นี้เป็นโทรศัพท์ของไอ้ฮิมชาน!

ผมกำโทรศัพท์มือถือแน่น ความกลัวของผมเป็นจริง ไอ้เซโล่มีส่วนรู้เห็นด้วยกับการถูกจับตัวไปของไอ้ฮิมชาน พวกมันทั้งหมดสมรู้รวมคิดกัน ผมจะไม่มีวันให้อภัยพวกมันแน่

“มึงมันเลวไอ้เซโล่...”ผมพูดขึ้นกับตัวเอง

“ใช่กูมันเลว....”จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง ผมรีบหมุนตัวกลับไปมอง ไอ้เซโล่มันอยู่บ้าน!

“ทำไมมึงมาอยู่นี้”ผมถามออกไป ก่อนจะต้องรู้สึกว่าคำถามที่ถามออกไปนั้นช่างแปลกประหลาดเพราะนี้คือบ้านของมัน แต่ว่าทำไมผมเรียกเท่าไหร่มันก็ไม่ตอบ

“มึงกำลังทำอะไรไอ้ยองแจ...”มันถามผมกลับมา ผมก้มลงมองโทรศัพท์ในมือ

“มึงต่างหากต้องบอกความจริงกูมา นี้มันคือโทรศัพท์ของไอ้ฮิมชาน ทำไมมันมาอยู่ที่มึง”ผมเห็นสีหน้าตกใจของมัน

“กู...ไม่รู้”มันตอบ แต่มันไม่ยอมสบตากับผม

“มึงร่วมมือกับไอ้ยงกุกจับตัวไอ้ฮิมชานไปใช่ไหม”ผมยังคงถามมันต่อ มันนิ่งเงียบ งั้นแสดงว่ามันทำจริงๆ ความโกรธทำให้ผมแทบระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่

“มึงกับกูวันนี้เราจบกัน มึงไม่ต้องมาเจอกูอีก”ผมว่าก่อนทำท่าจะเดินออกไป แต่ไอ้เซโล่คว้าแขนผมไว้

“อย่าไปนะยองแจ กูไม่ได้ตั้งใจนะ ไอ้ยงกุกมันเป็นเพื่อนกู กูเลยต้องช่วยมัน”มันบอก ผมมองมันอย่างพูดอะไรไม่ถูก

“หึ เป็นเพราะมันเป็นเพื่อนมึงงั้นหรอ ไอ้ฮิมชานก็เป็นเพื่อนกูเหมือนกัน และกูจะไม่ยอมให้มันโดนพวกมึงทำร้ายแน่นอน”ผมพยายามสะบัดแขนออกจากมัน

“ที่มึงต้องการจะไปจากกู เพราะมึงจะไปหาไอ้เหี้ยนั้นใช่ไหม!”

“มึงพูดอะไรของมึงไอ้เซโล่ กูกับพี่แจบอมไม่ได้มีอะไรกัน”

“กูไม่เชื่อ มึงจะไปหามันใช่ไหม!”ไอ้เซโล่เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

“ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง แต่กูจะไป...ปล่อย”ผมสะบัดแขนออกจากมือของมันได้สำเร็จ แต่.....

“ขอโทษ...แต่กูคงไม่สามารถจะปล่อยมึงไปได้ โครมมม!!!”ผมถูกไอ้เซโล่กระชากอย่างแรกก่อนจะโดนเหวี่ยงไปกระแทกเข้ากับโต๊ะ

“อุก!”ผมจุกจนตัวงอ วัตถุอะไรบางอย่างถูกผมกระแทกล่วงหล่นลงมา มันเป็นกระปุกยาสีขาวที่ไอ้เซโล่บอกว่าเป็นยาแก้ปวดหัว

กระปุกยากลิ้งไปมาอยู่ที่พื้นก่อนที่มันจะหยุดนิ่ง ชื่อของมันปรากฏขึ้นต่อสายตาของผม ยาระงับประสาท! ผมเบิกตากว้าง ไอ้เซโล่กินยาระงับประสาท ทำไมกัน....!

“โพล๊ะ!!!”และผมยังไม่ทันได้สงสัยอะไรไปมากกว่านั้น วัตถุบางอย่างในมือไอ้เซโล่ก็ฝาดเข้าที่หัวผมอย่างแรง ผมล้มลงนอนแน่นิ่งกับพื้น ความเจ็บปวดแล่นลิ่ว เลือดสีแดงเข้มไหลอาบลงมา

ผมจ้องมองไอ้เซโล่ที่ยืนอยู่ ในมือของมันถือกรอบรูปที่แตกกระจาย นั้นคงเป็นสิ่งที่ไอ้เซโล่ใช้ฝาดหัวผม ผมจ้องมองมันด้วยความหวาดหวั่น ไอ้เซโล่มันเป็นโรคประสาท และตอนนี้มันก็กำลังทำร้ายผม....!

ไอ้เซโล่จ้องมองผมที่ล้มลงไปนอนที่พื้น สายตาของมันนิ่งเฉยจนไม่สามารถรู้ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มุมปากของมันแสยะยิ้ม

“มึงสมควรจะได้รับบทลงโทษไอ้ยองแจ ข้อหาที่มึงกล้านอกใจกู!”ผมเบิกตากว้าง พูดจบมันก็ก้าวเดินเข้ามา ผมพยายามจะดันตัวลุกขึ้นหนี เลือดที่ไหลอาบลงมาบนใบหน้าทำให้ผมมองเห็นไม่ถนัดนัก

“เพลี๊ยะ!!”ไอ้เซโล่ตบหน้าผม ผมหน้าหันไปตามแรงตบของมัน ก่อนที่มันจะทุบตีลงมาที่ร่างกายของผม ผมยกมือขึ้นมากันที่หน้าไว้

“อึก! โอ้ยยย!”มันทุบตีผมไม่ยั้ง ผมได้แต่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“พอแล้วไอ้เซโล่...กูขอโทษ...”ผมเอ่ยขอร้องมัน ไอ้เซโล่หยุดทุบตีผม ตอนนี้ร่างกายของผมบอบช้ำไปทั้งตัว

“ฮึก กูขอโทษ...แต่กูไม่ได้นอกใจมึงจริงๆ โอ้ย!”ผมพยายามจะอธิบาย แต่ไอ้เซโล่ก็ไม่ฟัง มันกระชากหัวผมขึ้นมา

“กูไม่อยากฟังคำแก้ตัวของมึง และต่อจากนี้ไปมึงจำไว้ด้วยนะว่ากูเป็นผัวมึง มึงไม่มีทางจะไปมีใครได้อีก!”พูดจบมันก็กระชากผมให้ลุกขึ้นก่อนจะเหวี่ยงลงไปบนที่นอน ผมพยายามจะคลานหนี แต่มันก็ลากผมกลับมาที่เดิม

“ปึก! อุก!”ไอ้เซโล่ชกเข้ามาที่ท้องของผม ผมนอนกุมท้องตัวงอ ไอ้เซโล่จับผมให้นอนหงาย เสื้อผ้าของผมบนร่างกายถูกมันฉีกทิ้งอย่างไม่ใยดี

ร่างกายของผมเปล่าเปื่อยไม่เหลือเสื้อผ้าซักชิ้น ไอ้เซโล่จับขาผมแยกออกกว้าง โดยไม่คิดที่จะเตรียมพร้อมใดๆ มันจับแกนกายมาจ่อที่ปากทางเข้า

“ฮึก ไอ้เซโล่กูขอโทษ...กูไม่ได้นอกใจมึงจริงๆ”ผมเอ่ยอ้อนวอนมัน ไอ้เซโล่เหยียดยิ้ม ผมรู้ว่ามันไม่เชื่อในคำพูดของผม

“โอ้ยยย!!!”ผมกรีดร้องออกมา เมื่อแกนกายของไอ้เซโล่ลุกล้ำเข้ามาในช่องทางด้านหลัง มันดันเข้ามาจนสุดในทีเดียว และผลจากการที่ไม่ได้เตรียมพร้อมก็ทำให้ช่องทางรักของผมฉีกขาด

ผมจิกผ้าปูที่นอนแน่น น้ำตาซึมออกมาจากหางตาก่อนจะไหลล่วงลงสู่ที่นอน เลือดสีแดงข้นไหลอาบลงมาตามเรียวขาของผม

“เจ็บใช่ไหมหละ แต่ที่มึงเจ็บยังไม่เท่ากับที่กูเจ็บซักนิด!”มันพูด สายตาที่จ้องมองมาที่ผมไม่ได้มีความสงสารเลย แต่มันกับเหยียดยิ้มอย่างซะใจ นี้มันคือผลกรรมของผมใช่ไหม ผลกรรมที่ผมไม่ได้พูดความจริง....

ไอ้เซโล่เริ่มต้นขยับทันที ความเจ็บปวดที่ยังไม่บรรเทาลงแม้แต่นิดแล่นลิ่วเจ็บเจียนตาย

“ฮึก โอ้ยย...กูเจ็บ...ไอ้เซโล่หยุดเหอะ”ผมขอร้องมัน แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ มันยังขยับเข้าออกอย่างรุนแรง ไม่ว่าผมจะขอร้องยังไงมันก็คงไม่สนใจจะฟังผมเลย....

“ฮึก ฮือ....”ผมได้แต่ร้องไห้ออกมา สะโพกถูกไอ้เซโล่ยึดไว้แน่น

“อึก อ้า....มึงนี้ยังคับแน่นเหมือนเดิมเลยนะ”คำพูดของมันช่างทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน นี้เป็นเพราะมันโกรธผมมากใช่ไหม

ความเจ็บปวดของร่างกายเริ่มทำให้สายตาของผมพร่าเบลอ บทรักที่แสนรุนแรงยังคงดำเนินต่อไป ไม่มีการเล้าโลมหรือการสัมผัสส่วนอื่นใดของร่างกาย แต่มันเป็นการระบายความเจ็บปวดและความโกรธเคืองที่ไอ้เซโล่มีต่อผมล้วนๆ

ตอนนี้สมองของผมเริ่มที่จะเลือนราง ผมได้แต่นอนนิ่งให้มันกระทำ น้ำตาที่ไหลอาบบนใบหน้าแห้งเหือดไปแล้ว คงเหลือแต่ความเจ็บปวดที่ไอ้เซโล่มอบให้

“อึก อ๊า.....”ไอ้เซโล่กระตุกเกร็ง ผมรู้สึกได้ถึงน้ำที่ถูกฉีดพ้นเข้ามาในตัว ไอ้เซโล่ปลดปล่อยออกมาแล้ว มันจบแล้วใช่ไหม... ผมเอียงหน้าซบลงกับหมอน อยากจะสลบลงไปเต็มที แต่แล้วไอ้เซโล่กลับจับหัวผมให้หันกลับไปมองมัน

“มันยังไม่จบหรอกนะที่รัก มึงยังต้องได้รับบทเรียนอีกเยอะ...!”หัวใจของผมกระตุกวูบ เมื่อไอ้เซโล่หยิบคัตเตอร์ขึ้นมา มันจะทำอะไร....!

“มึงจะทำอะไรกูไอ้เซโล่...อย่านะ...อย่า...”ผมจ้องมองมันด้วยความหวาดกลัว ไอ้เซโล่เลื่อนใบมีดออกมา มันจ้องมองคัตเตอร์ในมือเหมือนคนโรคจิต

“อ้ากกก!!!”ผมกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อใบมีดคมกริบกรีดลงมาบนผิวเนื้อ  ไอ้เซโล่จ้องมองเลือดที่ค่อยๆไหลซึมออกมา มันเหยียดยิ้มอย่างพอใจ

“ฮึก ฮือ....ไอ้เซโล่...มึงมันโรคจิต...”ผมกดด่ามัน ไอ้เซโล่หุบรอยยิ้มลง

“เพลี๊ยะ!”มันตบหน้าผม หน้าผมหันไปตามแรงตบ ที่มุมปากมีเลือดไหลซึมออกมา แต่มันคงไม่สามารถจะเจ็บปวดไปได้มากกว่านี้แล้วหละ

“ใช่กูมันโรคจิต แต่ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงไง!”พูดจบมันก็เริ่มขยับแกนกายเข้าออกอีกครั้ง และครั้งนี้มันรุนแรงกว่าเดิม

“โอ้ยยย!!!”ผมสะดุ้งร้องออกมา น้ำตาไหลอาบแก้ม ผมจ้องมองหน้าไอ้เซโล่ผ่านหยาดน้ำตา ไอ้เซโล่กระแทกกระทันลงมารุนแรงพอๆความความโกรธในตัวของมัน

“พอเหอะไอ้เซโล่...กูจะไม่ไหวแล้วนะ...”ผมเอ่ยบอกมัน เพราะตอนนี้ร่างกายของผมรับความเจ็บปวดอีกไม่ไหวแล้ว แต่มันก็ไม่สนใจฟังผมเหมือนเคย ผมอยากจะให้นี้เป็นเพียงความฝันเหลือเกิน อยากจะให้มันเป็นเพียงฝันร้าย และผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฝันร้ายนี้จะจบลงเสียที.....

และแล้วสติของผมก็ดับวูบลง.......

*******

[Bang Yong Gook]

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับผม จุดมุ่งหมายเดิมของผมยังอยู่รึเปล่า ตั้งแต่นักโทษที่ผมจับมา เลิกขัดขืนเลิกต่อต้าน แล้วมีที่ท่าเปลี่ยนไปจากเดิม ผมก็เริ่มลืมจุดมุ่งหมายเดิมของตัวเอง.....

ผมไม่รู้ว่าไอ้ฮิมชานมีอิทธิพลต่อผมเมื่อไหร่ แต่ทุกครั้งที่มันเอาใจและยอมเชื่อฟังคำสั่งของผม ความโกรธแค้นในตัวผมก็ค่อยๆลดน้อยลงไป หรือผมอาจจะไม่ได้โกรธแค้นมันแล้วก็เป็นไปได้

“กำลังคิดอะไรอยู่หรอครับ”จีโอที่ยืนอยู่ข้างๆผมเอ่ยถาม เมื่อเห็นผมเอาแต่ถือแก้วเหล้านั่งเหม่อลอย จริงๆแล้วผมไม่ได้เหม่อลอย แต่ผมกำลังมองไอ้ฮิมชานที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคาสิโน่ต่างหาก มันกำลังเล่นพนันอยู่กับลูกค้ารายใหม่ของผม

“นายคิดว่าฉันยังควรทำตามแผนอยู่ไหมจีโอ...”ผมย้อนถามในสิ่งที่ผมยังไม่แน่ใจ

“ไม่รู้สิครับ แต่ถ้าเป็นผม...ผมจะยอมลืมเรื่องเลวร้ายทั้งหมด เพื่อรักษาคนที่ตัวเองรักไว้ เพราะเขาคนนั้นย่อมสำคัญมากกว่าความแค้น...”จีโอพูดอย่างเข้าใจในความรู้สึกของผมตอนนี้ดี ผมได้แต่ฉีกยิ้มบางๆ จ้องมองร่างของคนที่กำลังพูดถึง

นั้นสิ หรือผมควรจะยอมลืมความแค้นทุกอย่างกัน.......

[Kim Him Chan]

ผมกำลังนั่งเล่นคาสิโนอยู่กับลูกค้ารายใหม่ของไอ้ยงกุก มันเป็นงานชิ้นหนึ่งที่ผมควรทำไม่ใช่เพื่อเอาใจลูกค้า แต่เพื่อให้ไอ้ยงกุกเห็นในความสามารถของผมและไว้ใจในตัวผมมากขึ้น

“คุณนี้เล่นเก่งจริงๆเลยนะครับ”ชายมาดนักธุรกิจแต่จริงๆแล้วอยู่ในวงการมืดพูดขึ้น เขาคือลูกค้ารายใหม่ที่กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะทำการค้ากับไอ้ยงกุกดีไหม

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็เกือบจะเสียท่าให้คุณเหมือนกัน”ผมพูดออกไปพร้อมรอยยิ้ม แต่ที่จริงในใจอยากจะบอกว่า ‘ระดับมึงน่ะเร็วไปสิบปีที่จะเอาชนะกู’ แต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไป

“ผมชอบคุณนะ ทั้งเก่งทั้งฉลาดสมกับเป็นคนที่ยืนเคียงข้างคนอย่างยงกุก”คำพูดของอีกฝ่ายทำให้หัวคิ้วผมกระตุก จะบอกว่าผมเหมาะสมกับไอ้ยงกุกงั้นหรอ ผมไม่ยินดีกับคำชมนี้เลยซักนิดเดียว

ผมชำเรืองมองไปที่ไอ้ยงกุก มันก็กำลังมองผมอยู่เหมือนกัน ข้างๆมันนั้นคือจีโอ ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกได้ถึงความไว้วางใจที่มันมีต่อผมมากขึ้น มากขนาดที่ว่าไม่จำเป็นต้องลามโซ่ ไม่จำเป็นที่ต้องมีจีโอคอยเดินคุม และผมก็ไม่โดนมันทำร้ายร่างกายอีกแล้วด้วย

“ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะตกลงทำการค้ากับยงกุก”อีกฝ่ายพูดขึ้น ผมฉีกยิ้มให้ด้วยความยินดี

“ขอบคุณครับ เราจะดูแลคุณอย่างดีเพราะคุณคือลูกค้าคนสำคัญของเรา”ผมทิ้งประโยคที่คิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายเชื่อใจและมั่นใจในการค้านี้มากขึ้น และมันได้ผล

“ผมก็คิดว่าจะเป็นอย่างนั้น”อีกฝ่ายบอกก่อนจะยืนมือมาจับมือกับผม ไอ้ยงกุกเดินเข้ามา

“คุณตกลงทำการค้ากับเราแล้วใช่ไหมครับ”มันถามพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ

“ใช่แล้วครับ คุณต้องขอบคุณคนรักของคุณนะ เพราะผมชอบเขาถึงยอมตกลงทำธุรกิจด้วย”ไอ้ยงกุกหันมามองหน้าผมนิดนึง เหมือนกับว่าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

“ขอบคุณครับ แล้วเราคงได้เริ่มธุรกิจกันเร็วๆนี้”มันบอกก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือกับอีกฝ่าย แล้วทั้งสองก็เดินออกไปด้วยกัน ผมจ้องมองแผ่นหลังของไอ้ยงกุกที่เดินออกไปส่งลูกค้ารายใหม่ของมัน เหอะ...ผมเนี้ยนะเหมาะกับซาตานอย่างไอ้ยงกุก....

“เก่งจังนะครับผูกใจลูกค้าได้ดีซะด้วย”เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ผมรีบหันควับไปมอง

“คริส...”ผมเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่าย คริสเดินมานั่งลงที่โต๊ะคาสิโน

“เล่นด้วยกันซักเกมไหม”ผมขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ คริสเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมเองทั้งๆที่ไอ้ยงกุกขู่ไว้แท้ๆ แต่ผมก็ไม่คิดว่าคริสจะกลัวไอ้ยงกุกหรอก แต่ผมคิดว่าคริสจะไม่อยากยุ่งมากกว่า แล้วทำไม....

“เอาสิ”ผมนั่งลงตามคำเชิญชวน

เกมเริ่มดำเนินขึ้น ไพ่มากมายถูกแจกให้กับผมและคริส เราต่างฝ่ายต่างหยิบไพ่ของตัวเองขึ้นมาดู ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่ง....

“คุณกำลังวางแผนอะไรอยู่ใช่ไหม...”ผมเงยหน้าขึ้นจากไพ่ในมือมองฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่เข้าใจ คริสไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม แต่มุมปากของเขากำลังยกยิ้ม ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ เขาไม่ได้ตั้งใจจะชวนผมเล่นใช่ไหม....

“หมายความว่ายังไง”ผมถามออกไป

“แผนของคุณเป็นยังไงหละ หลอกให้ไอ้ยงกุกไว้ใจแล้วหลอกใช่ผมช่วยกำจัดมันงั้นหรอ.....!”ไพ่ในมือของผมแทบล่วงหล่น ผมเบิกตากว้าง คริสรู้แผนการของผมงั้นหรอ แล้วไอ้ยงกุกหละ

“ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้ยงกุกมันไม่ฉลาดพอจะรู้ได้หรอกนะ แต่ผมสนใจแผนการของคุณ”หัวใจผมกระตุก มือเริ่มมีเหงื่อชื่นออกมา คริสหมายความว่ายังไงที่สนใจในแผนของผม เขาจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกไอ้ยงกุกใช่ไหม

“นายจะร่วมมือกับฉันงั้นหรอ...”ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ คริสละสายตาออกจากไพ่ในมือ แล้วเงยขึ้นมาสบตากับผม

“ใช่ครับ ผมจะร่วมมือกับคุณด้วย เรามาร่วมมือกันกำจัดไอ้ยงกุก”

“ไอ้ฮิมชาน!”เสียงไอ้ยงกุกดังขึ้น มันเอ่ยเรียกผมพร้อมกับกำลังเดินเข้ามา สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจ

“หว่า...เจ้าของมาแล้วสินะ เกมนี้ผมชนะคุณนะครับ”คริสว่าก่อนจะทิ้งไพ่ในมือลงแล้วเดินจากไป ไอ้ยงกุกเดินมาถึงตัวผมพอดี

“กูบอกแล้วใช่.....”

“ก็แค่เล่นคาสิโนด้วยกันน่ะ ไม่ได้มีอะไรหรอกไว้ใจกูสิ”ผมรีบชิงพูดแทรก ก่อนที่มันจะเริ่มโวยวายใส่ผม ไอ้ยงกุกเชื่อในสิ่งที่ผมบอก มันจึงไม่พูดอะไรต่อแต่สีหน้าบ่งบอกว่ายังไม่หายไม่พอใจ

ผมหันกลับไปจ้องมองไพ่ที่โต๊ะ คริสชนะผมจริงๆ แล้วเขาจะร่วมมือกับผมจริงๆใช่ไหม... ผมได้แต่แอบยกยิ้มในใจ งั้นแผนการของผมก็ใกล้จะสำเร็จแล้วสิ

*********

[Zelo]

ผมนั่งกุมหัวตัวเองอยู่ในห้องที่ข้าวของกระจัดกระจาย กระปุกยาที่อยู่ข้างกายถูกหยิบมากลอกใส่ปาก น้ำตาของผมไหลอาบใบหน้าก่อนจะหันไปมองร่างที่นอนอยู่บนเตียง

ร่างของไอ้ยองแจที่ตามตัวมีแต่รอยฟกช้ำ หัวมีเลือดไหลอาบลงมา ที่แขนและหน้าอกมีรอยโดนของมีคมบาด หลังจากที่ได้สติแล้วเห็นสภาพของไอ้ยองแจที่สลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมก็แทบอยากฆ่าตัวเองให้ตายนัก

ผมทำร้ายไอ้ยองแจ ผมเผลอทำร้ายมันโดยที่ไม่รู้ตัว ทุกอย่างเป็นเพราะฝีมือของผมเอง ผมไม่สามารถจะควบคุมตัวเองได้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายมันจริงๆ

ผมเข้าไปโอบกอดร่างของไอ้ยองแจไว้ หัวใจของผมบีบรัดด้วยความเจ็บปวด เป็นเพราะผมรักมันมาก เพราะรักมันมากถึงควบคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายมันไม่ได้ มันทำให้ผมเจ็บปวดกับความรักที่ผมมีให้มัน

“ฮึก ยองแจกูขอโทษ...”ผมเข้าไปโอบกอดร่างไอ้ยองแจที่ยังไม่ฟื้นแน่น พร้อมกับร้องไห้ออกมา ผมเสียใจจริงๆ เสียใจที่ทำร้ายมัน แต่.......ถ้าให้ปล่อยมันไป ผมคงทำไม่ได้....!

*********