[Kim Him Chan]
“ปัง! ปัง! ปัง!”ตอนนี้ผมกำลังซ้อมยิงปืนอยู่ครับ
สงสัยใช่ไหมว่าผมซ้อมไปทำไม ก็เพื่อป้องกันตัวและยังเป็นสิ่งที่ควรหัดเอาไว้สำหรับว่าที่ผู้นำตระกูลคนใหม่อย่างผมด้วย
ผมดึงเปาที่ใช้ยิงเมื่อกี้มาดู มันยังเฉียดจุดสำคัญไปมาก ผมชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ
“ไอ้สาดด...ฮิมชานน.....”เสียงหนึ่งดังลากมาแต่ไกล ไม่ต้องหันไปมองผมก็รู้ว่ามันคือใคร
“ไงครับไอ้คุณยองแจ
ลับหลังเสด็จพ่อเสด็จแม่มึง คำพูดมึงไพเราะจริงนะครับ”ผมพูดประชดประชัน
“ก็เช่นเดียวกับไอ้คุณมึงแหละ”มันยอกย้อน
“มึงมาทำไมเนี้ย...”ผมถาม เพราะนานๆที่ไอ้นี้มันจะโผล่มาบ้านผม
ส่วนใหญ่มันมักจะเอาเวลาไปอยู่กับสาวๆหมด ขอบอกเลยว่ามันนะเจ้าชู้โครตตต
“ก็เรื่องงานเลี้ยงเมื่อวานไง
ไอ้ตระกูลดาร์กที่ตั้งขึ้นมาใหม่นั้นอ่ะ”มันบอกสีหน้าเคร่งเครียด
เรื่องนี้พ่อและแม่ของผมก็เครียดไม่ต่างกัน ไม่รู้ว่าไอ้ตระกูลบ้านั้นมันก่อตั้งขึ้นตั้งแต่เมื่อไร
“มึงพอจะรู้มั้ยว่าแม่งเป็นใคร”มันถาม
“มึงไม่รู้แล้วกูจะรู้มั้ย
เมื่อวานก็ยืนเอ๋ออยู่ด้วยกัน”ผมหันไปตอบ
มันทำหน้าแบบว่าอยากจะกระโดดถีบผมมาก
“ไอ้คุณพี่ฮิมมม...
ไอ้คุณพี่แจจจ....มาอยู่นี้นี่เอง”อีกเสียงหนึ่งดังลากมาแต่ไกล
ผมและไอ้แจหันไปมอง เป็นไอ้จงออบนั้นเองที่วิ่งยิ้มหน้าระรื่นมาหา
“โป้ก!โป้ก!”ผมและไอ้แจเขกหัวไอ้เด็กนี่ไปคนละที
ข้อหาไม่เคารพผู้ใหญ่
“โอ้ย! เจ็บนะ”มันเบ้หน้าใส่
“ก็ใครใช้ให้แกเรียกพวกฉัน
‘ไอ้’ หละ”ผมบอกก่อนทำท่าจะเขกอีกที
มันเอียงหัวหลบ
“ใจร้าย... คนแก่สองคนใจร้ายจริงเลย”ดูมันว่าผมแก่ หืม...ซัดสักทีดีไหม
“เฮ้ย พอๆเลิกกัดกัด ไอ้จงออบมีอะไร”ไอ้แจถาม ดีนะที่มันห้ามผมไว้ได้ทัน ไม่งั้นผมจะตีไอ้เด็กนี้ให้ตายเลย
(ข้อหาว่าผมแก่T_T)
“ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก...”ไอ้จงออบบอกสีหน้าจริงจัง ผมและไอ้แจขมวดคิ้ว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะตั้งใจฟังในสิ่งที่มันกำลังจะบอก
“ผมหิวข้าวววววว.....”
= = >> ไอ้แจ
=”= >> ผม
“ไอ้เด็กเวรนี้....”ผมและไอ้แจวิ่งไล่เตะไอ้จงออบ
*******
ผม
ไอ้ยองแจ และจงออบ ย้ายมานั่งเล่นในส่วนหลังบ้าน
จงออบถือจานขนมเค้กที่แม่บ้านของผมเพิ่งเอามาให้ กินอย่างไม่สนใจใคร นี้บ้านมันเลี้ยงให้อดยากรึไงเนี้ย....
“กูว่าไอ้ตระกูลดาร์กมันดูไม่น่าไว้ใจเลยว่ะ
แถมไอ้ผู้นำตระกูลแม่งก็ดูน่ากลัว”ไอ้ยองแจเปิดประเด็นพูดขึ้น
“มันก็เป็นปกติของผู้นำไม่ใช่รึไง
ที่ต้องดูน่ากลัว น่าเกรงขาม...”ผมบอก
“มึงไม่กลัวมันเล่นงานตระกูลของพวกเราหรอว่ะ”มันหันมาถามผม ไอ้จงออบเงยหน้าขึ้นมองบทสนทนานี้
จริงๆแล้วเรื่องนี้ผมก็กำลังกังวลอยู่เหมือนกัน เพราะอีกไม่นาน
ผมก็กำลังจะต้องขึ้นเป็นผู้นำแทนพ่อแล้ว
“ที่มึงไม่ชอบไอ้ผู้นำตระกูลดาร์กอะไรนั้น
เป็นเพราะมันเป็นเพื่อนกับไอ้เซโล่รึเปล่าว่ะ”ผมย้อนถามกลับ
“เหอะ! อย่าพูดถึงมันได้ป่ะ แม่งวันๆไม่ทำอะไร ตามกูอย่างกับเป็นพวกโรคจิต”ไอ้ยองแจว่า ผมอมยิ้มขำมัน
ไอ้เซโล่นั้นเป็นผู้นำของตระกูลพายุ
ถึงจะอายุน้อยแต่มันก็ได้รับตำแหน่งไวมาก นั้นก็คงเป็นเพราะความสามารถของมัน
และนิสัยที่เหมือนกับชื่อของตระกูล ส่วนเหตุผลที่ไอ้ยองแจไม่ชอบไอ้เซโล่นั้น
ก็เป็นเพราะว่าไอ้เซโล่คอยตามจีบมันอยู่ เมื่อก่อนตอนเด็กๆก็ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่
แต่พอโตขึ้นมากลับมาตามจีบไอ้ยองแจซะงั้น แต่ไอ้ยองแจก็ยังคงเกลียดมันฝังใจ
“ฮ่าๆๆ มึงก็ตอบตกลงมันสักทีดิ
มันจะได้เลิกตามมึงไง”ผมว่า
“เลิกตามกู
แล้วมาอยู่กับกูแทนใช่ไหม ไอ้เชี่ยฮิม...เลิกเสนอความคิดเห็นปัญญาอ่อนเหอะ”ดูมันเรียกผมซะไพเราะเลย
“อิ่มแล้วคร้าบบบบ...”จู่ๆไอ้จงออบที่เอาแต่เงียบเพราะกำลังกินก็ตะโกนขึ้นมา
ในจานที่มันถืออยู่ว่างเปล่า ผมมองไปที่จานของผมและไอ้ยองแจ ปรากฏว่ามันว่างเปล่า
“ไอ้จงออบ นี้แกกินเค้กหมดสามจานเลยหรอ....”ผมตาโตถาม มันพยักหน้ายิ้มๆ โอมายก๊อด...
สงสัยผมจะให้มันมาบ้านบ่อยๆไม่ได้แล้วแหละ มีหวังล้มจมพอดี
“ไอ้จงออบ ที่บ้านมึงเป็นไงมั้ง ได้ข่าวว่าพี่สาวมึงกำลังจะหมั่นกับแดฮยอนหรอ”ไอ้ยองแจถาม ไอ้แดฮยอนเป็นผู้นำของตระกูลเมฆา
ที่มันได้ขึ้นเป็นผู้นำเร็วเหมือนกับเพื่อนของมันไอ้เซโล่
เพราะมันเปรียบเสมือนหัวใจของตระกูล ทั้งรูปร่างหน้าตา สติปัญญา และความสามารถ
คนในตระกูลต่างภูมิใจในตัวมัน จึงรีบยกตำแหน่งผู้นำให้มันโดยเร็ว
“อือ...ก็อีกเดือนกว่าหละมั้ง”ไอ้จงออบตอบสีหน้าเศร้าๆ ใครก็รู้กันดีว่าตระกูลของจงออบนั้นอยู่ในลำดับท้ายสุด
ไม่รวมตระกูลดาร์กที่เพิ่งตั้งขึ้นมานะ และเพราะเป็นอย่างนั้น
พ่อและแม่ของมันจึงต้องการให้พี่สาวของมันแต่งงานกับผู้นำตระกูลเมฆา
เพื่อฉุดตระกูลของตัวเองขึ้น
“เฮ้อ....ก็ดีแล้วนิ มึงก็เลิกทำหน้าเป็นตูดได้แล้ว พี่มึงจะหมั้นนะ
ไม่ได้ไปตาย”ผมบอก แต่ถึงปากจะพูดแบบนั้น
ผมกับเอื้อมมือไปลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
ยังไงตระกูลของมันก็สนิทกับตระกูลของผมและไอ้ยองแจ
“ใช่ พี่มึงไม่ตายหรอกแค่หมั้น แต่กูนี้ดิจะตาย... มึงคายเค้กกูออกมาเลยนะ
ไอ้จงออบ!”ไอ้ยองแจว่า ก่อนจะบีบคอไอ้จงออบเขย่าๆให้คายเค้กของมันออกมา
ไอ้จงออบผลักไอ้ยองแจล้มก่อนจะวิ่งหนี ผมและไอ้ยองแจวิ่งตาม
พวกเราวิ่งไล่กันไปก็หัวเราะกันไปเป็นเด็กๆ ผมขอให้ความสุขแบบนี้อยู่กับพวกเรานานๆด้วยเหอะ
เพราะผมรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะมีบางสิ่งบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้นเร็วๆนี้เลย.....
*******
[Zelo]
หลังจากที่ผมขับรถตามไอ้ยองแจมา
ก็พบว่ามันเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านตระกูลสายลมที่เป็นตระกูลลูกพี่ลูกน้องของมัน
ผมจึงเลี้ยวรถไปที่อื่นแทน...
ที่ๆผมมานั้นคือกึ่งบาร์กึ่งบ่อนใต้ดิน
ที่นี้เต็มไปด้วยยาเสพติด ของมึนเมา และการพนัน เมื่อผมเดินเข้ามาบรรดาลูกน้องที่คอยเฝ้าที่นี้ต่างก้มหัวทำความเคารพให้
ผมเดินเข้าไปด้านในสุด ห้องที่เป็นประตูไม้ราคาแพง ผมผลักประตูเข้าไป
“ปัง!”เสียงปืนดังลั่นขึ้น พร้อมกับร่างของผู้ชายคนหนึ่งล้มลง
“มาแต่หัววันเลยนะมึง”เสียงของคนที่ถือปืนอยู่เอ่ยทักผม ผมมองร่างไร้วิญญาณที่พื้นอย่างไม่แยแส
และไอ้คนยิงก็ไม่แยแสเหมือนกัน
“ลูกหนี้มึงอีกแล้วหรอว่ะไอ้ยงกุก”ผมถาม
ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาตัวหรู
หยิบแก้วเหล้าของเจ้าของห้องที่ดื่มคาไว้ขึ้นมากระดก
“มึงนี้แดกไม่ได้สนเลยนะว่าของใคร”ไอ้ยงกุกเดินมาตบกระบาลผมทีนึง
ก่อนจะแย้งแก้วไปกระดก ผมจึงต้องเทให้ตัวเองใหม่
“ไอ้แดฮยอนอ่ะ”มันถาม ปืนในมือมันถูกแกว่งเล่นไปมา ผมหละเสียวมันลั่นใส่จริงๆ
ถ้าลั่นใส่ตัวมันเองก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าลั่นใส่ผมหละ...
“ยุ่งๆอยู่กับงานที่บ้านมันมั้ง
เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นหน้า เห็นว่าอีกเดือนกว่าๆจะหมั้น”ผมตอบ
ก่อนจะคว้าปืนในมือมันไม่เก็บให้ มันมองผมยิ้มๆก็ผมกลัวปืนมันลั่นใส่ผมอ่ะ ผมผิดหรอ...
“หมั้น? มันจะหมั้นกับใครว่ะ”
“ลูกสาวของตระกูลหิมะอ่ะ
คงอยากให้ตระกูลไอ้แดฮยอนฉุดตระกูลตัวเองขึ้นมามั้ง”ผมบอก
“ว่าแต่มึงเหอะ เมื่อวานไปเปิดตัวในงานเลี้ยงเป็นไงมั่งว่ะ”ผมถามกลับ
“หึ
ก็พอใจอยู่ที่ได้เห็นสีหน้าของไอ้ผู้นำสามตระกูลนั้น”มันบอกพร้อมกับเหยียดยิ้มเย็นๆ
ทำเอาซะผมขนลุกเหมือนกันแหะ นี้มันเป็นเพื่อนผมรึป่าวเนี้ย
“แล้วจะเอาไงต่อว่ะ”
“ก็คงเริ่มแผนต่อไป...”
“แผน? แผนไรว่ะ”ผมขมวดคิ้วถาม
“ลักพาตัวว่าที่ผู้นำตระกูลสายลมคนต่อไปไง
หึๆ”
*******
[Yoo Young Jae]
ผมขับรถออกมาจากบ้านไอ้ฮิมชาน
สายตาเห็นรถสีดำขับตามมาด้านหลัง
“ไอ้เซโล่...”นี้มันมาอยู่ดักรอผมตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดว่ามันกลับไปแล้วซะอีก
ผมชักสีหน้าอย่างเซ็งๆ ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันตามจีบผม
หรือว่ามันเป็นพวกโรคจิตกันแน่....
ผมเร่งความเร็วของรถ
ถ้ามันอยากตามก็ตามให้ทันแล้วกัน ไม่รู้ซะแล้วว่าผมน่ะนักแข่งเก่านะจะบอกให้
…….
…………..
…………………
ผมขับเข้ามาจอดในลาดจอดรถก่อนจะมองกระจกมองหลัง
ไม่มีรถของไอ้เซโล่.... ผมยกยิ้มอย่างพอใจเพราะไอ้เซโล่มันตามผมไม่ทัน
ผมก้าวลงจากรถ
วันนี้ผมว่าจะมาช็อปปิ้งซะหน่อย อยากได้เสื้อผ้าใหม่
เบื่อเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้แล้ว
ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆเข้าร้านนู้นออกร้านนี้
แต่ผมว่าผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับมีใครเดินตามผมอยู่งั้นแหละ ผมหันควับไปมองด้านหลัง
ไม่มีใคร..... สงสัยผมคงหลอนแล้วหละเพราะโดนไอ้เซโล่แอบตามบ่อยๆ
“เห้ย!”ผมร้องอย่างตกใจ เมื่อหันหน้ากลับมาแล้วเจอไอ้เซโล่ยืนยิ้มให้
“มึงเป็นบ้ารึไงว่ะ ตามกูอยู่นั้นแหละ”ผมว่ามันก่อนจะเดินหนี
แต่มันดันคว้าแขนผมไว้
“ไปเดทกัน...”มันพูดก่อนจะลากผมหน้าตาเฉย
“เห้ย...”
*******
[Jung Dae Hyun]
วันนี้ผมมีนัดคุยเรื่องการหมั่hนของผม
ผมกำลังนั่งรอเจ้าของบ้านอยู่ในห้องรับแขก บ้านนี้ตกแต่งด้วยแนวย้อนยุคแบบเกาหลี
แตกต่างจากบ้านของผมที่ตกแต่งออกแนวยุโรป ผมหยิบชาที่แม่บ้านเอามาให้ขึ้นจิบ สายตาก็มองสำรวจบ้าน
“รอนานมั้ยค่ะ”เสียงเล็กเอ่ยขึ้น ผมหันไปมอง เป็นจียอนนั้นเอง ผมยืนขึ้นแล้วโค้งให้
เธอเดินเข้ามาหาผมยิ้มๆก่อนจะนั่งลงตรงกันข้าม ผมจึงนั่งลงตาม
“คุณลุงคุณป้าหละครับ”ผมเอ่ยถามถึงพ่อและแม่ของเธอ
“ไม่อยู่ค่ะ
พี่แดฮยอนมาคุยเรื่องงานหมั้นของเราใช่ไหมค่ะ”
“ครับ”ผมสังเกตเห็นสายตาเศร้าๆของเธอ หรือว่าจริงๆแล้วเธอไม่ได้ต้องการจะหมั้นกันนะ
ทั้งหมดคงเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่จัดการทั้งนั้น ผมเองก็เช่นกัน....
“ฉันว่า.....”
“พี่จียอน...พี่จียอน.....”ยังไม่ทันที่เธอจะพูด เสียงหนึ่งก็ตะโกนเสียงดัง
ก่อนที่เจ้าของร่างจะโผล่เข้ามา ผมนิ่งค้างมองร่างนั้น
“จงออบพี่มีแขกอยู่นะ”เธอดุว่าน้องชายของเธอ
“อ๊ะ! ขอโทษครับ”เด็กที่ชื่อจงออบยู่หน้าก้มหัวขอโทษผม
ดูท่าว่าจะติดพี่สาวแหะ ผมก็เคยได้ยินมาว่าตระกูลนี้มีลูกสองคน
คือลูกสาวคนโตและลูกชายคนเล็ก งั้นแสดงว่าเด็กคนนี้คือว่าที่ผู้นำคนต่อไปหละสิ
ผมเผลอจ้องมองสร้อยคอรูปเกล็ดหิมะที่คอของเขา เด็กจงออบรีบกำมันแน่น
สายตาไม่พอใจส่งมาให้ผม
“ขอโทษนะค่ะพี่แดฮยอน...
นี้จงออบน้องฉันค่ะ”จียอนบอก
“ไม่เป็นไรครับ
น่ารักดีนะครับ”ผมชมจากใจจริง
ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึงถูกใจเด็กนี้จัง
จงออบยังคงมองผมอย่างไม่ชอบหน้านัก
เขาเข้าไปกอดเอวพี่สาวแน่น
“พี่จียอนไปสอนการบ้านจงออบหน่อยสิ”เสียงหวานเอ่ยออดอ้อน จียอนหันมามองผมนิดนึงอย่างเกรงใจ
“แต่พี่มีแขกอยู่นะ”เด็กจงออบเมื่อถูกปฏิเสธ ก็ทำหน้าจ๋อย
“ให้พี่สอนให้มั้ยครับ”นี้ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย... สองพี่น้องหันมามองหน้าผมอย่างงงๆ
ผมเองก็งงไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พูดออกไปแบบนั้น
…….
…………..
…………………
ผม
จียอน และน้องจงออบ ย้ายมานั่งที่โต๊ะในสวน
น้องจงออบหยิบหนังสือเรียนมากมายมาว่างลงบนโต๊ะ ผมทำเพียงแค่นั่งมองยิ้มๆ
แต่ดูถ้าว่าจียอนจะเกรงใจผมไม่น้อย เธอเอาแต่คอยหันมามองผมเป็นระยะๆ
“ผมไม่เข้าใจเรื่องนี้อ่ะครับ”จงออบพูดขึ้น ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้ว ดูแล้วก็น่ารักไปอีกแบบ อ๊ะ! นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี้ย....
“พี่ขอดูหน่อยสิ”ผมทำท่าจะขอหนังสือมาดูเผื่อผมรู้ผมจะได้อธิบาย
“พี่จียอนครับ อธิบายให้ผมฟังหน่อยสิครับ”จงออบรีบยื่นหนังสือให้จียอนทันที จียอนหน้าเหวอหันมามองหน้าผม
ผมทำเพียงแค่ยิ้มให้
“อ เออ...จงออบ
พี่ไม่รู้อ่ะ”จงออบหน้าเหวอ เหลือบมองมาที่ผม
“เอามาสิพี่จะช่วยดูให้”ผมบอก จงออบจึงค่อยๆเลื่อนหนังสือมาให้ผมได้ซักที แต่สายตาเหมือนไม่ค่อยเชื่อถือเท่าไหร่
แต่ผมก็ไม่ว่าเขาหรอก เขาคงไม่ชอบขี้หน้าผมเพราะผมกำลังจะแย้งพี่สาวของเขาไป
ผมอธิบายเนื้อหาในหนังสือให้น้องจงออบฟัง
ค่อยๆอธิบายไปที่ละขั้นตอน พยายามให้มันเข้าใจง่ายที่สุด
เมื่ออธิบายจบน้องจงออบจ้องมองหน้าผมอย่างเหลือเชื่อ ผมอมยิ้มนิดๆให้
“เย็นแล้วพี่แดฮยอนจะอยู่ทานอาหารด้วยกันไหมค่ะ”จียอนถามขึ้น ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เผลอไปแปปเดี๋ยวเย็นซะแล้วหรอเนี้ย....
“ไม่เป็นไรครับ
พี่มีนัดต่อ”ผมบอกก่อนจะลุกขึ้น
“ด เดี๋ยว...”เสียงน้องจงออบเรียกผมไว้ ผมหันไปยิ้มให้แทนคำถาม
“ข ขอบคุณครับ”เด็กอะไรไม่รู้น่ารักชะมัด ผมชักไม่อยากกลับแล้วสิ แต่ติดที่นัดไอ้เพื่อนสองตัวไว้
ผมยื่นมือไปลูบผมนิ่ม จงออบไม่ได้ขัดขืน ผมฉีกยิ้มให้ก่อนจะเดินจากมา...
*******
[Yoo Young Jae]
อาย...ตอนนี้ผมอายสุดๆเลยครับ
อายสายตาของผู้คนที่มองมาที่ผมกับไอ้เซโล่...
“เสื้อตัวนี้เหมาะกับมึงดีนะ
ตัวนี้ก็เหมาะ ตัวนี้ก็ด้วย...”ไอ้เซโล่ว่า มันเอาเสื้อมาทาบดูกับตัวผม
ผมแทบอย่างมุดพื้นหนี ดูสายตาของบรรดาคนที่เดินผ่านไปผ่านมานอกร้านสิ
แล้วยังสายตาของคนในร้านและพนักงานที่ซุบซิบกันอีก ผมอยากจะบ้าตาย
“พอได้แล้ว!”ผมปัดเสื้อที่มันถือออก
“เอาตัวนี้ครับ...”นี้มันไม่ได้ดูสีหน้าผมเลยใช่ไหมเนี้ย มันหยิบเสื้อไปจ่ายหน้าตาเฉย
แถมเป็นเสื้อผมแต่มันจ่ายอีกต่างหาก
“เรียบร้อยแล้วค่ะ
คุณสองคนเป็นแฟนกันหรอค่ะ”แม่พนักงานสาวถามไอ้เซโล่
เป็นคำถามที่ผมอยากกระโดดตบคุณเธอมาก ใช้ตาข้างไหนมองว่าผมเป็นแฟนไอ้เซโล่กันเนี้ย....
“ครับ วันนี้เรามาเดทกันน่ะครับ”ผมตาโตมองมัน
“ไม่ใช่ครับ! เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น”พูดจบผมก็เดินหนีออกจากร้านทันที
ผมเดินหน้าบึ้งตึงมาที่รถของตัวเอง
วันนี้เป็นวันซวยจริงๆ ทำไมผมถึงหนีไอ้เซโล่ไม่พ้นซักทีนะ ผมหยิบกุญแจรถมากด
ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านแล้ว แต่แล้วไอ้เซโล่ที่เดินตามมาข้างหลัง เข้ามาคว้ามือผมไว้
ก่อนจะดึงให้หันไปหามัน
“ให้กูไปส่งนะ”มันบอก ผมละเกลียดใบหน้าทะเล้นของมันจริงๆเลย ไม่ว่าผมจะด่าหรือทำอะไร
มันก็มักจะทำหน้าแบบนี้เสมอ...
“ไม่ กูเอารถมา กูจะกลับเอง”ผมสะบัดแขนออกจากมันก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถของตัวเอง
“ก๊อกๆๆ”มันเคาะกระจกรถ นี้มันมีอะไรอีกเนี้ย ผมอยากจะบ้าตาย...
“อะไร...”ผมถามเสียงห้วน มันยัดถุงกระดาษเข้ามาให้ มันคือถุงเสื้อจากร้านเมื่อกี้...
“กูซื้อให้มึง เดี๋ยวกูจะขับรถตามไปส่งมึงนะ”มันบอกแล้วเดินจากไป โดยที่ผมยังไม่ทันได้อ้าปากคัดค้านสักนิด
“โธ่เว้ย! ไอ้บ้าเซโล่...”ผมได้แต่กดด่ามันคนเดียวในรถ
…….
…………..
…………………
ตอนนี้ผมขับรถใกล้ถึงบ้านแล้ว
ผมเหลือบมองกระจกหลังเห็นรถสีดำขับตามอยู่ ไอ้เซโล่มันขับรถมาส่งผมจริงๆด้วย
เมื่อถึงหน้าบ้าน
ผมเลี้ยวรถขับเข้าบ้านทันทีที่บอดี้การ์ดหน้าบ้านเปิดประตูให้ และระหว่างเลี้ยวรถเข้าไป
ผมชะลอรถมองไปที่รถคันสีดำ
ไอ้เซโล่ลดกระจกรถลง
มันโบกมือบ๊ายบายมาให้พร้อมกับฉีกยิ้ม ผมสะบัดหน้าหนีมันอย่างไม่สนใจ
ก่อนที่ประตูบ้านจะปิดลง
[Zelo]
ผมจ้องมองประตูบ้านของไอ้ยองแจที่ปิดลง
วันนี้ผมรู้สึกมีความสุขนิดหน่อย ถึงแม้จะเป็นการบังคับแต่ผมจะพยายามต่อไป...
ผมก้มลงมองนาฬิกา
ได้เวลาที่นัดกับไอ้แดฮยอนที่บ่อนใต้ดินไอ้ยงกุกแล้ว ผมจึงขับรถออกไป ในใจหวังว่าซักวันไอ้ยองแจจะยอมเดทกับผมอย่างเต็มใจ
*******
[Yoo Young Jae]
ผมกำลังนั่งมองเสื้อที่ไอ้เซโล่เลือกให้
เสื้อเชิ้ตมีลายสีฟ้าอ่อน มันเหมาะกับผมจริงๆหรอ ผมลองหยิบมันมาทาบกับตัวแล้วเดินไปส่องกระจก
ผมมองระหว่างเสื้อ
กับใบหน้าของตัวเอง
พาลให้นึกถึงเรื่องราวในอดีตระหว่างผมกับไอ้คนที่ซื้อเสื้อให้
เรื่องราวของผมกับไอเซโล่
ที่ตอนเด็กๆเรามักจะไม่ถูกกัน เรียกได้ว่าเห็นหน้ากันเมื่อไหร่เป็นได้ตีหรือไม่ก็จิกกัดกันตลอด
เวลามีงานเลี้ยงสังสรรค์ ถ้าตระกูลไอ้เซโล่ไป แล้วตระกูลผมต้องไปด้วย เราก็ต้องตีกันจนเกือบทำงานเลี้ยงพังทุกที
แต่แล้ววันหนึ่ง
วันที่ผมกำลังเดทอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าเห็นผมอย่างนี้ผมเจ้าชู้ไม่เบานะ...
วันนั้นไอ้เซโล่จงใจทำลายการเดทของผม และวันนั้นเป็นวันที่มันสารภาพว่าชอบผม
และเป็นวันนั้นอีกเช่นกันที่ผมเกลียดมันที่สุด
ผมไม่ได้เกลียดมันที่มันทำลายการเดทของผม
แต่ผมเกลียดที่มันบอกชอบผม เกลียดที่มันเลิกจิกกัดใส่ผม
เกลียดที่มันไม่ยอมมีเรื่องชกต่อยกับผมแล้ว ผมเกลียดเกลียดทุกอย่างที่มันเปลี่ยนไป
คิดไปผมก็เผลอขย้ำเสื้อแน่น
ก่อนจะโยนทิ้งลงพื้นด้วยความโกรธ
“กูไม่มีวันรักมึงหรอก
ไอ้เซโล่....”
*******
[Moon Jong Up]
หลังจากว่าที่คู่หมั้นของพี่สาวผมกลับไป
ผมก็โดนพี่จียอนดุยกใหญ่ ก็ผมหวงพี่สาวของผมนี้นา...
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าความคิดในตอนแรกนั้นเปลี่ยนไป
ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่อย่างที่ผมคิดไว้เลย แววตาที่เขามองผมช่างอ่อนโยนและใจดี
หรือว่าเขาแกล้งทำกันนะ ผมเอามือจับหัวตรงที่ผู้ชายคนนั้นลูบ ถ้าเขามาอีกก็ดีสิ....
อ๊ะ! นี้ผมคิดถึงเขาหรอเนี้ย
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดออกไป ผมจะต้องไม่คิดถึงเขาสิ
เขากำลังจะแย้งพี่สาวของผมไปนะ
“จงออบเป็นอะไรน่ะ”พี่จียอนถาม ตอนนี้เรากำลังนั่งทานข้าวเย็นกันอยู่ พ่อกับแม่ยังไม่กลับมา
“พี่จียอน พี่อยากหมั้นจริงๆหรอ”ผมถาม และต้องเห็นว่าพี่จียอนนิ่งงันไป
“ทำไมถามแบบนั้นหละ”
“พี่ไม่ได้อยากหมั้นใช่ไหม
พ่อกับแม่เป็นคนบังคับพี่”
“จงออบ! เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ พี่ต้องการจะหมั้นจริงๆ”พี่จียอนไม่ยอมพูดความจริงกับผม
แต่ผมรู้ว่าเธอไม่ต้องการแบบนั้น ทำไมน่ะหรอ ก็คนที่กำลังจะหมั้นที่ไหน
มีสีหน้าเป็นทุกข์ขนาดนี้หละ แววตาที่เศร้าหมอง เพราะต้องหมั้นและอีกไม่ช้าก็ต้องแต่งงาน
กับคนที่ไม่ได้รัก...
“ครับ”ผมตอบรับเสียงค่อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
*******
[Zelo]
ผมเดินเข้ามาในห้องด้านในสุดของบ่อน
ห้องทำงานของไอ้ยงกุกที่มันยิงลูกหนี้ตายเมื่อเช้านี้... เมื่อเข้าไปข้างในผมก็พบกับไอ้แดฮยอนและไอ้เจ้าของห้องนั่งดื่มอยู่ก่อนแล้ว
“มาช้านะมึง”ไอ้ยงกุกเอ่ยทัก ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆมัน
“ไงไอ้แดฮยอน...
เรื่องหมั้นมึงเป็นไงบ้างว่ะ”ผมถาม
“กูยังไม่ได้คุยว่ะ
ไปแต่ไม่เจอพ่อแม่ของอีกฝ่าย แต่เจอ....”ไอ้แดยอนลากเสียงยาวไม่ยอมบอก
ผมและไอ้ยงกุกหรี่ตามองมันอย่างสงสัย
“เจออะไรว่ะ”เป็นไอ้ยงกุกที่ถาม
“น้องชายเขาน่ะ
น่ารักฉิบ...”ผมกับไอ้ยงกุกหันมามองหน้ากัน
“แล้วมึงอ่ะไอ้ยงกุก เรื่องแผนอะไรนั้นนะ”ผมหันไปถามไอ้ตัวข้างๆบ้าง
ไอ้แดฮยอนพอได้ยินก็เลิกเพ้อฝัน หันมามองผมกับไอ้คนถูกถามแทน
“แผนอะไรว่ะ”มันถาม เพราะมีมันคนเดียวที่ยังไม่รู้เรื่อง
“ไอ้ยงกุกจะลักพาตัวว่าที่ผู้นำตระกูลสายลมอ่ะดิ
แม่งไม่รู้คิดได้ไง มึงจะลักพาตัวเขามาทำไมว่ะ”ผมสาธยายยาว
“เพื่อแก้แค้นไง”มันตอบเสียงเรียบก่อนจะยกแก้วเหล้ากระดก
“แค้นฝังใจจังนะมึง เอาเหอะจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าให้กระทบต่อไอ้ยองแจของกูนะเว้ย”ผมบอก
“แล้วมึงจะเริ่มแผนนี้เมื่อไหร่”ไอ้แดฮยอนถาม
ไอ้ยงกุกลุกขึ้นไปหยิบปืนมาถือไว้
มันจ้องมองวัตถุสีเงินแวววาวในมือ แววตาของมันเหมือนสัตว์ร้ายที่เตรียมจะออกล่า
“เร็วๆนี้....”
*******
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น